Ένα κομμάτι απ’ την καρδιά μου

Τι να γράψω πες μου. Τι με αφορά; Τι σε αφορά; Σε αυτή τη δύσκολη εποχή το μόνο που μοιάζει να είναι σίγουρο είναι η αβεβαιότητα.

Το ξέρεις πως δεν θέλω πια να γράφω για τα προβλήματα και τα αδιέξοδα μου σε αυτό εδώ το blog. Παλιά έγραφα, και αυτός ήταν και ο λόγος που το ξεκίνησα. Για να βρίσκω μια διέξοδο. Δεν θέλω πια. Γιατί τα κάνω μεγαλύτερα γράφοντάς τα. Αυτός είναι ο πραγματικός, εγωιστικός λόγος. Αλλά και γιατί, όπως θέλω πάντα να βοηθώ κόσμο, θέλω να το κάνω και από εδώ. Όπως θέλω να βοηθώ να βρεθούν δουλειές, να γνωρίζεται κόσμος μεταξύ του, να οργανώνουμε πράγματα στον ελεύθερο μας χρόνο, έτσι θέλω και από το blog μου να κάνω αυτόν που θα με διαβάσει πιο αισιόδοξο και χαρούμενο. Αλλά και πιο γενναίο, πιο μαχητικό. Πιο αγωνιστικό για τη ζωή του.

Το Μάη κλείνω τα 27. Σκέφτομαι και νιώθω και ενεργώ σαν 37. Κάποια γεγονότα και συγκυρίες στη ζωή μου με ανάγκασαν να σκέφτομαι  πιο ώριμα απ’ ότι η ηλικία μου υπαγορεύει. Όταν αναγκαστείς από πολύ μικρή ηλικία να πάρεις μεγάλες αποφάσεις και ευθύνες βλέπεις τον κόσμο με πολύ διαφορετική ματιά απ’ ότι οι συνομήλικοι σου. Και όταν ζήσεις κάποια γεγονότα που σε συνταράζουν σαν άτομο, ολόκληρη η ζωή και η κοσμοθεωρία σου αλλάζει. Ψάχνω πάντα να βρω το νόημα πια. Να ταΐζω την ψυχή μου με αγάπη, να περνώ ποιοτικό χρόνο με αυτούς που αγαπώ, να κάνω πράγματα χωρίς να τα αναβάλλω. Το μεγαλύτερο πρόβλημα όλων εμάς των ανθρώπων είναι ότι νομίζουμε ότι έχουμε χρόνο. Δεν έχουμε. Στο λέω γιατί το έχω ζήσει από πρώτο χέρι και το θυμάμαι καθημερινά.

Δεν ξέρω αν στο έχω πει ποτέ, αλλά η μεγαλύτερη μου επιθυμία είναι να κάνω παιδιά. Έχω ανάγκη αυτό το θαύμα της ζωής για να πιστέψω ότι μπορεί να υπάρχει κάτι μετά από αυτή τη ζωή που ξέρουμε και βλέπουμε. Ότι όταν πεθαίνουμε δεν γινόμαστε απλά χώμα. Ότι η ζωή μπορεί να νικά το θάνατο, ότι η δημιουργία είναι ισχυρότερη από την φθορά.

Άλλα ήθελα να γράψω και τελικά κατέληξα να γράφω για τα υπαρξιακά μου. Ένα κομμάτι της καρδιάς μου είναι σ’ αυτές τις γραμμές. Σκέψεις, φόβοι, αδυναμίες, όνειρα. Σου το δίνω γιατί θέλω να μην φοβάμαι πια. Η εξομολόγηση των φόβων μας είναι η μεγαλύτερη μας δύναμη. Και θέλω επίσης να σου πω να εκτιμάς και να αγαπάς αυτά που έχεις – και μιλώ κυρίως για τα άυλα. Και να παλεύεις για τη ζωή σου, ακόμα και στις πιο σκοτεινές της εποχές.