tag:blogger.com,1999:blog-68773966924823882522024-03-14T05:17:26.943+02:00ημερολόγιοpaxhttp://www.blogger.com/profile/02445426190401590568noreply@blogger.comBlogger206125tag:blogger.com,1999:blog-6877396692482388252.post-24294100536508550272022-12-03T22:32:00.017+02:002022-12-04T06:45:06.171+02:00update<div style="text-align: justify;">Αν υπήρχε σκιά στο προηγούμενο μου post, είμαι σαφώς υπέρ της Ουκρανίας. Σαφέστατα. Απλά δεν είχα καν το κουράγιο να το αναλύσω. Το περασμένο μου ποστ γράφτηκε μετά από κάποια δύσκολη φάση. Στο μέλλον ίσως την καταγράψω. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Το καλοκαίρι καταφέραμε επιτέλους να κάνουμε το θρησκευτικό μας γάμο. Μετά από 2 χρόνια. Ήταν μια μέρα πανέμορφη, που την απολαύσαμε κι εμείς και οι καλεσμένοι μας, χωρίς άγχος. Ήταν όλα όμορφα αν με ρωτάς - από τη δική μας εμφάνιση, στα λουλούδια, στον χώρο μας που ήταν πανέμορφος, στους καλεσμένους μας που ήταν όλοι χαρούμενοι με τη χαρά μας, και σε ένα σωρό άλλες λεπτομέρειες που ήταν όμορφες. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Πήγαμε μήνα του μέλιτος Αμερική, ένα ταξίδι που το κλείσαμε τελευταία στιγμή. Βίζες είχαμε από το 2020 - μάλιστα, η δική μου ήρθε στο courier 4 Μαρτίου 2020. Λίγες μέρες μετά, έκλεισαν όλα. Φέτος το καλοκαίρι, μετά τον γάμο μας, θέλαμε να κλείσουμε να πάμε κάπου, αλλά είχαμε κάποια σημαντικά θέματα που έπρεπε να κλείσουν το καλοκαίρι και δεν εξαρτώνταν από τον έλεγχο μας. Ξεκίνησαν ένα ένα να κλείνουν, αλλά τέλειωναν και οι μέρες. 28 Ιουλίου, Πέμπτη, ρυθμίστηκε και το τελευταίο. Αλλά 15-19 Αυγούστου ο άντρας μου έπρεπε να είναι δουλειά. Άρα έπρεπε να πάμε είτε 1-15 Αυγούστου είτε 20-31. Δεν είχαμε άλλα περιθώρια. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Όταν έκλεισε και η τελευταία εκκρεμότητα, στις 28/7, τον πήρα τηλέφωνο και του λέω, "κλείσε τις εκκρεμότητες σου με τη δουλειά γιατί τη Δευτέρα (1/8) πετούμε για Αμερική". Έτσι, δημοκρατικά. Το πιο παράξενο είναι ότι μου είπε "εντάξει". (Δεν είναι και το πιο εύκολο να μαθαίνεις 3 μέρες πριν ότι θα πας υπερατλαντικό ταξίδι :P ). Τελικά φύγαμε 31 και φτάσαμε 1. Τα προγραμματίσαμε όλα εντελώς τελευταία στιγμή. Πριν να ξεκινήσουμε να πετάμε, είχαμε μόνο πτήσεις aller retour, και ξενοδοχείο για τις πρώτες 5 νύχτες στη Νέα Υόρκη. Τίποτα άλλο. Τα κλείναμε όλα στην πορεία. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Απίστευτο ταξίδι. Εμπειρία ζωής. Ειδικά η Νέα Υόρκη. Δεν ξέρω αν έχω λόγια να πω πόσο την ερωτεύτηκα. Είπαμε ότι σίγουρα θα ξαναπάμε. Περάσαμε τα γενέθλια του εκεί, με δείπνο και μετά για ποτό σε μια ανοιχτή ταράτσα, με θέα την 34η λεωφόρο. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div><div style="text-align: justify;">Εννοείται ότι απέκτησε και ένα επιχείρημα για μια ζωή - "Ναι, αλλά εγώ ήρθα Αμερική σε 3 μέρες". :)</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Μόλις ήρθαμε, κολλήσαμε και κορωνοϊό. Εγώ ήμουν σίγουρη ότι είχα κολλήσει στην Αμερική - επειδή για 3-4 μέρες ήμουν κρυωμένη. Τελικά δεν ήταν κορωνοϊός εκείνο που είχα εκεί. Ήταν απλά κρύωμα από την ψύχρα των air conditions. Τα βάζουν τόσο δυνατά, λες και θέλουν να παγώσουν την κόλαση. Στις πτήσεις μας για την επιστροφή, ο άντρας μου ήταν λίγο αδιάθετος. Σκέφτηκα ότι δεν είναι κάτι σοβαρό, και μάλλον θα ήταν η κούραση του ταξιδιού και η αϋπνία, γιατί οι πτήσεις μας και τα ενδιάμεσα ήταν πολλές ώρες. Λόγω του ότι τα κλείσαμε τελευταία στιγμή, είχαμε πάρει 3 πτήσεις για να πάμε και 3 για να έρθουμε. 14 νύχτα φτάσαμε σπίτι, στις 15 ξύπνησε με 38.5 πυρετό και βγήκε θετικός. 17 βγήκα θετική κι εγώ. Μετά από 2,5 χρόνια κολλήσαμε κι εμείς. Αμερικανικό κορωνοϊό. Να μην σου πω καλύτερα πόσο καιρό κυκλοφορούσαμε με μάσκες για να μη διαδώσουμε καμιά αμερικάνικη παραλλαγή του covid. :P</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Κάποιος θεός μας αγαπά σίγουρα. Δεν κολλήσαμε κορωνοϊό στο γάμο, δεν κολλήσαμε στο μεγαλύτερο μέρος του ταξιδιού. Κολλήσαμε just on time για να το περάσουμε στα βραστά μας και στην ασφάλεια μας Κύπρο! Παρολίγο φυσικά να το περάσουμε Πολωνία! Στην επιστροφή πετούσαμε Ορλάντο - Όσλο, Όσλο - Κρακοβία, Κρακοβία - Πάφο. Ε στο Όσλο η Norwegian Airlines μας είχε 1 ώρα στο αεροπλάνο περιμένοντας να πετάξουμε για να μας πει τελικά ότι το αεροπλάνο ήταν επικίνδυνο να πετάξει λόγω τεχνικών προβλημάτων! Μας κατέβασαν άρον άρον, μας φόρτωσαν κι εμάς και τις βαλίτσες μας σε άλλο αεροπλάνο και πετάξαμε για Κρακοβία. Ευτυχώς προλάβαμε στο τσακ και την τελευταία πτήση για Πάφο. Αλλιώς θα μέναμε άλλη μια βδομάδα Πολωνία να περνάμε τον κορωνοϊό εκεί!</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Έχω πολλά να πω γι' αυτό το ταξίδι! Αλλά ίσως τα γράψω άλλη φορά. Προς το παρόν πρέπει να πάω να κάνω τη δουλειά που αναβάλλω τόσο πολύ, που μέχρι και blog post μπήκα να γράψω. :P</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Περνούμε γενικά μια φάση που είμαστε πιεσμένοι χρονικά με διάφορα. Η μεγάλη πίεση θα τελειώσει λίγο πριν τα Χριστούγεννα. Άτε να δούμε! Πεθύμησα να είμαι χαλαρή! </div></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Για άλλη μια χρονιά, βαριέμαι να στολίσω. Γενικά βαριόμουν πάντα τα στολίσματα των Χριστουγέννων. Απλά από τότε που έφυγαν οι γονείς μου δεν έχω στολίσει κανονικά καμιά χρονιά. Δεν θέλω, και δεν θέλω να καταπιεστώ κιόλας να το κάνω. Το παν μέσα στο σπίτι είναι να υπάρχει αγάπη. Τα στολίσματα είναι τόσο, μα τόσο, δευτερεύοντα. Αν υπάρχει αγάπη, το σπίτι είναι γεμάτο. "Μα σ' αγαπώ και μ' αγαπάς, κι έτσι κυλάει τ' όνειρό μας".</div><div><br /></div>paxhttp://www.blogger.com/profile/02445426190401590568noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-6877396692482388252.post-5660869495490770612022-02-27T19:35:00.008+02:002022-02-27T19:40:56.278+02:00Υλισμός και υπαρξιακά<p>Έχει μέρες που σκέφτομαι να γράψω. Είναι πολλά τα φαινόμενα και τα ζητήματα. Πολλές από τις προ ημερών σκέψεις μου τις πρόλαβε ο <a href="http://skeftomekegrafo.blogspot.com/" target="_blank">Σκέφτομαι και Γράφω</a>, με αυτό το <a href="http://skeftomekegrafo.blogspot.com/2022/02/blog-post.html" target="_blank">post</a>. Και τα δύο σχόλια με κάλυψαν, οπότε δεν είχα καν τι να σχολιάσω.</p><p>Είναι η ιδέα μου ή η επικαιρότητα έγινε πιο μαύρη τελευταία; Δεν ήταν ποτέ έτσι ή είχαμε κατά διαστήματα κι άλλες τέτοιες περιόδους και απλά τώρα μου φαίνονται εμένα τόσο μαύρα; Παίζουν ρόλο τα δύο χρόνια που είμαστε μέσα στη μαυρίλα λόγω κορωνοϊού και δεν αντέχουμε άλλο; Δεν ξέρω, προσπαθώ να βρω τις απαντήσεις.</p><p>Δεν γράφω τίποτα για το Ουκρανικό. Είναι μια τραγωδία ο πόλεμος, όπως κι αν συμβαίνει και νιώθω ότι είναι τόσο μάταιο να τον αγγίξω έστω και ακροθιγώς. Εκτός αυτού, δεν ξέρω, δεν έχω διαβάσει, δεν έχω ενημερωθεί.</p><p>Πρόσφατα περάσαμε και μια προσωπική δυσκολία και η κατάσταση δεν ήταν καλή για την ψυχολογία μας. Δεν θέλω να την γράψω ώσπου να ξεπεραστεί εντελώς. Πάλι μου βγαίνουν τα θέματα που είχα με τη μαμά και το μπαμπά μου, ότι αν τα γράψω ξεκάθαρα στο blog, είναι λες και τα μεγαλώνω και τα κάνω τεράστια. Κι ότι πρώτα θα τα αντιμετωπίσω και ύστερα θα τα γράψω.</p><p>Κάνω shopping therapy. Αγοράζω πράγματα και πουλώ τη θλίψη μου. Και για κάποιο λόγο δουλεύει και δεν το νιώθω να είναι τραγικό όπως ακούγεται. Επειδή δυστυχώς είμαι υλίστρια. Τα υλικά αγαθά - και ειδικά εκείνα που σχετίζονται με την ομορφιά - με κάνουν ευτυχισμένη μέχρι ενός σημείου. Μου φτιάχνει τη μέρα ένα όμορφο άρωμα, ένα ωραίο ρούχο, ένα ωραίο μακιγιάζ, ένα ωραίο και διακριτικό κόσμημα, ένα όμορφο ρολόι. Μου φτιάχνει τη διάθεση το να αγοράζω καινούρια όμορφα ρούχα και να δίνω κάποια παλιά που δε μου ταιριάζουν πια. Έχω ξοδέψει πολλές εργατοώρες στην αναζήτηση του τέλειου foundation (που το είχα βρει Αθήνα) και άλλες τόσες να βρω πώς θα το φέρνω Κύπρο. Και πόσες άλλες ώρες έχω ξοδέψει στην αναζήτηση του τέλειου *κάτι*, και πόσο χαρούμενη γίνομαι όταν βρίσκω εκείνο το τέλειο κατά τα δικά μου δεδομένα *κάτι*.</p><p>Τις τελευταίες μέρες αγόρασα κοσμήματα, αρώματα, είδη μακιγιάζ, ρούχα, λαδάκια σώματος και μαλλιών, γυαλιά ηλίου. Μην ρωτήσεις πόσα ξόδεψα. Έκλαψαν οι κάρτες. Ας είναι, ας πω ότι ξόδεψα τα λεφτά του 13ου που αποταμίευσα. Αγόρασα δώρα για τα βαφτιστήρια μας, παραμυθάκια και μπουρνουζάκια εξατομικευμένα γι' αυτά, και δυο επιτραπέζια που τα έψαχνα καιρό για το σπίτι μας. </p><p>Επίσης τις τελευταίες μέρες προσπαθώ να οργανώσω ότι μπορώ. Εξόδους σε εστιατόρια, σε καφετέριες, έξω στη φύση, κάτω στη θάλασσα. Μεγάλη θεραπεία η θάλασσα, μεγάλη ανακούφιση. Προσπαθώ να οργανώσω και ένα αεροπορικό ταξίδι, θα δούμε.</p><p>Παλιά έκανα πάρα πολλές συζητήσεις για τα βαθιά μας θέματα, τις υπαρξιακές αναζητήσεις και αγωνίες μας. Από όταν πέθαναν οι γονείς μου, δεν θέλω. Με άλλους μπορεί να τα συζητήσω, μπορεί να το αντέξω να ξεκινήσει κάποιος αυτή τη συζήτηση και να την κάνω κι εγώ, έτσι επιφανειακά και χωρίς ψυχική συμμετοχή, με τον εαυτό μου ποτέ. Γι' αυτό με δυσκολεύει το μεταπτυχιακό που κάνει τώρα ο άντρας μου, ειδικά όταν ανοίγει μεγάλες και μακρές συζητήσεις. Είναι πάνω σε θέματα βιοηθικής, τα οποία αναπόφευκτα εν τέλει ανάγονται σε θέματα φιλοσοφίας για να απαντηθούν. Εγώ τη φιλοσοφία ήδη από το πανεπιστήμιο την απέφευγα όπως ο διάβολος το λιβάνι.</p><p>Προτιμώ να τρέξω να προσπαθήσω να προλάβω να ζήσω. Έτσι κι αλλιώς, ότι κι αν είναι μετά, είναι. Κι αν είναι κι αν δεν είναι, δεν το ξέρουμε. Η ζωή μας τρέχει και πρέπει να τρέξουμε να την απολαύσουμε. Αυτή που έχουμε σήμερα, τώρα. "Ο καθένας το παλεύει όπως ξέρει και μπορεί". Ποτέ δεν κατάλαβα τους υπερβολικά θρησκευόμενους. Ναι, πρέπει να είσαι ένας καλός άνθρωπος, αλλά δεν μπορείς να θυσιάζεις όλες τις απολαύσεις για μια αβέβαιη υπόσχεση ενός μελλοντικού Παραδείσου. Πρέπει να είσαι χαρούμενος με το σήμερα και το τώρα σου, να περνάς όμορφα. Όσο μπορείς.</p><p>Δεν ξέρω πώς πήγα από την επικαιρότητα στις αγορές και μετά στα υπαρξιακά. Αυτή είναι η δική μου τρικυμία εν κρανίω της περιόδου αυτής. Σας εύχομαι να περνάτε όμορφα και να μπορείτε κατά διαστήματα να ξεχνάτε αυτά που συμβαίνουν γύρω μας.</p>paxhttp://www.blogger.com/profile/02445426190401590568noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6877396692482388252.post-65091737097389169982021-12-18T23:53:00.002+02:002021-12-18T23:54:05.322+02:00Στάσου λίγο<p>Κόλλημα με αυτό το τραγούδι. Μου θυμίζει την εποχή της Αθήνας, τους έρωτες, τα καψουροτράγουδα, τη γλυκιά αθηναϊκή νύχτα.</p><p>Ήθελα να πάω Αθήνα το Δεκέμβρη. Την πεθυμώ πάρα πολύ, ένα κομμάτι της καρδιάς μου είναι εκεί. Ο άντρας μου δεν θέλει να πάει λόγω της κατάστασης με τα κρούσματα. Ειλικρινά αν ήμουν μόνη μου θα πήγαινα τρέχοντας. Αλλά είναι από τις περιπτώσεις που δεν θέλω να πατήσω πόδι. Και διερωτώμαι πόσο καιρό ακόμα θα χάνουμε πράγματα εξαιτίας του COVID.</p><p><br /></p><p style="text-align: center;"><iframe allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/lGViOxLAbi4" title="YouTube video player" width="560"></iframe></p><p><br /></p>paxhttp://www.blogger.com/profile/02445426190401590568noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-6877396692482388252.post-57036664508835538072021-08-05T00:25:00.005+03:002021-08-05T00:58:48.196+03:00Σκέψεις<p>Σκέφτομαι την ώρα που τρώμε στα social media να απαντάμε στον καθένα.</p><p>Μέχρι ενός σημείου θεωρώ επιβεβλημένες τις απαντήσεις. Γιατί υπάρχει κόσμος πράγματι απληροφόρητος, καλόπιστος, που φοβάται και θέλει ίσως κάποια άτομα τα οποία εκτιμά για να τα ακούσει και να πειστεί να εμβολιαστεί για το καλό το δικό του αλλά και της κοινωνίας.</p><p>Υπάρχει κόσμος που είναι στη μέση - που δεν φοβάται τόσο πολύ αλλά λέει "κι εμένα τι με νοιάζει; Είμαι σε καλή υγεία και ηλικία, γιατί να εμβολιαστώ; Και τελοσπάντων, εσένα τι σε επηρεάζω με τις αποφάσεις μου;". Και προσπαθείς να του εξηγήσεις με ήρεμο τρόπο (αλλά κάποιες φορές θα νευριάσεις) ότι δεν είναι νησί, είναι κομμάτι μιας κοινωνίας, και φυσικά και σε επηρεάζει επειδή 1. συμβάλλει στις μεταλλάξεις και στα lockdowns και 2. ρισκάρει να μπει νοσοκομείο και γεμίζει κρεβάτια τα οποία μπορεί να χρειαστείς εσύ και γενικότερα συμβάλλει στην πίεση του συστήματος υγείας.</p><p>Υπάρχει όμως κόσμος που εμμένει φανατικά σε μια άποψη, που ό,τι και να του πεις δεν πρόκειται να πειστεί. Που σκόπιμα προάγει την παραπληροφόρηση, την προπαγάνδα, τα λανθασμένα ερμηνευμένα στατιστικά, για να περάσει την άποψη του. No hope.</p><p>Το επιχείρημα "μα πρέπει να πείσουμε τους ανεμβολίαστους" δεν στέκει. Υπάρχουν ήδη τόσα data και τόσες μελέτες. Τα εξήγησαν ήδη ένα εκατομμύριο φορές ένα σωρό επιστήμονες που ασχολούνται με το αντικείμενο, με απλή και κατανοητή γλώσσα. Απαντώντας υπομονετικά στον κάθε αχάπαρο που νομίζει ότι πήρε πτυχίο από το internet. Εκείνοι που δεν πείστηκαν μέχρι στιγμής, απλά ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ να πειστούν.</p><p><br /></p><p>Υπάρχει μια τεράστια κούραση στην κοινωνία. Και μια θλίψη. Και τα νεύρα όλων μας δεν είναι καλά.</p><p><br /></p><p>Καταρχήν χάσαμε ένα σωρό φίλους και συγγενείς που αγαπούσαμε. Κάποιους κυριολεκτικά, λόγω COVID-19 (αν και ήμουν αρκετά τυχερή για να μη συμβεί στο άμεσο περιβάλλον μου - κι ελπίζω να μη συμβεί). Αλλά πιο πολύ μεταφορικά. Δε μπορώ ποτέ ξανά να δω με τον ίδιο τρόπο κάποιους φίλους που πιστεύουν σε συνωμοσιολογίες, που σκέφτονταν ότι τα εμβόλια έχουν chip, ότι όλο αυτό είναι ένα οργανωμένο σχέδιο για να πλήξουν την θρησκεία, αυτούς που έλεγαν ότι δεν υπάρχει πανδημία, αυτούς που ασπάζονταν ένα σωρό θεωρίες συνωμοσίας. Τους αγαπώ, αλλά δεν θα τους δω ποτέ ξανά με τα ίδια μάτια. Ανάλογα με το πόσο έντονες ήταν οι απόψεις τους, κατατάσσονται πλέον σε μια σκάλα ηλιθιότητας στο μυαλό μου - και λυπάμαι που το λέω. Αυτή τη στιγμή νιώθω ότι δεν θα καταφέρω ποτέ ξανά να εκτιμήσω το μυαλό τους. Δεν ξέρω. (Εννοείται δεν περιλαμβάνω σε αυτή την κατηγορία αυτούς που κατά κύριο λόγο φοβούνταν για ιατρικούς λόγους το εμβόλιο).</p><p>Κάποιους άλλους φίλους που μου τα έπρησαν με το "δεν με κόφτει, δεν θα το βάλω, εγώ δεν έχω πρόβλημα" μέσα μου τους διέγραψα γιατί νιώθω ότι είναι εγωιστές του κώλου. Δεν ζεις μόνος σου ρε μαλάκα σε αυτή την κοινωνία, μαζί ζούμε.</p><p>Στον αντίποδα αυτού, κάποιους άλλους τους εκτιμήσαμε, νιώσαμε πνευματικά πιο συγγενείς. Κι αυτούς προσωπικά θέλω να κρατήσω.</p><p>Και κάπως έτσι, σαν να πόλλυνε η μοναξιά μας.</p><p><br /></p><p>Αλλά εκτός από τη μοναξιά μας, επολλύναν και τα νεύρα μας. Είτε στη μια κατηγορία ανήκεις, είτε στην άλλη, νευριάζεις. Και όσο διαβάζεις, τόσο περισσότερο νευριάζεις. Πιάνω τον εαυτό μου τελευταία μόλις βρει κάτι τέτοιο στα θέματα, να κάνει scroll down και να πηγαίνει παρακάτω. Και χειρότερο από το να διαβάζεις, είναι ότι κάποιες φορές μπορεί και να γράφεις. Γιατί είσαι άνθρωπος και κάποιες μέρες τα νεύρα σου γίνονται σμπαράλια. Και αν μπεις στη διαδικασία να γράψεις, έτσι απλά, κάποιες μέρες από τη ζωή σου απλά χάνονται. Πουφ! και εξαφανίζονται. Και το μόνο πράγμα που έχεις κάνει σε αυτές είναι ο τσακωμός με τον κάθε άσχετο.</p><p><br /></p><p>Δυστυχώς από την εποχή του COVID-19 το καθιερώσαμε να βλέπουμε ειδήσεις, ενώ πριν η τηλεόραση ήταν κλειστή εκείνη την ώρα και ενημερωνόμασταν ειδησεογραφικά από αλλού. Πραγματικά το έχω παρατηρημένο ότι το δελτίο ειδήσεων είναι μια καλή ένεση μαυρίλας κατευθείαν στις φλέβες. Βάζει μια μουντάδα στην ημέρα, ένα μαύρο παράθυρο. Ίσως να είναι καιρός να τις κόψουμε.</p><p><br /></p><p>Φυσικά και να πεις να την κόψεις και να βλέπεις ειδήσεις από το Facebook π.χ., χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να φιλτράρεις τα σωστά site που να σε ενημερώνουν χωρίς τρομολαγνεία. Ή, τουλάχιστον, κάποια sites που να προσπαθούν να πλησιάσουν σε αυτό τον ορισμό.</p><p><br /></p><p>Μόνο εμένα μου φαίνονται όλα τόσο κουραστικά και ότι υπάρχουν τόσες πολλές κακές ειδήσεις; Νομίζω πως όχι, απλά η πανδημία με όλα της τα επακόλουθα (μοναξιά, απομόνωση φυσική και πνευματική, φόβος για το αύριο, οικονομικά προβλήματα για πολύ κόσμο, χωρισμός της κοινωνίας σε εμβολιασμένους και ανεμβολίαστους με έντονο θυμό μεταξύ τους) συνέβαλε στο να καλύπτονται όλες οι ειδήσεις με ένα ακόμα πιο μαύρο πέπλο. Πυρκαγιές, γυναικοκτονίες, μια Τουρκία που γίνεται όλο και πιο προκλητική κάθε μέρα, και βάλε μαζί και τα προσωπικά θέματα που όλοι μας έχουμε.</p><p><br /></p><p>_____________________________________________________________________________</p><p>ΚΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ.</p><p>_____________________________________________________________________________</p><p><br /></p><p>Ευτυχώς τα καταφέραμε να ταξιδέψουμε αεροπορικώς και πήγαμε έστω για πέντε μερούλες κάπου αλλού. Μου είχε λείψει τόσο πολύ το αεροπλάνο. Εκεί απαγόρευσα στον εαυτό μου να σκεφτεί το οποιοδήποτε από τα θέματα που έχω αφήσει πίσω και αφιερώθηκα στην καλοπέραση. Ήταν ένα διάλειμμα απαραίτητο για να ξελαμπικάρω λίγο, να δω πιο καθαρά. Να ηρεμήσει λίγο το μέσα μου, να περάσουμε κάποιες πιο ποιοτικές στιγμές με τον άνθρωπο μου, μακριά από τη ρουτίνα της καθημερινότητας.</p><p><br /></p><p>____________________________________________________________________________</p><p>ΝΑΙ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΥΣΗ ΟΙ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΜΟΝΟ. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΜΑΣ ΚΑΛΑ.</p><p>____________________________________________________________________________</p><p><br /></p><p>Θυμάμαι σε ένα video της η Νάνσυ Μαλλέρου (την οποία λατρεύω, με βοηθά απίστευτα και σε πολλά σημεία συναντιέται απόλυτα η σκέψη μας) έλεγε ότι, όσο χρόνο τρώμε στο internet και στα social media βλέποντας το περιεχόμενο άλλων, ουσιαστικά εξυπηρετούμε τη δική τους ατζέντα αντί να προωθούμε τη δική μας. Και έχει δίκαιο.</p><p>Πιάνω άπειρες φορές τον εαυτό μου όταν δεν είναι καλά - ή απλά βαριέται - να τρώει άπειρες ώρες στο scrolling σε ό,τι να'ναι περιεχόμενο στο facebook, το twitter, το instagram. Απλά επειδή δεν έχει τη δύναμη ή την όρεξη να κάνει κάτι άλλο. Και κάπως έτσι χάνονται ώρες ολόκληρες, τις οποίες θα μπορούσα να αξιοποιώ πολύ πιο ποιοτικά για τον εαυτό μου. Για να εξυπηρετώ τη δική μου ατζέντα, που λέει και η Νάνσυ. Και από τότε που ξεκίνησε το θέμα με τον κορωνοϊό, εντάθηκε ακόμη περισσότερο το πρόβλημα. Παρατηρώ τον εαυτό μου να χαζεύει είτε καταθλιπτικές είτε εξοργιστικές ειδήσεις και απλά να χάνονται οι ώρες.</p><p>Πρέπει να κάνω κάτι. Να βρω ένα σχέδιο, έναν οδηγό δράσης. </p><p><br /></p><p>____________________________________________________________________________</p><p>ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ</p><p>____________________________________________________________________________</p><p>1. Να βάλω κάποιους στόχους για τη νέα χρονιά (πάντα με ακαδημαϊκές χρονιές μετρώ, η Πρωτοχρονιά δεν μου φαίνεται τόσο πολύ σαν αλλαγή). Να είναι σαφείς και συγκεκριμένοι.</p><p>2. Να σταματήσω να βλέπω ειδήσεις στην τηλεόραση.</p><p>3. Να μειώσω δραστικά τις ώρες που περνώ στα social media άσκοπα. Να μην διαβάζω άσκοπα, να μην συζητώ, να μην απαντώ σε προκλήσεις.</p><p>4. (το έχω ξεκινήσει ήδη): Decluttering. Είμαι τρελή μαζώχτρω. Με βοηθά το να συγυρίζω, να οργανώνω τους χώρους, να πετώ πράγματα.</p><p>5. Να σταματήσω να αγοράζω βλακείες. Πάντα το κάνω, αλλά σε ψυχοπιεστικές περιόδους εντείνεται.</p><p>6. Έλεγχος οικονομικών. Δεν γίνεται πιο παλιά να έκανα καλύτερη διαχείριση και τώρα που πιάνω πιο πολλά λεφτά να μη μπορώ να τα διαχειριστώ και να μου τελειώνουν ευκολότερα. Η αλήθεια είναι ότι ο έλεγχος των οικονομικών, αν είσαι control freak όπως εγώ, σου δίνει μια ψευδαίσθηση ελέγχου. Ότι υπάρχει κάτι στη ζωή που μπορείς να το ελέγξεις.</p><p>7. Να σταματήσω να τρώω βλακείες. Μέσα στις καραντίνες του χειμώνα και της άνοιξης πρέπει να έβαλα 3-4 κιλά και μου φάνηκε. Και ρε φίλε, όταν πήγα σε βαφτίσεις και γάμους αυτό το διάστημα, οι περισσότεροι (κατά 70%) έβαλαν κιλά. Μα πώς παχύναμε έτσι οι περισσότεροι; Πώς επιτρέψαμε στον εαυτό μας να αρχίσει να πηγαίνει πίσω πίσω από τα 35 μας; (Να την βάλω τη σημείωση για να μην παρεξηγηθώ: μιλώ για ανθρώπους, όπως εγώ, που πάχυναν επειδή έκατσαν σπίτι και έφαγαν αλλά γενικότερα είναι μια χαρά, και όχι για ανθρώπους που έχουν π.χ. σοβαρά θέματα υγείας ή περνούν άλλες σοβαρές δυσκολίες που δεν τους αφήνουν καν να σκεφτούν αυτό το θέμα).</p><p>8. Κάτι άλλο που παρατήρησα στις βαφτίσεις (που, βασικά, ήταν αφορμή για να ξαναβρεθούμε όλοι, μετά από καιρό): είδα φίλους μου να ντύνονται σαν γέροι. Τόσο πολύ μας επηρέασε ρε παιδί μου η πανδημία; Είναι λες και το effect της καθημερινότητας και της ρουτίνας, που όλους μας επηρεάζει, έγινε επί 10 πάνω τους (λόγω πανδημίας;) και πάτησε fast forward στον χρόνο. Υπενθύμιση προς εαυτόν, να θυμάμαι μέσα μέσα να ντύνομαι γκόμενα και να βγαίνω ραντεβού με τον άντρα μου. Ναι, εύκολο να το λες, δύσκολο να το κάνεις, το ξέρω. Δεν πειράζει, έστω με πίεση, έστω με το ζόρι. Έστω μια - δυο φορές το μήνα.</p><p>9. Να δίνω πιο πολλή ποιότητα στη σχέση μου. Χρόνο πάντα δίνω, αλλά θα ήθελα να ανεβάσω την ποιότητα. Με τα χρόνια συνηθίζουμε τον άνθρωπο που έχουμε δίπλα μας, ίσως να τον θεωρούμε και δεδομένο, και δεν κάνουμε την προσπάθεια των πρώτων μηνών. Τώρα με την πανδημία που ήταν όλων τα νεύρα μας τσατάλια, πολλές σχέσεις νομίζω έχουν φθαρεί λίγο περισσότερο. Επένδυση στη σχέση λοιπόν.</p><p>10. Να επενδύσουμε στις ανθρώπινες σχέσεις γενικότερα. Να προλάβουμε να δούμε φίλους και συγγενείς που θέλουμε, να πάρουμε λίγες ανάσες, σε περίπτωση που μας ξανακλειδώσουν.</p><p><br /></p><p>____________________________________________________________________________</p><div>ΚΑΛΗ ΜΟΥ ΕΠΙΤΥΧΙΑ!</div><div><p>____________________________________________________________________________</p></div><div><br /></div><div>Εσύ ποια σχέδια / όνειρα έχεις αυτή την περίοδο; Για σκέψου το. Χρειαζόμαστε έστω κάποια μικρά σχέδια για να ξεκολλήσουμε από τη λάσπη. </div><div><br /></div><div>Κουράγιο και δύναμη!</div><div><br /></div>paxhttp://www.blogger.com/profile/02445426190401590568noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-6877396692482388252.post-11810413816103927022021-03-03T00:23:00.002+02:002021-03-03T00:23:36.424+02:00Let the soft animal of your body love what it loves.<p style="text-align: justify;">Μου το έστειλε προχτές. Άκουσε σε ένα audio book τους 4 πρώτους στίχους λέει, και του θύμισαν εμένα. Και έψαξε να το βρει για να μου το στείλει. Αυτός ο παράξενος τύπος που μένει στο σπίτι μου και τον λέω άντρα μου.</p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhISpa7KdOYclX5IV6X6sqTelxKL_7H4MuQs0AVDLMpVrgAX8yYSEoi6dyljBrqSEfW_XsLHJ2ASkBcmKEfQdN1FFm5t0Z1J2yxw1_Q1BGvC-rYzBhEO_mDGP4XyXorx56KEgLW5U2qskg/s1313/Mary+Oliver+-+Wild+Geese.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1313" data-original-width="771" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhISpa7KdOYclX5IV6X6sqTelxKL_7H4MuQs0AVDLMpVrgAX8yYSEoi6dyljBrqSEfW_XsLHJ2ASkBcmKEfQdN1FFm5t0Z1J2yxw1_Q1BGvC-rYzBhEO_mDGP4XyXorx56KEgLW5U2qskg/w376-h640/Mary+Oliver+-+Wild+Geese.jpg" width="376" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">Τι τύπος! Ακούει audio books και διαβάζει φιλόσοφους Αμερικανούς, Έλληνες, σύγχρονους και αρχαίους, στωικούς και παίζει σκάκι. Διαβάζει Επίκτητο πριν κοιμηθεί.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">Από πριν διάβαζε φιλοσοφία δηλαδή, με αγάπη στους στωικούς, το Μάρκο Αυρήλιο και το Σενέκα. Απλά τώρα με το μεταπτυχιακό έχει διευρυνθεί ο κύκλος αυτών που διαβάζει.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">Μιλά για τους φιλοσόφους του λες και μιλά για το τι είπαν με τους φίλους του, και βλέπεις το αστραφτερό του βλέμμα σε πλήρη εγρήγορση. </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">Μου άρεσε πολύ το ποίημα. Το βρήκα βαθιά συμπονετικό και κατανοητικό για κάθε ανθρώπινο πλάσμα που παλεύει. Και βαθιά αισιόδοξο.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">Meanwhile the wild geese, high in the clean blue air, are heading home again.</div><br /><p><br /></p>paxhttp://www.blogger.com/profile/02445426190401590568noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-6877396692482388252.post-88157246294837025822020-11-10T22:10:00.012+02:002020-11-10T22:36:18.409+02:00Παράξενη αλλά σπουδαία χρονιά<p>Γενικά έχω το σαν άτομο. Κλωτσώ πολλά. Αντιστέκομαι πολλά όταν μπαίνει μπροστά μου κάτι που δεν μου αρέσει. Το παλεύω μέχρι τέλους. </p><p>Η ζωή με έμαθε ότι κάποιες φορές είναι λάθος αυτή η τακτική. You just have to go with the flow. Νομίζω αυτή η περίοδος είναι μια από αυτές τις περιπτώσεις. Νομίζω ότι πρέπει να πάρουμε όλοι μια βαθιά ανάσα. Νομίζαμε ότι ξεμπερδέψαμε με τον COVID-19, αποδεικνύεται ότι δεν είμαστε καν στα μισά.</p><p>Παράξενη αλλά σπουδαία χρονιά.</p><p>Μέσα σε όλη αυτή τη δυσκολία, μας ήρθαν πολλά καλά. Πολλά ήρθαν με το δύσκολο τρόπο, αλλά ήρθαν. Μέσα σε όλη αυτή την αναστάτωση.</p><p>Παντρευτήκαμε με πολιτικό τελικά, μόνο με τη στενή οικογένεια. Χαρά και συγκίνηση. Ντυμένοι απλά, σαν να πηγαίναμε για φαγητό. Τα χέρια ενωμένα σφιχτά, τα μάτια συγκινημένα και χαρούμενα. </p><p>Άλλαξα δουλειά και πήγα σε αυτήν που ήθελα διακαώς.</p><p>Μετακομίσαμε.</p><p>Ο άντρας μου κατέκτησε έναν από τους πιο δύσκολους στόχους του, κάτι που κυνηγούσε εδώ και πολλά χρόνια.</p><p>Αντιμετώπισα ένα θέμα υγείας το καλοκαίρι που θα μπορούσε να εξελιχθεί πολύ σοβαρά, αλλά ευτυχώς όλα πήγαν καλά.</p><p>Και άλλα πολλά.</p><p>Έγραφα ότι θα ήταν σημαδιακή χρονιά, αλλά δεν φανταζόμουν με ποιο τρόπο. Αλλά ήταν. Έγιναν πολλά από τα πράγματα που θέλαμε. Κάποια ίσως με διαφορετικό τρόπο από ότι τα σκεφτόμασταν, αλλά έγιναν. Μέσα στη δυσκολία, για μας ήρθαν πολλές ευλογίες. Ευγνωμοσύνη. </p><p>Προσπαθώ πολύ συνειδητά να μετρώ τις ευλογίες μου και όχι αυτά που μου λείπουν αυτή την περίοδο λόγω της κατάστασης. Γιατί ξέρω ότι είναι πολύ μικρά σε σχέση με αυτά που χάνουν άλλοι αυτή την περίοδο: τις δουλειές τους, το εισόδημά τους, την ψυχική τους υγεία, κάποιοι δυστυχώς και τη ζωή τους. Δεν τα καταφέρνω πάντα. Επειδή είμαι άνθρωπος.</p><p>Υπομονή και πίστη σε όλους μας.</p><p><br /></p>paxhttp://www.blogger.com/profile/02445426190401590568noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-6877396692482388252.post-2499966985009789042020-06-09T21:58:00.001+03:002020-06-09T22:09:15.854+03:00τα δεδομένα μας<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
Οι συναντήσεις πρόσωπο με πρόσωπο.<br />
<br />
Τα μάτια live. Χαρούμενα, χαμογελαστά, ζεστά.<br />
<div>
<br />
Δειλά δειλά κάποια φιλιά. Και με κάποιους - πολύ λίγους - αγκαλιές.<br />
<br /></div>
<div>
Ένα κομμάτι της καρδιάς μας που πήγε στη θέση του, που αρχίζει να γεμίζει ξανά.<br />
<br />
Κάποια πράγματα που τα θεωρήσαμε δεδομένα, που ποτέ δεν συνειδητοποιήσαμε ακριβώς πόσο σημαντικά είναι πριν να τα στερηθούμε προσωρινά.<br />
<br /></div>
</div>
paxhttp://www.blogger.com/profile/02445426190401590568noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-6877396692482388252.post-25908006402817919512020-04-26T14:48:00.000+03:002020-04-26T15:24:39.104+03:00update την εποχή του κορωνοϊού 2<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
Είχαμε και οι δύο στη δουλειά μας κρούσματα. Μέχρι στιγμής έκανε 3 τεστ, έκανα 2. Προς το παρόν όλα αρνητικά.<br />
<div>
<br /></div>
<div>
Άρχισα να αποδέχομαι την απώλεια του ελέγχου, να μην έχω τόσο άγχος, να κοιμάμαι πιο καλά. Είναι μια περίοδος μεγάλης αβεβαιότητας, αλλά είναι καλό να θυμόμαστε ότι δεν είναι μόνο για μας, αλλά για όλο τον κόσμο. Πρέπει να παίρνουμε τα πράγματα όπως έρχονται. Όσο δύσκολο κι αν είναι αυτό για κάποιους από εμάς.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Πρακτικές που με βοήθησαν:</div>
<div>
- Δεν βλέπω ειδήσεις. Τις αποφεύγω συστηματικά. Δεν θέλω την τρομολαγνεία. Δεν με βοηθά. Το μόνο που έβλεπα ήταν το δελτίο των 6 για 10 λεπτά, μέχρι να γίνει η ενημέρωση για τα νέα κρούσματα. Τα υπόλοιπα διαδικτυακά.</div>
<div>
- Δεν διαβάζω πια βλακείες στο internet. Όπου βλακείες = τρομο-ειδήσεις από site, θεωρίες συνωμοσίας, η γνώμη του κάθε άσχετου που παριστάνει τον ειδικό χωρίς να είναι. Επίσης, δεν διαβάζω τα σχόλια κάτω από αναρτήσεις. Το θεωρώ δεδομένο πια, πως και το πιο θετικό πράγμα του κόσμο να γίνει, πάντα θα έχει κόσμο να σχολιάσει αρνητικά. Δεν θέλω να διαπιστώνω καθημερινά πόσο μεγάλη είναι η βλακεία του κόσμου, η αμορφωσιά, η έλλειψη παιδείας.<br />
- Μιλώ συχνά στο τηλέφωνο ή με βιντεοκλήση ή έστω με chat με αγαπημένα μου πρόσωπα. Πολύ ξεδιαλεγμένα. Και με έμφαση στα άτομα που ξέρω ότι με αγαπούν. Δεν έχει χώρο καθόλου η τοξικότητα πια.</div>
<div>
- Το μαγείρεμα. Ψάχνω τις πιο εύκολες και γρήγορες συνταγές ή αλλιώς τις συνταγές της τεμπέλας. :P Μπορείς να έχεις ένα φαΐ που να φαίνεται και να είναι πάρα πολύ νόστιμο χωρίς να έχει 153 υλικά ή να έφαγες άπειρες ώρες να το φτιάξεις. (Εντάξει φυσικά, την πρώτη φορά που θα φτιάξεις κάτι, θέλεις παραπάνω ώρα από τις υπόλοιπες).<br />
- Ξεκίνησα εκκαθάριση στις φωτογραφίες του κινητού. Τις βάζω σε φακέλους για να τις βρίσκω πιο εύκολα. Διαγράφω αυτές που δεν θέλω πραγματικά.</div>
<div>
- Έβαψα τα μαλλιά μου στο σπίτι. Έβαλα και τον husband να με βοηθήσει, τι να κάνω; Είναι αρκετά καλό το αποτέλεσμα πάντως.</div>
<div>
- Έβγαλα τα τζέλια από τα νύχια. Επιτέλους. Μετά από 7 βδομάδες που τα είχα! :)</div>
<div>
- Μια μέρα κάθισα ένα δίωρο έξτρα και ξεκαθάρισα όλα μου τα έγγραφα στη δουλειά. Πέταξα όσα δεν χρειαζόμουν πραγματικά, αρχειοθέτησα τα υπόλοιπα.</div>
<div>
- Κάποιες μέρες, περπάτημα. Όχι πάντα. Πολλές μέρες δεν σώννει το μυαλό μου να πάει, όχι το σώμα μου.</div>
<div>
- Έχει ένα app στο κινητό, λέγεται Happy Color. Έχει έτοιμες εικόνες και βάζεις τα χρώματα που σου λέει και τις ζωγραφίζεις. Ξέρω, ακούγεται παιδιάστικο, αλλά με βοηθά. Σπαταλώ ώρες εκεί. Για κάποιο λόγο, όταν το χρησιμοποιώ, δεν σκέφτομαι άλλα πράγματα.</div>
<div>
- Άλλο ένα app στο κινητό, το New York Mysteries (το οποίο το τέλειωσα και τώρα είμαι στο New York Mysteries 2). Πρέπει να λύσεις ένα μυστήριο, πηγαίνεις από δωμάτιο σε δωμάτιο, βρίσκεις αντικείμενα, κάποια τα χρησιμοποιείς σε άλλα δωμάτια, λύνεις γρίφους, κρατάς σημειώσεις (τις κρατά μόνο του το app ευτυχώς :Ρ). Τα δωμάτια είναι τόσα πολλά που έχει χάρτη στο app, τα αντικείμενα είναι τόσο πολλά και σε κάποια φάση μπερδεύεσαι ποιο χρησιμοποιείς σε ποιο δωμάτιο, αφού πηγαίνεις μπρος - πίσω συνέχεια, που σε κάποια φάση θα χρειαστείς και walkthrough. Αλλά μου παίρνει πολύ χρόνο και ενέργεια και με βοηθά.</div>
<div>
- Άφησα τον εαυτό μου ελεύθερο να ΜΗΝ κάνει ότι από τη λίστα του προηγούμενου ποστ ένιωθα ότι με ψυχοπλάκωνε. Όπως για παράδειγμα η αποτοξίνωση. Δεν ήμουν σε καλή ψυχολογική κατάσταση για να την κάνω.</div>
<div>
- Σχετικό με το παραπάνω. Μου επέτρεψα κάποιες μέρες να μην είμαι καλά, να τεμπελιάσω, να λιώσω πάνω στον καναπέ. Το δικαιούμαι. Όπως το δικαιούμαστε όλοι μας.</div>
<div>
- Ξεκίνησα τις online αγορές. Πρώτα τα παπούτσια (<a href="https://www.luigi.com.gr/papoutsia/ps/36/" target="_blank">Luigi</a>, <a href="https://www.envieshoes.gr/" target="_blank">Envie</a>, <a href="https://shoebox.com.cy/" target="_blank">Shoebox</a>), τώρα λέω να πάω στο <a href="https://www2.hm.com/en_eur/index.html" target="_blank">H&M</a> για ρούχα.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Θα ήθελα να είναι πιο σπουδαία η καραντίνα μου. Πιο γεμάτη από meaningful πράγματα, αντί από αγορές, φαΐ, τεμπέλιασμα. Πριν να ξαναξεκινήσω το αυτο-μαστίγωμα, μου θυμίζω ότι δούλευα κανονικά (ενώ πολύς κόσμος που έκανε άπειρα πράγματα είχε την ευκαιρία να κάτσει σπίτι). Αλλά τελοσπάντων, τι νόημα έχει η σύγκριση; Είναι ανάλογα με τα ψυχικά αποθέματα του καθενός. Μπορεί κάποιος να δούλευε όπως και πριν και να αξιοποίησε τις ώρες που εξοικονόμησε από εξόδους για να κάνει χίλια πράγματα μες το σπίτι. Και μπορεί κάποιος να έκατσε σπίτι και να πέρασε την καραντίνα στον καναπέ επειδή δεν είχε διάθεση για κάτι άλλο.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Ανυπομονώ να ξαναέρθει η καθαρίστρια μας γιατί μισώ τις δουλειές του σπιτιού. Επίσης ανυπομονώ να πάω σε μια αισθητικό να μου φτιάξει υπέροχα νύχια σε μια ώρα, χωρίς να προσπαθήσω καθόλου. Ανυπομονώ να δω φίλους και συγγενείς από κοντά, ας είναι και χωρίς αγκαλιές (νομίζω ο φόβος θα μας μείνει για πολύ καιρό). Και πιο πολύ από όλα ανυπομονώ να πάω στο βουνό, να κάνω μια βόλτα μέσα στο πράσινο σε κάποιο μονοπάτι της φύσης.</div>
<div>
<br /></div>
</div>
paxhttp://www.blogger.com/profile/02445426190401590568noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-6877396692482388252.post-46494445565270623152020-03-29T02:32:00.002+02:002020-03-29T14:33:02.205+03:00update την εποχή του κορωνοϊού<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
Τι ήθελα να πω ότι το 2020 θα είναι σπουδαία χρονιά και να πω τα σχέδια μου; Έτα ούλλα τζιαμέ!<br />
<br />
<br />
Ο γάμος: εκκρεμεί. Τέλος Αυγούστου, θα είναι καλά; Πιστεύω πως όχι. Από την άλλη, είναι πολύ νωρίς για αναβολή. Είπαμε τέλος Ιουνίου αν θα το αναβάλουμε και να ψάξουμε για άλλη ημερομηνία, που θα έχουμε πιο σαφή εικόνα.<br />
<br />
Η ανακαίνιση: εκκρεμεί. Καμιά κίνηση πλέον, λόγω καραντίνας.<br />
<br />
Το μεταπτυχιακό του και το διάβασμα μου: εντάξει, να και κάτι που δεν αναβάλλεται. Που θα ολοκληρωθεί one way or another. (Μη ρωτάς πώς έχω διάβασμα ακόμα. Πάντα, κάπως τα καταφέρνω να έχω διάβασμα).<br />
<br />
Η αλλαγή στα επαγγελματικά: εννοείται εκκρεμεί.<br />
<br />
Η δικαστική διαδικασία: αυτό κι αν εκκρεμεί! Τα Κυπριακά δικαστήρια είναι πιο αργά κι από χελώνα, οι αναβολές πάνε σύννεφο, ο κορωνοϊός ήταν απλά το κερασάκι στην τούρτα, απλά μια άλλη, τελευταία αφορμή για να σπρώξουν κάποιες υποθέσεις ακόμα πιο κάτω.<br />
<br />
Οι στόχοι του συντρόφου μου: εκκρεμούν.<br />
<br />
<br />
<br />
Νιώθω ότι αυξήθηκε σημαντικά το άγχος μου, σε συνειδητό αλλά και ασυνείδητο επίπεδο.<br />
<br />
Ο ένας λόγος έχει να κάνει με την απώλεια του ελέγχου.<br />
Φαντάσου τώρα, να είσαι ένα τρελό control freak, να οργανώνεις τα πάντα, να περιορίζεις στο ελάχιστο τις πιθανότητες αποτυχίας, και να έρχεται ένας κορωνοϊός να σου τα αλλάζει όλα, να τα βάζει όλα σε εκκρεμότητα, να σου τα φέρνει ούλλα πούκουππα, για να το πω Κυπριακά.<br />
<br />
Ο δεύτερος λόγος έχει να κάνει με τον ίδιο τον ιό και την επικινδυνότητα του για μας.<br />
Δεν ήμουν αγχωμένη, θεωρούσα ότι οι άνθρωποι στους οποίους κάνει σοβαρή ζημιά είναι εκείνοι με υπάρχον ιατρικό ιστορικό. Τώρα μας λένε ότι πολλοί δεν είχαν. (Ψέματα; Αλήθεια; Να πιστέψω τώρα ότι για τον κάθε νεκρό έχουμε full ιατρικό ιστορικό;) Ε και με τη δουλειά μας δεν άλλαξε κάτι, πηγαίνουμε και οι δύο κανονικά. Δε μπορούμε να σταματήσουμε. Δεν ξέρω αν πρέπει να πιστέψω ότι είμαστε απροστάτευτοι, αν πράγματι μεταδίδεται και από επιφάνειες. Προσπαθώ να είμαι ψύχραιμη γενικά.<br />
<br />
Ο τρίτος λόγος έχει να κάνει με τη διαταραχή της καθημερινότητας μας.<br />
Μου στοιχίζει το ότι δεν βλέπω φίλους και συγγενείς και το ότι δε μπορώ να πάω πουθενά χωρίς χαρτιά.<br />
<br />
Κάποιες νύχτες από το άγχος δεν κοιμάμαι καλά, ενώ υπό κανονικές συνθήκες κοιμάμαι πάρα πολύ βαθιά. Επίσης, οι ορμόνες μου κάμνουν πάρτυ. Για να ηρεμήσω, κάμνω διαπραγματεύσεις με τον εαυτό μου, λες και μπορώ να λύσω εγώ τα προβλήματα και να φτιάξω τα πράγματα σε όλο τον πλανήτη και να τα παρκάρω εκεί που θέλω.<br />
<br />
Έτυχε και μια μέρα που έπεσα σε βαθιά μελαγχολία, αλλά δε θέλω να μιλάω γι' αυτήν.<br />
<br />
<br />
Με αυτή την κατάσταση δημιουργήθηκε περισσότερος χρόνος τα απογεύματα. Κάθομαι και μαγειρεύω, έχω παρατηρήσει ότι με βοηθά να ηρεμώ απίστευτα και θα τολμήσω να πω ότι είμαι και καλή. Προσπαθώ να φτιάχνω συνταγές με λίγες θερμίδες και αποφεύγω τα γλυκά, γιατί εμείς θα τα φάμε. Με τον κορωνοϊό δεν μπορείς ούτε να κεράσεις πλέον. Ενώ παλιά, έφτιαχνες το lava cake ας πούμε, έτρωγες λίγο, έπαιρνες το υπόλοιπο στη δουλειά. (Σημείωση: φτιάχνω υπέροχο lava cake). Όλοι ευτυχισμένοι. Τώρα, αναγκαστικά, μένουμε στα φαγητά, όπου θεωρητικά δεν θα φάμε όλο το ταψί αμέσως. :P Ανακάλυψα αυτό το <a href="https://dearlife.gr/" target="_blank">blog</a>, η γυναίκα είναι η θεά των εύκολων / γρήγορων / υγιεινών / νόστιμων συνταγών. Την αγαπώ. Με το άγχος που έχω να μην βάλω κιλά, έχω ήδη χάσει ένα και πιστεύω θα ακολουθήσουν κι άλλα.<br />
<br />
<br />
Έβαλα κάποιους στόχους. Δεν ξέρω αν θα τους καταφέρω. Θα το παλέψω. Αυτή την περίοδο είναι αποδεκτές και οι μέρες που απλά είναι μέρες επιβίωσης, μικρή pax. Ναι, αλλά λειτουργώ καλύτερα όταν έχω κάτι να περιμένω, για κάτι να προσπαθώ. Κι ας μην τα καταφέρνω πάντα. Πιστεύω πάρα πολύ σ' αυτούς που λένε ότι μέσα στη δυσκολία βρίσκεται η ευκαιρία, μένει λοιπόν να προσπαθήσω.<br />
<br />
1. Να αποδώσω στο πρόγραμμα αποτοξίνωσης που γράφτηκα. Μου φαίνεται ακατόρθωτο να κόψω τον καφέ, τη ζάχαρη, όλα τα γλυκαντικά, το κρέας, το ψωμί κλπ για 14 μέρες, και να πρέπει να μαγειρεύω όλα μου τα γεύματα, από τα οποία πολλά θα είναι νέες γεύσεις / συνήθειες / γευστικοί συνδυασμοί για μένα, αλλά είπα να δώσω μια πρόκληση στο σώμα μου και τον εγκέφαλο μου.<br />
2. Να κάνω εκείνο το 30λεπτο γυμναστικής που μου υποσχέθηκα κάθε μέρα, ή έστω κάθε 2 μέρες.<br />
3. Να συνεχίσω με τα online σεμινάρια ευτυχίας που ξεκίνησα σήμερα και να κάνω το homework μου. :)<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhxzMttsHzQOn5jIKnvLumbmIZLrDwwLMWSzQLCGy4-ubN_-oELmBGxEKRdHlt6ekTRr0XWaDKawwVYouOSRXR5eB08PLvgqMZiHAgRvRtqXGGmSr4hWWfsuFeNpdvNZVCcQOnzNwKvj-s/s1600/if+you+can%2527t+go+outside%252C+go+inside.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="960" data-original-width="946" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhxzMttsHzQOn5jIKnvLumbmIZLrDwwLMWSzQLCGy4-ubN_-oELmBGxEKRdHlt6ekTRr0XWaDKawwVYouOSRXR5eB08PLvgqMZiHAgRvRtqXGGmSr4hWWfsuFeNpdvNZVCcQOnzNwKvj-s/s320/if+you+can%2527t+go+outside%252C+go+inside.jpg" width="315" /></a></div>
<br />
<br />
4. Να τελειώσουμε και οι δύο αισίως το διάβασμα μας. Πίστεψε με, έχουμε πολύ τον επόμενο 1,5 μήνα. Νομίζω είναι ο μόνος από τους προηγούμενους στόχους που προχωρά κανονικά.<br />
5. Να συγυρίσω και να ξεκαθαρίσω τις ντουλάπες και τα ερμάρια μας. Απίστευτο το πόσα πράγματα μαζεύονται αν δεν κάνουμε ξεκαθάρισμα τακτικά.<br />
6. Να ξεκαθαρίσω τις φωτογραφίες μου και να σκανάρω κάποιες παλιές, οικογενειακές.<br />
7. Να θυμάμαι να εκτιμώ και να είμαι ευγνώμων για όλα εκείνα που έχω, τις δυνατότητες, τις ευλογίες, τις ευκαιρίες, τα αγαθά, τους ανθρώπους που έχω.<br />
<br />
Υπομονή σε όλους μας. Ψυσιή τζιαι νεύρο. Να προσέχετε.<br />
<br />
<br /></div>
paxhttp://www.blogger.com/profile/02445426190401590568noreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-6877396692482388252.post-9692723761796909212020-02-03T23:03:00.000+02:002020-02-04T11:17:24.990+02:00οι γνώμες των άλλων<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Διάβασα σήμερα για τη γνωστή πολιτικό που δημοσιοποίησε το ότι έμεινε έγκυος με εξωσωματική από δότη σπέρματος. Το σκέφτομαι από εκείνη την ώρα, γυρίζει μες το νου μου συνέχεια. Πόσο θάρρος θέλει να το πεις αυτό. Μπορεί να είναι στη μέση και οι πολιτικές σκοπιμότητες, εννοείται. Αλλά σκέφτομαι ότι το θάρρος που απαιτείται είναι πολύ παραπάνω, κι ότι το πολιτικό κέρδος είναι αμφίβολο, μια που ζούμε σε μια βαθιά συντηρητική κοινωνία. Πάντως τη θαύμασα για το θάρρος της, και πιστεύω ότι θα δώσει δύναμη και σε άλλες γυναίκες.<br />
<div>
<br /></div>
<div>
Κάμνω ήδη εικόνα μες το νου μου την αυριανή σκηνή στη δουλειά. Οι συνάδελφοι που θα λένε τις γνωστές γνώμες. Για τον γνωστό πολιτικό που είπαν κι άλλες φορές ότι "είσιεν την", και είναι και σίγουροι γι' αυτό. Λες και ήταν στο κρεβάτι της. Για το πόσο πολλά κοτζιάκαρη είναι μια γυναίκα που μια ηλικία και μετά. Για το ότι που μια ηλικία και μετά "έντζαι θκιαλέεις, θκιαλέεουν σε" και βασικά καλά να πάθεις, γιατί σίγουρα είσαι ιδιότροπη για να μεν στραβωθεί ούτε ένα κελεπούρι να σε πάρει. Για το ότι έμεινε στο ράφι και ποιος εννα την πάρει. Για το ίνταμπουν τούτα τα πράματα που κάμνει. Ο καθένας έννα πει την αποψάρα του για τα προσωπικά της, και κανένας εν θα προσπαθήσει να καταλάβει και λίο το τι μπορεί να την έφερε σε τούτη την θέση. Εγώ εν μέρει καταλαβαίνω την νομίζω. Ίσως να κατέφευγα κι εγώ σ' αυτή τη λύση αν ήμουν στη θέση της.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Εν τω μεταξύ νευριάζω πάρα πολλά που ούλλοι κατηγορούν όποιον έβρουν και κανένας δεν κοιτάζει τον εαυτό του στον καθρέφτη, ο ένας παντρεμένος που ξενοπηδά τακτικά, ο άλλος χωρισμένος, η τρίτη παντρεμένη που έκαμε τον άντρα της τάρανδο παλιά και τώρα που σταμάτησε τα ξενοπηδήματα εν μες τα νεύρα γιατί δεν αντέχει το πετσί της. Ο τέταρτος είπε μου την μια φορά, ότι άργησα να παντρευτώ και αργώ να κάμω μωρό για να μεν χαλάσω το σώμα μου μίσιμου, (σάννα μου τζιαι έχω τζιαι το τέλειο σώμα) και δεν θωρεί τα χάλια του που επαντρεύτηκε νωρίς και τελικά εκατέληξε ναν συγκάτοικος με τη γυναίκα του και να γυρίζει με τις φιλενάδες. (Ναι, είπα του τα τούτα. Μες τα μούτρα του. Σόρρυ αλλά άμα με προσβάλλει μες τα μούτρα μου, εννα πάρει και την απάντηση). Πάντως έχουν ούλλοι άποψη, διότι εκπλήρωσαν το ιδανικό κοινωνικό μας πρότυπο, επαντρεύτηκαν, και στη μικρή μας χώρα το να παντρευτείς εν πάνω που ούλλα, και ας χωρίσεις μετά και στους δύο μήνες. Αν είσαι γυναίκα, θα είσαι στιγματισμένη μια ζωή, ότι έμεινες ελεύθερη. Ή καλύτερα να μείνεις έγκυος που κάποιον, έτσι για να κάμεις μωρό, και δεν πειράζει αν εκείνος δεν πολλοθέλει και αν σε κερατώνει δεξιά και αριστερά, εσύ έκαμες μωρό, τη δεύτερη μορφή κοινωνικής καταξίωσης, άσχετα που δεν εκατάφερες να τον τυλίξεις να σε παντρευτεί. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Και κάμνω εικόνα το ότι εννα συγκραθκιούμαι να μεν πω τίποτε, διότι κι άλλες φορές που επιχείρησα να πω κάποια πράγματα οι περισσότεροι δεν κατάλαβαν, και όσοι κατάλαβαν εσούζαν την κκελλέ τους συγκαταβατικά και να δούμε τι εσκέφτουνταν. Πρέπει κάθε φορά να θυμούμαι ότι τούτοι οι άνθρωποι εν διαμορφωμένοι, εν στενόμυαλοι και τέλος. Δεν έχει νόημα μαζί τους η οποιαδήποτε προσπάθεια συζήτησης. Άλλες φορές που συζήτησα, δεν ήταν για να ενστερνιστούν μια άποψη. Αλλά έστω να προσπαθήσουν να κατανοήσουν, να μπουν στα παπούτσια του άλλου, να προσπαθήσουν να σκεφτούν λίγο τι τον έκαμε να πάρει μια απόφαση.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Θυμούμαι και μια άλλη μέρα, που κάποιος μου έλεγε για έναν γνωστό παρουσιαστή ότι ένεν "ο", είναι "η", και ότι περπατά με τον φίλο του χέρι - χέρι στην παλιά Λευκωσία. Και θυμούμαι που του απάντησα εγώ ότι αν ισχύει τούτο θαυμάζω τον, γιατί για να κάμεις έτσι πράμα στην Κύπρο θέλει πολλά κιλά αρχίδια. Θυμάμαι ότι εγυρίσαν ούλλοι και εκοιτάζαν με σαν το ούφο. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Ξέρω γω; Τι να πω άλλο; Απλά κάθε φορά που συναντώ έτσι περιστατικά απογοητεύομαι, γιατί συνειδητοποιώ ότι είμαστε πίσω στην Κύπρο, σε πολλά πράγματα. Δεν έχει κάποιο βαθυστόχαστο σκοπό και κατάληξη αυτό το post. Επροσπάθησα να πείσω τους συναδέλφους μου, ΟΚ, δεν θα πεθάνω που δεν το κατάφερα. Ξέρω τουλάχιστον ότι δεν εμπλέκομαι ποτέ σε συζητήσεις που να προσβάλλουν τις προσωπικές επιλογές των άλλων και αν μου ανοίξει τέτοια συζήτηση ο άλλος θα πω τη ευγενικά τη γνώμη μου, η οποία δεν θα αλλάξει για να του αρέσει.. Ξέρω ότι για τον άνθρωπό μου είμαι μια αιτία να δει κάποια πράγματα διαφορετικά ίσως, παρ' όλο που είναι ήδη πολλά ανοιχτόμυαλος. Ξέρω ότι τα μωρά μου θα προσπαθήσω να τα κάνω να σέβονται το διαφορετικό. Ε εντάξει, κάποιες φορές κι εμείς που έχουμε το σύνδρομο του ιεραπόστολου που θα αλλάξει τον κόσμο πρέπει να καταλάβουμε ότι δε μπορούμε να κάνουμε και πολλά περισσότερα.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br />
Υ.Γ. Μια συζήτηση που είχα με ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, σχετική / άσχετη. Αφορούσε κάποιες δράσεις φεμινιστικών οργανώσεων ή / και gay οργανώσεων (δεν θυμάμαι τι από τα δύο), και θυμάμαι ότι μου είχε πει ότι βρίσκει υπερβολικές κάποιες αντιδράσεις τους. Και θυμάμαι ότι είχα απαντήσει ότι όταν είσαι λευκός straight άντρας, δεν καταλαβαίνεις απόλυτα πώς νιώθουν οι άλλες ομάδες, όση ενσυναίσθηση και να έχεις. Του είπα ότι εγώ ένιωσα διακρίσεις επειδή είμαι γυναίκα. Παρ' όλ' αυτά, νιώθω ευλογημένη που γεννήθηκα στο νησάκι μας, κι ας έχει και τα στραβά του, και δε γεννήθηκα ας πούμε σε μια Αραβική χώρα. Με τρομάζει που είναι απλά θέμα τύχης και γεωγραφικής τοποθεσίας το ότι μπορώ να οδηγώ, να κυκλοφορώ και να ταξιδεύω χωρίς αντρική συνοδεία, να ψηφίζω, να ορίζω μόνη μου τη μοίρα μου. Και ότι όχι, δε θεωρώ υπερβολικές τις φεμινίστριες που φωνάζουν, ούτε τους gay που κάμνουν παρελάσεις και αντιδρούν έντονα σε οτιδήποτε ομοφοβικό. Έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας, ακόμα και στις δυτικές κοινωνίες, για να μη δολοφονούνται γυναίκες επειδή οι άντρες τους τις θεωρούσαν κτήματα τους και να μην περιθωριοποιούνται οι άνθρωποι με διαφορετικό προσανατολισμό. Τίποτα, ποτέ, δεν άλλαξε από τον καναπέ και χωρίς θυσίες. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
</div>
paxhttp://www.blogger.com/profile/02445426190401590568noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-6877396692482388252.post-27245456773887693882020-01-08T00:00:00.000+02:002020-01-08T00:02:39.715+02:002020<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Το 2020 φαίνεται να είναι σπουδαία χρονιά.<br />
<div>
<br /></div>
<div>
Είναι η χρονιά του γάμου μας. Βαριέμαι απερίγραπτα τις προετοιμασίες. Εκείνη τη μέρα όμως θα το απολαύσω.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Είναι η χρονιά που θα φροντίσουμε για τη στέγη μας, με την ανακαίνιση ενός υπάρχοντος χώρου, που θα τον δούμε να μεταμορφώνεται σε κάτι άλλο, καινούριο, που θα στεγάσει καινούρια όνειρα μέσα του.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Είναι η χρονιά που ο άνθρωπος μου θα τελειώσει το μεταπτυχιακό του, κάτι που απαιτεί πολλές ώρες και προσπάθεια, ειδικά τους τελευταίους μήνες. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Η χρονιά που ίσως να γίνει μια πολύ τολμηρή αλλαγή στα επαγγελματικά μου, γιατί δεν θέλω να φοβάμαι, να μένω στα σίγουρα, στα μόνιμα, επειδή φοβήθηκα να ανοίξω τα φτερά μου και να πετάξω. "May your choices reflect your hopes, not your fears".</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Η χρονιά που διεκδικώ δικαστικά κάποια πράγματα, για τα οποία αν δικαιωθώ θα δικαιωθούν κι άλλοι με βάση τη δική μου προσφυγή. Και όχι, δε μιλώ για τις αποκοπές των δημοσίων υπαλλήλων.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Είναι η χρονιά που πιστεύω ότι και ο άνθρωπος που αγαπώ θα ανοίξει τα φτερά του να πετάξει ακόμα ψηλότερα κάνοντας αυτό που αγαπά, γιατί είναι καλός, γιατί του αξίζει, γιατί έχει επενδύσει απίστευτο κόπο και ενέργεια σε αυτό που κάνει τόσα χρόνια.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Είναι όλα αυτά και είναι και πολλά άλλα μικρά projects, μέσα και γύρω από τα πιο πάνω. Γι' αυτό πιστεύω ότι θα είναι μια δημιουργική χρονιά. Μακάρι να έχουμε υγεία και τύχη για να την απολαύσουμε.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
Εύχομαι να μπορούμε να τολμάμε για αυτά που θέλουμε.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Εύχομαι να έχουμε το ψυχικό σθένος να λέμε "όχι, αυτό δεν είναι σωστό" και να προσπαθούμε να το αλλάξουμε. "Κανένας αγώνας δεν πάει χαμένος, αρκεί να τον πιστέψεις".</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Εύχομαι, όταν η ψυχή μας νιώθει ότι δεν θέλει να είναι κάπου, να έχει τη δύναμη και το σθένος να αλλάζει.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Εύχομαι αγάπη που γεμίζει την ψυχή και σφιχταγκαλιάζει και προστατεύει.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Εύχομαι υγεία και τύχη.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Εύχομαι κι όλα τα άλλα πράγματα που κάνουν τη ζωή ωραία, μουσική και τέχνη και λογοτεχνία και ωραίους ανθρώπους.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Κι αν είσαι στη μέση της καταιγίδας, εύχομαι υπομονή και σοφία.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
Καλή χρονιά!</div>
<div>
<br /></div>
</div>
paxhttp://www.blogger.com/profile/02445426190401590568noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-6877396692482388252.post-31308858506336209042019-10-25T22:56:00.003+03:002019-10-26T12:01:33.140+03:00Πέταξα στον φωτεινό σου διάδρομο την πανοπλία μου<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="border: 0px; font-family: -apple-system, BlinkMacSystemFont, "Segoe UI", Roboto, Oxygen, Ubuntu, Cantarell, "Fira Sans", "Droid Sans", "Helvetica Neue", sans-serif; font-size: 14px; line-height: 1.57143em; margin: 0px; padding: 0px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Τρία χρόνια μετά και δεν σε απομυθοποίησα. Ξέρω πια τις καθημερινές σου συνήθειες. Αλλά εξακολουθώ να σε θαυμάζω. Είσαι πολλά περισσότερα από όσα θα τολμούσα να ζητήσω. Τρία χρόνια μετά έχω την ίδια άποψη για σένα, ακόμα σε θαυμάζω, κι ίσως να σε θαυμάζω και πιο πολύ από την αρχή.</span></div>
<div style="border: 0px; font-family: -apple-system, BlinkMacSystemFont, "Segoe UI", Roboto, Oxygen, Ubuntu, Cantarell, "Fira Sans", "Droid Sans", "Helvetica Neue", sans-serif; font-size: 14px; line-height: 1.57143em; margin: 0px; padding: 0px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><br /></span></div>
<div style="border: 0px; font-family: -apple-system, BlinkMacSystemFont, "Segoe UI", Roboto, Oxygen, Ubuntu, Cantarell, "Fira Sans", "Droid Sans", "Helvetica Neue", sans-serif; font-size: 14px; line-height: 1.57143em; margin: 0px; padding: 0px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Ήμασταν - και είμαστε - και οι δύο κυρίαρχοι. Ισχυρές προσωπικότητες. Πώς μπορούν να συνυπάρξουν δυο βασιλιάδες στην αγέλη; Κι όμως μπορούν.</span></div>
<div style="border: 0px; font-family: -apple-system, BlinkMacSystemFont, "Segoe UI", Roboto, Oxygen, Ubuntu, Cantarell, "Fira Sans", "Droid Sans", "Helvetica Neue", sans-serif; font-size: 14px; line-height: 1.57143em; margin: 0px; padding: 0px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><br /></span></div>
<div style="border: 0px; font-family: -apple-system, BlinkMacSystemFont, "Segoe UI", Roboto, Oxygen, Ubuntu, Cantarell, "Fira Sans", "Droid Sans", "Helvetica Neue", sans-serif; font-size: 14px; line-height: 1.57143em; margin: 0px; padding: 0px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Τα εγώ μας έλιωσαν σε μια δυνατή φωτιά και έκαναν ένα καινούριο μείγμα, πιο ισχυρό, πιο δυνατό, ανεπανάληπτο. Ένα μείγμα που ήρθε και σμίχτηκε κι ανακατεύτηκε και άλλαξε χρώμα κι έγινε ένα πράγμα ενιαίο, και πια δε μπορεί να χωριστεί. Εσύ κι εγώ. Εγώ κι εσύ. Εσύ να γίνεσαι εγώ, κι εγώ να γίνομαι εσύ. Θυμάμαι καλά ποια ήμουν και πριν να σε γνωρίσω, κι ήμουν αυτόνομη και ανεξάρτητη, και θυμάσαι κι εσύ ποιος ήσουν, κι ήσουν κι εσύ αυτόνομος και ανεξάρτητος. Και παραδώσαμε τα όπλα μας ο ένας στον άλλο. "<a href="https://tetradia.blogspot.com/2016/06/Giannis-Ritsos-Earini-Symfonia-VIII.html" target="_blank">Πέταξα στον φωτεινό σου διάδρομο την πανοπλία μου</a>". Με πολλή μάχη εναντίον του εγωισμού μας. Με πολύ αγώνα. Και το άξιζε ως το τέλος. </span></div>
<div style="border: 0px; font-family: -apple-system, BlinkMacSystemFont, "Segoe UI", Roboto, Oxygen, Ubuntu, Cantarell, "Fira Sans", "Droid Sans", "Helvetica Neue", sans-serif; font-size: 14px; line-height: 1.57143em; margin: 0px; padding: 0px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><br /></span></div>
<div style="border: 0px; font-family: -apple-system, BlinkMacSystemFont, "Segoe UI", Roboto, Oxygen, Ubuntu, Cantarell, "Fira Sans", "Droid Sans", "Helvetica Neue", sans-serif; font-size: 14px; line-height: 1.57143em; margin: 0px; padding: 0px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Είχα πει πως αν μια σχέση μου δεν είναι προστιθέμενη αξία για τη ζωή μου, όταν μου γίνει βαριά δεν υπάρχει λόγος να υπάρχει. Αυτή η σχέση όμως έγινε όχι μόνο προστιθέμενη αξία αλλά απαραίτητο και βασικό συστατικό.</span></div>
<div style="border: 0px; font-family: -apple-system, BlinkMacSystemFont, "Segoe UI", Roboto, Oxygen, Ubuntu, Cantarell, "Fira Sans", "Droid Sans", "Helvetica Neue", sans-serif; font-size: 14px; line-height: 1.57143em; margin: 0px; padding: 0px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><br /></span></div>
<div style="border: 0px; font-family: -apple-system, BlinkMacSystemFont, "Segoe UI", Roboto, Oxygen, Ubuntu, Cantarell, "Fira Sans", "Droid Sans", "Helvetica Neue", sans-serif; font-size: 14px; line-height: 1.57143em; margin: 0px; padding: 0px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Η ζεστή σου αγκαλιά με κάνει να νιώθω ασφάλεια, ότι κι αν συμβαίνει στον έξω κόσμο, το καταφύγιο μου είναι άτρωτο από βέλη. </span></div>
<div style="border: 0px; font-family: -apple-system, BlinkMacSystemFont, "Segoe UI", Roboto, Oxygen, Ubuntu, Cantarell, "Fira Sans", "Droid Sans", "Helvetica Neue", sans-serif; font-size: 14px; line-height: 1.57143em; margin: 0px; padding: 0px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><br /></span></div>
<div style="border: 0px; font-family: -apple-system, BlinkMacSystemFont, "Segoe UI", Roboto, Oxygen, Ubuntu, Cantarell, "Fira Sans", "Droid Sans", "Helvetica Neue", sans-serif; font-size: 14px; line-height: 1.57143em; margin: 0px; padding: 0px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Μέσα από την σχέση μας μεγαλώνουμε κι εξελισσόμαστε μαζί. Με ποτίζεις και σε ποτίζω. Και κοιτάμε κι οι δυο προς το φως.</span></div>
<div style="border: 0px; font-family: -apple-system, BlinkMacSystemFont, "Segoe UI", Roboto, Oxygen, Ubuntu, Cantarell, "Fira Sans", "Droid Sans", "Helvetica Neue", sans-serif; font-size: 14px; line-height: 1.57143em; margin: 0px; padding: 0px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><br /></span>
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><br /></span>
<div class="MsoNormal">
<i><b><span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Θα περιμένω για να κάνουμε μαζί<o:p></o:p></span></b></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i><b><span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Όλο τον δρόμο που μου έχει απομείνει<o:p></o:p></span></b></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i><b><span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">Μόνο με σένα θέλω ό,τι έχει μείνει</span></b></i></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><i><b>Μόνο μαζί για όλα είμαστε ικανοί</b></i><o:p></o:p></span><br />
<i><b><span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><br /></span></b></i></div>
</div>
<div style="border: 0px; font-family: -apple-system, BlinkMacSystemFont, "Segoe UI", Roboto, Oxygen, Ubuntu, Cantarell, "Fira Sans", "Droid Sans", "Helvetica Neue", sans-serif; font-size: 14px; line-height: 1.57143em; margin: 0px; padding: 0px;">
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><br style="color: #383838;" /></span></div>
</div>
<span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><iframe allow="accelerometer; autoplay; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/99cJ9XJ_DZM?start=49" width="560"></iframe></span></div>
paxhttp://www.blogger.com/profile/02445426190401590568noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-6877396692482388252.post-85923924234093167472018-09-05T23:08:00.000+03:002018-09-05T23:08:02.165+03:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgCgeYbog0BH4TRaZSkGrFJMZWh0gElVKQq0tcdOXxbH_nrv8jotZj7iHFzrz7hbAUzW_ChnyFxedAk1jsxkfVU9M_-WzfZCIYDgFE-w-bnz85GsD9gJECLkBo1IVx-YUJLXSwzy04H2QE/s1600/maya+angelou+mission+in+life.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgCgeYbog0BH4TRaZSkGrFJMZWh0gElVKQq0tcdOXxbH_nrv8jotZj7iHFzrz7hbAUzW_ChnyFxedAk1jsxkfVU9M_-WzfZCIYDgFE-w-bnz85GsD9gJECLkBo1IVx-YUJLXSwzy04H2QE/s640/maya+angelou+mission+in+life.jpg" width="640" /></a></div>
<br /></div>
paxhttp://www.blogger.com/profile/02445426190401590568noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6877396692482388252.post-81821458258512526812018-02-01T21:48:00.004+02:002018-02-01T22:26:03.588+02:00Η ζωή που είναι μικρή 2<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<i>Το σκέφτηκα πάρα πολλές μέρες πριν να δημοσιεύσω κι αυτό το κείμενο. Βλέπεις, μετά από τη μαυρίλα του προηγούμενου κειμένου, θα ήταν βαρύ ένα ακόμα τέτοιο κείμενο. Το έγραψα, και 3 βδομάδες μετά έχασα και τη μαμά μου. Και δεν ήθελα να βάλω, σε σένα που το διαβάζεις, κι άλλη θλίψη. Είναι πολύ λυπητερό να συμμετέχεις σε ένα τέτοιο γεγονός, έστω και μέσω της ανάγνωσης ενός διαδικτυακού κειμένου. Κι όμως, της το χρωστάω. Εκείνη είναι ο λόγος έμπνευσης και ύπαρξης αυτού του blog. Εκείνη είναι από τις μεγαλύτερες αγάπες της ζωής μου, το πρότυπό μου, ο ήρωας μου. Δεν λυπάμαι που έφυγε. Βασανίστηκε τόσο πολύ που ο θάνατος της ήταν μέρα λύτρωσης. Ας πούμε ότι νιώθω ότι πρέπει να κλείσει αυτός ο κύκλος στο blog μου για να γράψω μια μέρα, αν μπορέσω, για άλλα πράγματα.</i><br />
<br />
<br />
Όταν έφυγε η μαμά μου, 4 μήνες πριν, έκοψα τα μαλλιά μου κοντά, λίγο πιο πάνω από τους ώμους, και τα έβαψα φωτεινά, για να με φωτίζουν για όσο καιρό θα φορούσα τα απαίσια μαύρα που επιβάλλονται κοινωνικά.<br />
<br />
Απαγόρεψα στον εαυτό μου να σκέφτεται, γιατί είχα άλλες πολύ σοβαρές υποχρεώσεις, οι οποίες δεν μου επέτρεπαν - όπως θεώρησα - συναισθηματισμούς. Ξέρω ότι και η ίδια δεν θα ήθελε να μην πάω καλά λόγω της λύπης μου. Ανέβαλα τις σκέψεις για μετά. Το υποσυνείδητο μου μάλλον είχε άλλη γνώμη καθώς κάποιες νύχτες ξυπνούσα από εφιάλτες.<br />
<br />
Τελικά δεν τα κατάφερα να θρηνήσω τη φυγή της όπως ήθελα. Γιατί η μέρα της φυγής της ήταν μέρα γιορτής. Τα τελευταία δυο χρόνια (από τα δέκα και βάλε που ήταν άρρωστη) μπαίναμε τόσο συχνά νοσοκομείο, που μας έγινε ένας οικείος χώρος πια. Η αρρώστια της εξελίχθηκε με όσο άσχημο τρόπο μπορούσε να εξελιχθεί, εκείνη βασανίστηκε όσο μπορούσε να βασανιστεί, εξαθλιώθηκε σωματικά, καταπονήθηκε σε τέτοιο σημείο, που φτάσαμε στο σημείο να παρακαλούμε να φύγει για να ξεκουραστεί.<br />
<br />
Οι νευρολογικές ασθένειες είναι πολύ μοναχικές, γιατί χάνεται σιγά σιγά η επαφή με τον άνθρωπο σου. Και γίνεστε δυο άνθρωποι που είσαστε και κοντά και μόνοι. Ελπίζεις στις καλές μέρες, σε κάποια πιο ζωηρά βλέμματα, που σε πείθουν ότι ο άνθρωπος σου είναι ακόμα εκεί. Και υπάρχουν και οι κακές μέρες, που όλες οι προσπάθειες επικοινωνίας σου πέφτουν στο κενό, κι εσύ νιώθεις πολύ μόνος και πολύ κουρασμένος. Νιώθεις σαν να ρίχνεις αυγά στον τοίχο. Και τα τελευταία χρόνια, εκτός από το χάσιμο της επαφής, έρχεται σιγά σιγά και η σωματική εκτός από την πνευματική κατάπτωση, μέχρι που στο τέλος μετράς πιθανότητες από τι θα φύγει ο άνθρωπος σου, γιατί οι θεραπείες γιατρεύουν το ένα όργανο και χτυπούν το άλλο.<br />
<br />
Η μανούλα μου ήταν η μεγάλη μου αγάπη, η αδυναμία μου, το πρότυπό μου. Ακόμα και ο λόγος ύπαρξης αυτού του blog. Είναι ο δικός μου αγώνας να διαχειριστώ την αρρώστια της, να είμαι κοντά της και να προσπαθώ παράλληλα να είμαι ευτυχισμένη και να προχωρώ. Νομίζω πως αν γνώριζε γι' αυτό θα ήταν πολύ περήφανη. Έτσι κι αλλιώς της χρωστώ ένα μεγάλο κομμάτι του χαρακτήρα και της προσωπικότητας μου. Ήταν ένας άνθρωπος πολύ δυναμικός και παράλληλα πολύ τρυφερός. Ένας άνθρωπος που ξεκίνησε από πολύ μεγάλη φτώχεια, και σπούδασε δουλεύοντας παράλληλα, και στη συνέχεια βοήθησε και τα αδέρφια της να σπουδάσουν. Και επειδή ακριβώς είχε περάσει όλα αυτά, βοήθησε πάρα πολύ κόσμο με όλους τους πιθανούς τρόπους. Πολλά από αυτά τα μάθαμε εκ των υστέρων. Ήταν ένας άνθρωπος με Α κεφαλαίο. Η μαμά μου ήταν επίσης ο άνθρωπος που με έκανε να πιστεύω πάρα πολύ στον εαυτό μου, να με αγαπώ, να υπερασπίζομαι τη γνώμη μου. Πιστεύω ότι αν η μαμά σου σε αγαπήσει και πιστέψει σε σένα, θωρακίζεσαι για πάντα με έναν μοναδικό τρόπο.<br />
<br />
Ενώ είμαι ο χαρακτήρας που δεν του αρέσει να χάνει, η αρρώστια της μου επέβαλε το αναπότρεπτο. Ότι και να κάναμε, όσο και να την επιβραδύναμε, η εξέλιξη ήταν προδιαγεγραμμένη. Παρ' όλ' αυτά, επειδή πάντα μισούσα το να είμαι μίζερη, είπα ότι δεν σημαίνει ότι επειδή αρρώστησε θα είμαστε δυστυχισμένοι. Όχι, θα είμαστε θετικοί με το ζόρι! :) Και περάσαμε πάρα πολλές ωραίες στιγμές όλα αυτά τα χρόνια. Μαζί με τα δύσκολα. Όλα ένα μιξ στην ίδια κατσαρόλα.<br />
<br />
Με τη μάμα μου δεν έχω το συναίσθημα που είχα με τον παπά μου, ότι δεν εξέφραζα λεκτικά την αγάπη μου όσο έπρεπε. Επειδή ήξερα ότι η κατάληξη ήταν προδιαγεγραμμένη, της είπα άπειρες φορές ότι την αγαπώ και ότι δεν θα την αφήσω ποτέ μόνη της. Και το έκανα. Προσπάθησα να της κρατήσω το χέρι όσο πιο σφιχτά μπορούσα καθώς χανόταν στην άβυσσο. Ακόμα και στο τέλος, που ένιωθα τόσο πολύ κουρασμένη, που παρακαλούσα να τελειώσει.<br />
<br />
Και κάπως έτσι μέσα σε δυο χρονιές, και πιο συγκεκριμένα μέσα σε 16 μήνες βρεθήκαμε χωρίς γονείς. Για τον παπά μου θα μου πάρει πολλά χρόνια ακόμα να το ξεπεράσω επειδή ήταν ξαφνικό. Για τη μαμά μου όμως ήμουν έτοιμη, λόγω της αρρώστιας της. Την θρήνησα τόσες πολλές φορές όλα αυτά τα χρόνια, που στο τέλος δεν μου έμειναν πια δάκρυα. Και νιώθω τύψεις που δεν μου έμειναν πια δάκρυα. Στους δυόμισι μήνες έβγαλα τα μαύρα. Αποφάσισα ότι δεν θα αποφασίσει η κοινωνία το πώς πενθώ εγώ τη μάμα μου, και επίσης ότι τα μαύρα είναι μια υποκρισία. Μέσα μου ξέρω πως έκανα ότι μπορούσα για εκείνην, και προσωπικές και επαγγελματικές επιλογές σχηματίστηκαν - σε μεγάλο βαθμό - με το κριτήριο να είμαι κοντά της.<br />
<br />
Ενώ με τον παπά μου ακόμα το σκέφτομαι, ακόμα παθαίνω κρίσεις πανικού κάποιες φορές. Πριν λίγες μέρες τον έβλεπα όνειρο, ότι κάναμε λάθος και ακόμα είναι ζωντανός και κάπου ήταν όλο αυτό το διάστημα και πρέπει να βρούμε τον τρόπο να τον επαναφέρουμε (άκου τώρα το υποσυνείδητο μας τι παιχνίδια μας παίζει).<br />
<br />
Και όμως δεν θέλω να πω ότι ήταν κακές χρονιές το 2016 και το 2017. Γιατί γνώρισα τον άνθρωπό μου και είδα πώς είναι να σε αγαπούν με έναν τρόπο που δεν ήξερα μέχρι τώρα. Υπάρχει μια άλλη πλευρά του ποταμού στην αγάπη, που εγώ για πρώτη φορά στη ζωή μου την βιώνω. Και είναι πολλά περισσότερα από όσα ονειρεύτηκα. Και είμαι ευγνώμων γι' αυτό. Τις χρονιές αυτές επίσης γνώρισα καλύτερα τις αδερφές μου, συνεργαστήκαμε γιατί πια έχουμε πολλές ανοιχτές υποθέσεις, βρήκαμε τους τρόπους να συνεννοηθούμε χωρίς να σκοτωθούμε, τις αγάπησα ακόμη περισσότερο γιατί μόνο αυτές μου έχουν μείνει από την στενή, πυρηνική μας οικογένεια. Μέχρι να κάνω κι εγώ τη δική μου και το ταξίδι μου να αποκτήσει άλλο νόημα. Και γιατί είναι έντιμοι άνθρωποι. Μπαίνοντας όλο και πιο βαθιά μέσα σε διάφορες υποθέσεις, βλέπω ότι ο τρόπος που μας ανέθρεψαν δεν είναι καθόλου δεδομένος πια. Και το 2017 άλλαξα και δουλειά. Και όπως είπαμε και πιο πάνω, γίνονται τα καλά με τα κακά ένα μιξ στην ίδια κατσαρόλα.<br />
<br />
Μην νομίζεις ότι είμαι συνέχεια χάλια. Δεν είμαι. Δεν έχω συνέχεια κρίσεις πανικού. Είναι σε κύματα. Κάποιες φορές είναι έντονη η θλίψη, κάποιες φορές κοπάζει και κάποιες φορές νιώθω γαϊδούρα επειδή νιώθω καλά. Πιστεύω ακράδαντα πια, ότι και σε ψυχολόγο να πας, είναι κάποιες σκέψεις στο μυαλό σου που θα ξανάρθουν και θα ξανάρθουν και θα ξανάρθουν, μέχρι να κάνουν τον κύκλο τους. Δεν πρέπει να πιέζεις τον εαυτό σου με το πένθος. Πρέπει να πάρεις μια βαθιά ανάσα και να το αποδεχτείς σαν ένα από τα κομμάτια της πορείας σου. Και θα βρεις τους δικούς σου, μοναδικούς τρόπους να αντεπεξέλθεις, γιατί ο καθένας μας είναι μοναδικός. Και η ζωή συνεχίζεται, <b><i>η ζωή που είναι μικρή.</i></b><br />
<br />
<br />
<br />
Υ.Γ. Τα κολλήματα της περιόδου:<br />
<br />
<span style="font-family: "calibri" , sans-serif; font-size: 11pt;">• </span><a href="http://noarmour.com/2017/08/29/mepanoplia/">http://noarmour.com/2017/08/29/mepanoplia/</a><br />
Με σόκαρε η τελευταία φράση. <i>Δε μπόρεσε να ζήσει γιατί φοβόταν να πεθάνει. </i><br />
<a href="https://www.blogger.com/goog_245278201"><br /></a>
<span style="font-family: "calibri" , sans-serif; font-size: 11pt;">• </span><a href="http://noarmour.com/2017/09/03/poriastofos/">http://noarmour.com/2017/09/03/poriastofos/</a><br />
Για να μοιραστούμε το φως μας, πρέπει να μοιραστούμε τα σκοτάδια μας. Αν νιώθω για κάτι τυχερή, είναι γιατί ο άνθρωπός μου αγκάλιασε με αγάπη το μικρό και φοβισμένο κοριτσάκι μέσα μου. Και στέκεται πρώτος αυτός απέναντι στους δαίμονες μου. Δεν φοβάμαι γιατί δεν φοβάται.<br />
<br />
<span style="font-family: "calibri" , sans-serif; font-size: 11pt;">• </span>Αυτό το status, από τον Auguste Corteau:<br />
<a href="https://www.facebook.com/auguste.corteau/posts/10155348194644952?pnref=story">https://www.facebook.com/auguste.corteau/posts/10155348194644952?pnref=story</a><br />
<div class="MsoNormal">
<i><span lang="EL">Ο θάνατος κάθε
αγαπημένου αφήνει μια τρύπα στην ψυχή - λες, πού θα πάει τώρα όλη η αγάπη που
του 'χα; Πώς θα του τη δώσω, που δεν μπορεί πια να τη λάβει; Είναι σαν να
πασχίζεις να αγκαλιάσεις μια σκιά.</span><o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EL"><i>Ανθρώπινο λοιπόν
να εξακολουθούμε ν' αγαπάμε με πάθος τους ακριβούς μας πεθαμένους. Μα ο νεκρός,
μαζί με τον πόνο, γλιτώνει κι απ' την κάθε ανάγκη, ακόμα κι απ' την ανάγκη να
τον αγαπούν.</i></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EL"><i>Ας αγαπάμε
περισσότερο λοιπόν τους ζωντανούς. Αυτοί είναι που το 'χουν ανάγκη.</i><o:p></o:p></span></div>
<br />
<span style="font-family: "calibri" , sans-serif; font-size: 11pt;">• </span>Η διαφήμιση της μπύρας Άλφα. Ο πρωταγωνιστής μου θυμίζει τον παπά μου. Ήξερα από πριν τη διαφήμιση αλλά το κόλλημα είναι πρόσφατο. :)<br />
<br /></div>
<iframe allow="autoplay; encrypted-media" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/puc3xGTkHEQ" width="560"></iframe>
</div>
paxhttp://www.blogger.com/profile/02445426190401590568noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-6877396692482388252.post-3218539890673045302017-09-15T01:13:00.000+03:002017-09-15T08:08:41.083+03:00Η ζωή που είναι μικρή<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
(Δεν ξέρω αν θα αντέξω να αφήσω δημοσιευμένο αυτό το κείμενο).<br />
<br />
Ένας χρόνος και δυόμισι - σχεδόν τρεις - μήνες πριν. Η μέρα που έχασα τον πατέρα μου.<br />
<br />
"Μα πώς έγινε τούτο; Ο παπάς μου; Αφού πάντα ήταν δυνατός. Μα δεν γίνεται να συμβαίνει τούτο. Ο παπάς έπρεπε να ζήσει ως τα 100 όπως τον παππού και τη γιαγιά!"<br />
<br />
Να τον σπρώχνω και να μην ξυπνά. Και να μου φαίνεται απίστευτο. Αφού μοιάζει σαν να κοιμάται. Να ρωτώ το νοσοκόμο γιατί δεν του κάνει ηλεκτροσόκ και να μου λέει ότι μετά από κάποια ώρα θανάτου δεν μπορεί να κάνει κάτι και ότι τελείωσε. "Συγγνώμη αγάπη μου αλλά ετελειωσε." Ο αποχαιρετισμός στο δωμάτιο ανάνηψης. Ο αποχαιρετισμός στην τελευταία του κατοικία. Νομίζω πρέπει να φαινομουν εντελώς χαντακωμένη εκείνη τη μέρα. Παρακολουθούσα σαν να ήμουν έξω από το σώμα μου. Σαν να μην το πίστευα. Ακόμη δυσκολεύομαι να το πιστέψω.<br />
<br />
Οι μήνες που ακολούθησαν. Οι πιο μαύροι της ζωής μου. Οι πιο άυπνοι. Οι πιο σκληροί. Οι κρίσεις πανικού. Το να ξυπνώ πέντε φορές μες τη νύχτα από το άγχος και να πηγαίνω στη δουλειά κουρέλι. Τα μαύρα που τα μισώ. Που τα μισούσε κι εκείνος και δεν τα έβαλε καν όταν είχε πένθος. Κι εγώ να πρέπει να τα βάλω γιατί δεν άντεχα εκτός από το πένθος μου να αντιμετωπίσω την κοινωνία που θα έκρινε ότι δεν τον θρηνώ αρκετά.<br />
<br />
Η μαμά χρόνια άρρωστη, το περίμενα από εκείνην παρά από εκείνον. Οι τύψεις που της έδινα παραπάνω σημασία από εκείνον, από ανάγκη φυσικά και λόγω των καταστάσεων. Οι σκέψεις να με βασανίζουν, τι έκανα σωστά, τι λάθος, να μετράω τον χρόνο που του έδινα, ήταν αρκετός; Ήμουν καλή κόρη; Του έδινα αρκετή σημασία;<br />
<br />
Οι επισκέψεις σε ψυχολόγο, για πρώτη φορά στη ζωή μου, γιατί ο χαμός του έγινε μια τόσο ασήκωτη πέτρα που με πλάκωσε, που δεν μπορούσα να το διαχειριστώ.<br />
<br />
Η συγκλονιστική στιγμή που με ρώτησε, "αν θα μπορούσε με κάποιο τρόπο να είναι ο μπαμπάς σου σε αυτό το δωμάτιο μαζί μας και να σου έλεγε κάτι, τι πιστεύεις ότι θα ήταν αυτό;"<br />
Η στιγμή που ξεκίνησαν, για πρώτη φορά σε εκείνο το δωμάτιο, να τρέχουν τα δάκρυα ποτάμι, και να απαντώ με όλη μου την καρδιά, ότι πιστεύω ότι θα έλεγε ότι ξέρει πώς έκανα ότι μπορούσα για εκείνον και να μην στενοχωριέμαι και ότι ξέρει πως τον αγαπώ πολύ και με αγαπά κι εκείνος.<br />
<br />
Έχοντας την ατυχία να βιώσω και τα δύο, και το να χάνεις κάποιον από χρόνια ασθένεια, και τον ξαφνικό θάνατο, μπορώ να σε διαβεβαιώσω πως το δεύτερο είναι πολύ χειρότερο. Σε πιάνει απροετοίμαστο, σε συγκλονίζει, σου ανοίγει πληγές που πολύ δύσκολα κλείνουν. Και επίσης το να χάνεις γονιό είναι πάρα πολύ σκληρό. Νομίζεις ότι ξέρεις τον πόνο αν έχασες παππούδες ή θείους ή ξαδέρφια. Αλλά δεν έχει καμία σχέση.<br />
<br />
Η άρνηση να γράψω στο blog μετά από αυτό, γιατί αρνιόμουν να καταγράψω την απώλεια. Αρνιόμουν να δεχτώ ότι έγινε. Ακόμα σκέφτομαι ότι θα πάω στο πατρικό μου και θα μου ανοίξει. Ακόμα με πληγώνει εκείνο το έρημο σπίτι.<br />
<br />
Η υπαρξιακή κρίση μετά. Αναπόφευκτη μετά από όλα αυτά. Ποια είμαι, πού πάω, πόσο τραγικά μικρή είναι η ζωή, τι νόημα έχει, γιατί να προσπαθούμε για το οτιδήποτε αφού σε ελάχιστα χρόνια θα πεθάνουμε. Η απόπειρα προσευχής. Η απόπειρα να πάω εκκλησία. Ο τοίχος που χτύπησα πάνω. Η ανάγκη να πιστέψω στο μεταφυσικό. Ότι ο παπάς μου κάπου είναι και με προσέχει, με ακούει, με βλέπει.<br />
<br />
Ο άνθρωπος που γνώρισα μετά από τέσσερις μήνες, και δεν έχω αρκετά λόγια να τον περιγράψω χωρίς να τον αδικήσω. Που έχει όλα όσα ήθελα ποτέ από κάποιον, και ακόμη περισσότερα, και μέσα του και έξω του. Που με εκπλήσσει κάθε μέρα με το πόσο ίδιοι είμαστε, πώς σκεφτόμαστε, πώς θέλουμε τη ζωή μας. Που με γνώρισε ίσως στην χειρότερη περίοδο της ζωής μου, γλύκανε το πένθος μου, με βοήθησε με τον τρόπο του όσο μπορούσε. Που με αγαπά, με φροντίζει και το απέδειξε έμπρακτα και στα δύσκολα, γιατί μεσολάβησαν και τέτοια. Που με κάνει να σκέφτομαι πόσο χαίρομαι που είχαμε και οι δύο μας τις διαδρομές και τις εμπειρίες που είχαμε, και βρεθήκαμε σε αυτή την φάση της ζωής μας.<br />
<br />
Σκέφτομαι συχνά ότι μου τον έστειλε ο παπάκης μου για να με φροντίσει. Ή η ζωή. Ή το σύμπαν. Για να απολογηθούν ίσως κάπως για τα σκ**ά που συνέβηκαν τα τελευταία χρόνια.<br />
<br />
Άλλαξα και δουλειά πριν τρεις μήνες.. Μετά από τόσα χρόνια. Απίστευτο το πόσες αλλαγές μπορεί να συμβούν σε ένα χρόνο.<br />
<br />
Δεν ξέρω πώς να κλείσω αυτό το κείμενο. Νιώθω παράξενα και μόνο που το έγραψα. Στο προηγούμενο post μιλούσα για την περίοδο των μεγάλων αλλαγών αλλά σίγουρα δεν μπορούσα να προβλέψω τη συνέχεια.<br />
<br />
Πεθύμησα το blogging αλλά δεν ξέρω αν μπορώ να γράψω πια. Ξέρω ότι η pax είναι ένα εντελώς διαφορετικό άτομο από εκείνο που έγραψε εδώ την τελευταία φορά.<br />
<br />
Να αγαπάτε δυνατά, να αγκαλιάζετε σφιχτά, να φιλάτε τρυφερά. Η ζωή είναι μικρή.</div>
paxhttp://www.blogger.com/profile/02445426190401590568noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-6877396692482388252.post-58767420574368523432016-05-08T23:05:00.002+03:002016-05-09T00:20:36.578+03:00η περίοδος των Μεγάλων Αλλαγών<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEha-MAiRVzbq0M5Qtt9_S2iBalTfLbc-JdJb4QPsPJy1piXSIx65e9HyLDwdw-I9oYX4c2RuIdTVYFDJnyuplMqGEBI5XMq00ZDzlaiRzbrmN_NpEaCdrduw_ozapkkqbkzX3a7roaO5Pw/s1600/FB_IMG_1462742256256.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="281" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEha-MAiRVzbq0M5Qtt9_S2iBalTfLbc-JdJb4QPsPJy1piXSIx65e9HyLDwdw-I9oYX4c2RuIdTVYFDJnyuplMqGEBI5XMq00ZDzlaiRzbrmN_NpEaCdrduw_ozapkkqbkzX3a7roaO5Pw/s400/FB_IMG_1462742256256.jpg" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
Η περίοδος των Μεγάλων Αλλαγών. Συμβαίνουν πράγματα συνέχεια. Σαν να ζω συμπυκνωμένη ζωή. Δεν προλαβαίνω να τα ζήσω, πόσο μάλλον να τα γράψω. Ξέρω όμως τα αποτελέσματα τους.<br />
<div>
<br /></div>
<div>
Έμαθα να χάνω τον έλεγχο. Έμαθα πως είναι κάποιες στιγμές στη ζωή που θα τα χάσεις. Που έρχονται τόσα πολλά μαζί, που δεν προλαβαίνεις να τα διαχειριστείς. Που στη δουλειά θα λείπεις αρκετά λόγω καταστάσεων, και θα υπάρξουν και κάποιες μέρες που θα νιώθεις ότι δεν έχεις την overall εικόνα για το τι γίνεται με τις υποθέσεις που διαχειρίζεσαι. Που θα κάνεις και σημαντικά λάθη. Και είναι ΟΚ να κάνεις λάθη. Και όταν δεν προλαβαίνεις αλλά και όταν προλαβαίνεις. Που δεν θα έχεις χρόνο ή καρδιά να διαβάσεις, και η ύλη στοιβάζεται και στο τέλος θα πρέπει να το πας εντελώς επιλεκτικά και χρησιμοθηρικά, και η τελειομανία μέσα σου διαμαρτύρεται, αλλά της λες να σκάσει, γιατί μιλάς εσύ τώρα. Που το σπίτι σου για ένα διάστημα θα είναι χάλια, αλλά δεν πειράζει. Είναι ΟΚ να μην είναι όλα τέλεια, πάντα.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Έμαθα πώς είναι να μην μπορείς ή να μην θέλεις να προγραμματίζεις, γιατί συμβαίνουν τόσα πράγματα τόσο ξαφνικά που τα σχέδια σου μπορεί να τιναχτούν ανά πάσα στιγμή στον αέρα. Ξεκίνησα να σκέφτομαι πως, το τόσο καλά οργανωμένο (γενικότερο) σχέδιο της ζωής μου μπορεί και να αλλάξει τροπή. Αφού ήδη σε κάποια σημεία δεν μου βγήκε. Και πως αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Καταλαβαίνω πως αλλάζω. Ζυμώνομαι συνέχεια. Αμφισβητώ πράγματα που τα είχα δεδομένα μες το κεφάλι μου, και με την ανωριμότητα που με χαρακτήριζε, τα έβλεπα σαν σίγουρα και απόλυτα και οριστικά. Κι ενώ αυτή η διαδικασία παλιά θα μου προκαλούσε άγχος, τώρα η διάθεση μου προς αυτήν είναι από ουδέτερη μέχρι και χαρούμενη. Απλά κάθομαι και παρατηρώ τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή - την περίοδο των Μεγάλων Αλλαγών. Κι όταν θα κατασταλάξουν λιγάκι τα πράγματα, σκέφτομαι πως σε εκείνη τη φάση θα αξιολογήσω τη νέα pax. Θα δω πού βρίσκομαι, ποια είμαι. Αυτή τη στιγμή έχω μια ιδέα, αλλά δεν ξέρω ακριβώς.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Τελειώνω σιγά σιγά με το ΜΒΑ μου. Αρχές Ιουλίου θα έχω τελειώσει οριστικά. Οριστικά. Είμαι χαρούμενη που το ξεκίνησα. Μου έδωσε γνώσεις. Μου έδωσε και λεφτά. Και πιστεύω πως θα μου δώσει κι άλλα. Προς το παρόν διαβάζω - γράφω εντατικά για να τελειώσω. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Κι ενώ με όλα αυτά θα περίμενα να μην είμαι καλά, η διάθεση μου είναι σε θετικό mode εδώ και καιρό. Είναι που μπήκε η άνοιξη (κι ας μας βρέχει λιγάκι); Είναι που μεγάλωσε η μέρα; (αυτό σίγουρα). Είναι που τελειώνω σιγά - σιγά με το διάβασμα που ήταν μια μεγάλη υποχρέωση εδώ και 3 χρόνια; Εντάξει, σε αυτό το τελευταίο δεν θα έπρεπε να μπει ερωτηματικό. Επίσης είναι το ότι ξαναξεκίνησα γυμναστική. Και το ότι ξαναμπήκα σε πρόγραμμα διατροφής. Εκείνο το δικό μου. Που δεν με κάνει να πεινώ. Και εδώ και κάποιο διάστημα η ζυγαριά πάει κάτω. Είναι αυτό το συναίσθημα, να νιώθεις ότι ήσουν στην ομάδα που χάνει για πάρα πολύ καιρό, αλλά τώρα η ομάδα σου κερδίζει. Για μένα η εμφάνιση μου, μου είναι φοβερά σημαντική - επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό τον τρόπο που ζω τη ζωή μου.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Είναι η περίοδος των Μεγάλων Αλλαγών. Ακόμα έχουμε δρόμο. Δεν είμαι πια εκείνο το αδύναμο πλάσμα που ήμουν μερικά posts πριν. Ούτε όμως είμαι το υπεραισιόδοξο άτομο που υπήρχε ακόμη πιο πριν. Μάλλον είμαι κάτι μεταξύ. Ούτε κι εγώ ξέρω. :) Ξέρω, όμως, πως αγαπώ την pax. Ξέρω πως κάνει το καλύτερο που μπορεί, αλλά - πλέον - δεν θα πεθάνει κιόλας για να γίνουν όλα τέλεια. Γιατί αυτό δεν γίνεται. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Και μέσα σε όλα αυτά, σε μερικές ώρες κλείνω τα 30. Χρόνια μου πολλά. :)</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Σε φιλώ</div>
<div>
pax</div>
</div>
paxhttp://www.blogger.com/profile/02445426190401590568noreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-6877396692482388252.post-38685268557161407612016-03-20T16:26:00.001+02:002016-03-20T16:26:23.605+02:00για την τελειομανία<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Note to self (και για όλους εκείνους που βασανίζονται από την τελειομανία τους που πολλές φορές οδηγεί σε αναβλητικότητα). Από την "<a href="http://www.lifo.gr/lifoland/ampa/91989" target="_blank">Α, μπα;</a>".<br />
<br />
<div class="MsoNormal">
<span lang="EL">"Έχω με τα
χρόνια καταφέρει να δεχτώ ότι ποτέ δεν θα είναι τέλειο ό,τι κάνω, όσο κι αν
προσπαθήσω, και δεν προσπαθώ πια να συγκεντρωθώ να κάνω δουλειά 100% χωρίς
διαλείμματα και άλλες μικροδιακοπές. Ξεκινάω, και όπως πάει. Το σημαντικό είναι
να ξεκινήσω, αν ξεκινήσω, κάποτε θα τελειώσει".<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EL"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
Και η σχετική φωτό από ένα άσχετο ποστ ενός φίλου στο Instagram που κόλλησε με αυτή τη σκέψη.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEia6ImuTj8Ny55mrRfeMBOAjykuVnCxI3UT07MNjHl4Rmn5HWzwz6zTi9SApHtPJTVY0mmUbDf7WmohybF8O3IJ5PaZ6M5eX26jRVx9Zvv0cNlXsgr1XSEGs7DszG9YcX926jTbA84DIOs/s1600/unreachable+perfection.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEia6ImuTj8Ny55mrRfeMBOAjykuVnCxI3UT07MNjHl4Rmn5HWzwz6zTi9SApHtPJTVY0mmUbDf7WmohybF8O3IJ5PaZ6M5eX26jRVx9Zvv0cNlXsgr1XSEGs7DszG9YcX926jTbA84DIOs/s400/unreachable+perfection.jpg" width="366" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
</div>
paxhttp://www.blogger.com/profile/02445426190401590568noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-6877396692482388252.post-69292828702915255802016-03-04T20:35:00.000+02:002016-03-04T21:01:00.504+02:00Ευγνωμοσύνη<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/o3OWZaIpEDk" width="560"></iframe></div>
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
</div>
<div style="text-align: justify;">
Μου έλειψε το blog μου, θα ήθελα να έχω ώρα να γράφω περισσότερο.</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
Θεωρείται κάποιου είδους ύβρις να λες ότι δεν είσαι καλά; Μετά που έγραψα εκείνα που έγραψα, συνέβηκαν ακόμα χειρότερα. Και με ένα παράξενο τρόπο, με τα ακόμα χειρότερα σαν να έγινα καλά. Γιατί όταν σου πέφτει κάπως ο ουρανός στο κεφάλι με κάτι ξαφνικό που θα συμβεί, δεν έχεις πολλή ώρα να σκεφτείς ούτε να γράψεις ούτε να συνειδητοποιήσεις. Ανταποκρίνεσαι στο πιο άμεσο και το πιο επείγον, ιεραρχείς και τα υπόλοιπα για το μόλις καταλαγιάσει η μεγάλη καταιγίδα. Τα καταφέραμε πάντως. Και λέω τα καταφέραμε γιατί το πιο σοβαρό ζήτημα από όλα ήταν θέμα υγείας ενός από εμάς και το αντιμετωπίσαμε όλοι μαζί. </div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
Και απόψε, μετά από δύο μήνες που δεν σήκωσα κεφάλι, νιώθω πως θέλω να σου πω γιατί είμαι ευγνώμων. </div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
Είμαι ευγνώμων γιατί σε εκείνο το θέμα υγείας που σου έλεγα παραπάνω, ο γιατρός μεσολάβησε και βρέθηκαν τρεις μπουκάλες αίμα - γιατί από την τράπεζα αίματος μας έστελναν μόνο μια. Είμαι ευγνώμων γιατί είχαμε τα λεφτά να κάνουμε εκτός νοσοκομείου αξονική τομογραφία, για την οποία θα είχαμε αναμονή κάποιες βδομάδες επειδή δεν κρίθηκε τόσο επείγουσα. Είμαι ευγνώμων που τελικά πήγαν όλα καλά και όλες οι εξετάσεις ήταν καθαρές.</div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
Είμαι ευγνώμων που είμαι αρτιμελής. Είχα ένα ατύχημα στο σπίτι, και έκοψα με μαχαίρι τον δείκτη του αριστερού μου χεριού, από τη μέσα πλευρά, στην τρίτη άρθρωση (αυτή που είναι πριν το νύχι). Το έκοψα τόσο βαθιά, που φοβήθηκα ότι θα μου το έκοβαν τελείως εκείνο το κομμάτι. Τελικά μου έκαναν 6 ραφές και μου είπαν για μια βδομάδα να μην το κινώ καθόλου, όλο το χέρι. Δεν μπορείς να φανταστείς τι πόνος μπορεί να υπάρχει, μόνο από ένα δάχτυλο, ειδικά όταν σε τραβά με τις ραφές. Πονούσα να ντυθώ, να βάλω τα παπούτσια μου, να μαζέψω τα μαλλιά μου, να κάνω την παραμικρή κίνηση. Έκανα καμιά ώρα να κάνω μπάνιο και έκανα με δυσκολία. Την γλίτωσα φτηνά όμως - αν έκοβα τένοντα δεν θα ήταν τόσο απλά τα πράγματα. Είμαι ευγνώμων γιατί προχτές, σχεδόν δυο βδομάδες μετά, τα κατάφερα να λούσω τα μαλλιά μου μόνη μου και να χτενιστώ. Παίρνουμε την αρτιμέλεια μας ως κάτι δεδομένο και δεν συνειδητοποιούμε πόσο υπέροχο δώρο είναι.</div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
Είμαι ευγνώμων γιατί είμαι υγιής. Γιατί το παίρνουμε και αυτό σαν δεδομένο. Η αδερφή μιας αγαπημένης μου φίλης έχει όγκο στον εγκέφαλο. Είναι 28. Η βιοψία που έγινε τελευταία έδειξε ότι είναι καλοήθης. Λόγω θέσης όμως δεν μπορεί να πειραχτεί. Πρέπει να μείνει εκεί, έχει μπει βαλβίδα για να διοχετεύεται στο στομάχι το υγρό που δημιουργεί ο όγκος και να αποσυμφορείται η πίεση. Θα το αφήσουν εκεί και θα το παρακολουθούν τακτικά επειδή δεν μπορεί να γίνει χειρουργική επέμβαση, ούτε (προφανώς) χημειοθεραπεία, ούτε ακτινοθεραπεία επειδή μπορεί να τον μετατρέψει σε κακοήθη. Πώς ζεις όμως με αυτό το δεδομένο, ξέροντας ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να γίνει κακοήθης; Πώς πιάνεις δουλειά ξανά; Πώς ερωτεύεσαι, πώς κάνεις παιδιά; </div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
Συμβαίνουν κι άλλα.. Οικογενειακώς βαφτίσαμε, αποφοιτήσαμε, προετοιμαζόμαστε για παγκύπριες, είχαμε δυστυχώς και μια απώλεια. Από το Νοέμβρη πάντως δεν έχω βαρεθεί καθόλου. Δεν συνειδητοποιώ καθόλου το χρόνο που περνά, γιατί συνέχεια κάτι συμβαίνει. Για να χρησιμοποιήσω την έκφραση της τουλίπας, νιώθω πως είμαι σε ένα roller coaster - και δεν ξέρω πότε θα κατεβώ.</div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
Σε 3 μήνες τελειώνω το ΜΒΑ. Δεν ξέρω πώς θα τα καταφέρω, έτσι που έμεινα πίσω, αφού για δυο μήνες δεν έκανα σχεδόν τίποτα, αλλά δεν θέλω να πάρω παράταση. Προτιμώ να τρέξω να προλάβω. Πάντως ήταν μια από τις καλύτερες αποφάσεις που έχω πάρει ποτέ.<br />
<br />
Να σου πω και κάτι αστείο. Χτες κάπου ήμουν με τους κουμπάρους μου, στο χώρο υπήρχε ένα ωραίο παιδί, ο κουμπάρος μου τον ήξερε, τον κάλεσε και στο τραπέζι μας, έπιασαν την κουβέντα, μια χαρά. Σε κάποια φάση, το παιδί (έτσι θα τον λέμε διότι είναι :Ρ) είπε τον κουμπάρο μου (που φέτος θα κλείσει τα 33) γέρο! Αν του έφερνα το τραπέζι στο κεφάλι θα ήταν δικό μου φταίξιμο δηλαδή; Τι να πω κι εγώ που φέτος θα κλείσω τα 30 και τώρα άρχισα να ξεπερνώ την κρίση ηλικίας; Τελικά έμαθα ότι είναι 24! Κάπου εδώ το θέμα κλείνει! :)<br />
<br />
Τι να σχολιάσεις σε όλα αυτά; Τίποτα. Ας πούμε ότι το blog μου είναι κάπως η θεραπεία μου. Είμαι ευγνώμων που μπορώ να σου γράψω και να χρησιμοποιήσω και τα δυο μου χέρια για να το κάνω αυτό - παρόλο που ακόμα δεν χρησιμοποιώ το ραμμένο μου δάχτυλο, σύντομα θα γίνει και αυτό. Είμαι χαρούμενη που κάνω το μπάνιο μου εύκολα, που ξαναξεκίνησα κάποιες δουλειές στο σπίτι, που βάφομαι ξανά, που ντύνομαι χωρίς να πονώ, που άρχισα να ξαναβγαίνω. Που πέρασαν τα σοβαρά και μπορώ να ασχοληθώ και με τις κλασικές γυναικείες "βλακείες" όπως το τι χρώμα θα βάψω τα μαλλιά μου. Που έχει μπει και η άνοιξη και είμαι χαρούμενη μόνο και μόνο που μεγάλωσε η μέρα κι έχει ανεβεί η θερμοκρασία. Η ζωή μου δεν είναι τέλεια, αλλά είναι πολύ όμορφη. I'll go gentle through it.</div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
Σε φιλώ.</div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
pax</div>
</div>
</div>
</div>
paxhttp://www.blogger.com/profile/02445426190401590568noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-6877396692482388252.post-74259529414087145642016-02-06T13:25:00.002+02:002016-02-06T13:34:59.626+02:00Cosmic Telegram<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Υπάρχει ένας φοβερός άνθρωπος που υποτίθεται γράφει για ζώδια, αλλά είναι φιλόσοφος. Λέγεται Γιώργος Πανόπουλος, η σελίδα του στο facebook λέγεται Cosmic Telegram είναι <a href="https://www.facebook.com/CosmicTelegram.gr/?fref=ts" target="_blank">αυτή</a> και το official website <a href="http://www.cosmictelegram.gr/" target="_blank">αυτό</a>. Γράφοντας προβλέψεις για τους Ταύρους 01/02/2016 - 07/02/2016 έγραψε αυτά.. και ήθελα να τα μοιραστώ μαζί σας.<br />
<br />
<br />
<div class="MsoNormal">
<span lang="EL" style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"><b>Χρειάζεται κάθε
τόσο να σκεφτόμαστε πού βρισκόμαστε.</b> Από πού ξεκινήσαμε και το δρόμο που έχουμε
διανύσει. Σε τι κατάσταση βρίσκονται οι στόχοι, οι επιδιώξεις και οι φιλοδοξίες
μας. Τι έχει νόημα για σένα; Βρίσκεσαι με τους ανθρώπους που θέλεις; Αγαπάς;
Ποιος σε αγαπάει; Είσαι ικανοποιημένος/η με τη ζωή σου; Τι λείπει; Τι κάνεις
για ό,τι σου λείπει. Τι δίνεις στους γύρω σου και σε αυτούς που αγαπάς; Τι
παίρνεις πίσω; Πότε ήταν η τελευταία φορά που έκανες κάτι που σε ευχαριστεί;</span></div>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"><span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span>
</span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"><span lang="EL"><b>Πότε έκανες κάτι
καινούργιο; </b>Πόσο καιρό έχεις να γνωρίσεις έναν καινούργιο άνθρωπο; Πώς ταΐζεις
την ψυχή σου; Εξελίσσεσαι μέσα από τη συντροφική σου σχέση; Συνεχίζεις να
μαθαίνεις και έχεις περιέργεια για τη ζωή και τα πράγματα; Είναι ερωτήσεις που
σου δίνεται η ευκαιρία να τις σκεφτείς χωρίς άγχος, από απόσταση. Χωρίς να
μαστιγώνεις τον εαυτό σου, ούτε να αισθάνεσαι ενοχές ή τύψεις για όσα δεν
έκανες. </span>Σημασία έχει τι κάνεις τώρα. Τώρα.</span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"><br /></span></div>
</div>
paxhttp://www.blogger.com/profile/02445426190401590568noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-6877396692482388252.post-13303981348719675342015-12-29T01:20:00.001+02:002015-12-29T01:21:38.081+02:00καλύτερα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOG-cvr-BW1MZ5OQnBJEyfBy7Gv5tNlVb8N7zHBWQCySt7HdDFZP0KF83VgVwhpwB_5R09Yibmm2EFFYWunoTa7N90F_nQQCAwJkvavpX8vt1SlvOwYB52KaZRvP16CAhd-chdPihhobA/s1600/Kakopetria+Mills+December+2015.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOG-cvr-BW1MZ5OQnBJEyfBy7Gv5tNlVb8N7zHBWQCySt7HdDFZP0KF83VgVwhpwB_5R09Yibmm2EFFYWunoTa7N90F_nQQCAwJkvavpX8vt1SlvOwYB52KaZRvP16CAhd-chdPihhobA/s400/Kakopetria+Mills+December+2015.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<br />
Ευχαριστώ πάρα πολύ όλους για το ενδιαφέρον και τις εισηγήσεις. Με συγκινήσατε.<br />
<br />
Ήταν ένα ευχάριστο Σ/Κ. Γέλασα, περπάτησα σε μονοπάτια της φύσης, ξεκουράστηκα σωματικά και ψυχολογικά. Χρησιμοποίησα το κινητό μου όσο μπορούσα λιγότερο.<br />
<br />
Γαλήνεψα αρκετά για να μπορώ να βάλω όλα τα δεδομένα κάτω και να σκεφτώ πιο ψύχραιμα.<br />
<br />
Είμαι άτομο που φαίνεται ανθεκτικό (είτε αυτό εκφράζεται με δύναμη και αισιοδοξία στις δυσκολίες, είτε με σκληρότητα στις "απειλές") και όμως είναι ευαίσθητο και συναισθηματικό.<br />
<br />
Και πολλά άλλα πράγματα στα οποία συνειδητοποίησα ότι θέλω δουλειά.<br />
<br />
Θέλω να βάλω προτεραιότητες. Θέλω να χαλαρώσω και να σταματήσω να πιέζω τον εαυτό μου για τα πάντα. Επίσης θέλω να μιλήσω με κάποιον πιο ειδικό. Είδα τις εισηγήσεις και θα το ψάξω.<br />
<br />
Θέλω να πιστεύω πως στο τέλος αυτής της περιόδου θα με περιμένει ένας καλύτερος και σοφότερος και πιο ώριμος εαυτός.<br />
<br />
<br /></div>
paxhttp://www.blogger.com/profile/02445426190401590568noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-6877396692482388252.post-88337176812446534312015-12-26T01:36:00.001+02:002015-12-26T06:19:28.077+02:00current mood<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Ακολουθεί κλαψομούνικο post, οπότε αν δεν θέλεις να σου χαλάσει η διάθεση, μην το διαβάσεις.<br />
<br />
Δεν είμαι καλά. Οι λόγοι είναι πάρα πολλοί, πού να σου τους περιγράφω αναλυτικά.. Οι κυριότεροι είναι κάποια θέματα υγείας πολύ σοβαρά στην οικογένεια (και μιλώ για σοβαρά χειρουργεία, όχι βλακείες, και τελειώνει το ένα, και κάτι άλλο σε κάποιον άλλον προκύπτει), οι άνθρωποι που χάσαμε και τώρα στις γιορτές νιώθουμε την απουσία τους ακόμα περισσότερο, τα αισθηματικά που πάνε χάλια, το διάβασμα που πάλι με πιέζει και δεν θέλω να το κάνω, ο καιρός που είναι σκατά και ειλικρινά με επηρεάζει σε απίστευτο βαθμό. Και τελικά η διάθεση στα πατώματα. Και σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις. Και μέσα σε όλα αυτά, τσουπ και το φαΐ, τσουπ και 3 κιλά, γιατί οι υδατάνθρακες και οι σοκολάτες δεν συγχωρούν, ακόμα κι αν σε κάνουν πρόσκαιρα ευτυχισμένη. Σήμερα διάβαζα κιόλας ότι η πρόσληψη ζάχαρης χειροτερεύει την κατάσταση, γιατί κάτι αυξάνεται απότομα και μετά μειώνεται απότομα στο αίμα, και αυτό συντείνει στη μελαγχολική διάθεση.<br />
<br />
Απλώς τον τελευταίο καιρό αρχίζω να ανησυχώ ότι ίσως να είναι κάτι περισσότερο από μελαγχολία αυτό που μου συμβαίνει. Έχω την αίσθηση ότι κάτι δεν πάει καλά όταν κάθε πρωί είμαι σε άρνηση να σηκωθώ από το κρεβάτι, και το ξέρω ότι δεν είναι μόνο λόγω νύστας. Όταν δεν έχω διάθεση να κάνω μπάνιο, να πλύνω τα δόντια μου, να φτιάξω τα μαλλιά μου, και τα κάνω σαν καταναγκαστικό έργο. Όταν δεν έχω διάθεση να κάνω την οποιαδήποτε δουλειά στο σπίτι μου. Όταν δεν θέλω να δω ούτε τους φίλους μου.<br />
<br />
Μαζεύτηκαν πολλά, και κάποια είναι εκεί για χρόνια, και κάπου τα βάζω όλα κάτω από το χαλί, και πάντα είμαι χαρούμενη και θετική, αλλά δεν θέλω πια. Και είναι άδικο κάποιοι άνθρωποι να τα έχουν σχεδόν όλα, ενώ κάποιοι άλλοι να έχουν ένα σωρό ανοιχτά μέτωπα σε όλους τους τομείς της ζωής τους. Ούτε στους φίλους μου δεν προσποιούμαι πια ότι είμαι καλά, γιατί δεν είμαι. Ούτε καν εδώ δε με νοιάζει να προσποιηθώ πλέον. Θα ήθελα να μπορώ να εξαφανιστώ έτσι για κάτι μήνες, να επιστρέψω και να έχουν λυθεί όλα.<br />
<br />
Κι όμως επειδή δεν έχω την πολυτέλεια να καταρρεύσω, χρειάζομαι βοήθεια. Ο ψυχολόγος δεν είναι λύση επειδή δε μπορώ να τον πληρώσω. Ούτε κάποιος free ψυχολόγος είναι λύση γιατί μέχρι τις 15 του Γενάρη το πρόγραμμα μου είναι εντελώς full από οικογενειακές/ πανεπιστημιακές/ επαγγελματικές υποχρεώσεις. (Αν έχετε όμως κάτι τέτοιο υπ' όψιν σας, I would love to know). Ίσως να με βοηθούσε κάποια μουσική, ή κάτι να διαβάσω - π.χ. κάποιο βιβλίο αυτοβοήθειας. Ή κάποια ταινία. Και σίγουρα θα βοηθούσαν κάποια tips με το φαΐ (παρόλο που τελευταία, κάπως άρχισα να το ελέγχω). Εσείς τι κάνετε όταν σας πιάνει η συναισθηματική υπερφαγία; Ή όταν θέλετε να χάσετε επειγόντως κάποια κιλά; Περιμένω - είτε στα σχόλια είτε στο mail.<br />
<br />
Και λίγο positive thinking για το τέλος γιατί πολύ το μαυρίσαμε. Το 2016 θα τελειώσει το ΜΒΑ μου. Που σημαίνει, τέλος το διάβασμα. Και επίσης αύριο φεύγω για διήμερο. Ελπίζω να νιώσω καλύτερα και μέχρι το βράδυ της Κυριακής που θα επιστρέψω, το post αυτό να μου φαίνεται γελοίο.<br />
<br />
Καληνύχτα, να περάσετε όμορφα κι εύχομαι να σας φέρει η νέα χρονιά ότι λαχταράτε.</div>
paxhttp://www.blogger.com/profile/02445426190401590568noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-6877396692482388252.post-81602940418878142992015-11-24T00:24:00.000+02:002015-11-24T00:34:27.158+02:00Και μεγαλώνεις, που λες...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEji5m2EmozS49x0ShO7kGhlVz8kSYPgD9pzgOwyhPveGxWm6XyIg4w3fA1yjTJmsbM3A73ii-pzyRUv0MQvKhmNJ6UMGt1kl9xqqw9tE2U2Tx-TkfDKLcXJXShUAY_7N7V27YyQ6EzylCI/s1600/20150722_175042.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="337" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEji5m2EmozS49x0ShO7kGhlVz8kSYPgD9pzgOwyhPveGxWm6XyIg4w3fA1yjTJmsbM3A73ii-pzyRUv0MQvKhmNJ6UMGt1kl9xqqw9tE2U2Tx-TkfDKLcXJXShUAY_7N7V27YyQ6EzylCI/s640/20150722_175042.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<br />
Και μεγαλώνεις, που λες, κι ο απόλυτος παλιός εαυτός σου έχει πια καταρρακωθεί. Γιατί πολλά λάθη τα έχεις κάνει κι εσύ ήδη, ακόμα και κάποια που έλεγες πως σ' εσένα δεν θα συνέβαιναν ποτέ. Κι έτσι μπορείς και βλέπεις τα λάθη που πάνε να κάνουν οι άλλοι με γλυκύτητα. Με κατανόηση. Κάποια λάθη έχουμε ανάγκη να τα κάνουμε. Έχουμε ανάγκη να βλέπουμε το γκρεμό μπροστά μας και να πιστεύουμε ότι θα πετάξουμε αντί να πέσουμε.<br />
<br />
Και μεγαλώνεις, που λες, και μαθαίνεις πιο πολύ να συγχωρείς. Μετά που σου περνά ο πρώτος θυμός, οι τόνοι μέσα σου πέφτουν. Από μόνοι τους. Και καταλαβαίνεις, χωρίς να προσπαθήσεις ιδιαίτερα. Και ίσως και να συγχωρείς, δεν ξέρεις, πάντως ξέρεις πως δεν θέλεις να εκδικηθείς. Αλλά ξέρεις πως δεν θα ξεχάσεις. Και τα απόλυτα μέσα σου δεν είναι πια απόλυτα.<i> Κι όμως αν το κάνεις αυτό, ποιες είναι οι σταθερές πια στη ζωή σου;</i><br />
<br />
Και μεγαλώνεις, που λες, κι όλα εκείνα που σου έμαθαν μικρός στοιχειώνουν το είναι σου. Γιατί κάπου θα ήθελες να είσαι αυτός ο άνθρωπος που δε νιώθεις ότι είσαι, απλώς και μόνο για να τους ικανοποιήσεις λιγάκι. Θα ήθελες να είσαι πιο θρήσκος / πιο κοντά στο straight πρότυπο / πιο σταθερός στις σχέσεις σου / πιο συμβατός με το κοινωνικό πρότυπο, γενικά. Και μαθαίνεις να υποκρίνεσαι και καμιά φορά, ότι είσαι πιο κοντά σ' αυτή την ιδεατή εικόνα. Γιατί έτσι είναι η αγάπη κάποιες φορές. Να μην είσαι απόλυτα ειλικρινής με τους δικούς σου ανθρώπους, για να τους προστατέψεις.<br />
<br />
Και μεγαλώνεις, που λες, και συνειδητοποιείς ότι η απόλυτη αγάπη, έτσι όπως τη μαθαίναμε στα παραμύθια, δεν υπάρχει. Ότι το "για πάντα" είναι μια ουτοπία. Κι εσύ αναρωτιέσαι γιατί όλα τα παραμύθια έπρεπε να σου φυτέψουν στο μυαλό αυτή την εικόνα. Και μετά διερωτάσαι πώς χειρίζεσαι αυτή την πληροφορία, κι αν ψάχνεις σχέσεις δυνατές και με πάθος ή σχέσεις ήρεμες και με διάρκεια. Κι όλο ψάχνεις τον ενδιάμεσο συνδυασμό γιατί τα θέλεις όλα, κι η ζωή όλο σε διαψεύδει.<br />
<br />
Και μεγαλώνεις, που λες, κι είναι εκείνη η άβολη στιγμή που δεν ξέρεις τι να κάνεις, να ελπίζεις ή να παραιτηθείς, και πιάνεις τον εαυτό σου να ψελλίζει προσευχές σ' ένα θεό που δεν ξέρεις αν πιστεύεις ότι υπάρχει καλά καλά. Κάποιες στιγμές που όσο ενήλικας κι αν είσαι πια εξακολουθούν να είναι σκληρές. Έτσι γίνεται δηλαδή; Όταν μεγαλώνεις φοβάσαι περισσότερο το θάνατο; <i>Αποφασίζεις ότι ξαφνικά πιστεύεις περισσότερο, όταν φοβάσαι για κάποιον που αγαπάς; </i><br />
<br />
Και μεγαλώνεις, που λες, και συνειδητοποιείς ότι η ζωή όλο και μικραίνει. Κι ότι η ώρα είναι τώρα.</div>
paxhttp://www.blogger.com/profile/02445426190401590568noreply@blogger.com12tag:blogger.com,1999:blog-6877396692482388252.post-67887679386164979242015-11-10T20:30:00.001+02:002015-11-10T20:34:22.736+02:00H τελειότερη λίστα ταξιδιού online<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Βρήκα <a href="http://asmathoumekatikaishmera.blogspot.com.cy/2013/06/blog-post.html" target="_blank">εδώ</a> την πιο τέλεια λίστα ταξιδιού. Είναι τέλεια. Τα κουτάκια του νου της είναι παρόμοια με του δικού μου. Το psycho - οργανωμένο κομμάτι του μυαλού μου κάνει party.<br />
<br />
P.S. Έχει που το πρωί που ακούω αεροπλάνα που πετούν χαμηλά.. Τι σκατά γίνεται; Εσηκώσαν αεροπλάνα οι Εγγλέζοι για κάπου στη γειτονιά; Παραβιάζουν το FIR μας οι Τούρκοι; Γιατί δεν μας ενημερώνει επίσημα κανένας;</div>
paxhttp://www.blogger.com/profile/02445426190401590568noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-6877396692482388252.post-37740037616211212872015-11-08T23:25:00.002+02:002015-11-09T00:25:51.528+02:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Η στιγμή που παραδέχεσαι ήττα επειδή κάτι απλά δεν πάει, πονάει και είναι λυτρωτική μαζί.<br />
<br />
Και το soundtrack του weekend που τελειώνει.<br />
<br /></div>
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/9Sc-ir2UwGU" width="560"></iframe></div>
paxhttp://www.blogger.com/profile/02445426190401590568noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-6877396692482388252.post-66653767968886000082015-10-22T21:02:00.003+03:002015-10-23T08:28:44.114+03:00update<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/FvDyvJMVjjQ" width="560"></iframe>
</div>
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<br />
Αγαπώ τον Σαμπάνη (το ξαναείπα, ένεν;). Τα πάντα του. Όλα τα είδη που γράφει. Και τα ροκ του κομμάτια, και τις μπαλάντες, και τα pop.<br />
<br />
Εδώ ξαναξεκινούν τα ασυνάρτητα posts (=χωρίς συνοχή, ούτε ιδιαίτερη προσπάθεια σύνδεσης των παραγράφων). Διαβάζουμε τώρα, πού να συνδέουμε λογικά το κείμενο.<br />
<br />
Πού είναι η Gourounella, ποιος χάκαρε το blog της και γράφει τούρκικα; (εν τούρκικα τζείνη η γλώσσα, ένεν); Γιατί στο καλό άφησε και τον τίτλο Gourounella; Θέλω να την ξαναδιαβάσω, να δω τι έγινε με το λιοντάρι και αν έκανε παιδάκια! Ξέρει την κανένας προσωπικά;<br />
<br />
Υποψιάζομαι ότι αυτό θα είναι το πρώτο από μια σειρά post που θα περιλαμβάνουν παράπονα του τύπου "βαρέθηκα το διάβασμα, κουράστηκα, δεν μπορώ να συγκεντρωθώ, δεν θέλω να διαβάζω άλλο". Είναι δύσκολο το διάβασμα παράλληλα με δουλειά. Ναι, είναι επιλογή μου το μάστερ μου, αλλά αυτή τη στιγμή γκρινιάζω γι' αυτήν για να εκτονωθώ λιγάκι. Ξέρεις ποιο είναι το δύσκολο; Ότι θέλει συγκέντρωση. Ότι πρέπει να είσαι καλά και ψυχολογικά και πνευματικά και σωματικά. Δεν είναι δουλειά του σπιτιού που μπορείς να την κάμεις που πάνω - που πάνω να τελειώνεις ή να την παραλείψεις. Με το διάβασμα πρέπει να είσαι 100% εκεί, και καλά, και είναι κάποια minimum πράγματα που δε μπορείς να μην τα κάνεις.<br />
<br />
Παίρνω τηλέφωνο στο Δήμο Λεμεσού, προσπαθώ να μάθω πόση έκπτωση κάνουν σε φοιτητές για τα σκουπίδια. "Δεν ξέρουμε, να έρθετε εδώ και να σας πούμε". Μα τι στο καλό, δεν είναι standard η έκπτωση που κάνετε; Αν κάνω τα γλυκά ματάκια στον υπάλληλο δηλαδή θα μου δώσει περισσότερη; Τι σε πειράζει να μου πεις από το τηλέφωνο δηλαδή για να ξέρω; Έχει και κόσμο που ζει on a budget, θέλω να ξέρω ας πούμε, να προγραμματίσω τα οικονομικά μου, αφού δεν είμαι δημόσιος υπάλληλος στο δήμο να τα ξύνω και να μην μπορώ να δώσω μισή πληροφορία.<br />
<br />
Προτιμώ να μεν ξαναενθουσιαστώ για τα ερωτικά στο blog. Τόσα χρόνια που έγραφα μισόλογα και πολλές φορές ούτε καν αυτά, τα βίωσα χωρίς το άγχος της δημόσιας έκθεσης. Ναι δεν είμαι celebrity αλλά το blog μου είναι δημόσια έκθεση. Μισόλογα, λοιπόν. Απλώς μου προκαλούν άγχος κάποια πράγματα που συμβαίνουν παράλληλα. Και πρέπει να βρω τον τρόπο να το διαχειριστώ. Είμαι μονοκόμματος άνθρωπος. Χρειάζομαι το one thing at a time. Άμαν πολλυνίσκουν αγχώνομαι.<br />
<br />
Εκανόνισα ταξίδια. Αφού είμαι που είμαι χρεωκοπημένη, τουλάχιστον να παττήσω που τούτο. </div>
</div>
paxhttp://www.blogger.com/profile/02445426190401590568noreply@blogger.com6