Κυριακή 24 Αυγούστου 2008

νύχτες στην Αθήνα - 1

Νύχτες και μέρες στην Αθήνα.
Κυρίως νύχτες. Μια μαγική ενέργεια που νιώθεις να έρχεται από παντού και σε τυλίγει. Θυμάμαι...
Να περπατάμε νύχτα στο πάρκο, και εκεί, σ' ένα παγκάκι, να βγάζουμε τα σώψυχά μας, κι εσύ να μ' ακούς να σου λέω όλ' αυτά που με πονάνε, κι όλα τα πράγματα για τα οποία κάνω τη γενναία, και να φαίνεσαι εσύ γενναίος στη θέση μου, και να μου λες ότι είναι ok να σπάζεις καμιά φορά. Να μπορώ να κλάψω και να με πάρεις μια αγκαλιά, όλα θα πάνε καλά. Πεθύμησα την αγκαλιά τη γεμάτη αγάπη. Να πίνουμε το κρασάκι μας και να λέμε κουβέντες όμορφες, κουβέντες αληθινές, για τα σχέδια που κάνουμε για τη ζωή μας και δε φοβόμαστε να τα πούμε ο ένας στον άλλο. Ν' ακούμε τα βατράχια μες τη νύχτα και τι όμορφα που είναι και πράσινα και ανέμελα. Πόση ευτυχία μπορεί να κρύβουν οι καθημερινές στιγμές μ' ένα φίλο που αγαπάς πολύ, εκείνη τη νύχτα το έμαθα. Σ' ευχαριστώ!....

Κυριακή 17 Αυγούστου 2008

μπορεί να μου εξηγήσει κάποιος γιατί λέω ''όχι'', ενώ όλα μέσα μου φωνάζουν το ''ναι'';..........................

Παρασκευή 15 Αυγούστου 2008

Σε λίγες ώρες φεύγει ένας πολύ καλός φίλος για Αθήνα.
Με τη φυγή του αρχίζει να έρχεται, σιγά σιγά, σκληρή η συνειδητοποίηση πως η φοιτητική ζωή τέλειωσε.
Μια θλίψη και μια απέραντη νοσταλγία.
Δε μπορώ να μείνω άλλο σπίτι. Νιώθω πως θα με πλακώσει.
Όλοι αυτοί, από τόσο διαφορετικές γωνιές της Κύπρου, που βρεθήκαμε και συναντήθηκαν οι ζωές μας και τώρα χωρίζουν πάλι.
Άλλοι πάνε για μεταπτυχιακά... Αγγλία, Γαλλία...
Άλλοι μένουν Αθήνα...
Άλλοι έρχονται Κύπρο...
Και οι φιλίες που δημιουργήσαμε;
Τι θα γίνει μ' αυτές;
Τι γίνεται όταν κάποιοι από τους ανθρώπους που συνδέθηκες πιο πολύ μένουν πια σε άλλες πόλεις;
Το ξέρω πως η καρδιά αγαπά κι από μακριά!...
Και με τις καθημερινές στιγμές τι γίνεται;...
Το ξέρω πως γίνομαι γελοία συναισθηματική.
Δώστε μου μια δικαιολογία.

Πέμπτη 14 Αυγούστου 2008

ρόλοι και ακροατήρια

Και για πες μου τι κάνεις, όταν σε χτυπά αλύπητα η μοναξιά, όταν θέλεις μια αγκαλιά να σε κρατά σφιχτά αλλά δεν την έχεις, και το βουητό της πόλης γίνεται πιο φριχτό από ποτέ;
Αφήνεις την κάθε μέρα να περνά, έτσι αδιάφορα, κι ούτε σε νοιάζει γιατί και πώς, σου είναι αρκετό που ξημερώνει και βραδιάζει, που περνάνε οι μέρες, κι όλο κάτι περιμένεις, και δεν έρχεται, και το περιμένεις κι άλλο, και πάλι δεν έρχεται, και μια μέρα ξυπνάς κι ανακαλύπτεις ότι ξόδεψες τόση ζωή μάταια!
Χτες περπατούσα δίπλα στη θάλασσα και τα ίχνη από τα βήματά μου τα έσβηνε το κύμα. Τη ζωή δεν τη νοιάζει αν έζησες ή όχι- σε όλους σβήνει τα χνάρια, και πολύ λίγοι κατάφεραν ν' αφήσουν ένα σημαδάκι. Ένα πετραδάκι αμετακίνητο για να τους θυμούνται οι επόμενες γενιές. Πέρασες κι εσύ, μα τη ζωή τί τη νοιάζει; Σβήνει τα βήματα σου πανεύκολα. Τουλάχιστον το ευχαριστήθηκες;
Προσπάθησα, ζωή, μα πάντα κοίταγα το ακροατήριο. Προσπάθησα να παίξω το ρόλο μου όσο πιο καλά μπορούσα. Ακόμα κι αν δε συμφωνούσα στη διανομή. Ήθελα να ευχαριστήσω το κοινό. Μα τέλειωσε η παράσταση και χειροκρότημα δεν πήρα.
Άξιζε τον κόπο;.....

πρότερα - 1

έκανα πολλή υπομονή και για καιρό αναζητούσα,
κάτι που θα' κανε τη δύστυχη ψυχή μου να πετάξει.
ένιωθα μόνη και με όνειρα από λάθος εποχή,
με λάθος στόχους και με λάθος διαδρομή,
που κάποτε έπρεπε ν' ανοίξει και ν' αλλάξει.
ήτανε μήνες που σ' αγάπησα πολύ,
μα εσύ δεν ήθελες και το καταλαβαίνω.
δεν φταις εσύ για τη χαμένη μου ζωή,
μα εγώ που ήθελα σε ψεύτικες ελπίδες να επιμένω.
δεν ξέρεις πώς είναι να θέλεις να σου δώσουν λίγη αγάπη,
αλλά στο τέλος της ημέρας να μην παίρνεις καθόλου,
δεν ξέρεις πώς είναι να θες απεγνωσμένα λίγη αγάπη,
να τη ζητάς σε παραμύθια και παιχνίδια του μυαλού.
μα εγώ σε όλ' αυτά από δω κι εμπρός επαναστατώ.
θέλω να ζήσω τη ζωή μου απ' την αρχή για μένα μόνο,
να κάνω όνειρα καινούρια, σε στέρεη γη πια να πατώ,
να λυτρωθώ απ' όλα όσα μ' έκαναν να πληγωθώ.
απ' την καρδιά μου ξεκινάει μια φωτιά
να κάψει ό,τι με πληγώνει και μου τρώει τα σωθικά.

νυχτερινές σκέψεις

Κι αν αυτά ήταν τα τελευταία μου λόγια προς εσένα, τι θα έκανες; Θα τα πετούσες ή θα τα φύλαγες βαθιά μες την καρδιά σου;
Κι αν ήταν να πεθάνω αύριο; Θα έκανες ό,τι μπορούσες για να μου δείξεις την αγάπη σου; Θα μ' έπαιρνες μια σφιχτή αγκαλιά;
Μ' αρέσει τη νύχτα. Να νιώθω τη μαγική της ενέργεια και να ανασαίνω με τις ανάσες των δέντρων. Κάτι μαγικό θα συμβεί απόψε. Κάτι όμορφο. Ξέχασες πόσο όμορφο είναι να μιλάς με την ψυχή σου;
Απόψε μίλησα με την ψυχή μου. Την έχασα για πολύ καιρό, μες την πολλή συνάφεια του κόσμου. Την έβρισκα κάποιες φορές κι έμενα να την κοιτάζω από μακριά καθώς περπατούσε μες τα δέντρα. Μια εικόνα θολή. Κι εγώ χαμένη. Περπατώντας χωρίς να προχωράω, ζώντας χωρίς να βιώνω. Και το χαρτί και η πένα μακρινή ανάμνηση. Και κάτι στην ψυχή μου να φουσκώνει, να φουσκώνει και να μη μπορεί να βρει διέξοδο.
Και ξαφνικά, σαν να άστραψε φως. Κι όλα όσα ζούσαν μέσα μου μήνες τώρα, να βρήκαν το δρόμο να γεννηθούν.
Το να ζεις με την ανάσα του θανάτου δίπλα στο πρόσωπο σου είναι ευλογία. Γιατί σε κάνει να νιώθεις ζωντανός μέχρι το τελευταίο σου κύτταρο. Όλοι οι άλλοι γύρω σου να νομίζουν πως θα ζήσουν για πάντα, και δεν πειράζει αν σπαταλούν τις στιγμές τους σε ανοησίες, δεν πειράζει αν κι απόψε χάσουν άλλη λίγη ζωή, όλα θα μεταφερθούν παρακάτω, για όλα υπάρχει η επόμενη μέρα. Μα εσύ θα ξέρεις πως όλα αυτά είναι παραμύθι, πως οι στιγμές γλιστρούν και χάνονται, και στο χέρι σου έχεις μόνο το τώρα, μόνο αυτή την ώρα, αυτή τη στιγμή και μέσα σ' αυτό το απειροελάχιστο πράγμα μπορείς να νιώσεις ευτυχισμένος, έτσι απλά, γιατί είδες τα λουλούδια σου που άνθισαν, γιατί άκουσες ένα τόσο όμορφο τραγούδι που σε έκανε να κλάψεις, γιατί φίλησες ένα πρόσωπο που αγαπάς. Κι άσε τους άλλους να αφήνουν τη ζωή τους να περνά έτσι απλά γιατί έτσι τους ήρθε, γιατί δεν έχουν τίποτα καλύτερο να κάνουν. Γιατί βαριούνται. Και μην ακολουθήσεις. Γιατί όταν υπάρχει ο θάνατος, να σου θυμίζει πως ανά πάσα στιγμή μπορείς να χάσεις όλη αυτή την ομορφιά, τότε ζεις τη ζωή με όλη σου την ένταση.
Και ξέρεις κάτι, τελικά; Η ζωή χωρίς το θάνατο δεν αξίζει μια δεκάρα.
αφιερωμένο σε μια φίλη που είναι σαν αδερφή. άπη θυμάσαι;
''kai ti aksia exoun ta makroskeli minimata, kai oi makroskeleis sizitiseis, an ti zwi mas tin analyoume alla den ti zoume???''

Τετάρτη 13 Αυγούστου 2008

ευτυχώς!....

Έχεις νιώσει ποτέ τόσο ευτυχισμένος που να νιώθεις ότι δεν πατάς καν στη γη; Είναι ένα απίστευτο και απερίγραπτο συναίσθημα ευφορίας που δε μπορεί να σου το δώσει κανένα χημικό σκεύασμα. Όταν παλεύεις για κάτι και τελικά οι κόποι σου ανταμείβονται. Όταν δουλεύεις σκληρά και βλέπεις ότι κάπου οδηγεί. Σήμερα ένιωσα πάλι αυτό το απερίγραπτο συναίσθημα όταν είδα ότι πέρασα τις εξετάσεις των ισπανικών μου. Λατρεύω τα ισπανικά, θα έλεγα ότι μετά τα αρχαία και τα νέα ελληνικά είναι η αγαπημένη μου γλώσσα! (Ναι ναι - είμαι απ' αυτούς που αγαπούν τόσο πολύ τα ελληνικά που πάνε να τα σπουδάσουν κιόλας - κι ας έχουμε καταντήσει στη σημερινή εποχή να σπουδάζουν όλοι οικονομικά για να βρουν μια σίγουρη δουλειά και καλά λεφτά. Η αγάπη γι' αυτό το αντικείμενο και για το να διδάσκεις γενικότερα δεν εξαγοράζεται! Ούτε η ευτυχία που μπορεί να σου δώσει το να κάνεις κάτι που σου αρέσει). Πριν από 3 μήνες έδωσα εξετάσεις ισπανικών απλά για να 'χω και τυπικά ένα χαρτί ότι κατέχω αυτή την απίστευτη γλώσσα. Φοβόμουν όμως πάρα πολύ το αποτέλεσμα! Γιατί έπρεπε να πάρεις μια βάση 70% και στα 3 μέρη της εξέτασης, αλλιώς κοβόσουν την εξέταση και έπρεπε να τα δώσεις όλα απ' την αρχή. Κι αυτό δεν ήταν καθόλου εύκολο. Διάβασα πολύ και στερήθηκα πολλές βόλτες το Μάη στην Αθήνα για να το δώσω, και σε κάποιο σημείο ήμουν στη φάση ότι δεν ήθελα καν να τα βλέπω:) Και σήμερα που μπήκα internet για να δω τα αποτελέσματα μου..... Δε μπορώ να βρω τις λέξεις για το τι ένιωσα όταν είδα ότι το είχα περάσει. Απερίγραπτο συναίσθημα. Το είχα νιώσει ξανά όταν πήρα τη θέση που ήθελα στο πανεπιστήμιο. Όταν περνούσα δύσκολα μαθήματα ή μαθήματα που δεν είχα χρόνο να τα διαβάσω και όμως πήγαινα και τα έδινα και τελικά τα πέρναγα, και πολλά απ' αυτά και με καλό βαθμό. Όταν πέρασα με πολύ καλό βαθμό τα IELTS που τα είχα διαβάσει εντελώς μόνη μου. Όταν βγήκε και το τελευταίο μάθημα του πτυχίου μου και λέω, τώρα έχω πτυχίο και με το γενικό που ήθελα. Ευτυχώς που δεν έχω συγγενή σε κόμμα. Ευτυχώς που δεν είμαι πλούσια. Ευτυχώς που δε μου έκαναν όλα τα χατίρια. Ευτυχώς γενικώς! Γιατί όταν μαθαίνεις από μικρός ότι για να αποκτήσεις κάτι πρέπει να προσπαθήσεις, τότε μαθαίνεις εγκαίρως και ότι το να πετύχεις σε κάτι έχει πιο μεγάλη αξία όταν το πέτυχες ολομόναχος. Με μέρες και νύχτες σκληρής δουλειάς. Χωρίς μεσολαβήσεις. Χωρίς να έρθει κανένας να σου το χαρίσει. Κι όταν το καταφέρεις, πίστεψέ με, αυτό που νιώθεις δε συγκρίνεται με τίποτα στον κόσμο.

Κυριακή 10 Αυγούστου 2008

όταν αρρώστησες

Έμαθα ότι αρρώστησες. Κι έχασα τη γη κάτω απ’ τα πόδια μου. Νιώθω τόσο μεγάλο πόνο στην ψυχή μου. Κουλουριάστηκε σε μια γωνιά και γυρεύει να ζεσταθεί. Η προσμονή του τέλους είναι τρομερή. Φοβίζει την ψυχή μου μέχρι θανάτου. Νιώθω τόσο αδύναμη, τόσο ανήμπορη μπροστά στην αρρώστια. Αχ, αν μπορούσα θα σ’ άρπαζα και θα σε κρατούσα σφιχτά να μη μου φύγεις, μα εσύ μου γλιστράς και τρέχεις ολοταχώς προς το τέλος.
Πού να πω πόσο πονάω; Δε θέλω να μάθει κανείς… δεν αφορά κανέναν! Γιατί ο κόσμος είναι σκληρός. Σου δείχνει πως σε συμπονά, αλλά περιμένει να σε κατασπαράξει. Όταν γυρίσεις την πλάτη, θα κουτσομπολέψει αυτό που περνάς. Και θα το μάθουν κι άλλοι.. κι άλλοι.. κι άλλοι. Κι ίσως να πουν «τους κακόμοιρους», αλλά μέσα τους χαίρονται που δεν είναι αυτοί στη θέση σου. Κι ύστερα από λίγο, γυρνάνε την πλάτη αδιάφορα και συνεχίζουν τη ζωούλα τους. Και συνεχίζεις κι εσύ, πιο μόνος από πριν, πιο λυπημένος, πιο καχύποπτος πια.
Έπρεπε να έρθει η αρρώστια για να καταλάβω ότι η κάθε στιγμή είναι πολύτιμη, όταν δεν ξέρεις πόσο χρόνο έχεις. Πόσο ποιοτικό χρόνο έχεις. Ίσως η αρρώστια να είναι και κάποιου είδους ευεργεσία στην αντίθετη όψη της. Μήπως θα ήταν καλύτερα να σκοτωνόσουν σ’ ένα ατύχημα; Ξαφνικά, απροσδόκητα, χωρίς να το περιμένει κανείς;… ενώ τώρα, έχεις και κάποιο χρόνο να προετοιμαστείς. Να κλείσεις τους ανοιχτούς λογαριασμούς σου στη γη. Να πεις το «σ’ αγαπώ» και να βγαίνει από τα βάθη της ψυχής σου.
Κοιτάω το πρόσωπο σου το αγαπημένο κι αναρωτιέμαι πόσο καιρό ακόμα θα μπορώ να το βλέπω. Το κοιτάζω και το αποτυπώνω βαθιά στο μυαλό μου, να μην μπορέσει να το αγγίξει ποτέ ο χρόνος. Κι ανοίγω την αγκαλιά μου, και προσπαθώ να σου δώσω μαζεμένη όση αγάπη μπορώ. Δεν ξέρω αν εκεί που θα πας θα την πάρεις μαζί σου, αν οι ψυχές έχουν μνήμη. Δεν ξέρω τίποτα πια.
Μόνο όσοι έκαναν μαζί με κάποιο αγαπημένο τους πρόσωπο την διαδρομή προς το τέλος, αργά και βασανιστικά, μπορούν να καταλάβουν αυτό το συναίσθημα. Να χάνεις το αγαπημένο σου πρόσωπο μέσ’ απ’ τα χέρια σου και να μη μπορείς να κάνεις τίποτα! Μη χαθείς σε παρακαλώ.. είμαι μικρή ακόμα. Σ’ έχω ανάγκη.
Κι όμως. Δεν θα με δεις ποτέ να κλαίω. Δε θα σ’ αφήσω. Παίζω τον παλιάτσο όλη μέρα, χαμογελάω, δείχνω ξέγνοιαστη και ανέμελη. Δε θέλω να σου προσθέσω και τη δική μου λύπη. Σε παρηγορώ και ας μην πιστεύω αυτά που λέω. Ξέρω πως μια καλή κουβέντα μπορεί να παρηγορήσει τον άλλο και μια κακή μπορεί να τον στείλει στην άβυσσο. Μα τις νύχτες που πέφτω να κοιμηθώ ζωντανεύουν οι χειρότεροι εφιάλτες μου. Με κυνηγάνε όλ’ αυτά που ξέρω πως θα γίνουν και με τρομάζουν κι όλ’ αυτά που θα μπορούσαν να είναι πολύ καλύτερα αλλά δεν είναι. Με κυνηγάει η ελπίδα μου που τη σκότωσα πια. Με κυνηγάει η πρώτη μέρα που έμαθα.
«Μην πεις τον άλλο ευτυχισμένο επειδή τον βλέπεις να χαμογελά… υπάρχουν και άλλα δάκρυα που κυλούν βαθιά στην καρδιά του και αυτά είναι που πονούν πιο πολύ!» Ψάχνω να βρω λίγη γαλήνη!... Πουλάνε πουθενά; Πάρτε και για μένα...
Ανόητε άνθρωπε, που νομίζεις ότι μπορείς να εξουσιάζεις τα πάντα, ότι μπορείς να αγοράσεις τα πάντα με τα λεφτά σου. Την υγεία δεν μπορείς να την εξαγοράσεις…
είναι κείμενο τριών χρόνων κι όμως κάποιες φορές μοιάζει να πονάει το ίδιο.
αφιερωμένο στο πρόσωπο που αγάπησα πιο πολύ στη ζωή μου.