Σάββατο 10 Δεκεμβρίου 2011

κι άλλες σκέψεις - κι αποφάσεις

Δεν έγραψα τελικά για τη Μαδρίτη, που έλεγα να γράψω. Από τη μια δεν είχα χρόνο, κι από την άλλη συνέβηκαν διάφορα, που με προλάβαιναν – και είμαι πάντα της άποψης ότι είναι καλύτερα να ζεις παρά να γράφεις. Δεν είμαι ο μεγάλος συγγραφέας με τον απίστευτο οίστρο που βάζει την τέχνη του πάνω από τη ζωή του. Βρίσκω απλά κάποιες διεξόδους στο γράψιμο, που αν μπορώ να τις βρω έξω από αυτό, το προτιμώ. Θα ήθελα να γράφω ωραία και να με θυμούνται γι’ αυτό, απλά προτιμώ όταν γεράσω – αν τα καταφέρω – να θυμάμαι ότι έζησα, κι όχι ότι έγραφα.

Αυτό που έχω να σου πω είναι ότι το ταξίδι αυτό ήταν καταπληκτικό. Η πόλη, οι άνθρωποι, το φαγητό. Η όλη εμπειρία. Και με έβαλε στη διαδικασία να σκεφτώ πολλά πράγματα, και να ξεκαθαρίσω μέσα μου πολλά. Θέλει πολλά κότσια να αναλαμβάνεις τις ευθύνες σου. Το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο είναι να κάνεις επιλογές ζωής με βάση το τι θέλουν οι άλλοι από σένα – οι γονείς σου, οι φίλοι σου, ο κοινωνικός σου περίγυρος. Αν συμφωνούν και οι δικές σου επιθυμίες με αυτά, έχει καλώς. Αν όχι, σκούρα τα πράγματα. Αυτό που αποφάσισα σε αυτό το ταξίδι, είναι να προσπαθώ – όσο μπορώ – να ακολουθώ τις δικές μου επιλογές, ακόμη αν αυτές είναι διαφορετικές. Οι άλλοι άνθρωποι μπορούν να κατακρίνουν πολλά πράγματα – ποτέ όμως δεν θα σου επιστρέψουν τη ζωή που δεν έζησες για χάρη τους.

Το άλλο που σκεφτόμουν, είναι ότι οι σούπες των μυαλών (όπως αυτές που σου έλεγα στο προηγούμενο ποστ) πάντα θα υπάρχουν. Εννοώ ότι πάντα θα έχεις πολλά στο κεφάλι σου, και θα πρέπει να τα χειριστείς όλα μαζί. Το θέμα είναι να μην αφήνεις αυτή την αγχωτική σούπα να επηρεάζει τη ζωή σου. Δύσκολο αλλά νομίζω είναι ένας από τους βασικούς παράγοντες για να έχεις μια στοιχειώδη ισορροπία. Προσπαθώ τα προβλήματα της δουλειάς να μην τα παίρνω στο σπίτι – μου παίρνει έτσι κι αλλιώς 8 ώρες από τη ζωή μου, είναι αρκετές. Δε θα της χαρίσω ούτε μια από τις υπόλοιπες, γιατί η προσωπική ζωή είναι κάτι πολύ σημαντικό. Αντίστοιχα, και όταν δεν είμαι καλά για κάτι προσωπικό, προσπαθώ να μην το αφήνω να επηρεάζει τη δουλειά μου, ούτε να μου κλέβει χρόνο από την προσπάθεια μου να πετύχω έναν επόμενο επαγγελματικό ή και προσωπικό στόχο. Γενικώς τα προβλήματα, αν τα συζητάς σε υπερβολικό βαθμό, τα διογκώνεις, και η συζήτηση δεν σου προσφέρει πάντα έναν παραγωγικό τρόπο επίλυσης τους.

Χαρούμενη; Ναι, είμαι πολύ αυτές τις μέρες. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο ποστ. Σου εύχομαι μια ηλιόλουστη - μέσα κι έξω - Κυριακή. 

Δευτέρα 7 Νοεμβρίου 2011

ασυνάρτητες σκέψεις

ουφ... είπα αυτό το Σ/Κ να κάτσω να τελειώσω το άρθρο μου, και νιώθω λες και κάνω καταναγκαστικά έργα. ούτε για τη Μαδρίτη δεν πρόλαβα να γράψω ακόμα! ελπίζω απόψε να το τελειώσω και να το στείλω, η νύχτα είναι μεγάλη και βασανιστική, όμως δεν έχω άλλα περιθώρια!

κάποιες παραδοχές είναι ιδιαίτερα απελευθερωτικές. σαν να σου ανοίγεται λεωφόρος μετά.

ανακάλυψα ότι μετρώ πολύ τον εαυτό μου με το βαρόμετρο των φίλων μου. τον πολύ τον κόσμο γραμμένο τον έχω. φοβάμαι όμως να πέσω απ' τα μάτια των φίλων μου.

καμιά φορά ονειρεύομαι με τα μάτια ανοιχτά, και λέω τι όμορφα που θα 'ταν να μπορούσα να ασχοληθώ με την εκπαίδευση. λατρεύω αυτό που σπούδασα, ξέρεις. και μετά ξυπνώ.

τα διλήμματα μας είναι βασανιστικά όταν πρέπει να πάρουμε εμείς την απόφαση. όταν έχουμε εμείς, ακέραια, την ευθύνη.

ρε μήπως παίρνω τη ζωή πολύ στα σοβαρά;

πεθύμησα τρομερά τους φίλους μου που λείπουν στο εξωτερικό. τρομερά όμως!!! Χριστούγεννα, ελάτε γρήγορα!

κάπως έτσι είναι η σούπα του μυαλού μου αυτή τη στιγμή. εντελώς ασυνάρτητες σκέψεις...

Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2011

live from Spain :)

sou grafw greeklish giati to computer pou xrisimopoiw den exei ellinika.

thimasai pou sou elega se ena post prin ligous mines, oti tha prospathisw na ime pio authormiti kai na afinw kapoies fores ti zwi na me ekplissei xwris na programmatizw ta panta? kapws etsi egine kai se auto to taksidi!

o telikos mou proorismos ine i madriti, omws ipa na erthw mesw barcelona me tis ftines ptiseis tis ryan kai na parw lewforeio i treno gia madriti. i ptisi eftane girona sxetika arga, stis 11.50, kai an prolavaina to teleutaio lewforeio apo aerodromio stis 12.30 mporousa na erthw barcelona ston kentriko stathmo twn lewforeiwn. omws den tha prolavaina to teleutaio bus gia madriti pou efevge sti 1. skeftomoun na kleisw hostel, alla to anevalla, giati ipirxe ena chance na imoun stin wra mou. gia na min sou ta polilogw, irtha edw xwris na kleisw tipota, kai imoun entelws xalari kai oti prokipsei! i aderfi mou fwnaze pou tha erxomoun moni mou, sti mesi tis nixtas, xwris na kserw kan pou tha meinw, alla emena me diaskedaze i idea. sto katw katw an den evriska kati tha koimomoun sto stathmo panw sti valitsa mou.

stin ptisi gnwrisa tixaia mia kopela i opoia erxotan kai auti edw gia na dei to filo tis, kai mou proteine na me feroun me to autokinito apo to aerodromio tis girona mexri ti barcelona. posi tixeri mporei na imoun? :) pio voliko den tha mporouse na mou erthei, giati pleon itan orati i pithanotita na prolavaina to lewforeio twn 1 gia madriti. ase pou irtha me autokinito, eukola, grigora kai aneta. irtha exontas xroniko perithwrio gia to lewforeio, omws otan piga na kleisw eisitirio, mou ipe oti den iparxei tipota mexri avrio to mesimeri! teleia, ipa, eukairia na meinw edw ti nixta. mou vrike i sis mou ena ftino hostel sto booking.com, kai namai edw na sou grafw apo to computer tou :)

mou einai diskolo na sou perigrapsw poso enthousiasmeni ime. as poume oti ine san mia mikri, omorfi peripeteia :)

Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2011

εποχιακές σημειώσεις

πακετάρω για Μαδρίτη! το περιμένω πώς και πώς αυτό το ταξίδι. χρειάζομαι να γεμίσω νέες εικόνες.

χαίρομαι που τελείωσε αυτή η κουραστική και αγχωτική βδομάδα στη δουλειά. έτσι είναι, άμα προγραμματίζεις να λείψεις μια βδομάδα πρέπει να τα τακτοποιήσεις όλα από πριν. κι άμα σου προκύψουν και έκτακτα, άστα να πάνε.

τελικά ένας ωκεανός μπορεί να βάλει μεγάλη απόσταση ανάμεσα σε ανθρώπους. ναι, αυτό είναι ένα μικρούλι παράπονο. :)

θέλω να ερωτευτώ! γιατί κάποιοι το έχουν τόσο δύσκολο και κάποιοι κάθε βδομάδα είναι ερωτευμένοι και με άλλον;

ναι, πάντα ζητώ. δεν παρακαλώ όμως, ποτέ.

στα πλαίσια του να ζητώ, τόλμησα επιτέλους να ζητήσω στη δουλειά να κάνω μικρότερο διάλειμμα και να φεύγω νωρίτερα! και το δέχτηκαν :)

αποφάσισα να φτιάξω λίγο τα οικονομικά μου. σταμάτησα να τρώω συνεχώς απ' έξω, να αγοράζω καλλυντικά/ ρούχα/ τσάντες/ παπούτσια άσκοπα, πλέον κοιτάω τις προσφορές στα σουπερμάρκετ, άλλαξα πακέτο στο κινητό, και ανακάλυψα ότι τα μαλλιά μου μια χαρά τα βάφω και μόνη μου και τα νύχια μου μπορώ να τα φτιάξω και αλλού με πολύ λιγότερα λεφτά! καλύτερα δεν είναι να τα φυλάω για ταξίδια - αφού προς το παρόν δεν επιβάλλεται τόσο σοβαρά η αποταμίευση;

ξεκίνησα μαθήματα φωτογραφίας :) αυτό μπορεί και να 'ναι το πιο όμορφο μου νέο, μετά το ταξίδι.

γενικώς, το προσπαθώ! κάποιες μέρες δεν είμαι και τόσο καλά - για διάφορα, που βαριέμαι και αρνιέμαι να γράψω. αλλά το παλεύω.

φιλιά, και σου εύχομαι να περάσεις τέλεια το τριήμερο.

Τετάρτη 19 Οκτωβρίου 2011

το ναι, μονάχα αυτό αρκεί...

Λατρεύω τη Ραλλία, λατρεύω κι αυτό το τραγούδι που έγραψε. Για τα "ίσως" της ζωής μας, που δεν μας φτάνουν! Γιατί μονάχα τα "ναι" αρκούν....

Και πόσο δύσκολο είναι κάποιες φορές, όταν μπροστά σου βρίσκεις μόνο "ίσως"... Και δεν ξέρεις αν θα βρεις ποτέ σου εκείνο το "ναι"... Πόσο ισχυρός είναι ο πειρασμός να συμβιβαστείς μ' εκείνο το "ίσως"! Να το θυμάσαι όμως... Κάποιες φορές θέλει να 'σαι ισχυρός στο "όχι" σου... Όσο δύσκολο κι αν είναι! Για να μην μείνεις μια ζωή στο "ίσως"! Για να είσαι έτοιμος για εκείνο το "ναι"...

Το ίσως
στίχοι, μουσική, πρώτη εκτέλεση: Ραλλία Χρηστίδου


Παρασκευή 14 Οκτωβρίου 2011

Για σένα

Λατρεύω αυτό το τραγούδι. Σκέφτηκα ένα σωρό επιχειρήματα για να σου εξηγήσω το γιατί. Βαριέμαι να τα γράψω. Απλά μ' αρέσει.

Για σένα - Vegas
Στίχοι: Zeraw, Μελίνα Μακρή, Slick Beats
Μουσική: DJ Airth, Slick Beats
Πρώτη Εκτέλεση: Vegas





Κυριακή 9 Οκτωβρίου 2011

ταξίδια και άλλα

Έκλεισα για να πάω Μαδρίτη! Δε μπορώ να σου περιγράψω πόσο ενθουσιασμένη είμαι. Νομίζω πρέπει να ξεσκονίσω και λίγο τα ισπανικά μου, δε γίνεται διαφορετικά. :)

Πρέπει να καθίσω να κάνω δουλειά, μέχρι το τέλος του μήνα η καθηγήτρια μου περιμένει το άρθρο που θα στείλουμε για δημοσίευση, για να κάνει και εκείνη τις δικές τις διορθώσεις, κι εγώ ακόμη δεν έχω κάνει τίποτα, και στις 28 πετώ!

Παράγγειλα και τα καινούρια μου γυαλιά, είναι πανέμορφα! Είναι και μοντέρνα και κλασικά, και εκκεντρικά και διαχρονικά, και τελοσπάντων μου αρέσουν πολύ. 

Σου έχω ξαναπεί πόσο μου αρέσουν οι οικογενειακές συγκεντρώσεις; Χτες είχαμε -κι άλλο- συγγενικό γάμο. Χαίρομαι να βλέπω τα ξαδέρφια μου να μεγαλώνουν, να παντρεύονται, να κάνουν παιδάκια, να βρίσκουν καλές δουλειές... Αλλά πιο πολύ από όλα, να τους βλέπω ευτυχισμένους με τις επιλογές τους.

Κατά τα άλλα, προγραμματίζω ταξίδια φέτος... Τώρα θα πάω Μαδρίτη, το Μάρτη θα πάω Ρώμη, το καλοκαίρι Αθήνα που έχουμε συγγενικό γάμο και μετά πιθανότατα σε νησί... Του χρόνου το φθινόπωρο μάλλον Λονδίνο. Θέλω να πάω και Πράγα, αλλά δεν ξέρω πότε.

Μου αρέσει η ζωή μου φέτος, που βγαίνω περισσότερες μέρες τη βδομάδα, που βλέπω περισσότερο τους φίλους μου, που γνωρίζω κόσμο, που έχω το χρόνο να πάω για γυμναστική, που μπορώ να πάω και σε θέατρα και σε σεμινάρια ακόμα και καθημερινές. Επειδή πέρσι λόγω μεταπτυχιακού ήμουν τόσο περιορισμένη ακόμα και για τα απλά και καθημερινά, φέτος τα απολαμβάνω..

φιλιά και καλή ζωή :)

Πέμπτη 29 Σεπτεμβρίου 2011

η ζωή στο μαύρο και το ροζ.

Χτες πήγα Λευκωσία μαζί με τον φίλο μου που του αρέσουν οι φωτογραφήσεις. Μου είπε θα με πάρει παλιά Λευκωσία, "κάπου κοντά", όμως περπατούσαμε από τη Λήδρας κανένα μισάωρο! Με παίρνει σε ένα τόπο που ήταν θεοσκότεινα, ερειπωμένα και οι λίγοι άνθρωποι που πέρασαν ήταν κάτι περίεργοι. Ακόμα και οι γάτοι ήταν περίεργοι εκεί, ήταν όλοι χοντροί, τεράστιοι και άγριοι. Ευτυχώς που ανέλαβε να τους διώξει! Για να μην σου τα πολυλογώ, κάθε φορά που κουνιόταν φύλλο, εγώ φοβόμουν! Ο άλλος, ψύχραιμος, έστηνε πόζες και μου έκανε μαθήματα φωτογραφίας! Τελοσπάντων, επιβιώσαμε και από αυτό και τώρα μας έμειναν οι -καταπληκτικές- φωτογραφίες. Θέλω να ανεβάσω και στο blog για να δεις.

Θέλω να σου πω, πως το να 'σαι μέσα σου καλά, είναι ένας καθημερινός αγώνας. Κανείς δεν έχει τη δύναμη να κάνει από μόνος του τη ζωή σου πιο όμορφη, και κανείς δε στο χρωστάει κιόλας. Δεν είναι κατάσταση του μυαλού που έρχεται από μόνη της. Είναι στην ουσία απόφαση. Η καθημερινή μας ζωή δεν θα σταματήσει ποτέ να 'χει προβλήματα - για άλλους μικρά, για άλλους μεγάλα. Εσύ αποφασίζεις το πώς θα την ζήσεις. Εσύ και το πώς θα εκπαιδεύσεις το μυαλό σου. Και μην νομίζεις πως στο λέω εκ του ασφαλούς. Τα 'χω φάει τα χαστούκια μου κι εγώ, και κάποια ήταν γερά. Μπορεί κάποιες φορές να πέφτω (και πλέον έχω τη σοφία να με αφήνω να το κάνω), αρνούμαι όμως να ζω στο μαύρο. Κι ας νομίζουν -αυτοί που δεν με ξέρουν προσωπικά- πως ζω μόνο στο ροζ.

Τρίτη 27 Σεπτεμβρίου 2011

update 3

Στο γάμο περάσαμε πολύ ωραία, ήταν απλός, ρομαντικός, με λίγο κόσμο. Η μουσική στη δεξίωση ήταν jazz, και οι δύο παραδόσεις - ελληνική και γερμανική - ανακατεύτηκαν όμορφα στις λεπτομέρειες και του γάμου αλλά και της δεξίωσης. (Οι Γερμανοί, στο μεταξύ, είναι πανύψηλοι και ωραίοι - τουλάχιστον έτσι μου φάνηκε απ' αυτούς που είχαμε!). Χορέψαμε μέχρι τελικής πτώσης. Από τους πιο ωραίους γάμους που έχω πάει.

Εκεί που ο φετινός χειμώνας προβλεπόταν αρκούντως βαρετός, τελικά προκύπτουν ταξίδια! Και ένα, και δύο, και τρία... Λεφτά δεν ξέρω αν έχω να πάω σε όλα!

Έχουν ανοίξει πολλά καινούρια, "εναλλακτικά" στέκια στη Λεμεσό... Ευχαριστώ, ΤΕΠΑΚ. Στο χέρι μας είναι να τα εξερευνήσουμε!

Κάποιες βεβαιότητες που είχα μέχρι πρόσφατα για το τι θέλω να κάνω - επαγγελματικά- στη ζωή μου, αρχίζουν να κλονίζονται. Δεν ξέρω αν είναι για καλό ή για κακό. Θα δείξει!

Θα ήθελα στη δουλειά μου να μην ήταν όλοι παντρεμένοι και να μιλούν όλη μέρα για την οικογένεια τους, τα μωρά τους και το Σ/Κ τους που περιορίζεται στις δουλειές του σπιτιού και τα παιδικά πάρτυ που έχουν να πάνε.

Θα ήθελα να ζω μέσα στη βδομάδα, λίγο πιο συχνά κάποιες όμορφες στιγμές όπως τις αποψινές.


Υ.Γ. Μυρίζει φθινόπωρο και μ' αρέσει. Το βρεγμένο χώμα μετά από τη βροχή, τα κιτρινισμένα φύλλα, η γλυκιά μελαγχολία του καιρού, οι λεπτές σάρπες για το λαιμό.

Παρασκευή 23 Σεπτεμβρίου 2011

από έρωτα κι όχι από ανάγκη

Αύριο θα είναι πολύ όμορφη μέρα. Παντρεύεται ένα ζευγάρι που αγαπώ πολύ. Νομίζω τους γάμους τους απολαμβάνεις μόνο όταν παντρεύονται κοντινοί σου άνθρωποι και χαίρεσαι με τη χαρά τους, αλλιώς είναι άλλη μία κοινωνική υποχρέωση.

Γνωρίστηκαν στα ταξίδια τους, μέσω ενός διεθνούς οργανισμού στον οποίο εμπλέκονται και οι δύο. Ο καλοκαιρινός έρωτας έφερε και φθινοπωρινές συναντήσεις, και χειμερινές, και ανοιξιάτικες, κι άλλες καλοκαιρινές, μέχρι που αποφάσισαν να μοιραστούν και την υπόλοιπη ζωή τους. Εκείνος θα έρθει να ζήσει εδώ μαζί της, και εμείς περιμένουμε τα μωρά που θα έρθουν για να κάνουμε babysitting.

Η ιστορία τους ακόμα με ενθουσιάζει, γιατί, ούσα ρομαντική, ακόμα θέλω να πιστεύω ότι θα μείνω με κάποιον και θα κάνω παιδιά μαζί του από έρωτα κι όχι από ανάγκη ή εξαναγκασμό - απλά γιατί δε θα μπορώ να ζήσω χωρίς εκείνον και εκείνος χωρίς εμένα. Ευτυχώς που υπάρχουν ακόμα ζευγάρια που τους συμβαίνει. :)

Τρίτη 20 Σεπτεμβρίου 2011

οι σιωπές σου

μακάρι να είχα περισσότερα λόγια, να γεμίσω τις σιωπές σου. έχω όμως την αγκαλιά μου γεμάτη αγάπη για σένα. τα λόγια δεν είναι πάντα ανώφελα, αλλά εγώ θα σου λέω μόνο ότι σε αγαπώ.

Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου 2011

Ευτυχώς που υπάρχεις...!

Κι άλλος Σαμπάνης. Όχι, δεν είμαι μέλος του επίσημου fan club (όχι ακόμα).



Ευτυχώς που υπάρχεις
Μουσική: Γιώργος Σαμπάνης
Στίχοι: Ελεάνα Βραχάλη
Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Σαμπάνης

Χάνομαι, χάνομαι στα έγκατα του νου
εκεί δεν είσαι αλλουνού, εκεί σ' αισθάνομαι
Κι ας μη σ' έχω, σ' έχω νιώσει στη σιωπή
είσαι ιδέα δυνατή, πάνω σου πιάνομαι


Ψάχνει το μυαλό ανακούφιση
ψάχνει ένα λόγο για να ζει
Ψάχνει το μυαλό διέγερση
κι είσαι η πιο τρελή εφεύρεση


Θα λέω όσο έχω φωνή
ευτυχώς που υπάρχεις,
κι ας φεύγεις μακριά μου και εσύ
κι αν είσαι λάθος φριχτό,
ευτυχώς που υπάρχεις,
τα λάθη μας παν στο Θεό


Θα λέω όσο έχω φωνή
ευτυχώς που υπάρχεις,
σε κάποια γωνιά μες τη γη,
κι αν είσαι ιδέα μου εσύ,
ευτυχώς που υπάρχεις,
μια ιδέα είναι κι η ζωή


Χάνομαι, χάνομαι μαζί σου να βρεθώ
σε κάποιου ονείρου το βυθό, να 'μαστε αχώριστοι
Είναι ο έρωτας μια ιδέα τελικά,
που φτιάχνει μόνη η καρδιά, μόνη κι εξόριστη


Θα λέω όσο έχω φωνή
ευτυχώς που υπάρχεις,
κι ας φεύγεις μακριά μου και εσύ
κι αν είσαι λάθος φριχτό,
ευτυχώς που υπάρχεις,
τα λάθη μας παν στο Θεό


Θα λέω όσο έχω φωνή
ευτυχώς που υπάρχεις,
σε κάποια γωνιά μες τη γη,
κι αν είσαι ιδέα μου εσύ,
ευτυχώς που υπάρχεις,
μια ιδέα είναι κι η ζωή

Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου 2011

χωρίς τίτλο.

Να το ξέρεις, ότι οι πιο χαμογελαστοί άνθρωποι είναι αυτοί που έχουν τις πιο σκοτεινές πλευρές.

Όλοι μας παλεύουμε με τους δαίμονες μας. Κι εγώ με τους δικούς μου. Δεν ξέρω ποιος θα νικήσει στο τέλος.

Είμαι δυνατός άνθρωπος. Έτσι θέλω να πιστεύω. Αλλά έρχονται κάποιες στιγμές τώρα τελευταία, που με κάνουν όλο και πιο συχνά να θέλω να κλάψω.

Επειδή κάποιες φορές, οι τραγωδίες της ύπαρξης είναι τόσο μεγάλες και τόσο ανείπωτες, που σε κάνουν να γονατίζεις.

Πέμπτη 8 Σεπτεμβρίου 2011

update 2

Είμαι πολύ περήφανη για σένα. Εσένα που σε αφορά, το ξέρεις.

Μου αρέσει τρομερά η ρουτίνα μου τελικά.

Πεθύμησα να πάω εκδρομή σε ένα εντελώς καινούριο, άγνωστο μέρος. Με κάποιον που να το ξέρει και να μου το δείξει. Κατά προτίμηση, να έχει έφεση και στη φωτογραφία. Ζητώ πολλά; :)

Αυτό το μήνα (και αρχές του επόμενου) έχουμε χαρές! 5 γάμοι σε παρακαλώ, 3 από τη δουλειά και 2 συγγενικοί. Τους συγγενικούς τους περιμένω πώς και πώς – να μαζευτεί όλη η οικογένεια, θα είναι σαν μεγάλο πάρτυ. Και είναι και πάρα πολλοί φίλοι που έχουν γενέθλια, γινόμαστε όλοι μεγαλύτεροι, νομίζω και λίγο σοφότεροι και ωριμότεροι. Εγώ πάντως βλέπω διαφορές στον τρόπο σκέψης, και το δικό μου και των φίλων μου.

Μου αρέσει που άρχισαν και τα σχολεία, τα πανεπιστήμια, τα φροντιστήρια, τα προγράμματα στα γυμναστήρια (τα aquaerobics κυρίως:) ) και γενικώς μπήκαμε όλοι σε ένα πρόγραμμα. Μου αρέσει το πρόγραμμα και ας με πεις φρικιό. Κάνω άπειρα πράγματα όταν είμαι προγραμματισμένη, και τα κάνω καλά. Η αποδιοργάνωση και η πλήρης χαλάρωση μου αρέσει ως ένα σημείο και κάποιες φορές την έχω ανάγκη, από ένα σημείο και μετά όμως με φρικάρει και με αγχώνει.

Όλος ο καλός κόσμος έφυγε – ή θα φύγει – στα εξωτερικά! Η παγίδα είναι όμως να περιμένεις να ‘ρθουν πίσω. Όχι – η ζωή έχει όμορφη επειδή εμείς την κάνουμε έτσι, επειδή ο εαυτός μας είναι ο κεντρικός πρωταγωνιστής. Όχι μόνο επειδή έχουμε όμορφη παρέα να την πλαισιώνει. Και αυτό βέβαια, αλλά όχι κυρίως αυτό. Επίσης, οι άνθρωποι μπορούν να σε κάνουν να περάσεις όμορφα αν μπορείς να τους κάνεις κι εσύ.

Άρχισα να κάνω καινούρια σχέδια και όνειρα για το μέλλον. Χωρίς να έχω κάτι σαφές, είναι πολύ νωρίς ακόμα. Όμως προετοιμάζω τον εαυτό μου σιγά σιγά, θέλω να του δώσω καινούρια εφόδια για να ‘χω περισσότερες πόρτες και προοπτικές ανοιχτές. Δεν πειράζει να ρίξω ακόμα λίγο διάβασμα, ούτε παιδιά έχω ούτε σκυλιά! Και τα καλύτερα είναι στη γωνία. Σίγουρα.

Παλεύω με το photoshop! Έκανα ένα μάθημα, αγόρασα και ένα βιβλίο, όμως έχω πολλά να μάθω και πολλή εξάσκηση ακόμα. Πού θα μου πάει όμως, θα μάθω!

Λατρεύω να μένω με τις ώρες στο βιβλιοπωλείο και να ξεφυλλίζω τα βιβλία. Ακόμα κι όταν δεν σκοπεύω ν' αγοράσω, πάντα φεύγω με κάτι. Την τελευταία φορά ανακάλυψα, εκτός απ' το βιβλίο για το photoshop που σου έλεγα, ένα άλλο το οποίο παρουσιάζει τις γνωστότερες θρησκείες του κόσμου με συνοπτικό και σαφή τρόπο. Κάτι που με ενδιαφέρει πάρα πολύ, αλλά δε μου είχε τύχει μέχρι στιγμής να βρω ανάλογο βιβλίο.

Θέλω να κάνω ένα ταξίδι αυτό το χειμώνα, σε μια Ευρωπαϊκή πρωτεύουσα. Δεν ξέρω σίγουρα –ακόμα- ποια.

Νιώθω πως αυτή η χρονιά (για ακαδημαϊκή χρονιά μιλούμε πάντα) θα έχει πολλές εκπλήξεις για μένα. Αναμένω με ανυπομονησία.

Τρίτη 6 Σεπτεμβρίου 2011

Σαν το φύλλο στον αέρα

Σήμερα ανακάλυψα αυτό το τραγούδι και κόλλησα! Τελικά λατρεύω τον Σαμπάνη. Και το βίντεο όμως είναι όμορφο, στοίχημα ότι η κοπελιά που το έφτιαξε είναι κι αυτή ερωτευμένη μαζί του. Απόλαυσε το.


Σαν το φύλλο στον αέρα

Μουσική: Γιώργος Σαμπάνης
Στίχοι: Δημήτρης Φάκος
Πρώτη Εκτέλεση: Γιώργος Σαμπάνης



Τρίτη 30 Αυγούστου 2011

φοβάσαι

φοβάσαι να τολμήσεις. φοβάσαι να ρισκάρεις πράγματα. ακόμη κι αν το σήμερα σου είναι το λίγο σου. φοβάσαι μην μείνεις στον άσο.

φοβάσαι μήπως δεν σ' αγαπήσουν ποτέ. μήπως δεν κάνει κανένας, ποτέ, κάτι για σένα. μήπως δεν ακούσεις εκείνη την καρδιά να χτυπά δίπλα απ' τη δικιά σου.

φοβάσαι μήπως δεν είσαι αρκετά καλός. μήπως είσαι ανεπαρκής. μήπως το δικό σου πολύ δεν φτάνει ούτε καν το δικό τους λίγο.

φοβάσαι μήπως δεν σε ποθήσουν πραγματικά ποτέ. μήπως η όμορφη νιότη σου, με όλη της τη δύναμη, μείνει ένα τρόπαιο στο ράφι, χωρίς διεκδικητή.

φοβάσαι το άγνωστο. αυτό που δεν σου μοιάζει. αυτό που δε μπορείς να χειριστείς.

φοβάσαι ότι πάντα θα τρέχεις, και ποτέ δεν θα τα καταφέρεις τόσο καλά όσο θα "έπρεπε" στους ρόλους σου.

φοβάσαι, φοβάμαι. φοβόμαστε... δεν ξέρω αν υπάρχει ικανοποιητική, καθησυχαστική απάντηση για όλους μας τους φόβους. ξέρω μόνο πως "τη ζωή σου μόνο εσύ μπορείς να τη σώσεις", όπως λέει και ο αγαπημένος μου φλεγόμενος.

καληνύχτα.

Τρίτη 23 Αυγούστου 2011

σχέδια και πάει λέγοντας

Ανυπομονώ να ξεκινήσει η καινούρια χρονιά! Τις χρονιές μου τις μετρώ πάντα απ’ τον Σεπτέμβρη ως τον Αύγουστο. Τις προάλλες μιλούσα με τη μικρή μου αδερφή και της έλεγα τα σχέδιά μου, όταν άρχισε να χαμογελά. Ρωτώντας γιατί, μου είπε «μα ήμουν εντελώς σίγουρη ότι κάτι θα έβρισκες να κάνεις! Νομίζεις ότι σε πίστεψα όταν είπες ότι φέτος θα κάτσεις και δεν θα κάνεις τίποτα;»

Νομίζω ότι τα χόμπι μας είναι αυτά που κάνουν τη ζωή ωραία. Κι ενδιαφέρουσα. Και με νόημα. Μου φαίνεται αφάνταστα βαρετό να ζω χωρίς να κάνω κάτι δημιουργικό ή να μαθαίνω πράγματα.

Θέλω να διαβάσω βιβλία φέτος! Εννοείται όχι ακαδημαϊκού περιεχομένου όμως. Μπορούμε να κάνουμε ένα διάλειμμα από αυτά; :) Πριν λίγες μέρες αγόρασα δυο βιβλία ψυχολογίας. Το ένα παρουσιάζει τον Freud με απλά λόγια, ενώ το άλλο πραγματεύεται πτυχές της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Το δεύτερο το έχω ξεκινήσει, και μου φαίνεται τρομερά ενδιαφέρον.

Θέλω ν’ ασχοληθώ περισσότερο με τη φωτογραφία. Άκουσα ότι ο φωτογραφικός σύνδεσμος διοργανώνει μαθήματα, μόνο που αργούν λίγο να ξεκινήσουν. Ελπίζω να καταφέρω να μάθω και να τις επεξεργάζομαι.

Λατρεύω τις φωτογραφίες. Νομίζω ότι είναι η αποτύπωση μιας στιγμής στην αιωνιότητα. Έχω ένα φίλο μου, που τις λατρεύει επίσης – εκείνος «φταίει» για το κόλλημα. Είναι ο μόνος που με ανέχεται, γιατί είναι χειρότερος από μένα. Πηγαίνουμε σε διάφορους τόπους, στο δάσος, στο βουνό, σ’ ένα ερειπωμένο σπίτι και βγάζουμε φωτογραφίες, που έχουν θέμα, ως επί το πλείστον το χώρο. Μπορεί να μας πάρει ώρα, αλλά μένουμε μέχρι να αποτυπώσουμε εκείνη τη στιγμή. Εκείνο το διαφορετικό βλέμμα, εκείνη τη διαφορετική ατμόσφαιρα στο χώρο. Μου έχει βγάλει τις πιο ωραίες φωτογραφίες που έχω. Έχω άπειρες ιδέες για νέους τόπους, δυστυχώς όμως τώρα μας τον έφαγαν οι σπουδές. Έλα πίσω! :)

Οι επεξεργασμένες φωτογραφίες όμως είναι η αδυναμία μου. Ειδικά οι μαυρόασπρες ή αυτές που φαίνονται σαν σκηνή από ταινία που έχει φθαρεί. Μου φαίνεται ότι έχουν κάτι από μια παλιά, νοσταλγική εποχή. Έχω μία φωτογραφία, μαζί με άλλες τέσσερις φίλες μου, που μία απ’ αυτές την επεξεργάστηκε – την έκανε καφέ και να μοιάζει σαν παλιό, φθαρμένο καρέ ταινίας. Ειλικρινά σ’ αυτή τη φωτογραφία μοιάζουμε όλες σαν παλιές ηθοποιοί του Χόλιγουντ. Και όχι, καμιά μας δεν είναι έτσι στην πραγματικότητα. :)

Τα aquaerobics είναι δεδομένο ότι θα τα ξαναξεκινήσω. Αν είσαι γυναίκα, δοκίμασε τα και θα με θυμηθείς. Είναι απίστευτη η αίσθηση που σου δίνει η άσκηση στο νερό. Ναι, είναι πιο ωραία και από κολύμπι :) Όσα νεύρα/ άγχος/ πίεση και να έχεις, μετά από κάθε μάθημα θα σου έχουν περάσει τα πάντα και θα έχεις απίστευτη ενέργεια. Λέμε με μια φίλη να ξεκινήσουμε και χορό, όμως πρέπει να δούμε τι θα βρούμε και πού...

Κατά τα άλλα, φέτος δεν έχει Σαββατοκύριακα με διάβασμα, οπότε ευνοούνται οι εκδρομές – και εντός αλλά και εκτός Κύπρου. Η Κύπρος έχει απίστευτους τόπους που δεν τους έχουμε δει και ούτε καν τους υποψιαζόμαστε. Φέτος σκοπεύω να τους ανακαλύψω!

Έχω κι άλλα πολλά σχέδια, αλλά αν τα γράψω όλα, δεν θα τελειώσω ούτε αύριο....!! Αυτά είναι τα κυριότερα.. Και για να ακουστώ και λίγο σαν διευθυντής σχολείου... Σου εύχομαι καλή και παραγωγική χρονιά! :)

Παρασκευή 12 Αυγούστου 2011

Αntes de las seis - Shakira

Λατρεύω τις μπαλάντες. Άκουγα το καινούριο CD της Shakira και ανακάλυψα δυο μικρά διαμαντάκια - το Antes de las seis και το Lo que más. Πραγματικά καταπληκτικά κομμάτια. Το συγκεκριμένο post είναι αφιερωμένο στο Antes de las seis. Αυτό το σχόλιο (θα το βρεις στο youtube, στα σχόλια του τραγουδιού) εκφράζει αυτό που θα έλεγα κι εγώ... "This is her style. This is the real Shakira; Passionate, Sentimental... Amazing. Wonderful."



Antes de las seis
Πριν από τις έξι

Μουσική, στίχοι, πρώτη εκτέλεση: Shakira

No actúes tan extraño
Duro como una roca
Si te mostré pedazos de piel
Que la luz del sol aún no toca
Y tantos lunares que ni yo misma conocía
Te mostré mi fuerza bruta
Mi talὀn de Aquiles, mi poesía

Μη συμπεριφέρεσαι τόσο περίεργα
Σκληρός σαν πέτρα
Σου έδειξα κομμάτια της ψυχής μου
Που ούτε ο ήλιος δεν αγγίζει
Και τόσα όμορφα μέρη που ούτε εγώ η ίδια δεν ήξερα
Σου έδειξα τη δύναμή μου γυμνή
Την Αχίλλειο πτέρνα μου, την ποίηση μου


Que harás solo una historia más
Que haré si no te vuelvo a ver
Oh, oh

Τι θα γίνεις, μόνο μια ιστορία ακόμα
Τι θα γίνω, αν δε σε δω ξανά


Sí desde el día en que no estás
Vi la noche llegar mucho antes de las seis
Si desde el día en que no estás
Ví la noche llegar mucho antes de las seis
Mucho antes

Γιατί από τη μέρα που έφυγες
Είδα τον ήλιο να δύει πολύ πριν τις έξι
Γιατί από τη μέρα που έφυγες
Είδα τον ήλιο να δύει πολύ πριν τις έξι
Πολύ πριν



No dejes el barco
Tanto antes de que zarpemos
Hacia alguna isla desierta
Y después, después veremos
Si me ves desarmada
Porqué lanzas tus misiles
Si ya conoces mis puntos cardinales
Los más sensibles y sutiles

Μην αφήνεις το πλοίο
Ενώ δεν έχουμε σαλπάρει καν
Προς ένα ερημικό νησί
Και μετά, μετά θα δούμε
Αφού με βλέπεις άοπλη
Γιατί εκτοξεύεις τα βέλη σου
Αφού ήδη ξέρεις τα καίρια σημεία μου
Τα πιο λεπτά κι ευαίσθητα


Que harás, la vida lo dirá
Que haré, si no te vuelvo a ver
Oh, oh

Τι θα γίνεις, η ζωή θα το πει
Τι θα γίνω, αν δεν σε δω ξανά


Si desde el día en que no estás
Vi la noche llegar mucho antes de las seis
Si desde el día en que no estás
Ví la noche llegar mucho antes de las seis
Mucho antes de las seis
Mucho antes

Γιατί από τη μέρα που έφυγες
Είδα τον ήλιο να δύει πολύ πριν τις έξι
Γιατί από τη μέρα που έφυγες
Είδα τον ήλιο να δύει πολύ πριν τις έξι
Πολύ πριν τις έξι
Πολύ πριν

Τετάρτη 10 Αυγούστου 2011

άτιτλο

Όταν κάτι που έκανες παλιά και σε ευχαριστούσε πολύ αλλά στην πορεία έχασε αυτή του τη δύναμη, θυμάσαι πώς νιώθεις όταν το ξαναβρίσκεις; Σαν να (ξανα-) αποκτά η ζωή σου το δικό της, ξεχωριστό χρώμα και άρωμα. Θυμάσαι πόσο όμορφο είναι αυτό το συναίσθημα;

Αυτό ήταν και το πιο πολύτιμο απόκτημα των διακοπών μου. Εντελώς αναπάντεχο και απρόσμενο, όμως. Πέρα από τη χαλάρωση, την ηρεμία, αλλά και μαζί τις τρέλες που κάναμε, η πιο όμορφη εμπειρία ήταν το ότι διάβασα ένα καταπληκτικό βιβλίο και μπόρεσα - για πρώτη φορά μετά από καιρό, αλήθεια - να το απολαύσω και να ταξιδέψω μαζί του.

Δεν θα σου πω άλλα σ' αυτό το ποστ για το βιβλίο, ελπίζω να γράψω ένα άλλο, πιο συγκεκριμένο, και για το βιβλίο (Ταχύτητα) αλλά και για το συγγραφέα του (Dean Koontz) ο οποίος ήταν μια πραγματική ανακάλυψη, με αληθινή δύναμη στην πένα του. Θέλω μόνο να μοιραστώ μαζί σου κάποια κομμάτια που με συγκίνησαν.

"Μερικές φορές, στην προσπάθεια να ακούσουμε έναν ανεπαίσθητο ήχο, χάνουμε άλλους, πολύ πιο δυνατούς".

"Χωρίς εμπιστοσύνη, το πνεύμα δεν μπορεί να ησυχάσει. Δε βρίσκει αληθινή γαλήνη. Χωρίς εμπιστοσύνη, δε μπορεί να υπάρξει πίστη. Δεν υπάρχει πίστη στην καλοσύνη. Ή στην εντιμότητα. Σε οτιδήποτε".

"Η δύναμη δεν είναι η αλήθεια της ζωής· η αγάπη της δύναμης είναι η αγάπη του θανάτου".

"Υπάρχει κάποιος που θυμάται το δρόμο προς την πόρτα σας: Τη Ζωή μπορείτε να την αποφύγετε, μα όχι το θάνατο". (T.S.Elliot)

"Υπάρχει χρόνος για θαύματα, ώσπου δεν θα υπάρχει πια χρόνος, αλλά ο χρόνος δεν έχει τέλος".

Σάββατο 30 Ιουλίου 2011

Δύσκολοι καιροί για σχέσεις

Το facebook νομίζω ότι έχει περάσει τις ερωτικές σχέσεις σε ένα άλλο επίπεδο. Χειρότερο, αν με ρωτάς. Γνωρίζεις κάποιον/ -αν, σου αρέσει. Παλιά μπορούσε και να ρωτήσεις το τηλέφωνό του/ της, αν όχι από το ίδιο το άτομο, από τους κοινούς σας γνωστούς. Σήμερα, απλά θα τον/ την κάνεις add στο facebook. Θα μπεις στο profile του, ψάχνοντας πληροφορίες. Δηλώνει single; Είναι σε σχέση; Αν δε δηλώνει κάπου το relationship status του, έχει φωτογραφίες που να προδίδουν κάτι; Πολλοί άνθρωποι κάνουν όλη τη διεργασία μέσω facebook πλέον. Μπορεί και να ερωτευτούν ακόμα. Όμως δεν ερωτεύονται τον άνθρωπο. Ερωτεύονται την εικόνα που προμοτάρει στο profile του. Τις φωτογραφίες που έχει, τα τραγούδια που ποστάρει, τα σχόλια που αφήνει. Κι όμως, ο έρωτας είναι (μαζί με τα άλλα) η χημεία του σώματος σου με τον άλλο. Το πώς θα νιώσεις όταν τον δεις, όταν θα κάτσεις δίπλα του. Η μυρωδιά του, ο τρόπος που φιλά, οι κινήσεις του. Πράγματα που δε μπορεί να σου τα δώσει το facebook. Όσο κι αν κοιτάζεις εικόνες. Όσο κι αν τραβάς μαλακία, σκεφτόμενος αυτά που θα μπορούσες να κάνεις με το άτομο. Γιατί να τα σκέφτεσαι μόνο; Γιατί να μην τα κάνεις πράξη; Γιατί να μην τολμήσεις, κι ας πληγωθείς μετά;

Άλλος βασικός παράγοντας που νομίζω δυσκολεύει τα πράγματα, είναι ότι οι άντρες είναι -νομίζω- διαφορετικοί σήμερα. Μπορεί να κάνω και εγώ λάθος, διορθώστε με. Νομίζω ότι έχουμε μπερδέψει λίγο τους ρόλους. Ο άντρας δεν είναι, καρδιά μου, ο κυνηγός; Ή οι καιροί άλλαξαν, ή εγώ είμαι πολύ συντηρητική και παραδοσιακή. Συγγνώμη ρε παιδιά, αλλά άμα πρέπει να τον κυνηγήσω εγώ τον άντρα πρώτη, να του πω εγώ ότι ενδιαφέρομαι πρώτη, ή και να του την πέσω, να τον φιλήσω πρώτη (ναι, το άκουσα και αυτό), τι να τον κάνω μετά; Να παίζουμε μαζί με τις κούκλες μας; Τι είδους αρσενικό είναι αυτό; Πώς τον ερωτεύεσαι μετά εκείνον τον άντρα; Δε θα νιώθεις λίγο σαν τη μαμά του; Υπάρχουν πάρα πολλές γυναίκες που το κάνουν, γιατί δεν το βλέπουν έτσι. Αυτό είναι μια καθαρά προσωπική άποψη.

Υπάρχουν κι άλλα πράγματα νομίζω που δυσκολεύουν τα πράγματα σήμερα. Κι από μας τις γυναίκες - δεν είμαστε άμοιρες ευθυνών. Αυτά όμως νομίζω ότι είναι καλύτερα να τα πει ένας άντρας. Τελοσπάντων παιδάκια μου, πολύς προβληματισμός έπεσε. Από σήμερα ξεκινά η άδεια μου. Δυο βδομάδες χωρίς να πηγαίνω γραφείο, μάλιστα, αυτό είναι κάτι κοντά στον παράδεισο. Και η μία στο νησί. Εύχομαι σε όλους να περάσετε τέλεια τις διακοπούλες σας. Και ας βάλουμε όλοι, γυναίκες και άντρες, λίγο νερό στο κρασί μας. Στο τέλος της μέρας, μαζί δεν κάνουμε και χώρια δε μπορούμε.

Δευτέρα 18 Ιουλίου 2011

πιο κοντά....

Οι μέρες περνούν, οι αποκαλύψεις γίνονται όλο και πιο εξοργιστικές. Οι κυβερνώντες αγκιστρώνονται όλο και πιο καλά στη θέση τους, και πολύ αμφιβάλλω αν ποτέ θα αποδοθούν ευθύνες. Νιώθω άσχημα να τα αναπαράγω εδώ. Μαυρίζει η ψυχή μου κάθε φορά που ακούω μια νέα, ανατριχιαστική λεπτομέρεια που να αποδεικνύει για άλλη μια φορά, περίτρανα, την αδιαφορία των ιθυνόντων. Το μόνο που νιώθω ότι μπορώ να κάνω, είναι να κατεβαίνω στις διαδηλώσεις. Και να φωνάζω κι εγώ, μήπως αποδοθούν καμιά φορά ευθύνες σε αυτό τον τόπο.

Είμαστε όλοι μουδιασμένοι. Νιώθουμε σαν να είναι λάθος να γλεντήσουμε υπερβολικά, να χαρούμε υπερβολικά, την ώρα που άλλοι πενθούν. Σκεφτόμουν τώρα να σου γράψω κάτι ωραίες συζητήσεις που είχα με φίλους - και μετά σκέφτηκα πόσο ρηχή μπορεί να είμαι για να γράφω τέτοια πράγματα αυτές τις στιγμές. Τελοσπάντων, απλά σκέφτομαι πόσο σύντομη είναι η ζωή μας. Και πόσο ευλογημένοι είμαστε όταν έχουμε κόσμο κοντά στην καρδιά μας...! Το τραγούδι, αφιερωμένο εξαιρετικά... Σε αυτούς που είναι και σε αυτούς που θα ήθελα να γίνουν...



Πιο κοντά
Μουσική: Γιάννης Κυφωνίδης
Στίχοι: Μυρτώ Κοντοβά
Πρώτη Εκτέλεση: Άννα Βίσση

Πιο κοντά στην καρδιά μου απόψε
κολλητά δυο φτερά
κι η απόσταση μικραίνει ξαφνικά
όλα τα πριν και τα μετά
κλειδώσαμε τόσο καλά
τα χω εδώ, τα κράτησα μαζί μου

Τελικά την ουσία στη ζωή μου
τη δώσανε οι φίλοι μου, οι άνθρωποι μου
όλα στο σήμερα μετράνε
και το ξέρω επειδή θέλει προσπάθεια τρελή
αν θες να ζήσεις μια ζωή με δύναμη και πάθος
κι ας βγεις και κάπου λάθος

Το πάρτι αρχίζει
κι ο έρωτας επάνω μου στοιχηματίζει
το πάρτι αρχίζει
στο ίδιο μήκος κύματος μας συντονίζει
Το πάρτι αρχίζει...

Πιο κοντά στην καρδιά μου, όλο πιο κοντά
η φωτιά μια απάντηση καινούργια μου ζητά
για το ποια είμαι τελικα στο σήμερα
μα εγώ απλά τρέχω εκεί που τρέχει κι η ψυχή μου...

Πιο κοντά είναι η απάντησή μου
το ξέρουνε οι φίλοι μου , μα κι οι εχθροί μου
πως το συναίσθημα με πάει και με φέρνει πιο κοντά
σ αυτό που είμαι τελικά
και μου χαρίζει μια καρδιά με δύναμη και πάθος
κι ας βγω σε όλα λάθος

Το πάρτι αρχίζει
κι ο έρωτας επάνω μου στοιχηματίζει
το πάρτι αρχίζει
στο ίδιο μήκος κύματος μας συντονίζει
Το πάρτι αρχίζει...

Τρίτη 12 Ιουλίου 2011

11.07.2011

Πραγματικά δεν ξέρω τι να πω! Είμαστε όλοι από χτες, με κομμένη την ανάσα. Με δάκρυα στα μάτια για τους γνωστούς μας - η Κύπρος είναι μια γειτονιά, όλο και κάποιον θα ξέρεις.

Απορώ με τη βλακεία και το θράσος αυτών που μας κυβερνούν. Πριν λίγες μέρες, ανανεώσαμε το συμβόλαιο για το ιδιωτικό τζετ του προέδρου. Κατάλαβες; Λεφτά γι' αυτή τη βλακεία είχαμε, αλλά δεν είχαμε ούτε για ένα στέγαστρο για να σκεπάσουμε τα εκρηκτικά!

Άλλες χώρες προσφέρθηκαν να μας βοηθήσουν να τα καταστρέψουμε, αλλά δε δεχτήκαμε! Επειδή τα καταφέρναμε να τα διαχειριστούμε μόνοι μας!!!

Ο Υπουργός Άμυνας πριν 2 χρόνια, "τα εκρηκτικά είναι ακίνδυνα και θα μπορούσαν να τοποθετηθούν και σε κατοικημένη περιοχή"!!! Κανένα πρόβλημα κύριε -πρώην πλέον- Υπουργέ. Να σου δώσουμε ένα container να το βάλεις δίπλα από το σπίτι σου!!! Και να το βρέχεις με τα λάστιχα, για να αντιμετωπίσεις τις υψηλές θερμοκρασίες!! Υπήρχε η περίπτωση να τα βάλουν στην κατοικημένη περιοχή, στο στρατόπεδο των Πολεμιδιών. Σε αυτή την περίπτωση, αυτή τη στιγμή οι περισσότεροι Λεμεσιανοί θα βλέπαμε τα θυμαράκια ανάποδα!!!

Υπάρχουν επαναλαμβανόμενες επιστολές, που ελπίζω να μη "χαθούν" σε κανένα αρχείο, στις οποίες ο Διοικητής Ναυτικού Κύπρου προειδοποιούσε για τα εκρηκτικά, τα οποία είχαν παραμείνει σε υπαίθριο χώρο.. Και ποια ήταν η απάντηση; Να τα ψεκάζει με νερό 3 φορές τη μέρα...

Ευτυχώς να λες που η έκρηξη έγινε τόσο νωρίς το πρωί και δεν θρηνήσαμε περισσότερα θύματα από το χωριό δίπλα. Ευτυχώς που το στρατόπεδο πρόλαβε και εκκενώθηκε. Ευτυχώς που δεν είχαν προλάβει όλοι οι στρατιώτες και οι μόνιμοι να μπουν μέσα. Θα μπορούσαν τα θύματα να είναι πολύ περισσότερα από 12!

Εκνευρίζομαι να ακούω τον Κυβερνητικό Εκπρόσωπο να λέει ότι δεν γνώριζαν. Μα τι μαλάκες με περικεφαλαία είσαστε όλοι - και ο Πρόεδρος και το Υπουργικό Συμβούλιο και η Βουλή!! Που είχατε την έκθεση της Γενικής Ελέγκτριας από το 2009 - και έχετε το θράσος να λέτε ότι δεν ξέρατε!!!! Και έχετε το θράσος να μένετε στις καρέκλες σας και να νομίζετε πως το ότι παραιτήθηκε ο Υπουργός Άμυνας και ο Αρχηγός της Εθνικής Φρουράς είναι αρκετό!!! Ο Πρόεδρος γιατί στο καλό είναι ακόμα στη θέση του;;

Τι να πεις τώρα σε αυτή τη μάνα που έχασε τα δίδυμα παληκάρια της; Τι να πεις στους συγγενείς που πήγαν στο νεκροτομείο να αναγνωρίσουν καμένα και διαμελισμένα πτώματα; Τι να πεις στη μάνα, που ο γιος της χαροπαλεύει στην εντατική, έχοντας χάσει και τα δυο του μάτια, και με το πρόσωπο του παραμορφωμένο τόσο φριχτά που έπρεπε να τον αναγνωρίσει από ένα σημάδι στο χέρι;

Απόψε όλοι θα ξαναπάμε στη διαδήλωση και θα ανάψουμε ένα κερί στη μνήμη τους. Και αύριο όλοι στις κηδείες τους, να τις κάνουμε συλλαλητήριο. Να μη λείψει κανείς. Αρκετά κοιμηθήκαμε σαν λαός. Καιρός να ξυπνήσουμε. Αιωνία σας η μνήμη.

Τετάρτη 6 Ιουλίου 2011

dreaming of holidays

Το παρακάτω ποστ δεν έχει καμία λογοτεχνική αξία - δεν έχω καθόλου έμπνευση, παρ' όλ' αυτά θέλω να εκφραστώ! :)

Τις τελευταίες μέρες πάω στη δουλειά και ονειρεύομαι τις διακοπές μου! 4 βδομάδες έμειναν, και θα απαλλαγώ, έστω προσωρινά, από τα τηλέφωνα, τα e-mails, το τρέξιμο να τα προλάβω όλα που μοιάζει να μην τελειώνει ποτέ. Χωρίς internet. Τέλειο; Σίγουρα θα μου φανεί κάπως την πρώτη μέρα - αλλά μέχρι τη δεύτερη θα το έχω ξεχάσει!

Σαντορίνη. Μακάρι να βγάλει καπνούς το ηφαίστειο και να αναγκαστούμε να αποκλειστούμε εκεί για ακόμα κάποιες μέρες. :) Φραπέ στην παραλία, αντιηλιακό, περιοδικό. Περίπατοι στα δρομάκια του νησιού και φαγητό σε ταβερνούλες. Το ηλιοβασίλεμα στην Οία. Είπαμε να μετακινούμαστε με γουρούνες, το φοβάμαι λίγο, αλλά θα μου περάσει!

Βαριέμαι να γράφω μεγάλες προτάσεις. Θέλω μόνο να σου πω, πως η ζωή μου τώρα μ' αρέσει. Μετά από πολύ καιρό! Καινούρια όνειρα. Καινούρια πρόσωπα. Ηρεμία και χαλάρωση. Καλοκαίρι. Ευτυχία :)

Σε αφήνω, πάω για φραπεδάκι πάνω στο κύμα.

Πέμπτη 23 Ιουνίου 2011

στην απλότητα κρύβεται η πάσα σοφία και η πάσα τέχνη.

Η φράση του τίτλου δεν είναι δική μου, μόνο που δυστυχώς δε μπορώ να θυμηθώ πού την έχω διαβάσει. Την είχε πει κάποιος κριτικός (;) για κάποιο συγγραφέα που τον είχαν κατηγορήσει ότι έγραφε πολύ απλά - και όμως αυτός θεωρούσε ότι αυτή ήταν όλη του η τέχνη.

Απλή είναι και η απάντηση στα ερωτήματα μου. Τώρα που αρχίζω σιγά - σιγά να ηρεμώ (ακόμη έχουμε πολλή δουλειά στο γραφείο, αλλά όχι όπως πριν) μου φαίνεται απίστευτο το πώς, τώρα που έριξα λίγο τους ρυθμούς, όλα τα ερωτήματα που έμοιαζαν αναπάντητα και πιεστικά, βρίσκουν ξαφνικά πολύ απλές απαντήσεις.

Απλή είναι και η ευτυχία. Και ο ελεύθερος χρόνος - που τώρα έχω - είναι βασικό συστατικό της. Και ο ύπνος, που μου είχε λείψει τόσο πολύ! Κι ένα φραπέ με καλούς φίλους πάνω στο κύμα. Και ο περίπατος στην ακροθαλασσιά. Ευτυχία είναι τώρα που μεγάλωσαν οι μέρες και μπορώ να πάω στον τάφο της γιαγιάς μου στο χωριό ακόμη και μια καθημερινή μετά τη δουλειά, αν νιώσω την ανάγκη. Νιώθω πως ηρεμώ εκεί. Πως πολλά από τα ερωτήματα μου παίρνουν απαντήσεις. Και πως ένα πλάσμα που με αγαπά αφάνταστα είναι ακόμα δίπλα μου.

Νομίζω πως βρήκα την απάντηση στα ερωτήματα και του προηγούμενου ποστ... Εννοείται πως δεν θα είμαι με κάποιον απλά και μόνο για να αποδεικνύω στον περίγυρο μου πράγματα. Εννοείται πως δεν θα κάνω "σχέδιο Β" για κανέναν. Επίσης εννοείται πως δεν θα καθίσω να περιμένω κάποιον. Νομίζω πως, τελικά, αν θέλεις κάποιον, θα βρεις έναν τρόπο να του το πεις. Το να κάθεσαι και να κάνεις σενάρια γιατί δεν γίνεται τίποτα, είναι απλά, τελικά, θέμα εγωισμού - όπως λέει και ο αγαπημένος μου agnus dei. Τα πράγματα είναι κι εδώ απλά. Αν το κουμπί χωράει στην κουμπότρυπα, θα κουμπώσει - αν όχι, το μόνο που θα καταφέρεις τραβώντας το είναι ή να βγάλεις το κουμπί, ή να ξεχειλώσεις την κουμπότρυπα. Κι εγώ θέλω όλες μου τις μπλούζες όμορφες σαν καινούριες.

Επίσης συνειδητοποίησα ότι προστατεύω τον εαυτό μου με το να μου δημιουργώ απωθημένα. Τα τελευταία χρόνια μπορεί να αγνοώ κάτι που μπορεί να έχω μπροστά μου, και κυνηγώ κάτι άλλο, που μπορεί να μην μπορώ να το έχω - για 1593 λόγους. Τα πρόσωπα μπορεί να εναλλάσσονται, αλλά το μοτίβο είναι πάντα το ίδιο. Έτσι μπορεί να εξιδανικεύω κάποιον, να τον ανεβάζω στη σφαίρα του ιδεατού και να στενοχωριέμαι που δε μπορώ να τον έχω - τρομάρα μου. Στην πραγματικότητα, έτσι προστατεύω τον εαυτό μου από μια πραγματική σχέση, με τις δυσκολίες της και όλα εκείνα τα πράγματα που μπορεί να σε κάνουν να "πέσεις" ψυχολογικά. Το ξέρω πως ακόμα φοβάμαι - πως όσο κι αν το παίζω δυνατή και ψύχραιμη και ανεξάρτητη, στην πραγματικότητα τρέμω στην ιδέα να μου ξανασυμβούν κάποια πράγματα.

Νομίζω ότι είμαι έτοιμη για μια καινούρια αρχή. :)

Δευτέρα 13 Ιουνίου 2011

update

Πολλή δουλειά! Έχουμε το συνέδριο της εταιρείας και νιώθω πολύ κουρασμένη από την πίεση, το άγχος και τον όγκο της δουλειάς. Λείπουν και δύο άτομα με άδεια ασθενείας και τα περισσότερα τους καθήκοντα έχουν πέσει πάνω μου! Θέλω τόσο πολύ να φύγω και να ξαπλώσω σε μια παραλία, χωρίς να με νοιάζει τίποτα!
Συγνώμη που δεν απαντώ τα τηλέφωνα, θα τηλεφωνήσω μόλις μπορέσω!
(Μια ζωή τρέχω για κάτι, πεθυμώ να έρθει ένα Σαββατοκυρίακο που να μην έχω να κάνω τίποτα, και να κάααααααθομαι!)

Υ.Γ. Αμάν αυτή η μανία που έχουμε στην Κύπρο να τους ζευγαρώνουμε όλους! Στη δουλειά μου αποφάσισαν -πριν από μένα, για μένα, εννοείται- ότι εφόσον υπάρχει ένας 30άρης single και είμαι και εγώ, είναι καλές ηλικίες για να τα φτιάξουμε, να παντρευτούμε και να κάνουμε μωρά. Αφού αυτός είναι έτοιμος!!!! Ναι, το άκουσα και αυτό χτες! Εμένα με ρώτησε κανείς αν είμαι έτοιμη ή αν μου αρέσει καν; Το λένε για αστείο υποτίθεται αλλά οι περισσότεροι το εννοούν! Αμάν με αυτή την κυπριακή νοοτροπία του ότι μόνος σου δεν μπορείς να περνάς καλά, πρέπει να είσαι οπωσδήποτε διπλός, αλλιώς κάτι πάει λάθος. Και το άγχος που έχουν όλοι να σου βρουν κάποιον.

Υ.Γ.2. Πότε το παίρνεις απόφαση ότι μπορεί να σου αρέσει κάποιος αλλά σε αυτόν δεν αρέσεις; Άρχισα να νιώθω χαζή με τις ευκαιρίες που χάνω επειδή μου αρέσει κάποιος ο οποίος δε μου δίνει καμία σημασία σε ερωτικό επίπεδο. Σκέφτομαι ότι μπορεί εγώ να μένω -ηλιθιωδώς- κολλημένη κάπου και να αγνοώ κάποιον άλλον που ενδιαφέρεται και μπορεί και θέλει να μου δώσει πράγματα. Γνώρισα πριν λίγες μέρες κάποιον σε ένα πάρτι. Πολύ γλυκός και συμπαθητικός, φάνηκε να ξέρει να συμπεριφερθεί και να συζητήσει και έδειξε το ενδιαφέρον του. Και εγώ κάθομαι και σκέφτομαι μήπως δεν πρέπει να γίνει κάτι, αν και εφόσον γίνει κάτι με την άλλη υπόθεση! Τον τελευταίο καιρό αρχίζω να ανησυχώ για μένα! :)

Υ.Γ.3. Είμαι χαζή που σαν γυναίκα δεν κάνω "σχέδιο Β"; Προχτές μιλούσα με μια άλλη κοπέλα που δουλεύει στην εταιρεία. Είναι 25, αρραβωνιασμένη και έτοιμη να παντρευτεί. Με έχει πρήξει ότι πρέπει να βρω κάποιον - λες και ο έρωτας είναι ένα κουμπί που το πατάς και συμβαίνει. Τις προάλλες, που τις εξηγούσα σε τι συναισθηματική κατάσταση είμαι, με είχε βγάλει χαζή. Που δεν εκμεταλλεύομαι τις ευκαιρίες, που δεν έχω "σχέδιο Β", που δεν το κυνηγώ τελοσπάντων να αποκατασταθώ! Ότι είμαι χαζή που είμαι σε μια παρέα που αποτελείται κυρίως από άντρες και δεν κάνω κάτι με κανέναν! Αμάν!!!! 25 χρονών είπαμε και έχει αυτές τις απόψεις!! Και τι είναι ο άντρας που θα είναι το "σχέδιο Β" μου; Το πιόνι στα χέρια μου; Και τον έρωτα πού τον βάζουμε είπαμε; Και πώς θα μείνεις με κάποιον, άμα δε μπορείς να φανταστείς ούτε καν να σε φιλά; Πώς θα κάνεις έρωτα μαζί του, πώς θα κάνεις παιδιά; Γίνεται να είσαι 25 και να κάνεις τέτοιους συμβιβασμούς; Δεν είναι κάτι που θα κάνεις σε μεγαλύτερη ηλικία - και ΑΝ το κάνεις;

Κοίταξε κάτι προβληματισμούς που έχω η γυναίκα μες το κατακαλόκαιρο. Πάω να τους πνίξω σε ένα φραπέ.

Δευτέρα 30 Μαΐου 2011

μυρωδιά καλοκαιριού

Ξέρεις πόσο όμορφη είναι η Λεμεσός το καλοκαίρι;

Σήμερα πήγα για περπάτημα κάτω στην παραλία. Η θάλασσα πανέμορφη, να σε ηρεμεί, να σε γαληνεύει. Σκέφτηκα πόσο λυπάμαι τους ανθρώπους που είναι καταδικασμένοι να ζήσουν όλη τους τη ζωή σε μια πόλη χωρίς θάλασσα. Ελπίζω ότι δεν θα βρεθώ σε αυτό το δίλημμα ποτέ - νομίζω πως αν αναγκαστώ να ζήσω κάπου αλλού θα είμαι δυστυχισμένη.

Η καταπληκτική αίσθηση του να πίνεις τον καφέ σου πάνω στο κύμα. Το δέρμα που αρχίζει σιγά σιγά να μαυρίζει, τα μαλλιά που ανοίγουν από τον ήλιο, τα γυαλιά ηλίου, τα ρούχα που γίνονται ελαφριά και καλοκαιρινά. Η μυρωδιά της αρμύρας, οι μέρες που γίνονται μεγαλύτερες και νιώθεις ξαφνικά σαν να έχεις τις διπλάσιες ώρες στη διάθεσή σου. Το κύμα που σκάει στα βράχια, το παγωμένο τσάι, το χαμόγελο που φτάνει μέχρι τ' αυτιά. Οι βλακείες που λες και γελάς, η συζήτηση που δεν έχει ξαφνικά καμιά ανάγκη να 'ναι σοβαρή, η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι. Τα μάτια που γελάνε τόσο εύκολα πια, το νερό που κατεβάζεις με τα λίτρα, η άμμος που μένει στα παπούτσια μετά το περπάτημα δίπλα στη θάλασσα. Το παγωμένο φραπέ, η τρυφερή νύχτα, τα κεριά στην παραλία.

Λατρεύω το καλοκαίρι.

Πέμπτη 26 Μαΐου 2011

I'm bleeding - Christos Dantis


Αγαπώ Χρίστο Δάντη. Έχει γράψει και ερμηνεύσει συγκλονιστικά κομμάτια, όπως το I'm bleeding. Είναι, ουσιαστικά, η μουσική του Ματώνω της Πέγκυς Ζήνα, του οποίου αν δεν κάνω λάθος ήταν ο συνθέτης, στην οποία έβαλε αγγλικό στίχο. Το αποτέλεσμα, ένα απίστευτο κομμάτι. Εδώ και καιρό έψαχνα τους στίχους με απίστευτη επιμονή στο δίκτυο, όμως δεν κατάφερα να τους βρω πουθενά. Έτσι αποφάσισα να προσπαθήσω να τους καταγράψω μόνη μου. Με βοήθησαν ένας φίλος και μία φίλη μου. Π. και K. ευχαριστώ πάρα πάρα πολύ! :)




I'M BLEEDING
Music, Lyrics, Performance: Christos Dantis

I want you, like the sun that burns me through,
it melts my body, just like snow
girl, I want you so bad, don't you know
I want you, like my heart has caught on fire
it filled my body with desire,
girl, I want you so bad, don't you know


There you go, again you leave me,
here I go, I cannot breath in
give me just another night with you,
make my dreams come true
Pity me the fool of crying
woe is me I'm slowly dying
give me just another night with you,
make my dreams come true
I'm bleeding, I'm bleeding,
without your love I'm bleeding


I want you, like a pair of lips that do,
do not have a mouth to kiss,
if you taste the lips are one of
the thousand things I miss about you,
for the night alone is scary
I talk to you as if you're there
I pray you pay me a visit in my dreams


There you go, again you leave me,
here I go, I cannot breath in
give me just another night with you,
make my dreams come true
Pity me the fool of crying
woe is me I'm slowly dying
give me just another night with you,
make my dreams come true
I'm bleeding, I'm bleeding,
without your love I'm bleeding

Παρασκευή 13 Μαΐου 2011

φοβάμαι, μα στα πόδια δεν το βάζω πια...!

Φοβάμαι,


μα στα πόδια δεν το βάζω πια...


Και το υποσχέθηκα στον εαυτό μου - πριν λίγες μέρες που έκλεισα τα 25 μου.

Να βρίσκω το κουράγιο να αντέχω το βάρος των politically incorrect επιθυμιών μου.

Να μπορώ να αντέχω τα δυνατά συναισθήματα - τον τρελό έρωτα - κι όχι μόνο τον ασφαλή, εκείνον που ξέρω ότι μπορώ να διαχειριστώ.

(Έχω τόσο πολύ καιρό να ερωτευτώ, που έχω ξεχάσει πώς είναι. Πώς είναι;)

Να ξαναβρώ το θάρρος να κάνω τρελά όνειρα - κι όχι μόνο τα ασφαλή και τα σίγουρα.

Σε λίγες μέρες τελειώνω το μεταπτυχιακό μου. Για πρώτη φορά στη ζωή μου, δεν ξέρω σίγουρα τι θέλω. Εγώ - που ήμουν πάντα ένα τέρας σιγουριάς για τα θέλω μου και τέρας αποφασιστικότητας - θέλησης για να πετύχω τους στόχους μου.

Όσο κι αν φοβηθώ, στα πόδια δεν θα το βάλω - πια....!

Κυριακή 1 Μαΐου 2011

Γύρω απ' τ' όνειρο - acoustic

Στίχοι: Ελεάνα Βραχάλη & Γιάννης Δόξας
Μουσική: Γιώργος Σαμπάνης
Πρώτη εκτέλεση: Έλενα Παπαρίζου

Τους αγγέλους πάντα ονειρεύομαι αλλά,
με τους δαίμονές μου ζω και υπάρχω τελικά
Φοβάμαι μα να΄μαι εδώ μπροστά
φοβάμαι μα στα πόδια δε το βάζω πια

Γύρνα με στο χθες
σαν παλιά ταινία η ζωή μας να παίξει
πλάνα με σιωπές μέχρι στο φιλί μας
η ανάσα ν΄αντέξει

Έχεις βρει άλλη αγάπη
ή μονάχος τριγυρνάς
γη μου σαν το φεγγάρι
γύρω απ΄το όνειρο γυρνάς
ο θυμός σου είναι άμυνα στον φόβο
μη τυχόν και αισθανθείς
χωρίς μια πατρίδα νικητής

Έχουμε όλοι ευθύνες που αποφεύγουμε καλά
μα μπροστά της κάποτε τις βρίσκει η καρδιά
Με βέλη ο έρωτας χτυπά
και θέλει να μη ζούμε εμείς μηχανικά




πανέμορφο, λατρεμένο τραγούδι.

Σάββατο 2 Απριλίου 2011

ατέλειες και ομορφιά

Δεν αντέχω τη συμμετρία και την πλήρη αρμονία. Με τρελαίνει. Δε μπορώ να φορέσω το ίδιο χρώμα στη τσάντα και στα παπούτσια μου. Δε θέλω τα ρούχα μου να είναι πλήρως σεταρισμένα και ακριβώς στην ίδια απόχρωση. Βαρεμάρα. Αν θα πάρω τη τσάντα τη μπεζ, θα βάλω άλλο χρώμα μπότες. Αν θα φορέσω ένα έντονο χρώμα, δεν θα βάλω δεύτερο στην ίδια απόχρωση για να το σετάρω. Δε μ' αρέσει το μαύρο που είναι ασφαλές χρώμα, και ποτέ δε θα βάλω πάνω από ένα μαύρο κομμάτι στο ίδιο ντύσιμο (εκτός αν είναι επίσημο) - το θεωρώ τραγική έλλειψη πρωτοτυπίας. Θέλω κάτι να ξεφεύγει, έστω και λίγο.

Το ίδιο και στους ανθρώπους - λατρεύω τις ατέλειες. Γιατί ξεφεύγουν από την εικόνα του "τέλειου" που έχουμε όλοι στο μυαλό μας και τολμούν να κάνουν δήλωση - πως το γοητευτικό δεν είναι απαραίτητα το αψεγάδιαστο. Το αντίθετο μάλλον. Εκείνος ο άντρας που έχει λίγη κοιλίτσα - πόσο πιο σέξι είναι από τον άλλο που είναι φέτες. Πόσο πιο πολύ σου δίνει την αίσθηση ότι ξέρει να απολαμβάνει τη ζωή του - και ότι θα απολαύσει κι εσένα. Εκείνος που φορά τα γυαλιά του την ώρα που διαβάζει - και δεν ξέρει πόσο γοητευτικός είναι. Εκείνος που είναι ψηλός και είναι λίγο άτσαλος και αδέξιος στις κινήσεις του - και όμως αν σου αρέσει είναι ο πιο αρμονικός άντρας του πλανήτη. Εκείνος που είναι κοντός και γεροδεμένος και σε έχει τρελάνει. Αυτό ερωτεύεσαι στον άλλον, τις "ατέλειες" του - ό,τι κι αν ορίζουμε ως ατέλειες, γιατί η ομορφιά είναι πολύ υποκειμενική τελικά.

Κρίμα που ζούμε σε μια εποχή που μας θέλει όλους ίδιους, πλαστικούς, με τα ίδια σώματα, τα ίδια πρόσωπα, το ίδιο ντύσιμο, την ίδια συμπεριφορά. Αντιστάσου - να 'σαι σίγουρος ότι είσαι πανέμορφος όπως ακριβώς είσαι. Αρκεί να το πιστέψεις.

Τετάρτη 30 Μαρτίου 2011

Δε θα μου πείτε πώς να ζω ούτε και πώς να ονειρευτώ...


Πρόσεχε
Στίχοι, Μουσική, Πρώτη εκτέλεση: Σταύρος Νταντούς

Που να 'ναι αυτό τ' αληθινό το ένστικτο το ζωντανό
δε θέλω εγώ να ενταχθώ στο σάπιο σύστημα αυτό
που θα με κάνει να μισήσω αυτό που έχω κι αγαπώ
όλο τον κόσμο μου τριγύρω και τον άλλο μου εαυτό

Άκου με, ψάξε μέσα στην καρδιά σου
μέσα εκεί κρύβονται τα μυστικά σου
άκου με, ρόδα είναι και γυρίζει
πρόσεχε, τη ζωή μη χαραμίζεις

Δε θα μου πείτε πως να ζω ούτε και πως να ονειρευτώ
αν θα 'χω αμάξια και λεφτά ή την καλύτερη δουλειά
που θα με κάνουν να πιστέψω ότι αξίζω κι ότι ζω
μα στην ουσία περιμένω ένα θαύμα να σωθώ

Άκου με, ψάξε μέσα στην καρδιά σου
μέσα εκεί κρύβονται τα μυστικά
που είναι σ' όλους μας γνωστά, αλλά πολύ βαθιά κρυμμένα
σπάστε σας λέω τα δεσμά, και μη φοβάστε πια κανένα..

Κάνε λοιπόν αυτό που θέλεις δίχως ένα δισταγμό
σταμάτα πια λοιπόν να τρέχεις δίχως λόγο και σκοπό...

Άκου με, ψάξε μέσα στην καρδιά σου
μέσα εκεί κρύβονται τα μυστικά σου
άκου με, ρόδα είναι και γυρίζει
πρόσεχε, τη ζωή μη χαραμίζεις...

Δευτέρα 7 Μαρτίου 2011

36 and counting

Είναι 36. Παλεύει να αντέξει την επώδυνη αγωγή μετά την εγχείρηση για την ενδομητρίωση. Οι ενέσεις την πονάνε. Η γιατρός της έδωσε deadline. "Τον Ιούνιο, που τελειώνουν οι ενέσεις, πρέπει να μείνεις έγκυος. Είναι η καλύτερη σου ευκαιρία να κάνεις μωρό. Μετά οι πιθανότητες σου μειώνονται δραματικά." Προσπαθεί να της εξηγήσει ότι δεν είναι με κάποιον και ότι είναι πολύ δύσκολο να κάνει μια σχέση, πόσο μάλλον με αυτή την προοπτική. Την αγχώνει το μέλλον. Αναρωτιέται αν ήταν τρομερά επιλεκτική στη ζωή της. Προσπαθεί να βρει πού έκανε το λάθος.

Είναι 36. Ήταν επιλεκτική. Χωρίς να προσπαθεί πολύ για τις σχέσεις της. Δεν ήθελε να υποφέρει, αν κάτι δεν "τραβούσε". Χωρίς σχέση τα τελευταία δύο χρόνια, με τους συγγενείς και τους φίλους να λένε (κάποιοι μπροστά της) ότι θα μείνει στο ράφι. Γνώρισε τον έρωτα της ζωής της σε ένα beach party. Νόμιζε θα ήταν μόνο για το καλοκαίρι. Από άλλη χώρα εκείνος, πώς να αντέξει μια σχέση από απόσταση; Και όμως άντεξε. Και άφησε τη ζωή του στην άλλη χώρα για να ζήσει μαζί της.

Είναι 36. Θυσίασε τη ζωή της για να φροντίζει τον άρρωστο πατέρα της. Πώς να κάνεις σχέση; Δουλειά - σπίτι, σπίτι - δουλειά. Η αλήθεια είναι ότι ήταν επιλεκτική. Κάπου εκεί άρχισε να την πιάνει το άγχος, πότε θα παντρευτεί και πότε θα κάνει οικογένεια. Γνώρισε κάποιον μέσω κοινών γνωστών. Θα μπορούσες να το πεις και προξενιό. Σημασία έχει ότι στην τελική τον ερωτεύτηκε. Ή τουλάχιστον έτσι της φαίνεται. Δεν ξέρει, γιατί έχει καιρό να ερωτευτεί. Θα παντρευτεί και πετά στα σύννεφα.

Και γω τις βλέπω και τις τρεις. Πανέμορφες με τις ατέλειες τους. Καθημερινές γυναίκες, με το άγχος της σύγχρονης ζωής, να τρέχουν να τα προλάβουν όλα και μέσα σ' όλα και τον εαυτό τους. Δεν ξέρω ποια από τις τρεις θα είναι πιο ευτυχισμένη στο μέλλον. Ξέρω όμως ότι κάθε γυναίκα έχει το δικαίωμα να 'ναι επιλεκτική. Δεν πρέπει να 'ναι ο τέλειος - ούτε κι αυτή είναι τέλεια. Θα πρέπει όμως να ερωτευτεί αυτόν που θα είναι μαζί του. Να θέλει να τον φιλήσει. Να θέλει να κάνει έρωτα μαζί του. Να μην τραβιέται στην άλλη άκρη του κρεβατιού από την πρώτη νύχτα.

Με κάποιες από μας η ζωή είναι πιο γενναιόδωρη, και φέρνει τον ιππότη, ακόμα κι εκεί που θα ΄λεγες πως όλα έχουν χαθεί. Κάποιες άλλες από 'μας δεν είναι τόσο τυχερές. Πώς μπορείς να ξέρεις από πριν πού πρέπει να κάνεις το συμβιβασμό για να μη μείνεις μόνη; Δε μπορείς να ξέρεις. Κι αν θα επιλέξεις να ακολουθήσεις τα "θέλω" σου, μπορείς μόνο να εύχεσαι ότι κάνεις το σωστό κι ότι δε θα μετανιώσεις αργότερα. Θέλει κότσια, αδερφάκι μου.

Σάββατο 5 Μαρτίου 2011

Η ζωή μου άνω κάτω

Στίχοι: Γιάννης Γούνας
Μουσική: Στέφανος Κορκολής
Πρώτη εκτέλεση: Άλκηστις Πρωτοψάλτη

" στο μεγάλο πανικό θα μιλάω στον ενικό
οικειότητα μεγάλη, δεν φοβάμαι όπως οι άλλοι
στης καρδιάς μου το βυθό, είναι λέω κανείς εδώ;
θα δολώνω τ΄όνειρό μου μήπως βρω τον άνθρωπό μου.."





για τους (πραγματικά υπέροχους) στίχους, http://stixoi.info/stixoi.php?info=Lyrics&act=details&song_id=41238

Πέμπτη 17 Φεβρουαρίου 2011

γράμμα στην τύχη μου

Αγαπημένη μου τύχη,

Καταρχήν θέλω να σε ευχαριστήσω που ό,τι σου ζήτησα για το ταξίδι μου έγινε, που τα αεροπλάνα και τα λεωφορεία μου ήρθαν κανονικά για το ταξίδι (βλ. προηγούμενο post), και που το μετρό δούλευε όοοολες τις μέρες που ήμουν εκεί. Πραγματικά το εκτίμησα.

Επίσης σε ευχαριστώ για τα τέλεια, σέξι φορέματα που βρήκα στα μαγαζιά στις εκπτώσεις, που θα με κάνουν να μοιάζω τουλάχιστον με την Κιμ Καρντάσιαν. Ελπίζω να μου βρεις και διάθεση να βγαίνω έξω για να τα φορέσω, που φέτος με την ξενερουά διάθεση του διαβάσματος, το βλέπω λίγο χλωμό. Αλλιώς, next year:) Ευχαριστώ επίσης για τις τέλειες μπότες και τσάντες. Και κυρίως, που όλα αυτά τα πήρα από Αθήνα και δεν εξαφανίστηκε το budget μερικών μηνών.

Θα ήθελα, σε παρακαλώ, να σταματήσεις να μου πετάς ερωτεύσιμο κόσμο μες τα μούτρα μου τώρα που προσπαθώ να τελειώσω τη διατριβή μου. Τόσο καιρό με έγραφες και τώρα με θυμήθηκες; Προς το παρόν είμαστε κλειστά, άντε μπράβο, και θέλω να αποφοιτήσω το Μάϊο. Εμένα, άμα αρχίσει να πετά αλλού ο νους μου, χέσε μέσα. Σε παρακαλώ επίσης να επαναφέρεις τη συγκέντρωση μου καθώς και την ικανότητα σύνταξης 3 προτάσεων χωρίς στο μεταξύ να έχω διαβάσει 3 άρθρα στο yupi.gr και να έχω χαζέψει 3 άλμπουμ στο facebook.

Θα ήθελα επίσης έμπνευση για να γράφω ωραία πράγματα και όχι μαλακίες, όπως νιώθω ότι γράφω τώρα, που τα γράφω με το ζόρι επειδή βαριέμαι.

Θα ήθελα να με βοηθήσεις να προλάβω το επόμενο μου deadline, γιατί αν ζητήσω κι άλλη αναβολή, η καθηγήτρια μου θα με αποκεφαλίσει.

Επίσης σε παρακαλώ κάνε το χειμώνα να φύγει γρήγορα, τον βαριέμαι και με πιάνει κατάθλιψη.


Δεν ζητώ πολλά, ε; Μόνο τα αναμενόμενα. Περιμένω e-mail με την προσφορά σου.



Υ.Γ. Εσένα, που δεν πρέπει να σε σκέφτομαι, θα σε ξεχάσω. Θα σε ξεχάσω. Θα σε ξεχάσω. Θα σε ξεχάσω. Μα άκουσες τι σου είπα; Θα σε ξεχάσω.

Δευτέρα 7 Φεβρουαρίου 2011

για την Αθήνα κι άλλα χαλαρωτικά.

Αναζωογονήθηκα! Ταξιδάκι στην Αθήνα. Ξέφυγα από τα deadlines της δουλειάς, του μεταπτυχιακού, από το πήξιμο της καθημερινής ζωής. Για λίγες μέρες δεν είχα κανέναν -μα κανέναν- να με πρήζει! Μου έφυγαν και οι αναγούλες στο στομάχι που έχω συνέχεια τον τελευταίο καιρό - ούτε έγκυος να ήμουν! Από το άγχος ήταν τελικά... Πρέπει να προσπαθήσω να το διαχειρίζομαι καλύτερα.

Ευτυχώς, δεν είχα πουθενά internet. Το κινητό μου δε μπορεί να πιάσει wireless, και αντιστάθηκα στον πειρασμό να μπω μέσω των computer του ξενοδοχείου. Και το αίσθημα ήταν απίστευτα απελευθερωτικό. Τι να σου πω, ένιωσα ότι μεταφέρθηκα σε έναν άλλο πλανήτη, όπου το μόνο που φαινόταν να είναι σημαντικό ήταν τα ψώνια στα μαγαζιά, πού θα πήγαινα και ποιους φίλους θα έβλεπα. Πρωτόγνωρη εμπειρία :)

Ευτυχώς που τα κατάφερα να δω το φίλο με την τεράστια, ζεστή αγκαλιά. Δεν το έχουμε στην κουλτούρα μας να αγγιζόμαστε με τους φίλους μας. Σκέψου πότε ήταν η τελευταία φορά που αγκάλιασες ένα φίλο ή μια φίλη σου. Δύσκολο. Και γω είμαι τόσο τυχερή που έχω έναν φίλο που τολμά να το κάνει. Μου έδωσε μια τεράστια, προστατευτική αγκαλιά. Σαν ο μεγάλος αδερφός που -δυστυχώς- δεν έχω. Είπαμε τα νέα μας.

Είδα και μια άλλη φίλη που την αγαπώ πολύ. Κι αυτή με ανοιχτή την καρδιά και την αγκαλιά της.

Περπάτησα σε γνώριμους και αγαπημένους τόπους. Την Αθήνα την υπεραγαπώ γιατί έζησα τα πιο όμορφα και ανέμελα μου χρόνια εκεί. Δεν είναι μόνο το nightlife και τα μαγαζιά. Είναι αυτή η μαγική της ενέργεια. Η ανεξήγητη σε κάποιον που δεν την αγαπά, που δεν την έχει ζήσει. Μακάρι να μπορούσα να μείνω περισσότερο, αλλά δεν ορίζουμε εμείς πάντα την πορεία της ζωής μας. Ούτε παίρνουμε πάντα αποφάσεις σκεφτόμενοι μόνο τους εαυτούς μας.

Ευτυχώς που δεν είχα περισσότερο χρόνο για τα μαγαζιά, γιατί θα ερχόμουν πίσω εντελώς χρεοκοπημένη! Πήγαμε σε περίοδο εκπτώσεων, οπότε καταλαβαίνεις! 'Ηρθα πίσω με μια βαλίτσα ψώνια, και ο μόνος λόγος που δεν ήταν περισσότερο ήταν γιατί δε θα μπορούσα να την περάσω στο check in.

Πίσω στην καθημερινότητα τώρα, αλλά με πιο πολύ κέφι και διάθεση. Αν είναι κάθε φορά που πάω να γυρνάω έτσι, πρέπει να πηγαίνω τουλάχιστον δυο φορές το χρόνο!

Άσχετο με τα πιο πάνω, αλλά είδες τι γράφει η Άση Μπήλιου στο αστρο-ημερολόγιο της του 2011 για τους Ταύρους; "Ερωτικά, η χρονιά είναι ιδιαίτερα θετική κι έτσι οι αδέσμευτοι θα βρουν (αν δεν έχει γίνει ήδη) κάποιον/α να τους αγαπά και να τους φροντίζει". Κυρία Άση μου, Ζυγός ή Υδροχόος να μην είναι μόνο, κατά τα άλλα είμαστε ανοιχτοί σε προτάσεις!

Επίσης άσχετο, το να ζωγραφίζεις είναι απίστευτα χαλαρωτικό. Ξεκινήσαμε πίνακα σε καμβά στα μαθήματα τέχνης και δε μπορούσα να το πιστέψω: όση ώρα δούλευα πάνω του, το μοναδικό που με ένοιαζε ήταν να τον κάνω ωραίο. Δε μπορούσα να σκεφτώ ή να θυμηθώ τίποτα άλλο. Γιατί έπρεπε να γίνω 24 για να το ανακαλύψω αυτό;

Άσχετο νούμερο 3, αλλά σχετικό με τα χαλαρωτικά: όταν πραγματικά θέλεις κάτι, να το αποδέχεσαι σαν κομμάτι του εαυτού σου και όχι να το αποποιείσαι επειδή δεν ταιριάζει με την κοινωνικά αποδεκτή εικόνα που προσπαθούμε όλοι να φτιάξουμε. Όπως εγώ που μισώ το αλκοόλ. Φοβόμουν να το πω μέχρι κάποια ηλικία, βγαίναμε και κατέβαζα ποτήρια για να μην με πουν ξενέρωτη. Τώρα που "μεγάλωσα" ξέρεις τι νομίζω; Στα τέτοια μου κι αν με πουν ξενέρωτη εξαιτίας αυτού. Γιατί να καταπιέζομαι;

Πίσω στην Αθήνα, λέω να ξαναπάω το καλοκαίρι.. Άμα είναι να έχουμε τόσο ευεργετικά αποτελέσματα, του τύπου ανανεωμένη γκαρνταρόμπα, διασκέδαση, ανανεωμένη διάθεση και ψυχική ξεκούραση.. Αξίζει.. Ε;.... :)

Τρίτη 25 Ιανουαρίου 2011

για τη δύναμη και την αδυναμία

Σκέφτομαι τα πράγματα που νομίζουμε ότι είναι η δύναμη μας και τελικά είναι η αδυναμία μας.

για μένα;

η αυτοπειθαρχία μου... γιατί πολλές φορές καταπιέζω φοβερά τον εαυτό μου... και δε μπορώ να θυμηθώ την τελευταία φορά που άφησα τον εαυτό μου να κάνει κάτι που ήταν "λάθος".

η συνεχής στοχοθέτηση και η υπερβολική προσήλωση στους στόχους μου. γιατί συχνά ξεχνώ να απολαμβάνω τη διαδρομή. και ίσως τελικά η Ιθάκη να είναι υπερτιμημένη. φτάνεις σε ένα σημείο που η ζωή γίνεται αβάσταχτη γιατί ούτε στους στόχους σου δε μπορείς να βρεις χαρά, κι όλο σκέφτεσαι τα πράγματα που στερήθηκες.

το να δείχνω παντού και πάντα δυνατή. να μην επιτρέπω στον εαυτό μου να δείξει ότι πόνεσε για κάτι, ότι στενοχωρέθηκε, ότι κάτι με έχει λυγίσει. είναι απίστευτο το πόσο δυναμική εικόνα βγάζω και πόσο εύθραυστη είμαι μέσα μου.

κι όμως, όλα τα πιο πάνω, είναι πράγματα που τα επαινούν πάρα πολύ οι γύρω μου. πράγματα που τα θαυμάζουν - τουλάχιστον έτσι λένε - και κάπως έφτασα να έχω ανάγκη να βλέπω τον εαυτό μου μέσα από τα δικά τους μάτια. να κυνηγώ τους στόχους μου σαν τρελή, να αυτομαστιγώνομαι μέχρι να φτάσω εκεί που θέλω. (εκεί που θέλω άραγε ή εκεί που θα κερδίσω λίγο παραπάνω θαυμασμό και σεβασμό;) αξίζει άραγε τον κόπο να δείχνω πάντα δυνατή, ενώ κάποιες φορές θέλω απλά να παραδεχτώ ότι γονάτισα;

το σκέφτηκες ποτέ; ότι τα πράγματα που οι άλλοι θαυμάζουν πάνω σου μπορεί να σε καταδυναστεύουν;

Πέμπτη 6 Ιανουαρίου 2011

για το 2011

Όνειρα και σχέδια για τη νέα χρονιά; Τίποτα μεγάλο, μόνο τα μικρά μικρά και καθημερινά. Περιμένω πώς και πώς το ταξίδι στην Αθήνα, αρχές του Φλεβάρη, όχι μόνο γιατί την έχω πεθυμήσει, αλλά επειδή δεν ταξιδεύω συχνά εκτός. Περιμένω και την εξόρμηση στα βουνά με καλούς φίλους τέλη αυτού του μήνα που μας μπαίνει. Θα 'θελα να πάω και κανένα ταξιδάκι το καλοκαίρι, αλλά θα δω αν θα 'χω λεφτά ή αν θα 'μαι απένταρη πάλι!

Τελευταίο εξάμηνο του μεταπτυχιακού, δεν πίστευα ποτέ ότι θα το έλεγα αυτό, αλλά ανυπομονώ να τελειώσω!

Για ερωτικά αυτολογοκρίνομαι πια να τα γράψω εδώ, τώρα που ξέρω σίγουρα ότι διαβάζουν το μπλογκ και κάποιοι γνωστοί. Δε βαριέσαι, (γενικότερα) καλύτερα να ζεις παρά να γράφεις!

Καλή χρονιά σε όλους μας, να 'χουμε την υγεία μας, να ομορφαίνουμε, να αγαπάμε, να κάνουμε τις ζωές μας καλύτερες και να χαμογελάμε!

Αφιερώνω σε όλους το τραγούδι, δεν ξέρω αν είναι υπερβολικά εμπορικό για τα γούστα σας, αλλά εμένα μ' αρέσει πολύ. Με όλη μου την αγάπη!