Παρασκευή 27 Μαρτίου 2015

οι πολύτιμες στιγμές



Τι έγινε
Τι δεν έγινε
Τι θα γίνει
Τι δεν θα γίνει ποτέ
Εσύ, πόσες πολύτιμες στιγμές ξόδεψες να τα σκέφτεσαι;


(από μια twitter user - μόλις το ξανανοίξω θα σου πω ποια είναι).

Τετάρτη 25 Μαρτίου 2015

"Η άνοιξη θα σε βρει όπου και να 'σαι"



Ο τίτλος είναι κλεμμένος από blogger του yupiii.gr, Το σχετικό post είναι εδώ, είμαστε σε άσχετο mood, εγώ προσωπικά δεν κατάλαβα όλα τα πράγματα που ήθελε να πει ο ποιητής, αλλά ο τίτλος του είναι όλα τα λεφτά. Σου είπα καμιά φορά πόσο με αναζωογονεί η άνοιξη; Πόσο όμορφα νιώθω που ανθίζουν τα πάντα, που τα χωράφια πρασινίζουν και γεμίζουν λουλουδάκια κίτρινα, που ανεβαίνει η θερμοκρασία γενικώς, που φοράμε πιο ελαφριά και όμορφα ρούχα; Μας τα χάλασε ο καιρός κάποιες μέρες με λίγο πιο χαμηλές θερμοκρασίες και αέρα, αλλά δεν υπάρχει γυρισμός πλέον. Ειδικά όταν περάσαμε και την εαρινή ισημερία.

Το σώμα μας είναι καλό μαζί μας όταν είμαστε κι εμείς μαζί του. Άρχισα να τρώω πιο υγιεινά, άρχισε να μου το ανταποδίδει. Το ξεφούσκωμα άρχισε και συνεχίζεται.

Δεν πεθυμώ καθόλου το facebook. Καθόλου όμως, και μου φαίνεται πάρα πολύ παράξενο. Ίσως να είναι επειδή είχα απηυδήσει; Μου τηλεφωνούν άτομα για να δουν αν είμαι καλά, διάφοροι φίλοι μου, ακόμα και συμφοιτήτρια μου από το ΜΒΑ με πήρε τηλέφωνο. Από τη μια δείχνει πόσο εθισμένη ήμουν, από την άλλη χαίρομαι που κάποια άτομα έκαναν τον κόπο να με ψάξουν εκτός.

Θετική ενέργεια παντού. Ότι και να συμβαίνει, είναι πια άνοιξη. Και αυτό είναι υπεραρκετό.

Παρασκευή 20 Μαρτίου 2015

για τον κόσμο που, ΝΑΙ, αλλάζει

Η επόμενη μου ανάρτηση θα ήθελα να ήταν για την αποχή μου από τα social media και το πόσο ελεύθερη νιώθω, αλλά ας όψεται ο Πανίκος που ανάβει φωτιές. Δεν θέλω να σχολιάσω άλλο επί του συγκεκριμένου θέματος, πιστεύω ότι έχω εκθέσει την άποψη μου αρκετά αναλυτικά στα σχόλια του συγκεκριμένου post, και στα σχόλια του αντίστοιχου post της Beatrix.

Απλά επειδή έχει αναφερθεί πολλές φορές το ότι "ο κόσμος δεν αλλάζει", ήθελα να εκφράσω τη διαφωνία μου με μερικά συγκεκριμένα παραδείγματα.

1. Μια από τις καλύτερες μου φίλες είναι υπεύθυνη για την κοινωνική εργασία. Για όσους δεν έχουν υπ' όψιν τους σε τι αναφέρομαι, όταν υπάρχουν μικροπαραβάσεις, το δικαστήριο πολλές φορές βάζει ως ποινή την κοινωνική εργασία, αντί να τους στείλει φυλακή και να τους στιγματίσει. Ή να επιβάλει πρόστιμο σε μια οικογένεια η οποία ίσως να μη μπορεί να το πληρώσει. Η κατάσταση που βρήκε όταν πήγε εκεί, απελπιστική. Ο προηγούμενος υπεύθυνος έπαιρνε τα ούλλα τέλεια στο χαλαρό, έγραφεν τους ώρες χωρίς να τις κάνουν, πολλές φορές χωρίς να παρουσιάζονται καν. Στο γραφείο, πολλές φορές μου λέει ότι πολλοί συνάδελφοι της κάθονται και πίνουν καφέ. Τι θα ήταν το πιο εύκολο να κάνει; Να πάρει κι εκείνη τη δουλειά της τέλεια χαλαρά, να μην τη νοιάζει τίποτα, να πληρώνεται και να πηγαίνει σπίτι της. Άλλωστε πολλοί από αυτούς που παρανόμησαν, το πιο πιθανό είναι να παρανομήσουν πάλι, ειδικά όταν προέρχονται από τέτοιους κύκλους ή έχουν τέτοιες παρέες. Και όμως έκανε το ακριβώς αντίθετο. Κατ' αρχήν, ξεκίνησε ηλεκτρονικό αρχείο (ναι, δεν υπήρχε καν αυτό το πράγμα προηγουμένως). Τους έβαλε σε πρόγραμμα. Κανένας δεν παίρνει extra ώρες χωρίς να τις δουλέψει, και μάλιστα μπορεί να τους γράψει και λιγότερες ώρες αν δεν δούλευαν ή αν έκαναν συνέχεια διαλείμματα. Έχουν συγκεκριμένο διάλειμμα για τσιγάρο, και όχι όποτε τους κατεβεί. Όσοι δεν έκαναν τις ώρες τους, ξαναπήγαν δικαστήριο. Μπήκαν, δηλαδή, στο πραγματικό πνεύμα της κοινωνικής εργασίας. Και όχι, δεν ήταν εύκολο. Τους πρώτους μήνες την έβλεπα με σπασμένα τα νεύρα. Κάποιες φορές, κάποιοι την απείλησαν ευθέως. Θα μου πεις, και τι αλλάζει; Πολλά αλλάζουν, αγάπη μου. Είναι πολύ σημαντικό να παίρνεις το μήνυμα ότι κάνεις μια παράβαση και "πληρώνεις" γι' αυτό. Γιατί μπορεί να υπάρχουν και άτομα που προέρχονται από τέτοια περιβάλλοντα, άρα είναι αρκετά πιθανό να "ξανακυλήσουν". Υπάρχουν όμως εκεί πέρα και παιδιά που είναι για παραβάσεις του τύπου ότι έπιασαν μοτόρα πριν τα 18. Δεν είναι σημαντικό να τα παραδειγματίσεις; Εγώ τη θαυμάζω απεριόριστα για τη δουλειά που κάνει.

2. Μια θεία μου που είναι καθηγήτρια, μου λέει για την κατάσταση που έχει ξεφύγει πλέον στα σχολεία με την παραβατικότητα των μαθητών. Μου περιέγραψε μάλιστα ένα περιστατικό. Απέναντι από το σχολείο έχει ένα περίπτερο - βιβλιοπωλείο, το οποίο δίπλα είχε μια σιδερένια κατασκευή, κάτι σαν κλουβί. Δεν ξέρω πώς βρέθηκε εκεί. Ένας από τους "μάγκες" του σχολείου μια μέρα έσπρωξε ένα κοριτσάκι μέσα και το κλείδωσε με κλειδαριά (δεν ξέρω καν πού βρήκε την κλειδαριά, δεν ρώτησα τόσες λεπτομέρειες. Ίσως να είχε άλλη χρήση το κλουβί). Το κοριτσάκι ξεκίνησε να κλαίει, και εννοείται ότι είχε τρομάξει απίστευτα με το όλο σκηνικό. Η θεία μου πρόλαβε τον νταή και εννοείται ότι του τα έψαλε κανονικότατα. Μπορούσε να σιωπήσει και να φύγει, όπως ίσως να έκαναν μερικοί άλλοι. Μπορούσε δικαιολογημένα να φοβηθεί για τη σωματική της ακεραιότητα. Εν τω μεταξύ, οι άνθρωποι από το περίπτερο προσπάθησαν να ξεκλειδώσουν και να βγάλουν το κοριτσάκι αλλά δεν τα κατάφεραν. Μετά δοκίμασαν να σπάσουν την κλειδαριά αλλά και πάλι δεν τα κατάφεραν. Στο τέλος ήρθε η Πυροσβεστική. Εννοείται ότι η θεία μου κατήγγειλε αμέσως το περιστατικό. Φυλακή δε μπορεί να πάει γιατί είναι ανήλικος, αλλά εννοείται ότι έφυγε από το σχολείο. Με συνοπτικές διαδικασίες. Δεν ξέρω τι τραύματα θα μείνουν σε αυτό το κοριτσάκι και πόσο καιρό θα του πάρει να το ξεπεράσει. Ελπίζω μόνο να έχει υποστηρικτικούς γονείς και να μπορούν να κάνουν afford έναν παιδοψυχολόγο. Θα μου πεις, και τι αλλάζει; Δεν ξέρω αν θα αλλάξει κάτι για τον μπούλη, ή αν ο δρόμος που έχει πάρει δεν έχει γυρισμό. Ξέρω μόνο ότι εκείνο το κοριτσάκι θα νιώθει πιο ασφαλές στο σχολείο του, και ξέρω ότι ο μπούλης της ιστορίας μας τιμωρήθηκε, άρα έχει πάρει το μήνυμα ότι δε μπορεί να κάνει ό,τι του κατεβεί χωρίς συνέπειες. (Το περιστατικό είναι πραγματικό, συνέβη πριν λίγες βδομάδες και ο μπούλης έχει ήδη αποβληθεί από το σχολείο). Μπορούσε να σιωπήσει, να τον αφήσει να μείνει στο σχολείο, να τρομοκρατεί το κοριτσάκι κι ένα σωρό άλλα παιδιά και να πάρει και το μήνυμα ότι θα μείνει ατιμώρητος.

Μπορώ να γράψω κι άλλα τέτοια περιστατικά, αλλά νομίζω ότι το νόημα είναι προφανές. Πράγματι ο κόσμος που ζούμε είναι μια ζούγκλα. Όμως δεν πιστεύω ότι δεν αλλάζει. Μπορεί να γίνει λίγο καλύτερος - με μικρά λιθαράκια από τον καθένα μας. (Και το να γίνει λίγο καλύτερος, δεν αφορά μόνο το να εκλείψει το bullying. Είναι χίλια δυο πράγματα). Μπορούμε βέβαια να μείνουμε και απαθείς - αλλά αυτό είναι επιλογή κι όχι μονόδρομος. Και πραγματικά πιστεύω ότι όσοι από μας έχουμε υποστεί bullying, είτε λεκτικό είτε σωματικό, θα έπρεπε να ήμασταν λιγάκι πιο ευαίσθητοι και να προστατεύουμε όσο μπορούμε τους πιο αδύναμους από μας. Δεν παριστάνω την αγία, ίσως κι εγώ να έχω πληγώσει κόσμο άθελά μου. Ίσως και στον Πανίκο να έγραψα χαρακτηρισμούς που ήταν υπερβολικοί, επειδή το post του με σόκαρε και με στενοχώρησε τόσο πολύ. Απλά επιλέγω να αγωνίζομαι κάθε μέρα να προσπαθώ να κάνω ότι καλύτερο μπορώ για να γίνει (έστω ο μικρό)κοσμος μου λίγο καλύτερος.

Υ.Γ. Πανίκο, I know you are much better than that. Διάβαζα σήμερα μια παλιά σου ανάρτηση, "το βάρος μέσα μου", που είχες γράψει ότι είχες διώξει τον άτσαλο που πείραζε την παχουλή κοπέλα και της είχες πει ότι ήταν πολύ όμορφη. Γιατί όλοι όταν είμαστε στη θέση του αδύνατου χρειαζόμαστε έναν καλό λόγο. Και κάποιον να μας καταλάβει και κάπως να μας "υπερασπιστεί", αν μπορεί.

Τρίτη 17 Μαρτίου 2015

άσκηση θάρρους

Το πιο κάτω ποστ είναι άσκηση θάρρους.

Μέρος 1ο
Έκλεισα τα accounts μου σε facebook και twitter σήμερα. Συνειδητοποίησα ότι - ειδικά για το facebook - έγινα σκλάβος του. Κι εγώ μισώ την κάθε είδους ανελευθερία. Εκτός όμως απ' αυτό, νομίζω ότι δυσκόλευε ακόμα περισσότερο αυτή τη δύσκολη φάση που περνώ (παρά το ότι φαινομενικά κι επιφανειακά φαινόταν να βοηθά την κατάσταση). Διάβαζα μια έρευνα πρόσφατα, που έλεγε ότι, το γεγονός ότι το κινητό έχει γίνει προέκταση του χεριού μας συνδέεται με μια νευρικότητα η οποία συνδέεται με την κατάθλιψη. Το κινητό μας προσφέρει μια κάποιου είδους διέξοδο, έναν τρόπο για να περάσει η ώρα.

Όταν μπω σπίτι μετά από μια κουραστική μέρα, ανοίγω το facebook, πρώτο πρώτο. Και μετά το twitter. Και μετά τα sites που διαβάζω. Και πάλι facebook, twitter, sites, μέχρι που περνά η μέρα, κι εγώ δεν έχω κάνει τίποτα απ' αυτά που ήθελα να κάνω. Καμιά φορά είναι και το ότι η μέρα είναι τόσο κουραστική, και ψάχνω ίσως έναν τρόπο να χαλαρώσω και να ξεχαστώ - αλλά με τον τρόπο αυτό φεύγουν ώρες και ώρες. Κι εγώ δεν έχω κάνει τίποτα στο σπίτι μου, και δεν έχω διαβάσει τίποτα (που δε με παίρνει καθόλου σ' αυτή τη φάση), και μπορεί να έχω κουραστεί και περισσότερο.

Σήμερα που το έκλεισα, ανακάλυψα πόσα πράγματα μπορείς να κάνεις σε δύο ώρες! Έπλυνα ένα βουνό πιάτα, έκοψα σαλάτες, έφτιαξα το φαΐ μου, έκανα το sandwich μου για αύριο, άπλωσα τα ρούχα μου κι έβαλα κι άλλη πλύση. (Αν διαβάζει καμιά παλιά νοικοκυρά, το ξέρω ότι εσείς κάνετε πολλά περισσότερα σε δύο ώρες, αλλά για τη νέα γενιά, το κατά δύναμιν).

Μέρος 2ο
Φέτος το χειμώνα έβαλα 5 κιλά. ΠΕΝΤΕ κιλά. Είμαι ένας άνθρωπος που έχει ψυχολογικά με τα κιλά. Από τη μια το γεγονός ότι η οικογένεια του μπαμπά έχει μια τάση για παχυσαρκία, από την άλλη το γεγονός ότι έχω θεματάκια με τον θυρεοειδή μου και πρέπει πάντα να παρακολουθώ την κατάσταση, είμαι εξαιρετικά ευαίσθητη σε τέτοια θέματα. Μην ρωτάς πώς έβαλα 5 κιλά ενώ ζυγιζόμουν κάθε βδομάδα. Υπήρχαν πολλές φάσεις τους τελευταίους μήνες που ήταν το τελευταίο πράγμα που μπορούσα να σκεφτώ ήταν το αν θα φάω υγιεινό φαΐ. Επίσης φέτος δεν πήγαινα γυμναστική, ενώ πέρσι πήγαινα καθ' όλη τη διάρκεια της ακαδημαϊκής χρονιάς.

Αντιλαμβάνεσαι ότι, το γεγονός ότι έβαλα 5 κιλά σε συνδυασμό με την έλλειψη άσκησης, παραμόρφωσε το σώμα μου. Και όχι, οι φωτογραφίες που έχω στα socials ένεν κριτήριο. Είναι πρόσφατες μεν, αλλά είναι οι καλές μου. Από τη σωστή οπτική γωνία, με το μαλλί όταν είναι καλό (και όχι τις μέρες που μοιάζει να έχει τη δική του προσωπικότητα), με το ελαφρύ βάψιμο αλλά έχοντας σχηματίσει στο πρόσωπο τις κατάλληλες γωνίες και εννοείται με την κατάλληλη μπλούζα. Παραξενιά στο full, αλλά επίσης και ανασφάλεια στο full αυτή τη στιγμή της ζωής μου. Επίσης δεν είναι λύση να επιβεβαιώνομαι μέσα από φωτογραφίες. Αλλά να κοιτώ εγώ τον εαυτό μου στο δικό μου καθρέφτη και να μου αρέσω.

Όπως και να 'χει (και επειδή άρχισα να νυστάζω άγρια)... Ξεκίνησα aquaerobics και διατροφή. Το facebook και το twitter δεν θα τα ανοίξω ξανά, αν δεν χάσω τα 5 κιλά. Επιπρόσθετο κίνητρο. Το γράφω εδώ για να δεσμευτώ! Είμαι περίεργη όμως να δω πόσο θα αντέξω!

Pax

Κυριακή 15 Μαρτίου 2015

Δεν θέλω έρωτες ρε

Μόνο τρελάρες βρίσκω τώρα τελευταία. Τρελάρες στην κυριολεξία. Αν σου πω ιστορίες θα μείνεις με το στόμα ανοιχτό, αλλά πού να τα γράφω, και επίσης χωρίς φωτογραφικά ντοκουμέντα θα νομίζεις ότι είναι ιστορίες επιστημονικής φαντασίας.

Δεν θέλω έρωτες. Δεν θα γεράσω μόνη μου, έχω πολλούς φίλους που δεν πρόκειται να παντρευτούν ποτέ. Θα μείνω γεροντοκόρη, το αποφάσισα. Δώστε μου προσφορές για καλά ράφια.

Τετάρτη 11 Μαρτίου 2015

Love me like you do

Δεν ξέρω γιατί ένα τόσο ρομαντικό τραγούδι συνδέεται με το 50 shades of grey... but, oh well. Αγαπώ το. Και το video είναι πολύ όμορφο.

Lyrics εδώ.





P.S. 2.5 μήνες και τελειώνει η ακαδημαϊκή χρονιά. Καληνύχτα, πολλά φιλιά από μένα.

pax

Τρίτη 3 Μαρτίου 2015

Νατάσα Μποφίλιου - Το όνομά μου

Μου το είχε στείλει ένας φίλος πριν λίγο καιρό.. Είναι απλά συγκλονιστικό.

Μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης
Στίχοι: Οδυσσέας Ιωάννου
(οι στίχοι από music city)




Οι στίχοι...

Και τώρα πρέπει να βρω δυο λόγια να σου πω.
Τις βρήκα έτοιμες τις λέξεις. Δεν έφτιαξα καμία μόνη μου. Αυτό είναι άδικο για σένα. Θέλω να βρω κάτι που να είναι μόνο για σένα. Να μην χωράνε μέσα τόσοι και τόσοι. Δεν ήσουνα σαν τόσους και τόσους.
Δεν θέλω να σε ντύσω με φορεμένα ρούχα. Φθαρμένους αγκώνες και γόνατα, θα'ναι σαν να σε ντύνω με λυγίσματα, σαν να προδίδω πως εγώ τουλάχιστον σε είχα δει να κλαις. Γιατί να τους το πω; Θα καίγονται να μάθουν πως ήσουν ίδιος με κείνους, πως δεν ήσουν δα και κάτι διαφορετικό. Δεν θα τους αφήσω να σε θυμούνται στα μέτρα τους. Αν δεν πονάνε κάθε φορά, αν δεν τους σκοτώνει που δεν σε έζησαν, που δεν ήταν εκείνοι αυτό που ήμουν εγώ για σένα, που δεν θα γίνουν ποτέ αυτό που ήσουν εσύ για μένα, ας μην σε θυμούνται καθόλου.

Στον δρόμο, φεύγοντας, σταύρωσα με δύο παιδιά. Το ένα σου έμοιαζε, σε εκείνη την φωτογραφία με τους γονείς σου σε μία θάλασσα που δεν θυμόσουν.

Και με ρώτησαν: “τί τον είχες;”
Ρώτησαν εμένα, τι σε είχα!

Τους είπα πως ήσουν το όνομά μου.
Από δω και πέρα πια, μπορούν να με φωνάζουν όπως θέλουν.