Διάβασα σήμερα για τη γνωστή πολιτικό που δημοσιοποίησε το ότι έμεινε έγκυος με εξωσωματική από δότη σπέρματος. Το σκέφτομαι από εκείνη την ώρα, γυρίζει μες το νου μου συνέχεια. Πόσο θάρρος θέλει να το πεις αυτό. Μπορεί να είναι στη μέση και οι πολιτικές σκοπιμότητες, εννοείται. Αλλά σκέφτομαι ότι το θάρρος που απαιτείται είναι πολύ παραπάνω, κι ότι το πολιτικό κέρδος είναι αμφίβολο, μια που ζούμε σε μια βαθιά συντηρητική κοινωνία. Πάντως τη θαύμασα για το θάρρος της, και πιστεύω ότι θα δώσει δύναμη και σε άλλες γυναίκες.
Υ.Γ. Μια συζήτηση που είχα με ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, σχετική / άσχετη. Αφορούσε κάποιες δράσεις φεμινιστικών οργανώσεων ή / και gay οργανώσεων (δεν θυμάμαι τι από τα δύο), και θυμάμαι ότι μου είχε πει ότι βρίσκει υπερβολικές κάποιες αντιδράσεις τους. Και θυμάμαι ότι είχα απαντήσει ότι όταν είσαι λευκός straight άντρας, δεν καταλαβαίνεις απόλυτα πώς νιώθουν οι άλλες ομάδες, όση ενσυναίσθηση και να έχεις. Του είπα ότι εγώ ένιωσα διακρίσεις επειδή είμαι γυναίκα. Παρ' όλ' αυτά, νιώθω ευλογημένη που γεννήθηκα στο νησάκι μας, κι ας έχει και τα στραβά του, και δε γεννήθηκα ας πούμε σε μια Αραβική χώρα. Με τρομάζει που είναι απλά θέμα τύχης και γεωγραφικής τοποθεσίας το ότι μπορώ να οδηγώ, να κυκλοφορώ και να ταξιδεύω χωρίς αντρική συνοδεία, να ψηφίζω, να ορίζω μόνη μου τη μοίρα μου. Και ότι όχι, δε θεωρώ υπερβολικές τις φεμινίστριες που φωνάζουν, ούτε τους gay που κάμνουν παρελάσεις και αντιδρούν έντονα σε οτιδήποτε ομοφοβικό. Έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας, ακόμα και στις δυτικές κοινωνίες, για να μη δολοφονούνται γυναίκες επειδή οι άντρες τους τις θεωρούσαν κτήματα τους και να μην περιθωριοποιούνται οι άνθρωποι με διαφορετικό προσανατολισμό. Τίποτα, ποτέ, δεν άλλαξε από τον καναπέ και χωρίς θυσίες.
Κάμνω ήδη εικόνα μες το νου μου την αυριανή σκηνή στη δουλειά. Οι συνάδελφοι που θα λένε τις γνωστές γνώμες. Για τον γνωστό πολιτικό που είπαν κι άλλες φορές ότι "είσιεν την", και είναι και σίγουροι γι' αυτό. Λες και ήταν στο κρεβάτι της. Για το πόσο πολλά κοτζιάκαρη είναι μια γυναίκα που μια ηλικία και μετά. Για το ότι που μια ηλικία και μετά "έντζαι θκιαλέεις, θκιαλέεουν σε" και βασικά καλά να πάθεις, γιατί σίγουρα είσαι ιδιότροπη για να μεν στραβωθεί ούτε ένα κελεπούρι να σε πάρει. Για το ότι έμεινε στο ράφι και ποιος εννα την πάρει. Για το ίνταμπουν τούτα τα πράματα που κάμνει. Ο καθένας έννα πει την αποψάρα του για τα προσωπικά της, και κανένας εν θα προσπαθήσει να καταλάβει και λίο το τι μπορεί να την έφερε σε τούτη την θέση. Εγώ εν μέρει καταλαβαίνω την νομίζω. Ίσως να κατέφευγα κι εγώ σ' αυτή τη λύση αν ήμουν στη θέση της.
Εν τω μεταξύ νευριάζω πάρα πολλά που ούλλοι κατηγορούν όποιον έβρουν και κανένας δεν κοιτάζει τον εαυτό του στον καθρέφτη, ο ένας παντρεμένος που ξενοπηδά τακτικά, ο άλλος χωρισμένος, η τρίτη παντρεμένη που έκαμε τον άντρα της τάρανδο παλιά και τώρα που σταμάτησε τα ξενοπηδήματα εν μες τα νεύρα γιατί δεν αντέχει το πετσί της. Ο τέταρτος είπε μου την μια φορά, ότι άργησα να παντρευτώ και αργώ να κάμω μωρό για να μεν χαλάσω το σώμα μου μίσιμου, (σάννα μου τζιαι έχω τζιαι το τέλειο σώμα) και δεν θωρεί τα χάλια του που επαντρεύτηκε νωρίς και τελικά εκατέληξε ναν συγκάτοικος με τη γυναίκα του και να γυρίζει με τις φιλενάδες. (Ναι, είπα του τα τούτα. Μες τα μούτρα του. Σόρρυ αλλά άμα με προσβάλλει μες τα μούτρα μου, εννα πάρει και την απάντηση). Πάντως έχουν ούλλοι άποψη, διότι εκπλήρωσαν το ιδανικό κοινωνικό μας πρότυπο, επαντρεύτηκαν, και στη μικρή μας χώρα το να παντρευτείς εν πάνω που ούλλα, και ας χωρίσεις μετά και στους δύο μήνες. Αν είσαι γυναίκα, θα είσαι στιγματισμένη μια ζωή, ότι έμεινες ελεύθερη. Ή καλύτερα να μείνεις έγκυος που κάποιον, έτσι για να κάμεις μωρό, και δεν πειράζει αν εκείνος δεν πολλοθέλει και αν σε κερατώνει δεξιά και αριστερά, εσύ έκαμες μωρό, τη δεύτερη μορφή κοινωνικής καταξίωσης, άσχετα που δεν εκατάφερες να τον τυλίξεις να σε παντρευτεί.
Και κάμνω εικόνα το ότι εννα συγκραθκιούμαι να μεν πω τίποτε, διότι κι άλλες φορές που επιχείρησα να πω κάποια πράγματα οι περισσότεροι δεν κατάλαβαν, και όσοι κατάλαβαν εσούζαν την κκελλέ τους συγκαταβατικά και να δούμε τι εσκέφτουνταν. Πρέπει κάθε φορά να θυμούμαι ότι τούτοι οι άνθρωποι εν διαμορφωμένοι, εν στενόμυαλοι και τέλος. Δεν έχει νόημα μαζί τους η οποιαδήποτε προσπάθεια συζήτησης. Άλλες φορές που συζήτησα, δεν ήταν για να ενστερνιστούν μια άποψη. Αλλά έστω να προσπαθήσουν να κατανοήσουν, να μπουν στα παπούτσια του άλλου, να προσπαθήσουν να σκεφτούν λίγο τι τον έκαμε να πάρει μια απόφαση.
Θυμούμαι και μια άλλη μέρα, που κάποιος μου έλεγε για έναν γνωστό παρουσιαστή ότι ένεν "ο", είναι "η", και ότι περπατά με τον φίλο του χέρι - χέρι στην παλιά Λευκωσία. Και θυμούμαι που του απάντησα εγώ ότι αν ισχύει τούτο θαυμάζω τον, γιατί για να κάμεις έτσι πράμα στην Κύπρο θέλει πολλά κιλά αρχίδια. Θυμάμαι ότι εγυρίσαν ούλλοι και εκοιτάζαν με σαν το ούφο.
Ξέρω γω; Τι να πω άλλο; Απλά κάθε φορά που συναντώ έτσι περιστατικά απογοητεύομαι, γιατί συνειδητοποιώ ότι είμαστε πίσω στην Κύπρο, σε πολλά πράγματα. Δεν έχει κάποιο βαθυστόχαστο σκοπό και κατάληξη αυτό το post. Επροσπάθησα να πείσω τους συναδέλφους μου, ΟΚ, δεν θα πεθάνω που δεν το κατάφερα. Ξέρω τουλάχιστον ότι δεν εμπλέκομαι ποτέ σε συζητήσεις που να προσβάλλουν τις προσωπικές επιλογές των άλλων και αν μου ανοίξει τέτοια συζήτηση ο άλλος θα πω τη ευγενικά τη γνώμη μου, η οποία δεν θα αλλάξει για να του αρέσει.. Ξέρω ότι για τον άνθρωπό μου είμαι μια αιτία να δει κάποια πράγματα διαφορετικά ίσως, παρ' όλο που είναι ήδη πολλά ανοιχτόμυαλος. Ξέρω ότι τα μωρά μου θα προσπαθήσω να τα κάνω να σέβονται το διαφορετικό. Ε εντάξει, κάποιες φορές κι εμείς που έχουμε το σύνδρομο του ιεραπόστολου που θα αλλάξει τον κόσμο πρέπει να καταλάβουμε ότι δε μπορούμε να κάνουμε και πολλά περισσότερα.
Υ.Γ. Μια συζήτηση που είχα με ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, σχετική / άσχετη. Αφορούσε κάποιες δράσεις φεμινιστικών οργανώσεων ή / και gay οργανώσεων (δεν θυμάμαι τι από τα δύο), και θυμάμαι ότι μου είχε πει ότι βρίσκει υπερβολικές κάποιες αντιδράσεις τους. Και θυμάμαι ότι είχα απαντήσει ότι όταν είσαι λευκός straight άντρας, δεν καταλαβαίνεις απόλυτα πώς νιώθουν οι άλλες ομάδες, όση ενσυναίσθηση και να έχεις. Του είπα ότι εγώ ένιωσα διακρίσεις επειδή είμαι γυναίκα. Παρ' όλ' αυτά, νιώθω ευλογημένη που γεννήθηκα στο νησάκι μας, κι ας έχει και τα στραβά του, και δε γεννήθηκα ας πούμε σε μια Αραβική χώρα. Με τρομάζει που είναι απλά θέμα τύχης και γεωγραφικής τοποθεσίας το ότι μπορώ να οδηγώ, να κυκλοφορώ και να ταξιδεύω χωρίς αντρική συνοδεία, να ψηφίζω, να ορίζω μόνη μου τη μοίρα μου. Και ότι όχι, δε θεωρώ υπερβολικές τις φεμινίστριες που φωνάζουν, ούτε τους gay που κάμνουν παρελάσεις και αντιδρούν έντονα σε οτιδήποτε ομοφοβικό. Έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας, ακόμα και στις δυτικές κοινωνίες, για να μη δολοφονούνται γυναίκες επειδή οι άντρες τους τις θεωρούσαν κτήματα τους και να μην περιθωριοποιούνται οι άνθρωποι με διαφορετικό προσανατολισμό. Τίποτα, ποτέ, δεν άλλαξε από τον καναπέ και χωρίς θυσίες.
