Πέμπτη 21 Φεβρουαρίου 2013

"Το νησί των συναισθημάτων" του Μάνου Χατζιδάκι




Μια φορά και έναν καιρό, υπήρχε ένα νησί, στο οποίο ζούσαν τα συναισθήματα: η Ευτυχία, η Λύπη, η Γνώση, η Αγάπη και όλα τα άλλα συναισθήματα. Μια μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε και έτσι όλοι επισκεύασαν τις βάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν. Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω. Ήθελε να αντέξει μέχρι την τελευταία στιγμή. Όταν το νησί άρχισε να βυθίζεται, η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια.

Είδε τον πλούτο που περνούσε με μία λαμπερή θαλαμηγό. Η Αγάπη τoν ρώτησε:
'' Πλούτε, μπορείς να με πάρεις μαζί σου;"
" Όχι δεν μπορώ" απάντησε ο πλούτος. " Έχω ασήμι και χρυσάφι στο σκάφος και δεν υπάρχει χώρος για σένα".

Η Αγάπη τότε, αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από την Αλαζονεία που επίσης περνούσε από μπροστά της σε ένα πανέμορφο σκάφος. "Σε παρακαλώ βοήθησέ με" είπε η Αγάπη. " Δεν μπορώ να σε βοηθήσω Αγάπη. Είσαι μούσκεμα και θα μου χαλάσεις το όμορφο σκάφος μου" της απάντησε η Αλαζονεία.

Η Λύπη, ήταν πιο πέρα και έτσι αποφάσισε να ζητήσει από αυτήν βοήθεια.
" Λύπη, άφησε με να έρθω μαζί σου".
"Ω, Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη που θέλω να μείνω μόνη μου" είπε η Λύπη.

Η Ευτυχία πέρασε μπροστά από την  Αγάπη αλλά δεν της έδωσε σημασία. Ήταν τόσο ευτυχισμένη, που ούτε καν άκουσε την Αγάπη να ζητά βοήθεια.

Ξαφνικά, ακούστηκε μία φωνή: "Αγάπη, έλα προς τα εδώ! Θα σε πάρω εγώ μαζί μου". Ήταν ένας πολύ ηλικιωμένος κύριος που η Αγάπη δεν γνώριζε, αλλά ήταν γεμάτη από τέτοια ευγνωμοσύνη, που ξέχασε να ρωτήσει το όνομά του.
Όταν έφτασαν στη στεριά, ο κύριος έφυγε και πήγε στο δρόμο του.

Η Αγάπη, γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε στον κύριο που τη βοήθησε, ρώτησε τη Γνώση:
"Γνώση, ποιος με βοήθησε;"
"Ο χρόνος" της απάντησε η Γνώση.
"Ο χρόνος;" ρώτησε η Αγάπη. "Γιατί με βοήθησε ο χρόνος;"
Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με βαθιά σοφία της είπε: "Μόνο ο χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία έχει η ΑΓΑΠΗ".

Πέμπτη 14 Φεβρουαρίου 2013

ζώδια 2013





Αμαρτία μου εξομολογημένη, κάθε αρχή της χρονιάς διαβάζω τα ζώδια για να έχω μια ιδέα τι (μπορεί) να μου συμβεί μέσα στη χρονιά.  Και εννοείται ότι στο τέλος της τα ξαναδιαβάζω για επαλήθευση. J

Πιο κάτω είναι τα links με τις προβλέψεις που είναι πιο κατατοπιστικές, λιγότερο μακροσκελείς και πιο απλές (με τη λιγότερη δυνατή αναφορά σε πλανήτες και οίκους ενώ δίνουν έμφαση περισσότερο στο πιο πρακτικό μέρος – τα γεγονότα). 



Πέμπτη 7 Φεβρουαρίου 2013

Ένα κομμάτι απ’ την καρδιά μου


Τι να γράψω πες μου. Τι με αφορά; Τι σε αφορά; Σε αυτή τη δύσκολη εποχή το μόνο που μοιάζει να είναι σίγουρο είναι η αβεβαιότητα.

Το ξέρεις πως δεν θέλω πια να γράφω για τα προβλήματα και τα αδιέξοδα μου σε αυτό εδώ το blog. Παλιά έγραφα, και αυτός ήταν και ο λόγος που το ξεκίνησα. Για να βρίσκω μια διέξοδο. Δεν θέλω πια. Γιατί τα κάνω μεγαλύτερα γράφοντάς τα. Αυτός είναι ο πραγματικός, εγωιστικός λόγος. Αλλά και γιατί, όπως θέλω πάντα να βοηθώ κόσμο, θέλω να το κάνω και από εδώ. Όπως θέλω να βοηθώ να βρεθούν δουλειές, να γνωρίζεται κόσμος μεταξύ του, να οργανώνουμε πράγματα στον ελεύθερο μας χρόνο, έτσι θέλω και από το blog μου να κάνω αυτόν που θα με διαβάσει πιο αισιόδοξο και χαρούμενο. Αλλά και πιο γενναίο, πιο μαχητικό. Πιο αγωνιστικό για τη ζωή του.

Το Μάη κλείνω τα 27. Σκέφτομαι και νιώθω και ενεργώ σαν 37. Κάποια γεγονότα και συγκυρίες στη ζωή μου με ανάγκασαν να σκέφτομαι  πιο ώριμα απ’ ότι η ηλικία μου υπαγορεύει. Όταν αναγκαστείς από πολύ μικρή ηλικία να πάρεις μεγάλες αποφάσεις και ευθύνες βλέπεις τον κόσμο με πολύ διαφορετική ματιά απ’ ότι οι συνομήλικοι σου. Και όταν ζήσεις κάποια γεγονότα που σε συνταράζουν σαν άτομο, ολόκληρη η ζωή και η κοσμοθεωρία σου αλλάζει. Ψάχνω πάντα να βρω το νόημα πια. Να ταΐζω την ψυχή μου με αγάπη, να περνώ ποιοτικό χρόνο με αυτούς που αγαπώ, να κάνω πράγματα χωρίς να τα αναβάλλω. Το μεγαλύτερο πρόβλημα όλων εμάς των ανθρώπων είναι ότι νομίζουμε ότι έχουμε χρόνο. Δεν έχουμε. Στο λέω γιατί το έχω ζήσει από πρώτο χέρι και το θυμάμαι καθημερινά.

Δεν ξέρω αν στο έχω πει ποτέ, αλλά η μεγαλύτερη μου επιθυμία είναι να κάνω παιδιά. Έχω ανάγκη αυτό το θαύμα της ζωής για να πιστέψω ότι μπορεί να υπάρχει κάτι μετά από αυτή τη ζωή που ξέρουμε και βλέπουμε. Ότι όταν πεθαίνουμε δεν γινόμαστε απλά χώμα. Ότι η ζωή μπορεί να νικά το θάνατο, ότι η δημιουργία είναι ισχυρότερη από την φθορά.

Άλλα ήθελα να γράψω και τελικά κατέληξα να γράφω για τα υπαρξιακά μου. Ένα κομμάτι της καρδιάς μου είναι σ’ αυτές τις γραμμές. Σκέψεις, φόβοι, αδυναμίες, όνειρα. Σου το δίνω γιατί θέλω να μην φοβάμαι πια. Η εξομολόγηση των φόβων μας είναι η μεγαλύτερη μας δύναμη. Και θέλω επίσης να σου πω να εκτιμάς και να αγαπάς αυτά που έχεις – και μιλώ κυρίως για τα άυλα. Και να παλεύεις για τη ζωή σου, ακόμα και στις πιο σκοτεινές της εποχές.