Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2008

Μαλβίνα

Αντιγράφω από μια συνέντευξη της Μαλβίνας...
"Γυρίστε με, παρακαλώ, στο παιδικό μου δωμάτιο. Εκεί που αχνοφέγγει το παιδικό μου αρκουδάκι…"
"Κουμπώνω το κόκκινο παλτό μου, φοράω την κόκκινη κουκούλα μου, παίρνω το καλαθάκι. Θα πάω όπου θέλω…"
"Η ευτυχία είναι σαν ένα παλιό κινέζικο βάζο που θέλει συνεχώς να το σμιλεύεις. Ο ορισμός της ευτυχίας είναι να μην την ψάχνεις προς την πρόστυχη κατεύθυνση. Να σου αρκεί ο ευδαιμονισμός αυτού που σου προσφέρεται."
"Όχι μύθους στα παρελθόντα. Δεν θέλω μύθους πια πουθενά. "
"Αυτό που κάνει μια σχέση να μην κινδυνεύει είναι η ευθραυστότητα. Η σιγουριά τη σκοτώνει κι αυτό είναι το πιο σίγουρο πράγμα στον κόσμο. "
"Έτσι συμβαίνει με μας τις γυναίκες. Αποκοιμίζουμε τις υποψίες του άντρα γιατί θέλουμε το άλλοθι, θέλουμε ο άλλος να μην πέσει από το βάθρο του μόνος του, θέλουμε το χαλί που του ‘χουμε στρώσει από κάτω να υπάρχει."

Πέμπτη 27 Νοεμβρίου 2008

το παλιό και το καινούριο

Καμιά φορά, όταν ζεις για πολύ καιρό στο παλιό, φοβάσαι να υποδεχτείς το καινούριο. Έχεις συνηθίσει τόσο πολύ, που ακόμα κι αν σε πληγώνει, το κρατάς γιατί το έχεις συνηθίσει.
Κι όμως, έχεις ξεχάσει πόσο όμορφο μπορεί να είναι το καινούριο, πόσο συναρπαστικό. Είναι σαν να πέφτεις από τους πύργους στο λούνα παρκ. Mπορεί να κλείσεις τα μάτια σου και να τσιρίξεις αλλά την ίδια στιγμή νιώθεις υπέροχα.

Παρασκευή 21 Νοεμβρίου 2008

η αλήθεια θα σε ελευθερώσει.

Μείνε στην αλήθεια, και η αλήθεια θα σε ελευθερώσει.
Ήμουν της άποψης πως δεν πρέπει ΠΟΤΕ να μιλάς σε έναν άντρα ξεκάθαρα για τα συναισθήματα σου πριν το κάνει εκείνος. Και επειδή είμαι και απόλυτο άτομο, το είχα βάλει και σαν κανόνα! Και μου φαίνονταν πολύ χαζές και καημένες εκείνες που το έκαναν.
Ε να που ό,τι κοροιδεύεις το λούζεσαι! Προχτές, άνοιξα το στόμα μου και είπα, είπα... Ένα σωρό πράγματα που κανονικά θα 'πρεπε να έχω πει εδώ και πολύ καιρό, αλλά βλέπετε εγώ έκλεισα το στόμα μου και τα άφησα και έγιναν βουνό και με πλάκωσαν. Για διάφορους λόγους, που δεν έχει σημασία να τους αναλύσω εδώ (έτσι κι αλλιώς τους υπερ-ανάλυσα 5 post πριν).
Δεν τα είπα με την προοπτική να γίνει κάτι, ούτε για να μου πει κι εκείνος τα ίδια. Ήμουν προετοιμασμένη για χέσιμο (sorry) του στυλ "τωρά το θυμήθηκες;". Απλά είχα καταλάβει ότι πλέον είχε μεταμορφωθεί η όλη υπόθεση σε ένα απίστευτο απωθημένο. Που δε με άφηνε να συνεχίσω τη ζωή μου κανονικά. Είχε καταντήσει πλέον σκλαβιά! Πώς μπορεί ένα τόσο όμορφο συναίσθημα όπως ο έρωτας να το αφήνεις να σε βασανίζει; Και χωρίς καν να σου δώσει χαρά πριν;
Και το είπα. Χωρίς μακροσκελή μηνύματα, χωρίς αναλύσεις, χωρίς όλα τα γύρω - γύρω και τις σάλτσες που βάζουμε εμείς οι γυναίκες για να πούμε "ναι ξέρεις, μου αρέσεις, αλλά έχω και κάποιες αμφιβολίες, και δεν ξέρω, και ίσως ναι, ίσως όχι" κτλ κτλ. Βαρέθηκα να τα κάνω αυτά, και ελπίζω πως έχω πάρει και ένα μάθημα για την υπόλοιπη ζωή μου. Ότι όλα αυτά μπορεί να σου φάνε χρόνο. Πολύτιμο χρόνο. Είναι όλα αυτά τα χαζά κόλπα που μας μαθαίνουν όλα αυτά τα χαζά γυναικεία περιοδικά: Να το παίζεις και λίγο δύσκολη, να μην είσαι εντελώς available, γιατί ο άλλος θα το καταλάβει και θα ξενερώσει, κτλ κτλ. Ένα σωρό παιχνίδια που μας μαθαίνουν μεν να παίζουμε, ίσως και να μην θεωρούμαστε δεδομένες, αλλά μας καθιστούν εντελώς ανίκανες να πούμε ένα "σ' αγαπώ" ή ένα "είμαι ερωτευμένη μαζί σου".
Ακόμη και να μην ανταποκριθεί ο άλλος, τουλάχιστον δεν θα φας μήνες ή και χρόνια περιμένοντας! Η χυλόπιτα είναι το χειρότερο που μπορεί να σου συμβεί, οπότε πάρε ένα κουτάλι, φάτην και πήγαινε παρακάτω. Έλεος πλέον με αυτούς τους χαζοεγωισμούς που κουβαλάμε. (Επί τη ευκαιρία, θερμά ευχαριστώ στη φίλη μου που επί χρόνια μου παρέδιδε δωρεάν το πολύτιμο μάθημα που μόλις ανέφερα. Άργησα να πάρω μπρος αλλά από ότι φαίνεται κάτι φύτρωσε στον εγκέφαλό μου. Thnx honey:)).
Και, το πιστεύετε ή όχι, δε με ενδιέφερε καθόλου η απάντηση! Ήθελα να εκφραστώ, να το βγάλω από μέσα μου. Ειλικρινά, δεν έχω ξανανιώσει πιο ελεύθερη στη ζωή μου!... Αποφορτίστηκα! My little secret isn't a secret anymore. Δε μπορεί ποτέ πια η συμπεριφορά μου νάναι τυποποιημένη ή προσποιητή, δεν υπάρχει περίπτωση πια να φοβάμαι μήπως προδώσουν τα μάτια αυτό που το στόμα δε μπορεί να πει.
Και ξέρετε τι; Μια χαρά θάναι όλα. Δε με νοιάζει πια ό,τι και να γίνει... Γιατί η αλήθεια με ελευθέρωσε...
Υ.Γ. Δεν ξέρω αν ακούγονται λίγο υπερβολικά όλα αυτά!! Απλά γιορτάζω την πρώτη φορά στη ζωή μου που ήμουν ΤΟΣΟ ειλικρινής με τα συναισθήματα μου.

Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2008

Η κηδεία

Είχα κηδεία χτες.
Είναι ήρεμοι χώροι τα νεκροταφεία. Τίποτα δε σπάζει τη σιωπή, εκτός απ' τα κλάματα των συγγενών σε καμιά κηδεία. Μετά οι συγγενείς πάνε σπίτι τους και οι νεκροί συνεχίζουν ήρεμα τον ύπνο τους.
Ήταν θεία της μαμάς μου και πήγαμε στο χωριό για να τη θάψουμε. Ο ιερέας της εκκλησίας, (πολύ γοητευτικός άντρας για τα χρόνια του), έψαλε τη νεκρώσιμη ακολουθία τυπικά και γρήγορα. Με την απάθεια ενός ανθρώπου που έχει θάψει πολύ κόσμο.
Η νεκρή, πρωταγωνίστρια στην παράσταση σήμερα, (μετά από πολλά χρόνια που είχε να "πρωταγωνιστήσει" στη δική της ζωή), στη μέση της εκκλησίας, σ' ένα απλό ξύλινο φέρετρο, στολισμένο με λουλούδια. Με τη νεκρική χλωμάδα στο πρόσωπο της, αλλά -παράξενο- με μια διάχυτη ηρεμία. Ίσως εκεί που πήγε να ξεκουράστηκε τελικά.
Τη λέγανε Πηνελόπη, μα όπως όλες τις γυναίκες στο χωριό μου που τους φτιάχνανε ονόματα που τελείωναν σε -ού, έτσι κι αυτή πήρε το δικό της: Πηλού. Εμένα πάντα μου θύμιζε πηλό αυτό το όνομα, και με την παιδική μου φαντασία την έφτιαχνα έτσι από χώμα και νερό, όπως ο Θεός έφτιαξε τον Αδάμ και από την πλευρά του την Εύα.
Τον άντρα της τον έλεγαν Κώστα. Αγαπήθηκαν πολύ, μα δε μπόρεσαν ν' αποκτήσουν παιδιά. Δε ρώτησα να μάθω αν προσπάθησαν να υιοθετήσουν - προτιμώ, σε τέτοιες περιπτώσεις, να μένω με την απορία παρά να ξύνω πληγές. Είχε όμως όλους εμάς, τα παιδιά και τα εγγόνια του αδερφού της (του παππού μου) σαν παιδιά κι εγγόνια δικά της. Τη θεωρούσα σαν δεύτερη γιαγιά, εκείνη και την άλλη αδερφή, τη Χρυσταλλού.
Θυμάμαι κάτι Κυριακές μετά την εκκλησία που μαζευόμασταν όλοι σπίτι τους για πρόγευμα. Ένα υπέροχο παραδοσιακό σπίτι. Με ανώι και κατώι, με τις στενές σκάλες που οδηγούσαν πάνω. Γεμάτη η αυλή από δέντρα και λουλούδια, που ήθελες ώρες να τα ποτίσεις όλα. Νομίζω από τότε μου έχει μείνει η λατρεία για τη φύση και το πράσινο. Εκεί παίζαμε κρυφτό ή κυνηγούσαμε τις γάτες, ή ακούγαμε τους "μεγάλους" να μας λένε ιστορίες. Η γιαγιά η Πηλού ήταν πάντα με τις καραμέλες στο χέρι, τρέχοντας να μας ετοιμάσει φαγητό, να μας δείξει τα λουλούδια της, να απαντήσει στις απορίες μας τι είν' αυτό και τι είν' το άλλο.
Τα καλοκαίρια στο χωριό ανέβαινε πάντα και η οικογένεια του θείου μου. Με τα ξαδέρφια μου παίζαμε όλη μέρα. Πότε στο σπίτι της γιαγιάς της Πηλούς, πότε στη γιαγιά τη Στασού (Αναστασία, η "κανονική" μου γιαγιά, μητέρα της μητέρας μου), πότε στη γιαγιά τη Χρυσταλλού, πότε σπίτι τους, πότε σπίτι μας - κατεβαίναμε στο χωράφι και παίζαμε στο "βασίλειο της καρυδιάς" ή κάναμε πως ψήναμε ψωμιά στο χωριάτικο φούρνο. Όταν ήταν εποχή να μαζέψουμε τα σταφύλια ή τα τεράτσια ή τις ελιές, πηγαίναμε κι εμείς μαζί και βοηθούσαμε. Όταν οι γιαγιάδες έφτιαχναν σουτζιούκκο ή ππαλουζέ, τσακωνόμασταν ποιος θα βοηθήσει. Όταν δεν παίζαμε, πηγαίναμε βόλτες στο χωριό - χαζεύαμε τους γέρους στον καφενέ, ανάβαμε το κεράκι μας στην εκκλησία, πηγαίναμε για σουβλάκια στο κέντρο στον πλάτανο.
Απίστευτα χρόνια, απίστευτες εικόνες. Μόνο μετά από τόσα χρόνια καταλαβαίνω πόσο τυχερή ήμουν που είχα την ευκαιρία να τα ζήσω όλ' αυτά. Ο χρόνος όμως περνά και σαρώνει τα πάντα. Πέθανε ο παππούς, μετά από κάποια χρόνια η οικογένεια του θείου μου σταμάτησε να 'ρχεται για κάποιους σοβαρούς λόγους και χάσαμε την παρέα μας στα παιχνίδια, και μετά από ακόμη λίγα χρόνια ο παππούς Κώστας αρρώστησε, ήρθαν στην πόλη και μπήκαν σε ίδρυμα. Ήταν τέλος εποχής.
Πριν τέσσερα χρόνια ο παππούς Κώστας έφυγε για το αιώνιο ταξίδι. Η Πηλού ποτέ δεν έβγαλε τα μαύρα από τότε που πέθανε ο άντρας της - κράτησε πιστά τα έθιμα όπως τα 'μαθε απ' τη μάνα της, κι από τη μάνα της μάνας της. Στα μάτια της πάντα μια θλίψη, και όμως πάντα μου 'λεγε "εννά περάσουμεν μάνα μου". Κι ας ένιωθε τόση μοναξιά από τότε που έφυγε ο άντρας της. Δυναμικός χαρακτήρας εκείνος, πιο αδύναμη η Πηλού, γαντζωμένη πάνω του. Από τότε που πέθανε, έμοιαζε σαν έναν ίσκιο που έμεινε χωρίς το σώμα του. Είχα συνεχώς την αίσθηση πως ήθελε να φύγει και να πάει κοντά του. Κοντά στον άντρα της ζωής της. Ίσως και να άργησε! Τέσσερα χρόνια είναι πολλά, όταν νιώθεις τόσο μόνος.
Το φέρετρο κατεβαίνει στο χώμα. Η τελευταία φορά που ήταν ανάμεσά μας.
"Χούς ει και εις χουν απελεύση" (=είσαι χώμα και θα πας στο χώμα).
Υπάρχει πιο συγκλονιστική φράση απ' αυτή; Ο χωμάτινος άνθρωπος πάει στο χώμα. Και μετά; Και μετά; Τι θα γίνει μετά; Τι υπάρχει μετά;
Γιαυτό κλαίω σήμερα. Γιαυτό η ψυχή μου πονά. Όχι μόνο γιατί έφυγε - γιατί το ένιωθα από καιρό πως η ψυχούλα της ήθελε να κάνει το ταξίδι. Μόνη, χωρίς τον άντρα της, ταλαιπωρημένη από προβλήματα υγείας, πιο πικραμένη από ποτέ στα γεράματα από το ότι δεν είχε παιδιά. Αλλά και γιατί όταν τη βάζαμε στην τελευταία της κατοικία, και ρίξαμε όλοι οι συγγενείς λίγο χώμα - "καλό ταξίδι, αγαπημένη" μ' έπιασε το παράπονο ξανά. Γιατί νιώθω ότι σιγά σιγά φεύγουν οι πρωταγωνιστές των παιδικών μου χρόνων. Μια φοβερή νοσταλγία. Για τότε! Που δεν ήξερα τι θα πει πόνος, τι θα πει αρρώστια - που έχει χτυπήσει φοβερά σε κάποιες περιπτώσεις την οικογένεια μου. Τότε που δεν ήξερα τι θα πει ενδοοικογενειακές διαφορές, μα τώρα ξέρω τι θα πει να μην είσαι καλά με κάποιους συγγενείς σου. Τότε που οι μεγαλύτερες μας έγνοιες ήταν το παιχνίδι και οι βόλτες στο χωριό.
Αντίο, γιαγιά Πηλού. Πήγαινε στο χώμα να ξεκουραστείς γιατί κουράστηκες πολύ, το ξέρω.

Σάββατο 15 Νοεμβρίου 2008

τ' όνειρο σ' ένα βαθύ πηγάδι

Νιώθω το βλέμμα σου σαν φλόγα να με καίει
κι όλο το σώμα μου πονά που δε μπορώ
να σ' αγκαλιάσω.
Σαν μεταξύ μας να 'χουμε έναν τοίχο που δεν πέφτει
και τ' όνειρο να χάνεται
σ' ένα βαθύ πηγάδι.
Νάχα το θάρρος τ' όνειρο να διεκδικήσω
κι ας πλήρωνα το τίμημα απ' το αίμα
της καρδιάς!
Να 'χα τη δύναμη τον κόσμο να γκρεμίσω
και να τον χτίσω απ' την αρχή
μόνο για μας...

Πέμπτη 13 Νοεμβρίου 2008

Me muero de amor

Πεθαίνω για την αγάπη
Νatalia Oreiro
http://www.youtube.com/watch?v=DmcD_UOj2l8
Te marchaste sin palabras,
Έφυγες χωρίς λέξεις,
cerrando la puerta, κλείνοντας την πόρτα,
justo cuando te pedía, ακριβώς όταν σου ζητούσα
un poco más. λίγο παραπάνω.
El miedo te alejó del nido, ο φόβος σε απομάκρυνε από την φωλιά
sin una respuesta, χωρίς μια απάντηση,
dejando un corazón herido, αφήνοντας μια πληγωμένη καρδιά,
dejándome atrás. αφήνοντας με πίσω.
Y ahora me muero de amor και τώρα πεθαίνω για την αγάπη
si no estás, αν δεν υπάρχεις εσύ,
me muero y no puedo esperar, πεθαίνω και δε μπορώ να ελπίζω,
a que vuelvas de nuevo aquí, να επιστρέψεις ξανά εδώ,
junto a mí, con tus besos. μαζί μου, με τα φιλιά σου.
Es que me muero de amor Γιατί πεθαίνω για την αγάπη
si no estás, αν δεν υπάρχεις εσύ,
me muero y no puedo esperar, πεθαίνω και δε μπορώ να ελπίζω,
necesito tenerte aquí, χρειάζομαι να σ' έχω εδώ,
junto a mí, μαζί μου,
sin tu amor no puedo seguir... χωρίς την αγάπη σου δε μπορώ να συνεχίσω...
Entre tus papeles descubrí, una carta, Μέσα στα χαρτιά σου βρήκα, ένα γράμμα,
solo en líneas apretadas, frases sin razón. μόνο με γραμμές πυκνές, φράσεις χωρίς νόημα.
Dices que el motivo fue la falta de aire, Λες πως ο λόγος ήταν πως σου έλειπε αέρας,
si siempre te dejé ser libre, sin una condición. αν ποτέ σε άφηνα ελεύθερο, χωρίς ένα όρο.
Y ahora me muero de amor si no estás, Και τώρα πεθαίνω για την αγάπη αν δεν υπάρχεις εσύ,
me muero y no puedo esperar, πεθαίνω και δε μπορώ να ελπίζω,
a que vuelvas de nuevo aquí, να γυρίσεις ξανά εδώ,
junto a mí, con tus besos. κοντά μου, με τα φιλιά σου.
Es que me muero de amor si no estás, Γιατί πεθαίνω για την αγάπη αν δεν υπάρχεις εσύ,
me muero y no puedo esperar, πεθαίνω και δε μπορώ να ελπίζω,
necesito tenerte aquí, junto a mí, χρειάζομαι να σ' έχω εδώ, κοντά μου,
sin tu amor no puedo seguir... χωρίς την αγάπη σου δε μπορώ να συνεχίσω...
Dime que lo es verdad, Πες μου πως είναι αλήθεια,
que voy a despertar, cerca de tu piel, πως θα ξυπνήσω κοντά στο σώμα σου,
igual que hasta ayer... όπως μέχρι χτες...
Porque me muero de amor ... Γιατί πεθαίνω για την αγάπη ....

Como te olvido...

Μου αρέσουν πάρα πολύ τα τραγούδια στα ισπανικά. Εδώ και πολλά χρόνια, πριν καν ξεκινήσω να μαθαίνω τη γλώσσα. Ειδικά οι μπαλάντες, είναι πολύ ερωτικά και μελωδικά τραγούδια. Θέλω να μοιραστώ μαζί σας κάποια από αυτά... (με μετάφραση βέβαια:))
http://www.youtube.com/watch?v=8vGw6989zIg
Como te olvido (Πώς να σε ξεχάσω )
Natalia Oreiro
Me miraste a los ojos y creí Με κο ίταξες στα μάτια και πίστεψα
Que el amor se paseaba frente a mi ότι η αγάπη περνούσε από μπροστά μου
Y trate de alcanzarte Και προσπάθησα να σε φτάσω
Sin medir que al tocarte χωρίς να υπολογίσω πως όταν σ' ακουμπούσα
Te reirías otra vez de mi θα γελούσες άλλη μια φορά μαζί μου
Me abrazaste y confié en tu corazón Μ' αγκάλιασες κι εμπιστεύτηκα την καρδιά σου
Esperando en tus besos la pasión περιμένοντας στα φιλιά σου το πάθος
Pero nada me diste Αλλά τίποτα δε μου είπες
Y una noche rompiste και μια νύχτα έσπασες
Mi ilusión en pedacitos το όνειρό μου σε κομμάτια
Que se ahogan en un solo grito… Που πνίγηκαν σε μια μόνη κραυγή...
Como te olvido Πώς να σε ξεχάσω
y dime como te olvido Πες μου πώς να σε ξεχάσω
Como te olvido Πώς να σε ξεχάσω
Si a tu puerta me llevan Αν στην πόρτα σου με φέρνουν
todos los caminos Όλοι οι δρόμοι
Como te olvido Πώς να σε ξεχάσω
y dime como te olvido πες μου πώς να σε ξεχάσω
Como te olvido, Oh, oh πώς να σε ξεχάσω
Me vendiste una excusa sin razon Μου πούλησες μια δικαιολογία χωρίς λόγο
la pague con el precio de tu amor την πλήρωσα με το βάρος αγάπης σου
Si no dio resultado Αν δεν είχε αποτέλεσμα
Ahora dime que hago τώρα πες μου τι κάνω
Con mis ganas, con mis sentimientos, Με τους πόθους μου, με τα συναισθήματα μου
Con el nudo que me ataste a dentro με τον κόμπο που δέθηκα μέσα μου
Como te olvido Πώς να σε ξεχάσω
y dime como te olvido πες μου πώς να σε ξεχάσω
Como te olvido Πώς να σε ξεχάσω
Si a tu puerta me llevan αν στην πόρτα σου με φέρνουν
todos los caminos όλοι οι δρόμοι
Como te olvido Πώς να σε ξεχάσω
y dime como te olvido πες μου πώς να σε ξεχάσω
Como te olvido Oh, oh.... πώς να σε ξεχάσω...
Si no dio resultado Αν δεν είχε αποτέλεσμα
Donde escondo el pasado Πού να κρύψω το παρελθόν;

Como arranco cada sentimiento πώς να ξεριζώσω κάθε συναίσθημα

Si las lagrimas me lloran dentro αν τα δάκρυα κυλάνε μέσα μου

Como te olvido Πώς να σε ξεχάσω
y dime como te olvido... πες μου πώς να σε ξεχάσω....
Είναι ένα τραγούδι που μου άρεσε από πολύ παλιά, πριν καν να ξέρω τι σημαίνει, γιατί και μόνο στη φωνή της Natalia Oreiro μπορούσες να καταλάβεις τον ερωτικό πόνο. Τόσο έντονο ήταν το συναίσθημα στη φωνή της. Όταν έμαθα και κάποια πράγματα γι' αυτή τη θεσπέσια γλώσσα το ερωτεύτηκα. Αφιερωμένο...

Κυριακή 9 Νοεμβρίου 2008

εκείνος

Πριν λίγες μέρες συνειδητοποίησα ότι ήμουν απαράδεκτα ανειλικρινής με τον εαυτό μου.
Γενικά είμαι άνθρωπος που του αρέσει να έχει τον έλεγχο της ζωής του. Ό,τι περνά από το δικό μου χέρι, το κάνω, ακόμα κι αν κουραστώ περισσότερο, γιατί μου αρέσει να καθορίζω εγώ πώς θα γίνουν κάποια πράγματα. Με τον ίδιο τρόπο, πίστευα -αφελώς- μέχρι πρόσφατα πως μπορούσα να ελέγχω τα συναισθήματα μου.
-Μα πώς μπορείς να είσαι τόσο χαζή, μικρή pax. Άμα είναι να ερωτευτείς θα ερωτευτείς. Δεν θα πάρει και άδεια η καρδιά από τη λογική. -Είσαι χαζή; Και βέβαια θα πάρει. Εγώ τα ελέγχω όλα, πάντα. Άμα δεν θέλω να νιώσω κάτι για κάποιον, δεν θα το νιώσω! είπε η pax. (Δεν πίστευε βλέπετε και στον κεραυνοβόλο έρωτα, είχε και καιρό να ερωτευτεί).
Η μικρή pax έκανε βέβαια ένα τεράστιο λάθος.
Όσο περνάνε τα χρόνια, συνειδητοποιώ ότι, όσο γενναία έχω φανεί σε άλλους τομείς, τόσο κότα έχω φανεί στον έρωτα. Δεν τολμάω, ακόμα κι αν ξέρω πως έτσι χάνω περισσότερα από όσα κερδίζω. Φοβάμαι να δώσω πράγματα, προτιμώ να τα κρατάω για τον εαυτό μου κι ας νιώθω τόσο μόνη.
Χώρισα πριν από δύο περίπου χρόνια. Έκτοτε δεν έκανα κάτι άλλο παρόλο που είχα προτάσεις. Για κάποιο χρονικό διάστημα γιατί δεν ήμουν έτοιμη, από κάποιο σημείο και έπειτα γιατί φοβόμουν. Φοβόμουν φριχτά.
Σε εκείνο το διάστημα, γνώρισα εκείνον. Μου άρεσε από την πρώτη στιγμή, παρόλο που έχω ισχυριστεί κατ' επανάληψη πως δεν πιστεύω στον κεραυνοβόλο έρωτα. Ε, μιας που ξεσκεπάζω όλες τις μαλακίες που έχω πει στον εαυτό μου σε αυτό το post, ας τη ξεσκεπάσουμε και αυτή. Μάλλον κεραυνοβόλος ήταν (εκ μέρους μου τουλάχιστον).
Για κάποιους λόγους όμως, δεν έγινε κάτι παρόλο που εκείνος έδειξε ενδιαφέρον. Φοβόμουν την απόσταση που υπήρχε (δεν ήμασταν στην ίδια χώρα - και είμαι ΚΑΤΑ των σχέσεων από απόσταση. Όχι τόσο για το φόβο μην με απατήσει ο άλλος - που τον έχω, δεν το κρύβω- αλλά πιο πολύ γιατί δεν αντέχω να έχω τον άλλον και να μην τον έχω. Να χάνω όλα αυτά τα πολύτιμα κομμάτια της καθημερινότητας του.) Φοβόμουν μήπως του έπεφτα λίγη εμφανισιακά. Φοβόμουν να μην ήταν για εκείνον κάτι επιπόλαιο ενώ εγώ ήθελα κάτι σοβαρό. Φοβόμουν μήπως δεν είχα ακόμα ξεπεράσει τον άλλον - γιατί ήταν μόνο 2-3 μήνες που είχαμε χωρίσει. Φοβόμουν μήπως δε γινόμουν αποδεκτή από τον κοινωνικό του κύκλο - γιατί ας πούμε ότι ήμουν πιο intellectual ενώ η παρέα του πιο ας πούμε αλητάκια. Φοβόμουν μήπως κάνει και μαζί μου μαλακίες που έκανε σε προηγούμενες σχέσεις του και που είχε την ανόητη ειλικρίνεια να μου πει.
Φοβήθου και να φοβηθείς τελικά δεν έγινε τίποτα. Παρόλο που ήθελα πάρα πολύ. Can you think of anything sillier than that? Ήμουν κάτω από το δέντρο και το μήλο ήταν έτοιμο να πέσει και δεν άπλωνα το χέρι μου να το κόψω. Ενδιαφερόταν, τον σκεφτόμουν μέρα νύχτα, σκεφτόμουν πόσο ωραία θα ήταν να ήμασταν μαζί, είχα πέσει σε κατάθλιψη, και όμως δεν έκανα τον κόπο να τον ενημερώσω!!!!
Έχει περάσει παραπάνω από 1,5 χρόνος από τότε. Κρατήσαμε επαφή. Κάποιες φορές εκείνος έριχνε κάποιες σποντούλες-σποντάρες-υπονοούμενα. (Καλός μαλάκας και εκείνος έννεν;) Εγώ είχα πείσει τον εαυτό μου -και ναι, most of the time ήμουν 100% σίγουρη γι'αυτό- πως τα αισθήματα που έτρεφα γιαυτόν ήταν εντελώς φιλικά!!! Και ότι η αδυναμία που του είχα και το ότι ήθελα να κρατάμε επαφή ήταν γιατί τον συμπαθούσα πάρα πολύ και ήθελα να τον έχω στη ζωή μου.
ΝΝΑ ΜΕΣ ΤΑ ΜΜΑΘΚΙΑ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Πριν από λίγο καιρό γνώρισα κάποιον που ενδιαφέρεται και μου το έδειξε. Και μετά από πολύ καιρό, άρχισα να σκέφτομαι "ρε, λες να ξεκινήσω κάτι;" Και η απάντηση ήταν "περνώ πολλά ωραία μαζί του αλλά εν θέλω κάτι ερωτικό γιατί είμαι ακόμα ερωτευμένη με εκείνον."
ΒΟΟΜ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Έσκασε η βόμβα. Μπράβο σου, silly little pax, τόσο καιρό που έλεγες δεν θέλεις κάτι, δεν ήταν επειδή έχεις υποχρεώσεις, αλλά επειδή είσαι ακόμα τόσο ερωτευμένη μαζί του. Επειδή δε μπορείς να διανοηθείς να σε φιλά ή να σε αγγίζει κάποιος άλλος, άσχετα αν εκείνος δεν έχει τέτοια κολλήματα. Επειδή είναι τόσο ωραία στην αγκαλιά του, που θα ήθελες να μείνεις εκεί για πάντα.
Σκεφτόμουν πολύ έντονα να του το πω. Μετά όμως σκέφτηκα, "hello, εν όποτε θυμηθείς; Και πού ξέρεις ότι δεν έχει ήδη κάτι άλλο; Κάτι πολύ καλύτερο; (οι "φιλικές" μας συζητήσεις πολύ σπάνια περιλαμβάνουν ενημέρωση για τα ερωτικά). Και πόσο καιρό νομίζεις ότι θα κάθεται να τον φτύνεις; Και αν του το πεις και μετά ώσπου να βρεθείτε αλλάξεις γνώμη;" (είπαμε, δεν είμαστε καν στην ίδια χώρα).
Αγαπητοί μου αναγνώστες, τόσο καιρό είχα βέβαια σημάδια ότι είμαι λλίο πελλή και λλίο κυκλοθυμική και δεν ξέρω καθόλου τι θέλω, but now I have even stronger evidence. Πόσο ηλίθιο/σχιζοφρενικό είναι να θέλεις κάποιον και να ξέρεις όμως ότι για εκατό λόγους δεν θα κάνεις τίποτε; Και πόσο φοβιτσιάρικο είναι να το παραδέχεσαι στον εαυτό σου τόσο καιρό μετά;
Βέβαια έχω και ένα ελαφρυντικό, ότι τον περισσότερο καιρό νόμιζα ότι το είχα ξεπεράσει. Αλλά τώρα η προοπτική να γίνει κάτι με κάποιον άλλο με τρόμαξε. Με τρόμαξε που κατάλαβα ότι δεν θέλω τίποτε με κανέναν αν δεν είναι εκείνος. Με τρομάζουν όλα αυτά τα συσσωρευμένα συναισθήματα, (αφού τόσο καιρό τα καταπίεζα) που όμως μπορεί να αντιστοιχούν τώρα πια σε ένα κενό από την άλλη πλευρά!!!
Έχω θυμώσει τόσο πολύ με τον εαυτό μου, που τόσο καιρό μου έλεγα ψέματα, που το λιγότερο που μπορούσα να κάνω ήταν αυτή η άσκηση θάρρους - να τα γράψω στο blog μου. Ελπίζοντας έτσι να ξορκίσω τους δαίμονές μου. May the force be with me.
Υ.Γ. Συγχωρέστε μου τις αγγλικές εκφράσεις, αλλά έτσι παθαίνεις άμα στη δουλειά σου μιλάς μόνο αγγλικά.