Τρίτη 8 Απριλίου 2014

το παιδάκι με τη δυσμορφία

Κανονικά δε γράφω τόσο συχνά, αλλά σήμερα συνέβη κάτι που με συγκλόνισε τόσο πολύ που όλα τα άλλα μοιάζουν γελοία. Είδα στην πισίνα ένα παιδάκι μικρό, πρέπει να ήταν 3 ή 4 χρονών, που έγερνε υπερβολικά προς τη δεξιά του μεριά. Από ότι έμαθα, γεννήθηκε με μια δυσμορφία στη σπονδυλική του στήλη. Η αριστερή πλευρά σαν να είναι πιο μεγάλη από τη δεξιά, οπότε "αναγκαστικά" το κεφαλάκι του έχει μια αρκετά μεγάλη κλίση δεξιά. Δεν ξέρω αν έχει επηρεαστεί καθόλου η όραση του ή οτιδήποτε άλλο από αυτή την κλίση. Έμαθα ότι έχει κάνει επεμβάσεις και ότι βελτιώθηκε η κατάσταση (προτιμώ να μη σκεφτώ πώς ήταν πριν), και ότι κάνει κολύμπι σαν άσκηση για να το βοηθήσει. Η αποθεραπεία και η προσπάθεια συνεχίζεται. Πάντως στο κολύμπι μια χαρά τα κατάφερνε. :)

Με τα άλλα παιδάκια ήταν ευτυχώς μια χαρά, ο γυμναστής που του μάθαινε κολύμπι επίσης του συμπεριφερόταν μια χαρά, σαν να μη συνέβαινε τίποτα. Δε μπορώ να σου περιγράψω τι ένιωσα, λυπήθηκα τόσο πολύ που ήθελα να κλάψω (εννοείται πως δεν το έκανα εκείνη τη στιγμή, αλλά τώρα δε με βλέπει κανείς). Σε κάποια φάση, τελείωσαν την προπόνηση, βγήκαν από την πισίνα. Η μαμά του δεν είχε προλάβει να έρθει μέχρι εκείνη τη στιγμή (κάποιοι γονείς μένουν εκεί και παρακολουθούν, η μαμά του μάλλον δεν θα μπορούσε). Το βοήθησε ο γυμναστής να βάλει το πράσινο μπουρνουζάκι του, μέχρι να πάει προς τα μπάνια ήρθε και η μαμά. Ήθελα να του κάνω μια αγκαλιά, αλλά πόσο περίεργο θα φαινόταν αυτό; Ήθελα να μπορώ να έχω του κόσμου τα λεφτά για να είμαι σίγουρη ότι θα κάνει τις επεμβάσεις που πρέπει, και θα γίνει απόλυτα καλά μια μέρα, αλλά δεν τα έχω. Σκεφτόμουν πως αν ήμουν η μαμά του θα έκανα τα πάντα για να γίνει καλά, κι όμως, πολλές φορές ακόμα και τα πάντα που μπορεί να κάνει μια μαμά δεν αρκούν.

Το σκεφτόμουν όλη την ώρα που κάναμε τη γυμναστική μας, μετά στα μπάνια, στο δρόμο, στο σπίτι. Πόσο άδικη είναι η φύση κάποιες φορές! Η δυσμορφία του αυτή, ουσιαστικά είναι μιας σοβαρής μορφής αναπηρία. Δεν ξέρω αν θα διορθωθεί η κατάσταση κάποια μέρα και αν θα τα καταφέρει να ζήσει μια σχετικά φυσιολογική ζωή. Απλά σκέφτηκα πως είναι άδικο κάποιοι να γεννιούνται με τόσο σοβαρά προβλήματα, και άλλοι να έχουν τα πάντα και να γκρινιάζουν γι' αυτά. Και παρ' όλο που (πιστεύω πως) δε γκρινιάζω για ηλίθια πράγματα (πρέπει να πιεστώ τρομερά για να γκρινιάξω), σήμερα αυτό το παιδάκι μου έκανε άλλη μια σοβαρή υπενθύμιση για το πόσο ευγνώμων θα πρέπει να είμαι για τη ζωή και τα δώρα της.




Ένα από τα μεγαλύτερα μαθήματα που πήρα ποτέ από τη μαμά μου, ήταν να σκέφτομαι και τους άλλους δίπλα μου και όχι μόνο τον εαυτό μου. Γι' αυτό και κάνω ότι μπορώ, βοηθώ όπου μπορώ, δε μπορώ να βλέπω δυστυχία γύρω μου, και να μπορώ να κάνω κάτι, και να μην το κάνω. Απόψε δε μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι: Τι κάνω εγώ για το παιδάκι; Τι κάνω γι' αυτό το παιδάκι; Τι κάνω; Δυστυχώς, το μόνο που μπορώ, είναι να μην κλαίω μπροστά του. Και να μην το κοιτάω συνέχεια, δίνοντας του λόγο να πιστεύει ότι έχει μια αξιοσημείωτη αναπηρία. Κάποτε ίσως να μπορούσα να κάνω και προσευχή - τώρα δεν ξέρω αν πιστεύω πια αρκετά σ' αυτήν. Ξέρω όμως άλλους που μπορούν. Και την επόμενη φορά, θα του σκάσω κι ένα χαμόγελο. :)