Δευτέρα 25 Νοεμβρίου 2013

Παρασκευή 22 Νοεμβρίου 2013

update - autumn 2013





           Οι μεγάλες αποφάσεις της ζωής μας, παίρνονται μόνο σε μία στιγμή. Τις μεγάλες μου αποφάσεις τις έπαιρνα πάντα με τα κρύα. Κάθομαι σπίτι το χειμώνα, και σκέφτομαι, σκέφτομαι, σκέφτομαι – τσουπ! Νάτες κι οι αποφάσεις! Για να δούμε φέτος τι θα κάνω!

Περνώ φάση ξεκαθαρίσματος. Βάζω ανθρώπους στη θέση τους, και κάποιους που θα έπρεπε να βγουν από τη ζωή μου θα τους βγάλω. Συνειδητοποίησα ότι οι άνθρωποι παίρνουν όσο σχοινί τους δώσεις, και θα προσπαθήσουν να πάνε και ακόμα μακρύτερα. Βάζω τα όρια μου στη δουλειά και στις προσωπικές μου σχέσεις. Αν είσαι άνθρωπος οργανωτικός, multi-tasker, αποτελεσματικός, δεν σημαίνει ότι θα τα κάνεις όλα εσύ. Αυτό είναι ο ορισμός της εκμετάλλευσης. Ο καθένας ας αναλάβει τις ευθύνες του. Και είναι κρίμα που πολλές φορές πρέπει να τις επισημάνεις, ακόμη κι αν είναι αυτονόητες.

Εκεί στο τέλος του καλοκαιριού, το δικό μου το σχοινί έφτασε στα όρια του. Μια νύχτα καθόμουν με φίλους σε ταβέρνα, και ξαφνικά "χάθηκα". Η λιποθυμία ήταν η πιο τρομακτική εμπειρία στη ζωή μου. Ένα απίστευτο αίσθημα δυσφορίας, χάνεις τελείως τον έλεγχο του σώματος σου, νιώθεις τα μέλη σου αδύναμα αλλά δε μπορείς να το αλλάξεις, θολώνει η όραση σου αλλά δε μπορείς να κάνεις κάτι, θέλεις να μιλήσεις για να πεις ότι δεν είσαι καλά αλλά δε μπορείς να το κάνεις. Και μετά χάνεσαι. Η απώλεια των αισθήσεων ήταν για μένα καθοριστική εμπειρία. Όταν ξύπνησα, ήμουν μια άλλη pax. Δεν το συνειδητοποίησα εκείνη τη στιγμή, ήμουν τόσο αδύναμη. Το κατάλαβα κάποιες βδομάδες μετά. Ήμουν πια πιο σκληρή και αποφασιστική. Πολλά πράγματα προσπαθείς να τα εξηγήσεις με όμορφο τρόπο και τίποτα δεν κολλά. Και έρχεται μια ωραία πρωία και κάνεις μια ωραιότατη έκρηξη, και ξαφνικά όλα μπαίνουν – θέλουν δε θέλουν – στη θέση τους.

Ξεκίνησα ΜΒΑ. Την απόφαση την πήρα τον περασμένο Γενάρη, έτσι χειμωνιάτικα, (τι σου έλεγα πριν;), λίγες μέρες πριν το deadline. Το πήρα απόφαση ότι σαν καθηγήτρια δεν πρόκειται να δουλέψω ποτέ μου, οπότε χρειάζομαι και τα τυπικά εφόδια γι’ αυτό που κάνω πλέον. Δουλεύω σε επιχείρηση, παίρνω ένα αξιοπρεπή μισθό, αλλά θα ήθελα να διεκδικήσω πολύ περισσότερα, γιατί μπορώ. Όχι τώρα με την κρίση όμως. Βέβαια, το ανέκδοτο της υπόθεσης θα είναι, να μπουν επιτέλους οι εξετάσεις στα σχολεία. Εννοείται ότι θα διεκδικήσω τη θέση μου. Πάντως, μιλώντας για το ΜΒΑ, και γενικά για πτυχία και μεταπτυχιακά, ένα έχω να σας πω αν είστε εργαζόμενοι: Ανοιχτό Πανεπιστήμιο Κύπρου. Απίστευτη οργάνωση – η ύλη όλης της χρονιάς uploaded από την αρχή, τα deadlines για εργασίες και εξετάσεις τα ξέραμε από την αρχή, οι περισσότερες συναντήσεις γίνονται online. Είναι απίστευτο αυτό το πράγμα! Κι εγώ είμαι απίστευτα χαρούμενη για αυτή την οργάνωση που βρήκα!

Η ζωή είναι επιλογές. Μια φίλη, αποφασίζει ότι δεν μπορεί να περιμένει τον άντρα της ζωής της για να αγοράσουν σπίτι μαζί. Μπαίνει στο δάνειο μόνη. Μα είναι πολλά 800 ευρώ το μήνα να τα δίνεις μόνος σου, όταν δεν είσαι ακριβοπληρωμένος υπάλληλος. Μια άλλη φίλη, αποφασίζει να μείνει στο ενοίκιο και δουλεύει μέρα-νύχτα για να τα βγάλει πέρα. Εγώ σαν pax, όχι, δε μπορώ να δουλεύω μέρα-νύχτα για να πληρώνω μόνη μου είτε ενοίκιο είτε δάνειο. Έχω και το διάβασμα μου, τη γυμναστική, τις οικογενειακές μου υποχρεώσεις, τις φιλικές. Έχω ένα μισθό που δε μου επιτρέπει να νοικιάζω ΚΑΙ να πληρώνω τα δίδακτρά μου, ΚΑΙ να κάνω κάποια πράγματα που θέλω κάθε μήνα. Προτιμώ να μένω στο πατρικό μου προς το παρόν. Δε θέλω να φυτοζωώ για να μένω μόνη μου. Θα νοικιάσω με τον έρωτά μου (όταν τον βρω) και θα το περάσουμε κι αυτό μαζί. Δε θέλω να έρθει, να με βρει εντελώς αυτόνομη, ανεξάρτητη, να σηκώνω όλα τα βάρη μόνη μου μια χαρά και χωρίς εκείνον. Οι άντρες, αγάπη μου, έχουν την τάση να είναι ανεύθυνοι. Σήκωσε εσύ ένα βάρος γι’ αυτούς και δε θα προσφερθούν ποτέ να το πάρουν από τους ώμους σου από μόνοι τους. (βλέπε και το έδαφος που δίνουμε γενικά στους ανθρώπους, που σου έλεγα πριν).

          Τον Οκτώβρη πήγα Πορτογαλία, για ένα training της Ευρωπαϊκής Ένωσης, σε μια πανέμορφη πόλη που λέγεται Amarante. Η όλη εμπειρία ήταν πρωτόγνωρη για μένα: το training, στο οποίο ήμασταν άτομα από 7 διαφορετικές χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το ταξίδι, η πανέμορφη πόλη του Amarante, το Porto που του αφιέρωσα μια μέρα στην επιστροφή. Κάτι τέτοια δώρα σου δίνει η ζωή και νιώθεις ευγνώμων. Φωτογραφίες προσεχώς! :)

Τετάρτη 4 Σεπτεμβρίου 2013

Για τον υποθυροειδισμό (μέρος 2)

Σου έχω ξαναγράψει για το πρόβλημα υποθυρεοειδισμού που αντιμετωπίζω, σε αυτό εδώ το post. Επειδή βλέπω από τα στατιστικά ότι είναι από τα δημοφιλή θέματα, κι επειδή καταλαβαίνω την αγωνία κάθε κοπέλας που έχει όζους στον θυρεοειδή και δεν ξέρει τι είναι, και παλεύει με τον εαυτό της, με τα κιλά της, με το άγχος της για το θέμα αυτό, είπα να σου γράψω ακόμα κάτι, μια που πρόσφατα είχα πολύ θετικά νέα.

Το δικό μου πρόβλημα με το θυρεοειδή το ανακάλυψα όταν ήμουν 19. Πήγα σε ενδοκρινολόγο για άλλη αιτία, ψηλάφισε το λαιμό μου, μου έδωσε νερό να καταπιώ παρακολουθώντας με και με έστειλε για εξετάσεις. Οι (βασικές) εξετάσεις του θυρεοειδούς είναι δύο: ο υπέρηχος, με τον οποίο φαίνεται αν ο θυρεοειδής έχει όζους/ αδενώματα και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο ψάχνουν, και η ανάλυση αίματος, για τις τρεις βασικές ορμόνες, TSH, T3, T4. Οι όζοι, για να σου το πω έτσι πολύ πολύ περιληπτικά, είναι συγκεντρώσεις κυττάρων. Δεν είναι κακοήθεις, σε ένα ποσοστό 97% - τουλάχιστον για το δικό μου ηλικιακό γκρουπ. Επειδή όμως υπάρχει τζείνη η μικρή πιθανότητα να γίνουν, πρέπει ο θυροειδής να ελέγχεται κάθε χρόνο. Εφόσον μεγαλώσουν, ο γιατρός σου θα σου πει εάν χρειάζεται εγχείριση αφαίρεσης θυρεοειδούς (για προληπτικούς λόγους) ή όχι. Σε μεγαλύτερες ηλικίες, η εγχείριση αυτή είναι πιο συνηθισμένη, για δύο λόγους: επειδή ο θυροειδής δεν είναι πλέον τόσο ελαστικός (λόγω ηλικίας) και δεν ανταποκρίνεται καλά στη θεραπεία, και επειδή πολλές φορές υπάρχει πρόβλημα που δεν έχει διαγνωστεί για χρόνια, δεν έχει πάρει θεραπεία και μπορεί να είναι επικίνδυνο.

Πάω στον ακτινολόγο (ο οποίος εν τω μεταξύ είναι πολύ διάσημος στη Λεμεσό αλλά δεν θέλω να πω το όνομα του στο blog, αν κάποιος το θέλει στείλτε μου mail). Έβγαλε διάγνωση ότι έχω ένα πολύ μεγάλο όζο στο θυρεοειδή, ότι είναι άσχημα τα πράγματα, ότι πρέπει να πάω επειγόντως για βιοψία, κλπ κλπ! Εννοείται ότι αν είχε δίκαιο θα έβλεπα τα ραδίκια ανάποδα τωρά. Η προσέγγιση του εν τω μεταξύ ήταν αρκετά άσχημη και απότομη, δεν γίνεται να έρχεται μια κοπελίτσα 19 χρονών που πρώτη φορά στη ζωή της ανακαλύπτει τι εν τούτος ο θυρεοειδής και ότι μπορεί να υπάρχει σοβαρό πρόβλημα με τούτον, και να της το φέρνεις τόσο απότομα σαν να να της λες "εννα πεθάνεις σε 1 μήνα". Πάω σε δεύτερη γιατρό να κάμω υπέρηχο. Έβγαλε τον πρώτο γιατρό εντελώς ηλίθιο, είπε μου ότι τζείνο το μεγάλο πράμα που έβλεπε ήταν η καρωτίδα μου, ότι δεν ξέρει τίποτε ο άλλος γιατρός, και ότι έχω μερικούς όζους στο θυρεοειδή αλλά απλά πρέπει να ξεκινήσω μια θεραπεία με θυροξίνη και θα είμαι μια χαρά. Άτε τωρά!!! Ποιον να πιστέψεις;;; Ρισκάρεις το; Εδώ να σημειώσω ότι ο υπέρηχος εξαρτάται πάρα πολύ από τον χειριστή. Δεν είναι όπως την ανάλυση αίματος, που βάλλουν τα στο μηχάνημα και τους τα βγάζει! Από τον χειριστή εξαρτάται τι θα δει. Πήγα και σε τρίτη γιατρό για υπέρηχο! Και από τότε έμεινα εκεί. Πολύ επαγγελματίας, πολύ καθησυχαστική (έχει πολλές πελλοαγχωμένες κορούδες πελάτισσες που τραβούν το άγχος της ζωής τους όποτε παν για υπέρηχο και ξέρει να τις χειρίζεται).

Η διάγνωση μου ήταν, όζοι στον θυρεοειδή, εντελώς καλοήθεις, όμως πρέπει να πίνω θυροξίνη κάθε πρωί εφ' όρου ζωής για να ρυθμίζω τον θυροειδή μου. Oh well, very low price to pay. Ας πούμεν, είμαστεν πολλά ΟΚ. Τους πρώτους μήνες, ήμασταν κάτι παραπάνω που ΟΚ. Ο κοιμισμένος για χρόνια μεταβολισμός μου εξύπνησε. Πήγαν περίπατο οι καταστάσεις του λυκείου, που αγωνιζόμουν να κάμω δίαιτα, εμετρούσα τες θερμίδες, εζούσα με κοτόπουλα και σαλάτες και έχανα ΈΝΑ κιλό τον μήνα. Όι μάνα μου. Μιλούμε έτρωα κάτι ποσότητες, τζαι πάλε έχανα κιλά. Παράδεισος. Επίσης δεν κουραζόμουν πλέον εύκολα, δεν μεθούσα τόσο εύκολα (αρύθμιστος θυρεοειδής = αρύθμιστος μεταβολισμός = ούτε το αλκοόλ εν το μεταβολίζεις καλά = μεθάς εύκολα), και άλλα πολλά που ρυθμίστηκαν.

Αγαπημένη μου κορούδα που έχεις πρόβλημα με τον θυρεοειδή σου, κάπου εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι ΔΕΝ πίνουμε ότι χάπια θέλουμε, όταν παίρνουμε θεραπεία με θυροξίνη. Κάποια δεν είναι καλά να τα πίνεις. Π.χ. αντισυλληπτικά δεν πίνεις ότι θέλεις, μόνο μια συγκεκριμένη μάρκα. Επίσης ΔΕΝ πίνουμε τη θυροξίνη με τον καφέ. Για όνομα του θεού. Η θυροξίνη πίνεται πρωί πρωί μόλις ξυπνήσουμε, με άδειο στομάχι, περίμενε μισή ώρα και μετά φάε και πιες ότι θέλεις. ΔΕΝ πίνουμε περισσότερη ποσότητα θυροξίνης από το κανονικό, για να αδυνατίσουμε. Μπορεί να τη βλέπεις σαν ένα αθώο άσπρο χαπάκι. Εν ορμόνη όμως, που επηρεάζει όλο σου το σώμα. Επίσης ΔΕΝ πίνουμε θυροξίνη για να αδυνατίσουμε, αν δεν μας την έχει δώσει ο γιατρός μας! Αντιλαβού; Επίσης να μεν βρίσκεις δικαιολογίες ότι έχεις χαμηλό μεταβολισμό. Τούτο θα το μάθεις μόνο αν κάμεις την ειδική εξέταση. Εμένα ο οργανισμός μου στο καθίσι (δηλαδή μόνο να τρώω, να πίνω και να κάθομαι) χρειάζεται 1800 θερμίδες την ημέρα! (με ρυθμισμένο θυρεοειδή, εννοείται).

Επίσης κάτι άλλο. Ιατρικές συμβουλές παίρνουμε μόνο από εξειδικευμένους γιατρούς. Μια διαιτολόγος μου είχε πει κάποτε ότι η θυροξίνη δεν κάμνει τίποτε, ότι περιπαίζουν μας, και ότι θέλουν να είμαστε πάντα ασθενείς για να μας έχουν οι φαρμακευτικές εταιρείες πελάτες. Μου είπε ότι η ίδια (τάχα εν υποθυρεοειδική - μετά που ανακάλυψα το ψέμα που είπε, αμφιβάλλω και για τούτο) κάμνει skype sessions με ένα γιατρό στην Αγγλία, και ότι της δίνει μια άλλη ορμόνη, την Τ4, η οποία δεν συνταγογραφείται στην Κύπρο. (Εν τω μεταξύ τούτος ο γιατρός ήταν πανάκριβος, όταν μου είπε τις χρεώσεις του, και ήθελε και καλά να δίνουμε την κάρτα για πληρωμή! Τέλεια απάτη!). Αρχικά την πίστεψα, ενθουσιάστηκα κλπ. Τα έλεγε πολύ ωραία. Μετά προβληματίστηκα: πώς γίνεται να μη δουλεύει, αφού εγώ είδα τόση βελτίωση; Πώς γίνεται ένα φάρμακο να κυκλοφορεί στην Αγγλία και όχι στην Κύπρο, αφού είμαστε όλοι στην ΕΕ; Μετά μίλησα με τη φαρμακοποιό μου, που άρχισε να γελά. "H θυροξίνη που πίννεις εν Τ4, κυρία pax! Απλά κυκλοφορεί με διαφορετικά ονόματα! Εμείς λέμεν την θυροξίνη (σσ. νατριούχος λεβοθυροξίνη), στην Ελλάδα κυκλοφορεί ως Τ4, και αλλού θα την έβρεις με 100 ονόματα. Αλλά η δραστική ουσία εν η Τ4! Και η κυρία διαιτολόγος περιπαίζει σε γιατί μάλλον πιάννει ποσοστά που τζείνον το γιατρό!". Γιαυτό αγαπημένες μου κορούδες, μην ψάχνετε για θαύματα. Και μην πιστεύετε κανέναν που θα σας τα τάξει, όπως τούτη η διαιτολόγος (όποια θέλει το όνομα της, e-mail me! Εννοείται ότι "καταγγέλλω" τους ανεύθυνους!). Η θυροξίνη εν ένα χαπούδι άσπρο, μιτσί, που το πίνεις το πρωί. Τζαι ξιχάννεις το μετά. Που τζιαμέ τζαι τζει, ναι, ο θυροειδής θέλει παρακολούθηση. Θέλει προσεκτική διατροφή, γυμναστική και επαγρύπνηση. 

Και τώρα το τελευταίο μου ευχάριστο. Είχα κάποιους όζους στον αριστερό μου λοβό. Ο ένας ήταν κάπως μεγάλος, αν μεγάλωνε κι άλλο ίσως να έπρεπε να βγάλω το θυρεοειδή  μου για προληπτικούς λόγους. Την τελευταία φορά που πήγα όμως για υπέρηχο, είχε μειωθεί στο μισό! Απίστευτο. Ρώτησα διάφορους (μια που δεν έχω πάει ακόμα στο γιατρό μου), τη λύση όμως μου την έδωσε η φαρμακοποιός μου. Στο διάστημα από τον προτελευταίο μου υπέρηχο μέχρι αυτό τον τελευταίο, υιοθέτησα γενικότερα πιο υγιεινές συνήθειες: προσπάθησα να τρώω γενικότερα πιο υγιεινά και να ασκούμαι συστηματικά (κάθε μήνα, τουλάχιστον δυο φορές τη βδομάδα). Όλη αυτή η κατάσταση είχε ως αποτέλεσμα να χάσω 7-8 κιλά, οπότε η δόση της θυροξίνης ανά κιλό σωματικού βάρους αυξήθηκε, οπότε και οι όζοι μειώθηκαν σε μέγεθος. :))) Τόσο απλό, τόσο αναπάντεχο. Τελικά όντως η υγιεινότερη διατροφή και η άσκηση κάνουν καλό στα πάντα, όχι μόνο στο πώς φαινόμαστε, αλλά και στην υγεία μας συνολικά.

Γι' αυτό σταμάτα τις δικαιολογίες στον εαυτό σου, κάμε τις εξετάσεις σου να δεις πού βρίσκεσαι, ράψε το στόμα σου και ξεκίνα γυμναστική. Αν θέλεις ψυχολογική υποστήριξη ή θέλεις να ρωτήσεις κάτι, pax is here. Άτε σε αφήνω, πρέπει να πάω για ποτό. Με low calories φυσικά.

Τρίτη 27 Αυγούστου 2013

Οι μαγικές στιγμές του φετινού καλοκαιριού

Για μια μαγεία ζούμε, αγάπη μου. Για τις λίγες, διαφορετικές, όμορφες, φορτισμένες, μαγικές μας στιγμές.


- Φύση. Πράσινο. Ομορφιά.


- Παραδοσιακό κυπριακό καφενείο. Με γλυκά του κουταλιού, μαχαλεπί, κυπριακό καφέ και σάντουιτς. Βασιλικός στη μέση του τραπεζιού. Νερό της βρύσης, σε πήλινο σταμνί και μετά σε τσίγκινο δοχείο, να μένει παγωμένο για ώρες.




- Κάστρο Λεμεσού, βράδυ καλοκαιριού.



- Juego. Σε μια στοά στην παλιά Λεμεσό. Ο ουρανός γεμάτος ομπρέλες.




- Καινούριο μωράκι στην οικογένεια!!!! :)


- Ελένη του Ευριπίδη, στο Αρχαίο Θέατρο Κουρίου. Μαγεία οι παραστάσεις σε αρχαίο θέατρο - κι όταν είναι αρχαία έργα, νιώθεις λίγο σαν να μεταφέρεσαι στο χωροχρόνο.



- Κατασκήνωση. Με τις αδερφές μου και με φίλες.


- Μονοπάτι της φύσης "Άρτεμις" στον Όλυμπο. Πανέμορφο. Μας πήρε τρεις ώρες να το περπατήσουμε, γιατί ήμασταν μεγάλη παρέα και κάναμε διαλείμματα για ξεκούραση και φωτογραφήσεις. Αν μου έλεγες πριν ένα χρόνο ότι θα πήγαινα πεζοπορία τρεις ώρες, θα σε έβγαζα τρελό. Πώς αλλάζει ο άνθρωπος!


- Κυνήγι θησαυρού σε χωριό. Εμπειρία!


- Λουκουμάδες! Τους λατρεύω, ειδικά όταν είναι ξεροψημένοι και τραγανοί και σιροπιαστοί :) Δοκίμασα δυο φορές φέτος το καλοκαίρι, και εννοείται πως και τις δύο ήταν "γλυτζιοί μέλι"!  Άλλη διάσταση στη γεύση. Και το όλο παραδοσιακό σκηνικό του χωριού μου αρέσει πάρα πολύ. Περισσότερες φωτό στο ειδικό post.



- Παραδοσιακές εκδηλώσεις στα χωριά! Λατρεύω.


- Ταβέρνα με φίλους. Μεζέδες, κρασάκι, καλή παρέα.


- Ντοκιμαντέρ για τη ζωή του Bob Marley, στο φεστιβάλ κινηματογράφου στο "Θέατρο Ένα".


- Πανσέληνος Αυγούστου. Πανέμορφη και προκλητική.


- Πολύτιμες οικογενειακές στιγμές.


- Καφές από κοντά με φίλους που δεν βλέπω συχνά, skype με όσους ζουν μόνιμα στο εξωτερικό. Ασφάλεια. Χαρά. Αγάπη.


Μου αρέσει να φωτογραφίζω πόδια και παπούτσια. Η φωτογραφία είναι από τη μέρα του παραδοσιακού καφενείου.


Τρίτη 23 Ιουλίου 2013

η κοιμωμένη


Fact no. 1: κοιμάμαι όπου βρω. Μετά από κάποια ώρα νυστάζω. Τέλος. Ακόμα και αυτή τη βδομάδα που είμαι με άδεια, στις 11 νυστάζω, ειδικά αν έτρεχα όλη μέρα. Οι φίλοι μου με βγάζουν φωτογραφίες πλέον. Ξεκίνησα συλλογή. Η φωτό πάνω από χτες βράδυ.
(Τώρα που το θυμάμαι, η αδερφή μου έχει βγάλει μια πολύ ωραία φωτό, πέρσι το καλοκαίρι, να κοιμάμαι στην καφετέρια του αεροδρομίου, "σαν τον πρόσφυγα". Πρέπει επειγόντως να τη βρω).

Fact no. 2: Ναι, ακόμα δεν έχω μαυρίσει αρκετά. I can't help it. Γίνομαι λίο ροζέ, άτε στους ώμους και στα χέρια να γίνω λίο light brown, that's the best I can get. Έτσι γεννήθηκα. Προσπαθώ να μαυρίσω με υγιεινό τρόπο, αλλά σίγουρα δεν πρόκειται να κάψω το δέρμα μου για να γίνω σοκολατί. Θέλω να είμαι μια ωραία κοτζιάκαρη, να έχω ωραίο δέρμα και στα 50 και στα 70 μου.

Συμβαίνουν πολλά αυτή τη χρονιά. Πολλά όμως. Εννοώ στο σχετικά στενό μου περιβάλλον. Γάμοι, μωρά, μετακομίσεις, ανακαινίσεις. Εγώ να τα βλέπω και να προσπαθώ ν' αφομοιώσω τις αλλαγές. Θα γίνει και αυτό! Προς το παρόν, καληνύχτα! :)

Τετάρτη 22 Μαΐου 2013

"Το κομμάτι που λείπει συναντά το μεγάλο Ο"

Το έχεις δει αυτό το video;

Από την περιγραφή του στο youtube:

"Η ιστορία μιλά για τη μοναξιά και την ανάγκη να ανήκεις. Την ανάγκη να βρεις αυτό που σε συμπληρώνει, ώστε να "κυλήσεις" στη ζωή μαζί του. (...)


Στη διάρκεια αυτής της αναζήτησης θα κάνουμε πολλά: θα μασκαρευτούμε, θα τρομάξουμε, θα μπερδευτούμε, θα γελοιοποιηθούμε, θα ελπίσουμε... Και τελικά, κάποτε, θα βρούμε το ιδανικό μας άλλο, αυτό που μας χωρά και το χωράμε. Και ευτυχώς θα αρχίσουμε επιτέλους να «κυλάμε»...να ζούμε...Τι κρίμα μόνο, που κανείς δεν μας είπε και εμείς ποτέ δεν σκεφτήκαμε, ότι κυλώντας...αλλάζεις! Και έτσι αυτό που ξεκίνησε σαν απόλυτο ταίριασμα, στην πορεία αρχίζει να μας στενεύει και να το στενεύουμε...Και μετά τι....Μετά πάλι από την αρχή: προσμονή και μοναξιά... (...)

"Το Κομμάτι που λείπει συναντά το Mεγάλο Ο", μιλά απλά και αληθινά για αυτό που όλοι ξέρουμε, αλλά ελάχιστοι κατανοούμε και ακόμα ελαχιστότεροι κάνουμε πράξη στη ζωή μας: η ολοκλήρωση και ευτυχία μας, είναι πρωτίστως μια προσωπική υπόθεση. Κανείς δεν μπορεί να μας την επιβάλει ή ακόμα και να μας τη χαρίσει «έξωθεν». Και ίσως δεν γίνεται αλλιώς: για να συν-υπάρξουμε κάποτε με κάποιον ή κάτι, πρέπει πρώτα να υπάρξουμε σαν αυτοκαθοριζόμενες οντότητες. Η συν-ύπαρξη χρειάζεται δυο...όχι δυο μισά, αλλά δυο ολόκληρα. Δυο Μεγάλα ολοστρόγγυλα Ο, που τίποτα δεν χρειάζονται και τίποτα δεν τους λείπει...Δύο ολόκληρα που συμπορεύονται από καθαρή αγάπη. Όχι από ανάγκη ούτε από συμφέρον. Δυο ολόκληρα που τα ενώνει η επιλογή. Όχι η ελπίδα, ούτε ο φόβος...."




Πέμπτη 16 Μαΐου 2013

αυτό που μια φορά συμβαίνει...!

Και τούτο εκόλλησε μου. Δεν υπάρχει γιατί, απλά άκου το μια φορά. :)





Ζήσε

Στίχοι:   Νίκος Μωραΐτης
Μουσική:   Bertrand Soulier
Ερμηνεία: Ελευθερία Αρβανιτάκη          

Μπορεί να άλλαξες ματιά,
μπορεί να ντύνεσαι αλλιώς,
μα η μορφή δε με γελά
μέσα σου είσαι πάντα αυτός.
Αυτός που αγάπησα με μια
αυτός που έμεινα εκεί.
Κι αν με κοιτάζεις σοβαρά
μέσα σου τρέχει ένα παιδί

Ζήσε αυτό που μια φορά συμβαίνει!
Ζήσε αυτό το χτύπο που ανεβαίνει!
Τώρα και πλυμηρίζει όλο το σώμα
πάντα νικάμε στο τέλος εμείς
οι ευαίσθητοι της γης!

Κι αν είναι λίγη η χαρά,
κι αν είναι λίγος ο ουρανός,
κοίτα, ο άνθρωπος γυρνά
πάντα το βλέμμα προς το φως!
Κάνε την κίνηση λοιπόν
να γίνουν όλα αληθινά,
δες το μεγάλο μας κενό
πως το γεμίζει μια αγκαλιά!

Μπορεί να άλλαξες ματιά,
μπορεί να ντύνεσαι αλλιώς,
μα η μορφή δε με γελά
μέσα σου είσαι πάντα αυτός.
Κάνε την κίνηση λοιπόν
να γίνουν όλα αληθινά,
δες το μεγάλο μας κενό
πως το γεμίζει μια αγκαλιά!

Τετάρτη 15 Μαΐου 2013

αγκαλιασμένοι σαν σχιζοφρενείς

Λατρεύω τη θετική του ενέργεια! Υπάρχει τίποτα καλύτερο στο ελληνικό ραδιόφωνο αυτή τη στιγμή; Πρέπει να ψιλοέσπασα τα νεύρα της αδερφής μου που το ακούει συνέχεια - αναγκαστικά - μαζί μου.

Αρέσκουν μου τούτα τα τραγούδια που μιλούν για ένα μεγάλο έρωτα που είναι καθοριστικός στη ζωή μας. Ακόμα κι αν εγώ το δικό μου δεν τον βρήκα ακόμα. Πού θα μου πάει όμως! :)
(Ναι, τώρα τελευταία ξανάρχισα να διαβάζω Άρλεκιν! :Ρ Άσχετο όμως με το τραγούδι! :)



Onirama - Ε, και;
Στίχοι:   Sunny Μπαλτζή
Μουσική:   Tiziano Ferro

Ξέρω φοβόμουν να ζω, ε ναι
πριν σε γνωρίσω είχα επικίνδυνα πάθη και θυμό, ε ναι
παρατημένος από όλα εγωιστής κυνικός, ε και;
Τώρα άλλαξαν όλα...!

Αγκάλιασε με, σφίξε με, να μείνω πάντα εδώ
ποτέ μου όσα δεν είπα θέλω τώρα να σου πω
Ε, ε ναι, τώρα πια... όλα δικά μας είναι, ναι!

Θα περιμένω, δε θέλω τίποτα κρυμμένο
για μια ζωή θα επιμένω
γιατί εσύ είσαι το άλλο μου μισό

Αγκαλιασμένοι σαν σχιζοφρενείς
μακριά από έναν κόσμο που πληγώνει
ποτέ να μην μας βρουν
ανάμεσά μας να μην μπουν
να μην μας την σπάει κανείς

Ξέρω φοβόμουν να ζω, ε ναι
Δεν είχα πίστη ελπίδα αντοχές και χαρά, ε ναι
καταστρεφόμουν με λάθη πολλά ο τρελός, ε και;
Τώρα άλλαξαν όλα

Αγκάλιασε με, σφίξε με, να μείνω πάντα εδώ
ποτέ μου όσα δεν είπα θέλω τώρα να σου πω
Ε, ε ναι, τώρα πια, όλα δικά μας είναι, ναι!

Θα περιμένω, δε θέλω τίποτα κρυμμένο
για μια ζωή θα επιμένω
γιατί εσύ είσαι το άλλο μου μισό...!

Αγκαλιασμένοι σαν σχιζοφρενείς
μακριά από έναν κόσμο που πληγώνει
ποτέ να μην μας βρουν
ανάμεσά μας να μην μπουν
να μην μας την σπάει κανείς

Μαζί, γιατί έτσι βρίσκει νόημα η ζωή μου
γιατί έτσι ταξιδεύει η ψυχή μου
όπου είσαι εσύ
Μαζί μέχρι το τέλος να γίνει η αρχή μου
και στη σιωπή να γίνεις η φωνή μου
και κάθε υπόσχεση...


Αγκαλιασμένοι σαν σχιζοφρενείς
μακριά από έναν κόσμο που πληγώνει
ποτέ να μην μας βρουν
ανάμεσά μας να μην μπουν
να μην μας την σπάει κανείς


Λάθη γίναν πολλά, ε και;
Όλα αρχίσαν στραβά, ε και;
Μα δε μας νοιάζουν εμάς όλ' αυτά, ε ναι
Γιατί είσαι τ' άλλο μου μισό,
Το άλλο μου μισό...

Παρασκευή 10 Μαΐου 2013

Νιώσε καλύτερα - η γυναικεία εκδοχή.


Αρχικά, είχα γράψει δύο παραγράφους για το ότι δεν είμαι πάντα θετική, άσχετα από το τι δείχνω στο blog. Ότι κι εγώ κάποιες μέρες έχω νεύρα ή μελαγχολία ή διάθεση περίεργη. Για να καταλήξω στο ότι ο μόνος τρόπος να νικήσεις τη μελαγχολία είναι να κάνεις πράγματα. Όμως, λάθος. Είναι κακό σημάδι να δικαιολογούμε την καλή διάθεση. Οπότε σου προτείνω μερικά πράγματα για να νιώσεις καλύτερα.

-          Το Σαββατοκύριακο 11-12/5 υπάρχει παζαράκι με χειροποίητα στο κάστρο της Λεμεσού. Πήγαινε να δεις πολύχρωμο και δημιουργικό κόσμο, ακόμα κι αν δεν ψωνίσεις. Το παζαράκι αυτό διοργανώνεται κάθε δεύτερο Σ/Κ του μήνα, αν σε ενδιαφέρει να συμμετέχεις σε κάποιο από τα επόμενα.
-          Πήγαινε για κολύμπι. Μεσημέρι ή βράδυ. Εγώ πήγα ήδη θάλασσα. Και επειδή δεν έβρισκα παρέα, έβαλα το μαγιό μου, το αντιηλιακό μου και έτρεξα μόνη μου στην παραλία. Μια χαρά τα πέρασα :)
-          Πήγαινε κωπηλασία. Ξέρω ένα γκρουπ (Limassol Dragons) που διοργανώνει συναντήσεις 2 φορές το μήνα στη Γερμασόγεια. Είναι εύκολο και καθόλου κουραστικό με τις συγκεκριμένες βάρκες και κουπιά, και ειδικά σχεδιασμένο ακόμα και για κάποιον αρχάριο (όπως εγώ). Αν ενδιαφέρεσαι στείλε μου mail να σου δώσω τηλέφωνα.
-          Πήγαινε καραόκε. Με καλή παρέα.
-          Ξεκίνα γυμναστική. Σου έχω ξαναπεί για τα aquaerobics. Ναι, αν είσαι τεμπέλα με τη γυμναστική όπως εγώ, θα σε βοηθήσει να σχηματίσεις καλύτερα το σώμα σου, εύκολα και γρήγορα.
-          Ξεκίνα τη μαγειρική. Ελαφρά πιάτα όμως, έτσι; Σαλάτες και σάντουιτς. Ποιος είπε ότι δεν αδυνατίζεις με το σάντουιτς άμα το τρως σωστά; Φάε αυτό που θα έχεις φτιάξει με τα χεράκια σου και όχι το έτοιμο που έχει υλικά για ακόμη 2 άτομα. Κόψε τη ψησταριά και τα junk food και τα φαγητά που στάζουν λάδια.
-          Κάνε body scrub εύκολα, γρήγορα και οικονομικά. Αλλιώς δεν θα το κάνεις. Μην αγοράσεις αυτό που είναι 50 ευρώ. Ούτε τα πιο οικονομικά, που οι κόκκοι τους είναι τόσο λεπτοί που δεν κάνουν τίποτα. Οι μεσογειακές επιδερμίδες θέλουν πιο «σκληρό» scrub. Ανακάτεψε χοντρό θαλασσινό αλάτι με baby oil. Κάνε μασάζ σε όλο σου το σώμα σε στεγνό δέρμα πριν το μπάνιο. Be grateful to pax forever :) Για ακόμη καλύτερα αποτελέσματα, τρίψε και λίγο με μια λούφα μετά το body scrub και όταν τελειώσεις το μπάνιο άπλωσε μια body cream.
-          Η καλύτερη body cream είναι η Dove. Τέλος. Και σε αυτή τη ζωή και στην άλλη. Και η καλύτερη hand cream επίσης. Οι άλλες κρέμες, που πουλάνε κυρίως λόγω μυρωδιάς, προσφέρουν απλά μια πρόσκαιρη ευχαρίστηση επειδή μυρίζουν ωραία και στο τέλος το δέρμα σου μένει ξηρό. Η Dove είναι η μόνη πραγματικά ενυδατική και έχει και ωραίο άρωμα. Και το καλύτερο lip balm είναι το Liposan. Οτιδήποτε άλλο δεν κάνει τόσο καλή δουλειά – κατά την άποψη μου τουλάχιστον. Και είναι και οι δύο μάρκες οικονομικές. (Όχι, καμία από τις δύο δεν μου δίνει προμήθεια).
-          Σταμάτα το φαΐ. Όσο φάγαμε, φάγαμε. Μην το συνεχίζεις για μέρες με τη δικαιολογία ότι αφού παρασύρθηκες, τελείωσε. Νομίζω τα περισσότερα κιλά μπαίνουν μετά το Πάσχα, όταν από κεκτημένη ταχύτητα τρώμε κι άλλα, κι άλλα, κι άλλα (σκεφτόμενοι ότι αφού φάγαμε που φάγαμε, ας φάμε κι ακόμα κάτι!)
-          Περιποιήσου τον εαυτό σου. Ναι, λίγο μολύβι στα μάτια, λίγο concealer κάνουν τη διαφορά. Δεν θα πεθάνουμε ανέραστες επειδή χρεωκοπήσαμε και είμαστε σαν λαός ομαδικώς σε κατάθλιψη.
-          Ανακάλυψε τα καφέ που σερβίρουν πάμφθηνο –πλέον- καφέ. Ναι, κάποιοι καταστηματάρχες ξύπνησαν. Ναι, μπορείς πια να πιεις καφέ με 2,50 ευρώ. Και να σου φέρουν και cake και μπισκότα. Σε «κανονικά» καφέ (εννοώ όχι επιχορηγημένα για φοιτητές). Καιρός να σαμποτάρουμε τους υπόλοιπους.
- Κυνήγησε τις προσφορές. Είναι παντού πλέον. Πήγαινε στα πιο φτηνά (και εστιατόρια, και αισθητικούς, και κομμώτριες) και δώσε τους μια ευκαιρία. Μπορεί να σε εκπλήξουν ευχάριστα.
- Μην περιφρονείς τα συνοικιακά μαγαζάκια και τα παζαράκια για ρούχα. Μπορεί να ανακαλύψεις θησαυρούς μέσα στους σωρούς, αν το ψάξεις. Εννοείται βέβαια πρώτα μπαίνουν για γερή πλύση και μετά τα φοράς κανονικά.
- Η καλύτερη συμβουλή που μου έδωσε μια φίλη είναι να φοράω τουλάχιστον μια φορά τη βδομάδα το στενό μου τζιν. Ακόμα και τώρα που είναι ζέστες. Με τα ελαστικά ρούχα χαλαρώνεις και... μεγαλώνεις! Μέχρι που μια μέρα δοκιμάζεις τα στενά και δεν χωράς πια σε αυτά. Άμα μπορείς να το φοράς κάθε βδομάδα, είσαι σε καλό δρόμο.
- Κάνε ξεκαθάρισμα στις ντουλάπες σου ΠΡΙΝ πας για ανοιξιάτικα - καλοκαιρινά ψώνια. Μόνο έτσι θα γλιτώσεις τις αχρείαστες αγορές. Τις προάλλες ανακάλυψα ότι έχω καλλυντικά για τους επόμενους 6 μήνες. Τα πιο πολλά τα είχα ξεχάσει.
- Οργανώσου. Σε όλα τα επίπεδα. Γράψε τις δουλειές σου, τα ψώνια σου, τα πάντα. Κράτα τις σημειώσεις αυτές σε ένα μικρό σημειωματάριο στην τσάντα σου. Σβήνε αυτές που τελειώνουν. Ανακουφίσου.
- Πήγαινε για καφέ πάνω στο κύμα. Αν δεν έχεις λεφτά, πάρε τον καφέ σου από το περίπτερο και κάτσε στην παραλία. Δεν υπάρχει καλύτερη ψυχοθεραπεία. Τέλος.
- Αποφάσισε ότι τα κιλά είναι ένας καθημερινός αγώνας. Σχεδόν πάντα ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε, και σχεδόν πάντα βρίσκουμε προφάσεις να μην το κάνουμε. Κι όμως, η προσπάθεια ποτέ δεν πρέπει να σταματά.
- Αν δεν έχεις σοβαρό λόγο να είσαι σε κατάθλιψη, ΜΗΝ είσαι σε κατάθλιψη. Αν έχεις σοβαρό λόγο να είσαι, αναζήτησε βοήθεια. Για έφηβους υπάρχει δωρεάν γραμμή στήριξης, για ενήλικες δεν είμαι σίγουρη. Όλο και κάτι θα έχει δημιουργηθεί αυτή την περίοδο, πρέπει όμως να το ψάξουμε.
- Ακολούθησε τις φθηνές ή δωρεάν συμβουλές του post.

Διαβάζοντας αυτό το ποστ ξανά, συνειδητοποίησα ότι δεν είναι οργανωμένο ανά κατηγορίες. Θα αντισταθώ στον πειρασμό να ακολουθήσω τον ψυχαναγκασμό μου και να το οργανώσω. Μπορείς να το οργανώσεις εσύ που θα το χρησιμοποιήσεις, ή απλά να σημειώσεις τις πιο χρήσιμες συμβουλές.

Φιλιά και σου εύχομαι μια όμορφη μέρα.

Τετάρτη 3 Απριλίου 2013

Τα τραγούδια του Βασίλη και της Όλγας.

Πριν λίγες μέρες πήρα mail από τον Βασίλη. Μου γράφει πως είναι μαθητής Γ' Λυκείου και αποφάσισε με τη μητέρα του να γράψουν τραγούδια για κάποια σοβαρά κοινωνικά θέματα που αφορούν άτομα της ηλικίας του και όχι μόνο.

Σου τα βάζω πιο κάτω για να τα ακούσεις. Όπως μου γράφει ο Βασίλης, "ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΠΟΥ ΘΑ ΑΚΟΥΣΕΤΕ ΜΙΛΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΓΑ ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΗΣ ΕΚΤΡΩΣΕΩΣ,ΤΗΝ ΦΥΛΑΚΗ Κ ΤΗΝ ΜΑΣΤΙΓΑ ΤΩΝ ΝΑΡΚΩΤΙΚΩΝ". 

Τα άκουσα και συγκινήθηκα. Και χάρηκα. Αλλά κατά κύριο λόγο ξαφνιάστηκα, για να είμαι ειλικρινής. Η πλειοψηφία των τραγουδιών που κυκλοφορούν -καλώς ή κακώς- μιλούν για τον έρωτα. Και ίσως να ήταν κάπως αναπάντεχο το ότι υπάρχουν -ακόμα- έφηβοι που προβληματίζονται και για τέτοια θέματα και αποφασίζουν να γράψουν γι' αυτά. Ευχαριστώ που μου τα έστειλες Βασίλη, και μπράβο και σε σένα και στη μητέρα σου!

ΚΑΝΕΙ ΚΡΥΟ ΕΔΩ
για τις εκτρώσεις


ΓΚΡΙ ΕΦΙΑΛΤΗΣ
Για τη φυλακή


ΡΟΥΑ-ΜΑΤ
Για τα ναρκωτικά

Δευτέρα 1 Απριλίου 2013

"Out of suffering have emerged the strongest souls; the most massive characters are seared with scars".



Τι να πεις αυτές τις μέρες; Πέσαμε απότομα από τα σύννεφα. Η οικονομία μας καταβαραθρώθηκε, το τραπεζικό μας σύστημα (στην ουσία) καταστράφηκε και απλά είναι στον αναπνευστήρα για μερικούς μήνες ακόμα, τα σκάνδαλα αποκαλύπτονται το ένα μετά το άλλο (κι άλλα τόσα που δεν θα μας αποκαλύψουν ποτέ).

Φοβάμαι. Όχι τόσο για τη δική μου τη γενιά. Εγώ - και πολλοί άλλοι της ηλικίας μου - μια χαρά την έχουμε. Έχουμε ένα σπίτι να μείνουμε, αυτοκίνητο να κινηθούμε, ένα πιάτο φαγητό στο σπίτι. Μπορεί να μην τα καταφέρουμε να πάρουμε δάνεια - ε και; Θα ζήσουμε στο ενοίκιο. Και τι πειράζει; Θα το πάρουμε μαζί μας το σπίτι; Θα μάθουμε να ζούμε με λιγότερα, να αγοράζουμε φθηνότερα. Οι ανάγκες μας έχουν το εύρος που εμείς τους δίνουμε. Περισσότερο φοβάμαι για ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας, που είναι καταχρεωμένοι και μπορεί να χάσουν τις δουλειές τους. Και δύσκολα θα βρουν άλλη δουλειά, ενώ έχουν χάσει και τις οικονομίες μιας ζωής, αλλά και τα ταμεία προνοίας.

Δεν ξέρω τι άλλο να πω, δεν θέλω να το μετατρέψω σε πολιτικό post. Έτσι κι αλλιώς, και μεταξύ μας, άλλο από πολιτικές συζητήσεις δεν κάνουμε αυτές τις μέρες. Θέλω να σου παραθέσω μερικά όμορφα αποσπάσματα που έχω διαβάσει - και αυτές τις μέρες, αλλά και προηγουμένως. Πιστεύω πολύ στη δύναμη που έχει μια κουβέντα. Ίσως σε μια απ' αυτές να βρει έστω και ένας άνθρωπος δύναμη - και αυτό θα 'ναι σπουδαίο.

"Out of suffering have emerged the strongest souls; the most massive characters are seared with scars". Khalil Gibran

"The most important things in life aren't things". Paulo Coelho, Manuscript found in Accra.

(από συνέντευξη του Γιώργου Πανόπουλου στο Jenny.gr)
-Η δική σου συμβουλή στον κόσμο για ψυχική ενδυνάμωση και αντοχή απέναντι σε αυτόν τον τρανταγμό, ποια είναι; Μη μου πεις χαμόγελο και θετική ενέργεια, θα γίνω έξαλλος.
Γ.Π.: Εγώ να δεις πως γυρνάει το μάτι μου με αυτά. Κοντεύω να γίνω ο διώκτης του new age. Θεωρώ γελοία την πεποίθηση του «αρκεί να χαμογελάσεις σαν ηλίθιος για να βρεθείς στην Ντίσνεϊλαντ».
- Οπότε;
Γ.Π.: Οπότε σημασία έχει να αγαπάς. Είναι το μόνο που έχω να προτείνω. Ξεγαϊδουρίσου. Δες λίγο το διπλανό σου. Όχι μόνο στα πλαίσια της αλληλεγγύης του «έχω και σου δίνω» αλλά και του «δεν έχω και σου δίνω. Μοιράζομαι μαζί σου αυτό που έχω».

Τετάρτη 6 Μαρτίου 2013

Μίλα μου βρώμικα και η γωνιά του διαβάσματος

Αγαπημένη μου συνήθεια στην Αθήνα, ήταν να παίρνω την Athens Voice. Κάθε Πέμπτη μου άρεσε να κατεβαίνω μόνη μου στην Πανεπιστημίου, στην πλατεία Κλαυθμώνος (νομίζω έτσι την έλεγαν, πώς περνούν τα χρόνια), να κατεβαίνω στα Starbucks και να πίνω ζεστό καφέ διαβάζοντας την Athens Voice. Όμορφα χρόνια, τα νοσταλγώ αφάνταστα.

Πρώτη στήλη που διάβαζα εννοείται ότι ήταν το "Μίλα μου βρώμικα" της Μυρτώς Κοντοβά. Η Κοντοβά έχει ένα πολύ ιδιαίτερο τρόπο να απαντά στα γράμματα των αναγνωστών. Ειλικρινά προσπαθώ να το περιγράψω και νιώθω ότι γράφω βλακείες, γι' αυτό δες και μόνος σου πώς γράφει εδώ. Από τις μεγαλύτερες μου στενοχώριες όταν άφηνα την Αθήνα ήταν ότι θα έχανα τη Μυρτώ. Ευτυχώς που τα πάντα πλέον υπάρχουν στο Internet!

Κάποιες φορές την Athens Voice την έπαιρνα από τις περιοχές μου. Περίοδος εξεταστικής, νυχτοπούλια με έναν συμφοιτητή μου, διαβάζαμε τη νύχτα στο αναγνωστήριο της Ιατρικής στο Γουδί, κοιμόμασταν τη μέρα. Και η εφημερίδα από τα Everest στο Γουδί, και συνοδεία η χαρακτηριστική λαδωμένη πίτσα. Τώρα δεν ξέρω πώς την έτρωγα, τότε μου άρεσε. Γενικώς δεν ξέρω πώς κατέβασα τόσες τυρόπιτες/ πίτσες/ τυροκούλουρα την περίοδο των σπουδών μου και ποτέ δεν ανησύχησα ιδιαίτερα για τα κιλά, μάλλον ήταν επειδή περπατούσαμε πολύ.

Πέρασαν τα χρόνια, η ζωή προχωρά. Σε άλλη φάση τώρα πια, όλοι οι πρωταγωνιστές εκείνης της εποχής. Μου λείπει η μαγεία και η ομορφιά της. Και επειδή τη μαγεία εμείς τη δημιουργούμε, στο δικό μου σπίτι θα 'χω τη γωνιά του διαβάσματος. Με κεράκια και αναπαυτικά μαξιλάρια. Με τις free press εφημερίδες έντυπα ή ηλεκτρονικά. Και αντί για λαδωμένες πίτσες, θα σερβίρω στους καλεσμένους μου τοστ και παξιμαδάκια ολικής και στικς λαχανικών με ντιπ γιαουρτιού.

Πέμπτη 21 Φεβρουαρίου 2013

"Το νησί των συναισθημάτων" του Μάνου Χατζιδάκι




Μια φορά και έναν καιρό, υπήρχε ένα νησί, στο οποίο ζούσαν τα συναισθήματα: η Ευτυχία, η Λύπη, η Γνώση, η Αγάπη και όλα τα άλλα συναισθήματα. Μια μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε και έτσι όλοι επισκεύασαν τις βάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν. Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω. Ήθελε να αντέξει μέχρι την τελευταία στιγμή. Όταν το νησί άρχισε να βυθίζεται, η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια.

Είδε τον πλούτο που περνούσε με μία λαμπερή θαλαμηγό. Η Αγάπη τoν ρώτησε:
'' Πλούτε, μπορείς να με πάρεις μαζί σου;"
" Όχι δεν μπορώ" απάντησε ο πλούτος. " Έχω ασήμι και χρυσάφι στο σκάφος και δεν υπάρχει χώρος για σένα".

Η Αγάπη τότε, αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από την Αλαζονεία που επίσης περνούσε από μπροστά της σε ένα πανέμορφο σκάφος. "Σε παρακαλώ βοήθησέ με" είπε η Αγάπη. " Δεν μπορώ να σε βοηθήσω Αγάπη. Είσαι μούσκεμα και θα μου χαλάσεις το όμορφο σκάφος μου" της απάντησε η Αλαζονεία.

Η Λύπη, ήταν πιο πέρα και έτσι αποφάσισε να ζητήσει από αυτήν βοήθεια.
" Λύπη, άφησε με να έρθω μαζί σου".
"Ω, Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη που θέλω να μείνω μόνη μου" είπε η Λύπη.

Η Ευτυχία πέρασε μπροστά από την  Αγάπη αλλά δεν της έδωσε σημασία. Ήταν τόσο ευτυχισμένη, που ούτε καν άκουσε την Αγάπη να ζητά βοήθεια.

Ξαφνικά, ακούστηκε μία φωνή: "Αγάπη, έλα προς τα εδώ! Θα σε πάρω εγώ μαζί μου". Ήταν ένας πολύ ηλικιωμένος κύριος που η Αγάπη δεν γνώριζε, αλλά ήταν γεμάτη από τέτοια ευγνωμοσύνη, που ξέχασε να ρωτήσει το όνομά του.
Όταν έφτασαν στη στεριά, ο κύριος έφυγε και πήγε στο δρόμο του.

Η Αγάπη, γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε στον κύριο που τη βοήθησε, ρώτησε τη Γνώση:
"Γνώση, ποιος με βοήθησε;"
"Ο χρόνος" της απάντησε η Γνώση.
"Ο χρόνος;" ρώτησε η Αγάπη. "Γιατί με βοήθησε ο χρόνος;"
Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με βαθιά σοφία της είπε: "Μόνο ο χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία έχει η ΑΓΑΠΗ".

Πέμπτη 14 Φεβρουαρίου 2013

ζώδια 2013





Αμαρτία μου εξομολογημένη, κάθε αρχή της χρονιάς διαβάζω τα ζώδια για να έχω μια ιδέα τι (μπορεί) να μου συμβεί μέσα στη χρονιά.  Και εννοείται ότι στο τέλος της τα ξαναδιαβάζω για επαλήθευση. J

Πιο κάτω είναι τα links με τις προβλέψεις που είναι πιο κατατοπιστικές, λιγότερο μακροσκελείς και πιο απλές (με τη λιγότερη δυνατή αναφορά σε πλανήτες και οίκους ενώ δίνουν έμφαση περισσότερο στο πιο πρακτικό μέρος – τα γεγονότα). 



Πέμπτη 7 Φεβρουαρίου 2013

Ένα κομμάτι απ’ την καρδιά μου


Τι να γράψω πες μου. Τι με αφορά; Τι σε αφορά; Σε αυτή τη δύσκολη εποχή το μόνο που μοιάζει να είναι σίγουρο είναι η αβεβαιότητα.

Το ξέρεις πως δεν θέλω πια να γράφω για τα προβλήματα και τα αδιέξοδα μου σε αυτό εδώ το blog. Παλιά έγραφα, και αυτός ήταν και ο λόγος που το ξεκίνησα. Για να βρίσκω μια διέξοδο. Δεν θέλω πια. Γιατί τα κάνω μεγαλύτερα γράφοντάς τα. Αυτός είναι ο πραγματικός, εγωιστικός λόγος. Αλλά και γιατί, όπως θέλω πάντα να βοηθώ κόσμο, θέλω να το κάνω και από εδώ. Όπως θέλω να βοηθώ να βρεθούν δουλειές, να γνωρίζεται κόσμος μεταξύ του, να οργανώνουμε πράγματα στον ελεύθερο μας χρόνο, έτσι θέλω και από το blog μου να κάνω αυτόν που θα με διαβάσει πιο αισιόδοξο και χαρούμενο. Αλλά και πιο γενναίο, πιο μαχητικό. Πιο αγωνιστικό για τη ζωή του.

Το Μάη κλείνω τα 27. Σκέφτομαι και νιώθω και ενεργώ σαν 37. Κάποια γεγονότα και συγκυρίες στη ζωή μου με ανάγκασαν να σκέφτομαι  πιο ώριμα απ’ ότι η ηλικία μου υπαγορεύει. Όταν αναγκαστείς από πολύ μικρή ηλικία να πάρεις μεγάλες αποφάσεις και ευθύνες βλέπεις τον κόσμο με πολύ διαφορετική ματιά απ’ ότι οι συνομήλικοι σου. Και όταν ζήσεις κάποια γεγονότα που σε συνταράζουν σαν άτομο, ολόκληρη η ζωή και η κοσμοθεωρία σου αλλάζει. Ψάχνω πάντα να βρω το νόημα πια. Να ταΐζω την ψυχή μου με αγάπη, να περνώ ποιοτικό χρόνο με αυτούς που αγαπώ, να κάνω πράγματα χωρίς να τα αναβάλλω. Το μεγαλύτερο πρόβλημα όλων εμάς των ανθρώπων είναι ότι νομίζουμε ότι έχουμε χρόνο. Δεν έχουμε. Στο λέω γιατί το έχω ζήσει από πρώτο χέρι και το θυμάμαι καθημερινά.

Δεν ξέρω αν στο έχω πει ποτέ, αλλά η μεγαλύτερη μου επιθυμία είναι να κάνω παιδιά. Έχω ανάγκη αυτό το θαύμα της ζωής για να πιστέψω ότι μπορεί να υπάρχει κάτι μετά από αυτή τη ζωή που ξέρουμε και βλέπουμε. Ότι όταν πεθαίνουμε δεν γινόμαστε απλά χώμα. Ότι η ζωή μπορεί να νικά το θάνατο, ότι η δημιουργία είναι ισχυρότερη από την φθορά.

Άλλα ήθελα να γράψω και τελικά κατέληξα να γράφω για τα υπαρξιακά μου. Ένα κομμάτι της καρδιάς μου είναι σ’ αυτές τις γραμμές. Σκέψεις, φόβοι, αδυναμίες, όνειρα. Σου το δίνω γιατί θέλω να μην φοβάμαι πια. Η εξομολόγηση των φόβων μας είναι η μεγαλύτερη μας δύναμη. Και θέλω επίσης να σου πω να εκτιμάς και να αγαπάς αυτά που έχεις – και μιλώ κυρίως για τα άυλα. Και να παλεύεις για τη ζωή σου, ακόμα και στις πιο σκοτεινές της εποχές. 

Κυριακή 27 Ιανουαρίου 2013

πάμε για τοξοβολία;



Σου γράφω λίγο βιαστικά σήμερα γιατί τρέχω και σε λίγο πρέπει να φύγω πάλι. Σε ποια φάση σε βρίσκω; Θέλεις να κάνεις κάτι διαφορετικό; Αν ναι, σου έχω μια ιδέα. Την άλλη Κυριακή θα διοργανώσουμε event τοξοβολίας. Όλες οι λεπτομέρειες στο facebook event εδώ. Μην ανησυχείς για το ότι δεν ξέρεις τοξοβολία - εκτός από ένα άτομο, όλοι αρχάριοι είμαστε. Θα έχουμε εκπαιδευτή, τόξα και βέλη εκεί, δεν χρειάζεται να φέρεις τίποτα. Η είσοδος είναι 5 ευρώ αν δεν είσαι μέλος του JCI και δωρεάν αν είσαι ήδη - δεν υπάρχουν οποιεσδήποτε άλλες χρεώσεις που θα σου ανακοινωθούν εκεί.

Αν ενδιαφέρεσαι, στείλε μας mail στην ιστοσελίδα του JCI στο facebook. Ή στο mail μου, pax912@gmail.com. Ελπίζω να σου έδωσα μια καλή ιδέα για το τι θα κάνεις την επόμενη Κυριακή. Να έχεις μια υπέροχη βδομάδα! :)

Σάββατο 19 Ιανουαρίου 2013

Γυμνοί με τ’ αληθινά μας




(Το είχα στείλει για δημοσίευση στη City Free Press. Δε δημοσιεύτηκε εκεί, όμως πάντα υπάρχει και το blog μου.) 

Βγαίνεις. Γελάς. Πίνεις. Ονειρεύεσαι ακόμη και με το μισθό σου που συνέχεια κάνει βουτιές. Ερωτεύεσαι. Ποιοι μας τα έμαθαν τόσα χρόνια ότι θέλουμε τόσα πολλά για να ‘μαστε ευτυχισμένοι; Η αγάπη, ο έρωτας, οι φίλοι, η οικογένεια είναι δωρεάν. Το φιλί, το χαμόγελο, η αγκαλιά το ίδιο.

Κι αν κόψουμε τα περιττά έξοδα, μαγκιά μας. Μην πας στο club ή το cafe ή το εστιατόριο που σε κλέβουν. Μην πας στο κομμωτήριο/ αισθητικό/ nail artist που θα πληρώσεις διπλά. Μάθε να τα κάνεις μόνη σου. Και μην τους λυπάσαι καθόλου. Αυτοί που θα επιβιώσουν είναι αυτοί που κατάλαβαν ότι εν μέσω κρίσης πρέπει να ρίξουν τις τιμές τους. Δεν χρειάζεσαι μια μάρκα στα ρούχα σου ή τα παπούτσια ή τις τσάντες σου, μπορείς να βρεις υπέροχα και ποιοτικά κομμάτια σε πολύ καλύτερες τιμές.

Μάθε να μαγειρεύεις και άσε τα delivery. Πήγαινε στο supermarket που είναι αισθητά πιο οικονομικό και δεν πειράζει αν χρειαστεί να πας και σε δεύτερο για να συμπληρώσεις ότι χρειάζεσαι. Δώσε σημασία στο έτερον ήμισυ, κάνε του δώρο ένα λουλούδι, ένα μασάζ, ένα CD για το αυτοκίνητο που έφτιαξες εσύ. Κάλεσε τους φίλους σου για ταινία ή απλά για κουβέντα. Πάρε τη CITY κάθε Παρασκευή για να την έχεις παρέα όλη την εβδομάδα.

Έτσι είναι αγάπη μου. Τα πολύ βασικά τα έχουμε. Τα είχαμε πάντα, αλλά δεν τα εκτιμούσαμε. Όλα τα υπόλοιπα είναι τα γύρω-γύρω,  το περιτύλιγμα, τα περιττά. Μας το τράβηξαν λίγο βίαια είναι η αλήθεια το περιτύλιγμα, αλλά δεν πειράζει, από μόνοι μας δεν θα το πετάγαμε ποτέ. Μείναμε τώρα γυμνοί με τ’ αληθινά και τα ουσιαστικά μας. Κι είναι καιρός να τα φροντίσουμε κι αυτά.