Δευτέρα 18 Ιανουαρίου 2010

Η δυστυχία του να είμαι φιλόλογος

Γράφω και σβήνω, γράφω και σβήνω, γράφω και σβήνω. Σαν παιδάκι δημοτικού που προσπαθεί να γράψει έκθεση και το διορθώνει συνέχεια η μαμά του. Στην περίπτωση μας, και το παιδάκι και η μαμά είμαι εγώ. Η διαστροφή του επαγγέλματος - έχοντας σπουδάσει φιλόλογος, εξετάζω την κάθε πρόταση που λέω, την ίδια ώρα που τη λέω, συντακτικά κυρίως, αλλά και λεξιλογικά και γραμματολογικά. Και την κάθε πρόταση που γράφω την κρίνω - και όσον αφορά τα πιο πάνω επίπεδα αλλά και υφολογικά καθώς και για το αν έχει λογοτεχνική αξία. (πολύ ακαδημαϊκό εκείνο το "όσον αφορά" - fuck).
Παλιά έγραφα πάρα πολύ, γέμιζα ολόκληρα τετράδια με ποιήματα και παραμύθια και φιλοδοξούσα μια μέρα να γίνω μεγάλη συγγραφέας. Σήμερα αναρωτιέμαι πού στο καλό πήγε εκείνο το όνειρο και εκείνο το "ταλέντο" - που σύμφωνα με τους δασκάλους μου υπήρχε.
Νομίζω πως το ακαδημαϊκό γράψιμο σε συνδυασμό με την ανάλυση κειμένων (κάτι που κατεξοχήν γίνεται στις σπουδές φιλολογίας) σκοτώνουν το λογοτεχνικό γράψιμο και σου αφαιρούν τη δυνατότητα να γράψεις κάτι χωρίς να το κριτικάρεις συνεχώς. Και πραγματικά, είναι δύσκολο συναίσθημα, ειδικά επειδή είχα συνηθίσει να εκτονώνομαι με αυτό τον τρόπο. Με παρόμοιο τρόπο, δε μπορώ να διαβάσω λογοτεχνικά βιβλία. Παλιά διάβαζα πάρα πολύ, οι ομαδάρχισσες μου στην κατασκήνωση με θυμούνται να ξυπνάω τη νύχτα και να παίρνω ένα φακό και να διαβάζω στα σκοτεινά. Αυτό συνεχίστηκε μέχρι που πήγα πανεπιστήμιο. Τότε επικεντρώθηκα στα ακαδημαϊκού τύπου βιβλία και δε μπορούσα εύκολα πια να παρακολουθήσω την πλοκή ενός βιβλίου.
ΠΑΡΑΝΟΙΑ.
Αγαπώ πολλά το μάστερ μου, αλλά εν θέλω να μεν τα καταφέρω να ξαναγράψω για ούλλη μου τη ζωή. Εν θέλω πλέον (τόσο πολλά) να εκδώσω βιβλίο - εν πειράζει αν δεν τα καταφέρω. Αλλά θέλω να τα καταφέρω να γράψω μια πρόταση και να συγκινήσω τουλάχιστον ένα πλάσμα. Θέλω να νιώσω ότι μπορώ να ξαναπιάσω την πένα (ας είναι και το πληκτρολόγιο) και να τα καταφέρω να τους δώσω λίγη από την ένταση που έχω μέσα μου. Διαβάζοντας το blog μου σκέφτομαι πως είμαι πολλά νερόβραστη. Is that the best I can do??? Then I'd better stop writing. (το code switching έχει εντοπισμένες πραγματολογικές λειτουργίες, οι οποίες δε μπορούν για λόγους συντομίας να αναλυθούν στο παρόν post).
Πού είναι ο ρομαντισμός που έχω - πού φαίνεται στο blog μου; (Η Χιονάτη κι εγώ είμαστε, ακόμα περιμένουμε τον πρίγκηπα. Αν τον δείτε, δώστε του ένα χάρτη να μας έβρει). Πού είναι όλες οι εικόνες που φτιάχνω με τη φαντασία μου; Πού είναι τα λόγια; Κάπου τα έχασα στο δρόμο; Γιατί δε μπορώ να φτιάξω με λόγια πλέον τις εικόνες;
ΠΑΡΑΝΟΙΑ.
Μπορεί να φταίει και ο ελάχιστος ελεύθερος χρόνος - βλέπεις το μεταπτυχιακό σε συνδυασμό με full time δουλειά ένεν εύκολο πράμα. Αλλά και το καλοκαίρι που είχα άπλετο ελεύθερο χρόνο, εν εμπορούσα να γράψω. Με έτρωγαν τα άγχη για το μέλλον. Τώρα που τακτοποιήθηκαν όλα και μπήκαν σε μια σειρά, εν έχω χρόνο. Και όταν έχω χρόνο, δεν έχω έμπνευση.
Τζιενγκιές.