update

Αν υπήρχε σκιά στο προηγούμενο μου post, είμαι σαφώς υπέρ της Ουκρανίας. Σαφέστατα. Απλά δεν είχα καν το κουράγιο να το αναλύσω. Το περασμένο μου ποστ γράφτηκε μετά από κάποια δύσκολη φάση. Στο μέλλον ίσως την καταγράψω. 

Το καλοκαίρι καταφέραμε επιτέλους να κάνουμε το θρησκευτικό μας γάμο. Μετά από 2 χρόνια. Ήταν μια μέρα πανέμορφη, που την απολαύσαμε κι εμείς και οι καλεσμένοι μας, χωρίς άγχος. Ήταν όλα όμορφα αν με ρωτάς - από τη δική μας εμφάνιση, στα λουλούδια, στον χώρο μας που ήταν πανέμορφος, στους καλεσμένους μας που ήταν όλοι χαρούμενοι με τη χαρά μας, και σε ένα σωρό άλλες λεπτομέρειες που ήταν όμορφες. 

Πήγαμε μήνα του μέλιτος Αμερική, ένα ταξίδι που το κλείσαμε τελευταία στιγμή. Βίζες είχαμε από το 2020 - μάλιστα, η δική μου ήρθε στο courier 4 Μαρτίου 2020. Λίγες μέρες μετά, έκλεισαν όλα. Φέτος το καλοκαίρι, μετά τον γάμο μας, θέλαμε να κλείσουμε να πάμε κάπου, αλλά είχαμε κάποια σημαντικά θέματα που έπρεπε να κλείσουν το καλοκαίρι και δεν εξαρτώνταν από τον έλεγχο μας. Ξεκίνησαν ένα ένα να κλείνουν, αλλά τέλειωναν και οι μέρες. 28 Ιουλίου, Πέμπτη, ρυθμίστηκε και το τελευταίο. Αλλά 15-19 Αυγούστου ο άντρας μου έπρεπε να είναι δουλειά. Άρα έπρεπε να πάμε είτε 1-15 Αυγούστου είτε 20-31. Δεν είχαμε άλλα περιθώρια. 

Όταν έκλεισε και η τελευταία εκκρεμότητα, στις 28/7, τον πήρα τηλέφωνο και του λέω, "κλείσε τις εκκρεμότητες σου με τη δουλειά γιατί τη Δευτέρα (1/8) πετούμε για Αμερική". Έτσι, δημοκρατικά. Το πιο παράξενο είναι ότι μου είπε "εντάξει". (Δεν είναι και το πιο εύκολο να μαθαίνεις 3 μέρες πριν ότι θα πας υπερατλαντικό ταξίδι :P ). Τελικά φύγαμε 31 και φτάσαμε 1. Τα προγραμματίσαμε όλα εντελώς τελευταία στιγμή. Πριν να ξεκινήσουμε να πετάμε, είχαμε μόνο πτήσεις aller retour, και ξενοδοχείο για τις πρώτες 5 νύχτες στη Νέα Υόρκη. Τίποτα άλλο. Τα κλείναμε όλα στην πορεία. 

Απίστευτο ταξίδι. Εμπειρία ζωής. Ειδικά η Νέα Υόρκη. Δεν ξέρω αν έχω λόγια να πω πόσο την ερωτεύτηκα. Είπαμε ότι σίγουρα θα ξαναπάμε. Περάσαμε τα γενέθλια του εκεί, με δείπνο και μετά για ποτό σε μια ανοιχτή ταράτσα, με θέα την 34η λεωφόρο. 

Εννοείται ότι απέκτησε και ένα επιχείρημα για μια ζωή - "Ναι, αλλά εγώ ήρθα Αμερική σε 3 μέρες". :)

Μόλις ήρθαμε, κολλήσαμε και κορωνοϊό. Εγώ ήμουν σίγουρη ότι είχα κολλήσει στην Αμερική - επειδή για 3-4 μέρες ήμουν κρυωμένη. Τελικά δεν ήταν κορωνοϊός εκείνο που είχα εκεί. Ήταν απλά κρύωμα από την ψύχρα των air conditions. Τα βάζουν τόσο δυνατά, λες και θέλουν να παγώσουν την κόλαση. Στις πτήσεις μας για την επιστροφή, ο άντρας μου ήταν λίγο αδιάθετος. Σκέφτηκα ότι δεν είναι κάτι σοβαρό, και μάλλον θα ήταν η κούραση του ταξιδιού και η αϋπνία, γιατί οι πτήσεις μας και τα ενδιάμεσα ήταν πολλές ώρες. Λόγω του ότι τα κλείσαμε τελευταία στιγμή, είχαμε πάρει 3 πτήσεις για να πάμε και 3 για να έρθουμε. 14 νύχτα φτάσαμε σπίτι, στις 15 ξύπνησε με 38.5 πυρετό και βγήκε θετικός. 17 βγήκα θετική κι εγώ. Μετά από 2,5 χρόνια κολλήσαμε κι εμείς. Αμερικανικό κορωνοϊό. Να μην σου πω καλύτερα πόσο καιρό κυκλοφορούσαμε με μάσκες για να μη διαδώσουμε καμιά αμερικάνικη παραλλαγή του covid. :P

Κάποιος θεός μας αγαπά σίγουρα. Δεν κολλήσαμε κορωνοϊό στο γάμο, δεν κολλήσαμε στο μεγαλύτερο μέρος του ταξιδιού. Κολλήσαμε just on time για να το περάσουμε στα βραστά μας και στην ασφάλεια μας Κύπρο! Παρολίγο φυσικά να το περάσουμε Πολωνία! Στην επιστροφή πετούσαμε Ορλάντο - Όσλο, Όσλο - Κρακοβία, Κρακοβία - Πάφο. Ε στο Όσλο η Norwegian Airlines μας είχε 1 ώρα στο αεροπλάνο περιμένοντας να πετάξουμε για να μας πει τελικά ότι το αεροπλάνο ήταν επικίνδυνο να πετάξει λόγω τεχνικών προβλημάτων! Μας κατέβασαν άρον άρον, μας φόρτωσαν κι εμάς και τις βαλίτσες μας σε άλλο αεροπλάνο και πετάξαμε για Κρακοβία. Ευτυχώς προλάβαμε στο τσακ και την τελευταία πτήση για Πάφο. Αλλιώς θα μέναμε άλλη μια βδομάδα Πολωνία να περνάμε τον κορωνοϊό εκεί!

Έχω πολλά να πω γι' αυτό το ταξίδι! Αλλά ίσως τα γράψω άλλη φορά. Προς το παρόν πρέπει να πάω να κάνω τη δουλειά που αναβάλλω τόσο πολύ, που μέχρι και blog post μπήκα να γράψω. :P

Περνούμε γενικά μια φάση που είμαστε πιεσμένοι χρονικά με διάφορα. Η μεγάλη πίεση θα τελειώσει λίγο πριν τα Χριστούγεννα. Άτε να δούμε! Πεθύμησα να είμαι χαλαρή! 

Για άλλη μια χρονιά, βαριέμαι να στολίσω. Γενικά βαριόμουν πάντα τα στολίσματα των Χριστουγέννων. Απλά από τότε που έφυγαν οι γονείς μου δεν έχω στολίσει κανονικά καμιά χρονιά. Δεν θέλω, και δεν θέλω να καταπιεστώ κιόλας να το κάνω. Το παν μέσα στο σπίτι είναι να υπάρχει αγάπη. Τα στολίσματα είναι τόσο, μα τόσο, δευτερεύοντα. Αν υπάρχει αγάπη, το σπίτι είναι γεμάτο. "Μα σ' αγαπώ και μ' αγαπάς, κι έτσι κυλάει τ' όνειρό μας".

Υλισμός και υπαρξιακά

Έχει μέρες που σκέφτομαι να γράψω. Είναι πολλά τα φαινόμενα και τα ζητήματα. Πολλές από τις προ ημερών σκέψεις μου τις πρόλαβε ο Σκέφτομαι και Γράφω, με αυτό το post. Και τα δύο σχόλια με κάλυψαν, οπότε δεν είχα καν τι να σχολιάσω.

Είναι η ιδέα μου ή η επικαιρότητα έγινε πιο μαύρη τελευταία; Δεν ήταν ποτέ έτσι ή είχαμε κατά διαστήματα κι άλλες τέτοιες περιόδους και απλά τώρα μου φαίνονται εμένα τόσο μαύρα; Παίζουν ρόλο τα δύο χρόνια που είμαστε μέσα στη μαυρίλα λόγω κορωνοϊού και δεν αντέχουμε άλλο; Δεν ξέρω, προσπαθώ να βρω τις απαντήσεις.

Δεν γράφω τίποτα για το Ουκρανικό. Είναι μια τραγωδία ο πόλεμος, όπως κι αν συμβαίνει και νιώθω ότι είναι τόσο μάταιο να τον αγγίξω έστω και ακροθιγώς. Εκτός αυτού, δεν ξέρω, δεν έχω διαβάσει, δεν έχω ενημερωθεί.

Πρόσφατα περάσαμε και μια προσωπική δυσκολία και η κατάσταση δεν ήταν καλή για την ψυχολογία μας. Δεν θέλω να την γράψω ώσπου να ξεπεραστεί εντελώς. Πάλι μου βγαίνουν τα θέματα που είχα με τη μαμά και το μπαμπά μου, ότι αν τα γράψω ξεκάθαρα στο blog, είναι λες και τα μεγαλώνω και τα κάνω τεράστια. Κι ότι πρώτα θα τα αντιμετωπίσω και ύστερα θα τα γράψω.

Κάνω shopping therapy. Αγοράζω πράγματα και πουλώ τη θλίψη μου. Και για κάποιο λόγο δουλεύει και δεν το νιώθω να είναι τραγικό όπως ακούγεται. Επειδή δυστυχώς είμαι υλίστρια. Τα υλικά αγαθά - και ειδικά εκείνα που σχετίζονται με την ομορφιά - με κάνουν ευτυχισμένη μέχρι ενός σημείου. Μου φτιάχνει τη μέρα ένα όμορφο άρωμα, ένα ωραίο ρούχο, ένα ωραίο μακιγιάζ, ένα ωραίο και διακριτικό κόσμημα, ένα όμορφο ρολόι. Μου φτιάχνει τη διάθεση το να αγοράζω καινούρια όμορφα ρούχα και να δίνω κάποια παλιά που δε μου ταιριάζουν πια. Έχω ξοδέψει πολλές εργατοώρες στην αναζήτηση του τέλειου foundation (που το είχα βρει Αθήνα) και άλλες τόσες να βρω πώς θα το φέρνω Κύπρο. Και πόσες άλλες ώρες έχω ξοδέψει στην αναζήτηση του τέλειου *κάτι*, και πόσο χαρούμενη γίνομαι όταν βρίσκω εκείνο το τέλειο κατά τα δικά μου δεδομένα *κάτι*.

Τις τελευταίες μέρες αγόρασα κοσμήματα, αρώματα, είδη μακιγιάζ, ρούχα, λαδάκια σώματος και μαλλιών, γυαλιά ηλίου. Μην ρωτήσεις πόσα ξόδεψα. Έκλαψαν οι κάρτες. Ας είναι, ας πω ότι ξόδεψα τα λεφτά του 13ου που αποταμίευσα. Αγόρασα δώρα για τα βαφτιστήρια μας, παραμυθάκια και μπουρνουζάκια εξατομικευμένα γι' αυτά, και δυο επιτραπέζια που τα έψαχνα καιρό για το σπίτι μας. 

Επίσης τις τελευταίες μέρες προσπαθώ να οργανώσω ότι μπορώ. Εξόδους σε εστιατόρια, σε καφετέριες, έξω στη φύση, κάτω στη θάλασσα. Μεγάλη θεραπεία η θάλασσα, μεγάλη ανακούφιση. Προσπαθώ να οργανώσω και ένα αεροπορικό ταξίδι, θα δούμε.

Παλιά έκανα πάρα πολλές συζητήσεις για τα βαθιά μας θέματα, τις υπαρξιακές αναζητήσεις και αγωνίες μας. Από όταν πέθαναν οι γονείς μου, δεν θέλω. Με άλλους μπορεί να τα συζητήσω, μπορεί να το αντέξω να ξεκινήσει κάποιος αυτή τη συζήτηση και να την κάνω κι εγώ, έτσι επιφανειακά και χωρίς ψυχική συμμετοχή, με τον εαυτό μου ποτέ. Γι' αυτό με δυσκολεύει το μεταπτυχιακό που κάνει τώρα ο άντρας μου, ειδικά όταν ανοίγει μεγάλες και μακρές συζητήσεις. Είναι πάνω σε θέματα βιοηθικής, τα οποία αναπόφευκτα εν τέλει ανάγονται σε θέματα φιλοσοφίας για να απαντηθούν. Εγώ τη φιλοσοφία ήδη από το πανεπιστήμιο την απέφευγα όπως ο διάβολος το λιβάνι.

Προτιμώ να τρέξω να προσπαθήσω να προλάβω να ζήσω. Έτσι κι αλλιώς, ότι κι αν είναι μετά, είναι. Κι αν είναι κι αν δεν είναι, δεν το ξέρουμε. Η ζωή μας τρέχει και πρέπει να τρέξουμε να την απολαύσουμε. Αυτή που έχουμε σήμερα, τώρα. "Ο καθένας το παλεύει όπως ξέρει και μπορεί". Ποτέ δεν κατάλαβα τους υπερβολικά θρησκευόμενους. Ναι, πρέπει να είσαι ένας καλός άνθρωπος, αλλά δεν μπορείς να θυσιάζεις όλες τις απολαύσεις για μια αβέβαιη υπόσχεση ενός μελλοντικού Παραδείσου. Πρέπει να είσαι χαρούμενος με το σήμερα και το τώρα σου, να περνάς όμορφα. Όσο μπορείς.

Δεν ξέρω πώς πήγα από την επικαιρότητα στις αγορές και μετά στα υπαρξιακά. Αυτή είναι η δική μου τρικυμία εν κρανίω της περιόδου αυτής. Σας εύχομαι να περνάτε όμορφα και να μπορείτε κατά διαστήματα να ξεχνάτε αυτά που συμβαίνουν γύρω μας.