Δευτέρα 25 Νοεμβρίου 2013

Παρασκευή 22 Νοεμβρίου 2013

update - autumn 2013





           Οι μεγάλες αποφάσεις της ζωής μας, παίρνονται μόνο σε μία στιγμή. Τις μεγάλες μου αποφάσεις τις έπαιρνα πάντα με τα κρύα. Κάθομαι σπίτι το χειμώνα, και σκέφτομαι, σκέφτομαι, σκέφτομαι – τσουπ! Νάτες κι οι αποφάσεις! Για να δούμε φέτος τι θα κάνω!

Περνώ φάση ξεκαθαρίσματος. Βάζω ανθρώπους στη θέση τους, και κάποιους που θα έπρεπε να βγουν από τη ζωή μου θα τους βγάλω. Συνειδητοποίησα ότι οι άνθρωποι παίρνουν όσο σχοινί τους δώσεις, και θα προσπαθήσουν να πάνε και ακόμα μακρύτερα. Βάζω τα όρια μου στη δουλειά και στις προσωπικές μου σχέσεις. Αν είσαι άνθρωπος οργανωτικός, multi-tasker, αποτελεσματικός, δεν σημαίνει ότι θα τα κάνεις όλα εσύ. Αυτό είναι ο ορισμός της εκμετάλλευσης. Ο καθένας ας αναλάβει τις ευθύνες του. Και είναι κρίμα που πολλές φορές πρέπει να τις επισημάνεις, ακόμη κι αν είναι αυτονόητες.

Εκεί στο τέλος του καλοκαιριού, το δικό μου το σχοινί έφτασε στα όρια του. Μια νύχτα καθόμουν με φίλους σε ταβέρνα, και ξαφνικά "χάθηκα". Η λιποθυμία ήταν η πιο τρομακτική εμπειρία στη ζωή μου. Ένα απίστευτο αίσθημα δυσφορίας, χάνεις τελείως τον έλεγχο του σώματος σου, νιώθεις τα μέλη σου αδύναμα αλλά δε μπορείς να το αλλάξεις, θολώνει η όραση σου αλλά δε μπορείς να κάνεις κάτι, θέλεις να μιλήσεις για να πεις ότι δεν είσαι καλά αλλά δε μπορείς να το κάνεις. Και μετά χάνεσαι. Η απώλεια των αισθήσεων ήταν για μένα καθοριστική εμπειρία. Όταν ξύπνησα, ήμουν μια άλλη pax. Δεν το συνειδητοποίησα εκείνη τη στιγμή, ήμουν τόσο αδύναμη. Το κατάλαβα κάποιες βδομάδες μετά. Ήμουν πια πιο σκληρή και αποφασιστική. Πολλά πράγματα προσπαθείς να τα εξηγήσεις με όμορφο τρόπο και τίποτα δεν κολλά. Και έρχεται μια ωραία πρωία και κάνεις μια ωραιότατη έκρηξη, και ξαφνικά όλα μπαίνουν – θέλουν δε θέλουν – στη θέση τους.

Ξεκίνησα ΜΒΑ. Την απόφαση την πήρα τον περασμένο Γενάρη, έτσι χειμωνιάτικα, (τι σου έλεγα πριν;), λίγες μέρες πριν το deadline. Το πήρα απόφαση ότι σαν καθηγήτρια δεν πρόκειται να δουλέψω ποτέ μου, οπότε χρειάζομαι και τα τυπικά εφόδια γι’ αυτό που κάνω πλέον. Δουλεύω σε επιχείρηση, παίρνω ένα αξιοπρεπή μισθό, αλλά θα ήθελα να διεκδικήσω πολύ περισσότερα, γιατί μπορώ. Όχι τώρα με την κρίση όμως. Βέβαια, το ανέκδοτο της υπόθεσης θα είναι, να μπουν επιτέλους οι εξετάσεις στα σχολεία. Εννοείται ότι θα διεκδικήσω τη θέση μου. Πάντως, μιλώντας για το ΜΒΑ, και γενικά για πτυχία και μεταπτυχιακά, ένα έχω να σας πω αν είστε εργαζόμενοι: Ανοιχτό Πανεπιστήμιο Κύπρου. Απίστευτη οργάνωση – η ύλη όλης της χρονιάς uploaded από την αρχή, τα deadlines για εργασίες και εξετάσεις τα ξέραμε από την αρχή, οι περισσότερες συναντήσεις γίνονται online. Είναι απίστευτο αυτό το πράγμα! Κι εγώ είμαι απίστευτα χαρούμενη για αυτή την οργάνωση που βρήκα!

Η ζωή είναι επιλογές. Μια φίλη, αποφασίζει ότι δεν μπορεί να περιμένει τον άντρα της ζωής της για να αγοράσουν σπίτι μαζί. Μπαίνει στο δάνειο μόνη. Μα είναι πολλά 800 ευρώ το μήνα να τα δίνεις μόνος σου, όταν δεν είσαι ακριβοπληρωμένος υπάλληλος. Μια άλλη φίλη, αποφασίζει να μείνει στο ενοίκιο και δουλεύει μέρα-νύχτα για να τα βγάλει πέρα. Εγώ σαν pax, όχι, δε μπορώ να δουλεύω μέρα-νύχτα για να πληρώνω μόνη μου είτε ενοίκιο είτε δάνειο. Έχω και το διάβασμα μου, τη γυμναστική, τις οικογενειακές μου υποχρεώσεις, τις φιλικές. Έχω ένα μισθό που δε μου επιτρέπει να νοικιάζω ΚΑΙ να πληρώνω τα δίδακτρά μου, ΚΑΙ να κάνω κάποια πράγματα που θέλω κάθε μήνα. Προτιμώ να μένω στο πατρικό μου προς το παρόν. Δε θέλω να φυτοζωώ για να μένω μόνη μου. Θα νοικιάσω με τον έρωτά μου (όταν τον βρω) και θα το περάσουμε κι αυτό μαζί. Δε θέλω να έρθει, να με βρει εντελώς αυτόνομη, ανεξάρτητη, να σηκώνω όλα τα βάρη μόνη μου μια χαρά και χωρίς εκείνον. Οι άντρες, αγάπη μου, έχουν την τάση να είναι ανεύθυνοι. Σήκωσε εσύ ένα βάρος γι’ αυτούς και δε θα προσφερθούν ποτέ να το πάρουν από τους ώμους σου από μόνοι τους. (βλέπε και το έδαφος που δίνουμε γενικά στους ανθρώπους, που σου έλεγα πριν).

          Τον Οκτώβρη πήγα Πορτογαλία, για ένα training της Ευρωπαϊκής Ένωσης, σε μια πανέμορφη πόλη που λέγεται Amarante. Η όλη εμπειρία ήταν πρωτόγνωρη για μένα: το training, στο οποίο ήμασταν άτομα από 7 διαφορετικές χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το ταξίδι, η πανέμορφη πόλη του Amarante, το Porto που του αφιέρωσα μια μέρα στην επιστροφή. Κάτι τέτοια δώρα σου δίνει η ζωή και νιώθεις ευγνώμων. Φωτογραφίες προσεχώς! :)