Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2009

Με καλή διάθεση!

Τρέχω με το μάστερ για τις εργασίες μου αλλά είναι πολύ δημιουργικό και μου αρέσει πάρα πολύ. Άμα σε ενθουσιάζει και το θέμα, όπως εμένα...! Μέχρι που σκέφτομαι να το συνεχίσω και σε διδακτορικό! Ίσως έτσι να τα καταφέρω να μπω νωρίτερα σε μια τάξη... Μια χαρά είναι η δουλειά στην εταιρεία, αλλά το συναίσθημα του να διδάσκεις δε συγκρίνεται με τίποτα άλλο στον κόσμο. Αλλά και το να διδάσκεσαι. Ξέρω ότι ακούγομαι εξωγήινη, αλλά προχτές που πήγα πανεπιστήμιο (ήταν και Σάββατο, είχαμε αναπλήρωση) ένιωθα πολλά χαρούμενη που είμαι ξανά μέλος μιας ακαδημαϊκής κοινότητας. Ένιωθα ότι ήμουν ακριβώς εκεί που έπρεπε να είμαι.
Λες να τα μπερδεύω, και επειδή δεν έχω γκόμενο, να κάνω γκόμενο το διάβασμα; Μπα... Επειδή το έχω ξαναπεράσει, νομίζω δε μπορείς να τα συγκρίνεις. Είναι εντελώς άλλη αίσθηση. Και δεν είναι πως θυσιάζω την προσωπική ζωή για το διάβασμα ή τη δουλειά. Απλά δεν έχω γνωρίσει κάποιον να με ενθουσιάσει, να με συναρπάσει. Να με κάνει να νιώσω δυνατά. Άμα βρεθεί αυτός ο κάποιος, σίγουρα θα βρεθεί χρόνος στο πρόγραμμα και γι' αυτόν.
Το μόνο που μου λείπει είναι να βγάλω τα σιδεράκια! Μου είπαν πιθανότατα μέχρι τον Απρίλη, κι εγώ άρχισα να μετρώ αντίθετα τις μέρες. Θέλω αυτό το χαμόγελο της Colgate νωρίτερα! (Φαντάσου να έβαζα τα γκρίζα τι θα γινόταν).
Χτες βρέθηκα με κάποιες παλιές φίλες. Δεν μπορώ να περιγράψω το πόσο οικεία και άνετα ένιωσα. Είπαμε τα δικά μας, γελάσαμε με την καρδιά μας. Καθαρά, φωτεινά βλέμματα. Μάτια που γελάνε. Χωρίς σκιές παρεξηγήσεων. Πόσο το ευχαριστήθηκα, δε μπορώ να σου περιγράψω.
Μωρά που είσαστε στις Ελλάδες και τις Αγγλίες και τα λοιπά εξωτερικά. Ελάτε γρήγορα Κύπρο γιατί κόντεψαν τα Χριστούγεννα. Θέλω να πάμε σε ένα καφέ με τζάκι και να πιούμε ζεστή σοκολάτα. Τι να κάνω, μου έχει λείψει αυτή η εικόνα του χειμώνα.

Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2009

Σε μια αγαπημένη φίλη

(Το κείμενο αυτό στριφογυρίζει στο μυαλό μου από το καλοκαίρι - το γράφω για να το ξορκίσω).


Μου είπες ότι δε μπορούσες να μ’ εμπιστευτείς γιατί θα ήμουν για σένα η φωνή της λογικής. Και τι μ’ αυτό; Αυτό με κάνει λιγότερο καλή φίλη; Με κάνει λιγότερο ικανή να κλαίω και να γελάω μαζί σου; Να ζω τις αγωνίες σου; Αν μου ζητήσεις συμβουλή και στη δώσω, λέγοντας σου τι συνέπειες θα έχει κάτι, αυτό σημαίνει πως σε κριτικάρω; Νόμιζα πως αυτό είναι ένα από τα βασικά συστατικά της φιλίας – να σου επισημαίνει ο φίλος σου κάτι που μπορεί να μη βλέπεις εσύ.

Μα κι εσύ δεν ήσουν – και είσαι ακόμα – η φωνή της λογικής για όλους τους φίλους σου; Και για μένα; Εσύ δεν ήσουν που μου επισήμαινες – πάντα με τρόπο βέβαια, αλλά το έκανες – τι είναι σωστό και τι λάθος, τι είναι τρέλα και τι φρονιμάδα; Εσύ δεν είσαι που λες στους φίλους σου τι είναι σωστό, ακόμα κι αν τους πειράζει, αφού είναι η αλήθεια;

Με είδες ποτέ να κριτικάρω τους φίλους μου για τις επιλογές τους; Όσο έξω κι αν είναι αυτές από τη δική μου ζωή. Με άκουσες να το κάνω, έστω και για έναν; Ίσως και να το έχω κάνει και να μη θυμάμαι βέβαια, δεν διεκδικώ το αλάθητο. Με είδες ποτέ να μη στηρίζω κάποιο φίλο μου ή να χάνομαι από τη ζωή του γιατί δε συμφωνώ με τις επιλογές του;

Ακόμα αναρωτιέμαι – και βασανίζομαι – τι έκανα για να μη μπορείς να μ’ εμπιστευτείς, ενώ εγώ σου εμπιστευόμουνα τα πάντα. Κι ενώ εσύ είχες καλλιεργήσει πρώτη αυτό το κλίμα – να είμαστε αδερφές, να λέμε τα πάντα, να αγαπάμε η μία την άλλη απεριόριστα. Προσωπικά, ακόμα σε αγαπώ σαν αδερφή μου – κι ας μη μπορούμε να έχουμε τη σχέση που είχαμε πριν.

Όλα όμως στη ζωή προχωράνε μπροστά. Δε θέλω δυσάρεστες συζητήσεις και δυσάρεστη ατμόσφαιρα. Είχαμε αρκετά απ’ αυτά. Το ξέρεις πως σου έδωσα την ευκαιρία και το χρόνο να το συζητήσεις, μα δεν ήθελες. Δεν πειράζει. Δε μπορείς να συνεχίζεις μια φιλία – όσο στενή και δυνατή κι αν ήταν κάποτε – αν δεν θέλουν και τα δύο μέρη. Δεν είναι ότι θα κόψουμε και τα τυπικά και θα απομακρυνθούμε – άλλωστε οι κοινές μας παρέες δεν θα μας αφήσουν.

Θα πηγαίνουμε για καφέ, θα γελάμε, θα λέμε τα νέα μας – τα τυπικά, όπως με τους περισσότερους φίλους μας, και τα θέματα καρδιάς θα τ’ αφήνουμε για τους άλλους «καρδιακούς φίλους». Το ξεκίνησες εσύ, το συνεχίζω κι εγώ - όσο σκληρό και δύσκολο κι αφύσικο κι αν μου φαίνεται. Life goes on, έννεν; Άλλωστε τι έχει να σκεφτεί ένα άτομο με πολλούς φίλους όπως εσύ; Χάνεις έναν φίλο καρδιακό, έχεις πολλούς άλλους να αναπληρώσεις το κενό. Τα άτομα που δύσκολα σχετίζονται έχουν το πρόβλημα.

Viva la independencia.

Πέμπτη 15 Οκτωβρίου 2009

I don't need a shrink - I'll do a PHD instead.

Το Σαββατοκυρίακο που μας πέρασε, διάβασα πολύ. Διάβασα πάρα πολύ για την ακρίβεια, ώρες ολόκληρες, για να βγάλω ένα αγγλικό άρθρο που είχα για παρουσίαση, να διαβάσω τις παραδόσεις της βδομάδας, να ξεκινήσω μια άλλη εργασία κι ένα ελληνικό άρθρο. Δεν σήκωσα κεφάλι από τα βιβλία. Δεν βγήκα καθόλου από το σπίτι παρά μόνο για να πάω στη γιαγιά μου. Και ακόμα κι εκεί διάβαζα.
Μπορεί να το ονομάσεις διαστροφή. Μπορεί και να είναι. Βέβαια, από μια οπτική, δεν είχα άλλη λύση: αφού δουλεύω και παράλληλα κάνω μεταπτυχιακό, η μόνη στιγμή να διαβάσω είναι το Σ/Κ. Από την άλλη, θα μπορούσα να μην κάνω το διάβασμα όπως το έκανα, να τα διαβάσω όπως – όπως και να πάω τουλάχιστον κάπου έξω το Σάββατο το βράδυ.
Όμως – παρόλο που παραπονιόμουν – δεν ήθελα. Ήθελα να μείνω να τελειώσω τη δουλειά που έπρεπε. Κοιμήθηκα πολύ λίγο όλο το Σ/Κ και πήγα τη Δευτέρα στη δουλειά με μαύρους κύκλους που προσπαθούσα να καλύψω με concealer. Μα ήμουν ευτυχισμένη. Γεμάτη. Χαρούμενη. Γιατί τις ώρες εκείνες που βυθίστηκα στο άρθρο, βυθίστηκα σ’ ένα πεδίο της επιστήμης μου που μου αρέσει πάρα πολύ. Και μαζί μπήκα σ’ ένα δικό μου κόσμο όπου ένιωθα δημιουργική. Κι αφού ήμουν δημιουργική και χαρούμενη, ένιωθα προστατευμένη. Οι δαίμονες μου πια δε μπορούσαν να με αγγίξουν. Τους έβλεπα γύρω μου να γελάνε, να γελάνε – και γέλαγα κι εγώ μαζί τους. Γιατί δε μπορούσαν πια να με τρελάνουν.
Αυτό το μεταπτυχιακό – που το κάνω παράλληλα με δουλειά και είναι πολύ κουραστικό- είναι η σωτηρία μου. Είναι η σανίδα μου να γαντζωθώ στη ζωή χωρίς να ζω μες την κατάθλιψη, όπως ήμουν το καλοκαίρι, που δεν είχα τίποτα να κάνω και οι σκέψεις με είχαν διαλύσει. Είναι ο τρόπος μου να είμαι χαρούμενη. Γιατί έρχονται κάτι μέρες που, όσο δυνατή και να θέλω να πιστεύω ότι είμαι, λυγίζω. Κάποιες μέρες θα ‘θελα να μπορούσα να έκανα κάτι να πάρω μακριά της την αρρώστια. Και η συνειδητοποίηση πως είμαι εντελώς ανίσχυρη με γονατίζει. Με πικραίνει. Και δεν θέλω να με ποτίσει η πικρία, να με κάνει αρνητική, να με κάνει απαράδεκτη. Μ’ έχει κάνει ήδη πιο σκληρή – κι αυτό είναι αρκετό.
Πού ξέρεις, μπορεί μια μέρα να κάνω και PHD.

Δευτέρα 7 Σεπτεμβρίου 2009

Άρλεκιν

Αυτό το καλοκαίρι διάβασα Άρλεκιν, μετά από καιρό.
Τα Άρλεκιν τα είχα ανακαλύψει πολύ μικρή, στο σπίτι της θείας μου. Ήμουν δευτέρα ή τρίτη Δημοτικού και διάβαζα πια με άνεση. Όταν είχα μάθει να διαβάζω ένιωθα τόσο ευτυχισμένη, που ό,τι έβρισκα μπροστά μου το ξεκοκάλιζα. Κάπως έτσι "μορφώθηκα" για πρώτη φορά για το σεξ. Βέβαια, η θεία μου, όταν ανακάλυψε ότι διάβαζα ¨αυτά τα πράγματα" τα εξαφάνισε από προσώπου γης. Μέχρι σήμερα, που είμαι μεγάλη κοπέλα πια και περάσαμε και από τη θεωρία στην πράξη -και τα λέμε κιόλας με τη θεία μου, καθότι είναι η πιο μικρή και η πιο αγαπημένη μου θεία- τα βιβλία αυτά είναι άφαντα.
Ξέφυγα όμως από αυτό που θέλω να πω. Φέτος το καλοκαίρι στο νησί, η άλλη φίλη μου που ήταν μαζί είχε φέρει Άρλεκιν να διαβάσει! Κι έτσι για την πλάκα, τα ξανάπιασα κι εγώ στα χέρια μου. Και κάπου εκεί συνειδητοποίησα πώς αυτά τα βιβλία, εμάς τις γυναίκες μας "καταστρέφουν"!
Στα Άρλεκιν, αν ο άντρας έχει χωρίσει με τη γυναίκα, και ο στόχος του βιβλίου είναι να περιγράψει το πώς θα τα ξαναβρούν, τότε δεν την έχει ξεχάσει ποτέ, δεν κατόρθωσε να κάνει μια αξιοπρεπή σχέση μετά που χώρισαν, πήγαινε με άλλες και σκεφτόταν ακόμα εκείνη, ανάσαινε το άρωμα της στο μαξιλάρι του και πάει λέγοντας. Μη γίνω κυνική.
Στα Άρλεκιν ο άντρας είναι πολύ εκφραστικός όσον αφορά τα συναισθήματα του. Λέει σ' αγαπώ με μεγάλη ευκολία - κι ακόμα κι όταν έχουμε να κάνουμε με περίπτωση κλειστού ατόμου, θα ξεπεράσει σίγουρα τα όρια του για να εκφράσει την αγάπη του.
Στα Άρλεκιν δεν υπάρχουν απιστίες. Όλα αποδεικνύονται στο τέλος να ήταν μια άθλια παρεξήγηση, που χώρισε ένα ερωτευμένο και τρισευτυχισμένο ζευγάρι.
Στα Άρλεκιν, και οι δύο πρωταγωνιστές της ιστορίας έχουν τέλειο σώμα, που το έτερον ήμισυ το σκέφτεται συνέχεια και κολάζεται και δε μπορεί να κοιμηθεί.
Στα Άρλεκιν υπάρχει πάντα happy end. Όλα τα εμπόδια στο τέλος ξεπερνιούνται, η αγάπη τα νικά όλα.
Στα Άρλεκιν.
Bullshit.
Μπορεί δύο άνθρωποι να ταιριάζουν αλλά η τύχη και οι συνθήκες να τους έχουν χωρίσει. Και να μην ξαναβρεθούν. Ποτέ. Μπορεί ένας άνθρωπος να είναι τρελά ερωτευμένος με κάποιον, αλλά ο άλλος να μη μπορεί να ανταποδώσει τα συναισθήματα. Μπορεί.... χίλια μπορεί. Πάντως η ζωή δεν αντιγράφει τα Άρλεκιν.
Αφήστε μας, σας παρακαλώ, κι εμάς τις κανονικές γυναίκες να ζήσουμε τη ζωή μας φυσιολογικά. Χωρίς τις υπερβολικές προσδοκίες για ένα τέλειο άλλο μισό και μια καρμική σχέση. Πράγματα που δεν υπάρχουν. Γιατί ο τέλειος άνθρωπος δεν υπάρχει. Η τέλεια σχέση δεν υπάρχει. Όλα θέλουν και κόπο, και προσπάθεια, και συμβιβασμούς.
Δε θέλω να είσαι ένας πρίγκηπας από τα Άρλεκιν. Θέλω μόνο να με κλείνεις στην αγκαλιά σου και να νιώθω σιγουριά.
Ζητάω πολλά;

Σάββατο 22 Αυγούστου 2009

Ένας χρόνος; Κιόλας;

Είθισται στον ένα χρόνο blogging να γράφουν όλοι κάτι σαν επετειακό κείμενο. Εγώ θα βάλω απλά links στα πιο αγαπημένα μου posts.
Τα αγαπημένα μου του 2008....
1) http://imerologio-katastrwmatos.blogspot.com/2008/08/blog-post.html το πρώτο - πρώτο κείμενο, και από τα μόνα που ακόμα συγκλονίζουν το είναι μου. Για τη μαμά μου.
2) http://imerologio-katastrwmatos.blogspot.com/2008/08/blog-post_7966.html νυχτερινές σκέψεις... για τη ζωή, που χωρίς το θάνατο δεν αξίζει μια δεκάρα.
3) http://imerologio-katastrwmatos.blogspot.com/2008/08/blog-post_14.html ρόλοι και ακροατήρια...
4) http://imerologio-katastrwmatos.blogspot.com/2008/09/blog-post_2727.html με αγάπη, στους τελευταίους ρομαντικούς.
5) http://imerologio-katastrwmatos.blogspot.com/2008/10/pieces-of-me.html pieces of me...
6) http://imerologio-katastrwmatos.blogspot.com/2008/11/blog-post.html για εκείνον. Ένας άνθρωπος που με συγκλόνισε. 'Αξιζε τελικά;... Ποιος ξέρει...
7) http://imerologio-katastrwmatos.blogspot.com/2008/11/blog-post_15.html για τα όνειρα που χάνονται σε βαθιά πηγάδια...
8) http://imerologio-katastrwmatos.blogspot.com/2008/11/blog-post_17.html για μια κηδεία... της γιαγιάς και των παιδικών μου χρόνων..
9) http://imerologio-katastrwmatos.blogspot.com/2009/01/blog-post_22.html Μίλα μου, μαμά.... Μακάρι να μπορούσες να διαβάζεις και να καταλαβαίνεις.. Πόσο πολύ έχω ανάγκη μια σου κουβέντα!...
Από το 2009 θα ξεχώριζα τρία:
http://imerologio-katastrwmatos.blogspot.com/2009/07/blog-post_23.html κάποια από τα αγαπημένα μου τραγούδια.
http://imerologio-katastrwmatos.blogspot.com/2009/07/blog-post_30.html ξέρω τι πρέπει να κάνεις αυτό το καλοκαίρι.
http://imerologio-katastrwmatos.blogspot.com/2009/08/blog-post.html για έναν πολύ αγαπημένο μου φίλο.
Καλή ανάγνωση:-)

Τετάρτη 19 Αυγούστου 2009

τέλος καλοκαιριού

'Αντε, 12 μέρες και τελειώνει το καλοκαίρι! Κουράστηκα φέτος, είναι το πρώτο καλοκαίρι μετά από τέσσερα χρόνια φοιτητικής ζωής που το περνώ εξολοκλήρου στην Κύπρο και έχω λιώσει. Τρεις μήνες καύσωνας και υγρασία! Απίστευτο!!! Κάτι θυμόμουν από παλιά, αλλά άλλο να το θυμάσαι κι άλλο να το ξανα-ζεις. Βέβαια, προτιμώ τη ζέστη από το κρύο - το να παγώνω είναι το χειρότερό μου. Μου αρέσει όμως πιο πολύ ο καιρός που κάνει το Μάη και το Σεπτέμβρη, τον Απρίλη και τον Οκτώβρη. Που είναι δροσιά το βράδυ, μπορεί να χρειαστείς και μια ζακετούλα.
Κατά τα άλλα, βαρέθηκα να κάνω διακοπές. Μισώ τον Αύγουστο που τα πάντα είναι κλειστά και η πόλη είναι ναρκωμένη. Θέλω κίνηση, ρυθμό, ζωή. Ανυπομονώ να ξεκινήσω το μεταπτυχιακό μου! Από Σεπτέμβρη ξεκινώ μεταπτυχιακό στο πανεπιστήμιο Κύπρου. Σκέφτομαι το highway που θα πρέπει να το κάνω 2-3 φορές τη βδομάδα, αλλά να φύγω από τη Λεμεσό δεν θέλω... Θα με φάνε οι δρόμοι δηλαδή :)
Βαρέθηκα το καλοκαίρι! Θέλω να τελειώσει, θέλω τη ρουτίνα μου! Να τρέχω πάνω κάτω σαν τρελή! Να γεμίσω τα απογεύματα μου. Να βάλω πάλι εκατό πράγματα στον εαυτό μου την ίδια περίοδο, για να δω αν θα τα καταφέρω σε όλα. Θέλω να νιώθω παραγωγική και χρήσιμη! Νιώθω εντελώς βάρος της γης αυτή την περίοδο. Διακοπές έκανα - πήγα Αγγλία, Ελλάδα, Πάφο, Σαϊττά. Έλεος - φτάνει. Είμαι καλά γιατρέ μου;;
Darling μου, εσύ να μην περιμένεις ούτε τηλεφώνημα, ούτε μήνυμα. Όσο έπαιξες, έπαιξες. Ξέρω πως περιμένεις να δεις πότε θα σπάσω και θα επικοινωνήσω - όμως δεν υπάρχει η επόμενη φορά. Εσύ έχασες πάντως.

Κυριακή 16 Αυγούστου 2009

first date

Κανονικά τώρα θα έπρεπε να ετοιμάζομαι! Και όμως εγώ κάθομαι μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή μου... Κανονικά θα έπρεπε να είμαι αγχωμένη... Και όμως δεν είμαι καθόλου.
Δεν ξέρω γιατί μου είναι τόσο δύσκολο να ερωτευτώ. Όχι, δεν είναι επειδή νιώθω ανασφαλής. Ίσα ίσα, είμαι ο ορισμός του ψώνιου, νομίζω πως είμαι όμορφη, έξυπνη και worth to fight for. Ούτε είναι επειδή πιστεύω πως "οι άντρες δεν υπάρχουν πια, τους πάτησε το τρένο". Υπάρχουν πολλοί αξιόλογοι εκεί έξω, απλά είναι θέμα τύχης και συγκυριών για την καθεμιά να βρει κάποιον που να ταιριάξει. Ούτε έχω κάποια τραυματική εμπειρία που να με κλειδώνει.
Απλά υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι -και μεταξύ τους και εγώ- που δύσκολα αφήνονται. Δύσκολα ερωτεύονται. Τους παίρνει κάτι περισσότερο από τα πρώτα ραντεβού. Και είναι και απαιτητικοί. Δεν θέλω να είμαι μαζί σου απλά επειδή είσαι καλό παιδί. Έχω πολλά καλά παιδιά για φίλους. Μα ούτε σημαίνει ότι θα μου αρέσεις απλά επειδή πουλάς τρέλα και την ταμπέλα του κακού παιδιού.
Θέλω αυτό το κλικ. Το καρδιοχτύπι πριν να σε δω.
Υ.Γ. Πάω να ετοιμαστώ.

Πέμπτη 6 Αυγούστου 2009

έχω τους λόγους μου. που σ' αγαπώ.

Αυτές τις μέρες σε σκέφτομαι έντονα.
Είναι κάποια πράγματα που δεν τολμώ να τα πω έτσι κατά πρόσωπο. Ευτυχώς που υπάρχει και το blog. Google, ευχαριστώ.
Γιατί σε αγαπώ; Γιατί σε θαυμάζω;
Πάντως όχι επειδή πιστεύω ότι δεν έχεις αρνητικά. Και βέβαια έχεις, απλά εφόσον δε με επηρεάζουν εμένα δεν επικεντρώνομαι σ' αυτά. Κι αυτό δεν το κάνω μόνο για σένα, το κάνω σε όλους. Βαριέμαι να αναλώνω την πολύτιμη ενέργεια μου σ' αυτά.
Σε αγαπώ επειδή είσαι άνθρωπος που δείχνει και τα συναισθήματα του και τις αδυναμίες του. Επειδή μπορώ να πω και κακία άμα μου κατεβεί χωρίς να νιώθω μικρόψυχη - έτσι νιώθω στο κάτω κάτω της γραφής ρε παιδάκι μου. Επειδή μπορώ να 'χω και πάθη και ελαττώματα - και να με αγαπάς μ' αυτά.
Επειδή είσαι άνθρωπος με στόχους. Κι όταν έχεις φίλους τέτοιους ανθρώπους, σε βοηθά να μην ξεχνάς τους δικούς σου στόχους. Όχι, δεν θ' ανακαλύψουμε όλοι την πενικιλίνη, ούτε θα πάμε στο φεγγάρι. Αλλά αυτό δε μας εμποδίζει από το να ΄χουμε κάποιους στόχους ζωής.
Επειδή το ξέρουμε κι οι δύο πως θα μπορούσες να επαναπαυτείς σε κάτι πολύ πιο εύκολο και πάλι να 'σαι εξασφαλισμένος. Παρ' όλ' αυτά, εσύ προτίμησες το δύσκολο δρόμο. Έτσι. Για την καύλα σου. Επειδή κι εμένα μου αρέσουν οι δύσκολοι δρόμοι.
Επειδή αγαπάς τον εαυτό σου - και μαζί σου, μπορώ να εκδηλώνω ελεύθερα πως τον αγαπώ κι εγώ. Χωρίς ενοχικά σύνδρομα και ανασφάλειες.
Επειδή σου αρέσει η καλή ζωή. Κι εμένα. Κι όμως μπορούμε να περάσουμε όμορφα με ένα μόνο ποτήρι κρασί αν πέσουν αφραγκίες.
Επειδή είσαι τόσο καλή παρέα - συζητητής και ακροατής. Επειδή όταν έπεσαν τα δύσκολα, έστελνες ένα μήνυμα έτσι στο άσχετο και μου έφτιαχνες τη μέρα. Επειδή ένιωθα να με κατανοείς χωρίς να με λυπάσαι.
Επειδή, πραγματικά, μου δείχνεις το δρόμο για να γίνω καλύτερη. Πιθανότατα δεν το ξέρεις, δε σου ζήτησε κανείς να το κάνεις. Κι όμως, με το παράδειγμά σου, μου θυμίζεις κάθε μέρα πως πρέπει συνεχώς να προσπαθώ να γίνω μια καλύτερη εγώ.

Άκου και αυτό το τραγουδάκι. Μου έχει κολλήσει τις τελευταίες μέρες.

Πέμπτη 30 Ιουλίου 2009

ξέρω τι πρέπει να κάνεις αυτό το καλοκαίρι

  • Να πας σε μία -τουλάχιστον- συναυλία! Από αυτές που θα πουν τραγούδια που σου μιλάνε, εσένα προσωπικά. Τραγούδια που έχεις αγαπήσει, pop που θα χορεύεις όλη νύχτα μαζί τους, μπαλάντες που θα σε κάνουν να κλάψεις, ροκιές που θα σε κάνουν να χοροπηδάς όλη νύχτα λες και είσαι ακόμα έφηβος. Να τραγουδήσεις κι εσύ, μ' όλη τη δύναμη που έχεις. Οι συναυλίες είναι απίστευτη εκτόνωση.
  • Να πας για βραδυνό μπάνιο. Έχεις δοκιμάσει την παραλία του Saint Raphael στη Λεμεσό; Τη νύχτα είναι καταπληκτικά, το νερό είναι ζεστό και το μόνο που χρειάζεσαι είναι το μαγιό και την πετσέτα σου για να περάσεις τέλεια. Είχα πάει προχτές και ήταν απίστευτα. Μια ματωμένη φέτα φεγγαριού να βουτάει στη θάλασσα και κεράκια στην παραλία.
  • Να ανεβείς σε μια ταράτσα ενός σπιτιού με τα φιλαράκια σου και να μετράτε τα αστέρια. Εγώ είμαι σε φάση που προσπαθώ να βρίσκω τη Μεγάλη Άρκτο. Δεν τα καταφέρνω πάντα, αλλά νομίζω είμαι σε καλό δρόμο. Μετά πάμε για τον αστερισμό του Ωρίωνα και μετά ψάχνουμε και το μύθο του.
  • Μια νύχτα που θα βαριέσαι να ντυθείς και να σημαιοστολιστείς, να πας σε ένα εντελώς χαλαρό cafe. Από αυτά που είναι χτισμένα πάνω στη θάλασσα, που αν κάνεις πέντε βήματα θα βρεθείς μέσα. Φορώντας απλά το σορτσάκι σου και τα φλατ σου πέδιλα γιατί και μ' αυτά είσαι κούκλα, με το μαύρισμα του καλοκαιριού. Δε χρειάζεσαι στ' αλήθεια όλα εκείνα τα κοσμήματα και τα high heels και τα φανταχτερά ρούχα. Δοκίμασε το Θαλασσάκι ή το Θεατράκι στη Λεμεσό.
  • Να πας μια εκδρομή στο χωριό σου, ή αν δεν έχεις, διάλεξε ένα. Να φας σε μια παραδοσιακή ταβερνούλα. Να περπατήσεις στα δρομάκια, να μιλήσεις με τους γέρους. Να πας στις παραδοσιακές εκκλησίες, να πιεις καφέ στον καφενέ του χωριού.
  • Να πας σ' ένα πανηγύρι του χωριού, να περάσεις κάτω από την εικόνα. Να αγοράσεις λουκουμάδες και σιουσιούκο και ό,τι άλλο παραδοσιακό υπάρχει. Να παίξεις στο καζαντί. Δεν ξέρω για σένα, αλλά εμένα όλα αυτά τα παραδοσιακά μου αρέσουν πάρα πολύ.
  • Να πας στην Κάτω Πάφο και να φας ψάρι πάνω στο κύμα. Να πας στα ψηφιδωτά και στους τάφους των Βασιλέων.
  • Να πας στον καταρράκτη στα Καληδόνια. Προτίμησε να βάλεις αθλητικά όμως, γιατί τα πέδιλα θα γλιστράνε πάνω στις πέτρες ώσπου να φτάσεις στον καταρράκτη. Πάρε και μια λεπτή ζακετούλα, γιατί κάποιες φορές είναι ψύχρα, ειδικά αργά το απόγευμα.
  • Να πας ένα περίπατο στο δάσος. Δεν είναι και δύσκολο να βρεις, πήγαινε στους εκδρομικούς χώρους και νάτο. Το πράσινο θα σε ηρεμήσει, θα διώξει όλες τις σκέψεις σου μακριά.
  • Να πας περίπατο τη νύχτα στον παραλιακό της Λεμεσού. Η ατμόσφαιρα του τις καλοκαιρινές νύχτες είναι απίστευτη.
  • (για κοπέλες) Να μαζευτείς μια νύχτα με τις φίλες σου και να ρίξετε τα ταρό να δείτε τι σας επιφυλάσσει το μέλλον. Κεράκια, μαντίλια στα μαλλιά και αρωματικά στικ είναι απαραίτητα αξεσουάρ. Το μισοσκόταδο εννοείται. Ακόμη κι αν δεν πιστεύεις σ' αυτά, (ούτε κι εγώ), είναι μια απίστευτη τελετουργία, θα περάσετε τέλεια.
  • Να μαζέψεις ένα βράδυ τους φίλους στη βεράντα, να φέρετε ο καθένας από κάτι που έχει μαγειρέψει και να κρίνετε ο καθένας τις μαγειρικές ικανότητες του άλλου. Αν κανείς δεν τα καταφέρει, υπάρχει πάντα και το delivery.
  • Να περάσεις λίγη ώρα με τον εαυτό σου. Το έχεις ανάγκη!
Περαιτέρω εισηγήσεις ευπρόσδεκτες! Να έχετε ένα τέλειο καλοκαίρι :-)

Πέμπτη 23 Ιουλίου 2009

αγαπημένα τραγούδια

Μερικά από τα τραγούδια που μου έχουν κολλήσει αυτή την περίοδο...
Σημείωση: κανένα από τα πιο κάτω τραγούδια δεν είναι από το είδος της μουσικής που αποκαλείται έντεχνο. Τα περισσότερα "έντεχνα" τραγούδια, όχι όλα, αλλά τουλάχιστον εκείνα με το βαρύ και ασήκωτο νόημα, τους παν-δύσκολους στίχους, τη βαρετή μουσική, και όλα αυτά για να θεωρούνται ποιότητα, τα ένιωθα πάντα να μου ανακατεύουν το στομάχι.
Δεν είναι ανάγκη να λέει η Αλεξίου ή η Τσανακλίδου ή ο Κότσιρας ένα τραγούδι για να το θεωρήσω -εγώ προσωπικά- καλό. Και η μουσική δεν είναι απαραίτητο μόνο να μας συγκλονίζει. Μπορεί και απλά να μας ανεβάζει ή να μας φτιάχνει τη διάθεση. Εμένα μου έχουν αρέσει τρομερά και τραγούδια που έχουν πει η Παπαρίζου, ο Ρουβάς, ο Σαμπάνης. Κάποια τραγούδια τους με έχουν συγκλονίσει κιόλας.
Και όχι, δεν βάζω τον εαυτό μου στην κατηγορία 16χρονο έφηβο κοριτσάκι. Ούτε θεωρώ τον εαυτό μου θύμα της ακατάπαυστης διαφήμισης των τραγουδιών αυτών, γιατί πολλά από τα τραγούδια που παίζουν συνεχώς στα ραδιόφωνα και θεωρούνται σουξέ δεν μου αρέσουν. Από την άλλη, υπάρχουν και κάποια έντεχνα που μου αρέσουν. Απλά δεν πιστεύω ότι κάτι καλό πρέπει πάντα να είναι δύσκολο. Ούτε ότι κάτι δύσκολο είναι απαραίτητα καλό...
Όσοι από σας ακούτε φανατικά πάντα έντεχνο, δώστε μια ευκαιρία σ'αυτά τα τραγούδια, και πού ξέρετε, μπορεί να σας εκπλήξουν...
Έλενα Παπαρίζου - Αν εσύ με αγαπάς

Πέγκυ Ζήνα - Ο χειρότερος εχθρός μου

Σάκης Ρουβάς - Βήματα

Τάμτα - Κοίτα με στα μάτια

Γιώργος Σαμπάνης - Χαράματα

Καλή ακρόαση!

Τετάρτη 8 Ιουλίου 2009

θέλω...

Απολύθηκα -επειδή μειώθηκε η δουλειά της λέει- και πάω Αθήνα και Πάρο! Έτσι κι αλλιώς, το συμβόλαιο μου έληγε σε 4 βδομάδες, οπότε ούτε γάτα ούτε ζημιά. Μόλις μου το είπε, σκέφτηκα "δηλαδή, τώρα θα μπορώ να πάω με τους άλλους Πάρο;" Ναι, ναι, ναι!!!
Την επόμενη μέρα έψαξα τα εισητήρια και τη μεθεπόμενη τα είχα κλείσει. Τώρα, πριν 3-4 μέρες. Πρώτα κανόνισα τα δωμάτια, μετά τα ακτοπλοϊκά και μετά τα αεροπορικά. Και μεθαύριο φεύγω! 4 μέρες Πάρο και 5 μέρες Αθήνα!
Πεθύμησα να πάω Αθήνα τρομερά. Μόνο αν έχεις σπουδάσει εκεί μπορείς να με καταλάβεις. Δεν είναι τα μπουζούκια και τα clubs στην παραλιακή -όχι, όχι, η Αθήνα δεν είναι μόνο αυτά. Είναι τα πάρκα της -ναι, έχει και κάποιους χώρους με απίστευτο πράσινο. Είναι οι καφετέριες της, είναι τα αρχαιολογικά της μνημεία, είναι η όλη ατμόσφαιρα που αποπνέει. Είναι και οι στιγμές που έζησα σαν φοιτήτρια, οι αναμνήσεις μου όλες που είναι εκεί.
Θέλω να πάω στο πάρκο με τα βατράχια και να πάρουμε το κρασί μας να το πίνουμε μες τη νύχτα όπως κάναμε παλιά. Μην ξεχάσεις τα κρυστάλλινα... Θυμάσαι που όταν φεύγαμε βλέπαμε σκιές και σου ΄λεγα πως σίγουρα είναι κανένας σχιζοφρενής δολοφόνος, κι απόψε είναι η τελευταία μας νύχτα; Θέλω να θυμηθώ τα περσινά μας, τη νύχτα που την κάναμε μέρα και την περνούσαμε στο αναγνωστήριο της ιατρικής με καφέδες και βιβλία. Θέλω να με πάρεις σε εκείνο την τέλεια καφετέρια που είναι μέσα στο δάσος, δίπλα από τη λίμνη.
Θέλω να δω τους φίλους μου, που τους άφησα όλους πίσω. Οι καρδιακοί μου φίλοι είναι ακόμα Αθήνα! Μακάρι να μπορούσα να έμενα κι εγώ... Θέλω να δω τις γειτονιές που περπατήσαμε μαζί, τις γειτονιές που είναι μια γλυκιά ανάμνηση.
Θέλω να πάω Πάρο, και να μην έχω καμία άλλη έγνοια εκτός από το να μείνει παγωμένο το φραπέ και τι φόρεμα θα βάλω το βράδυ. Τα ξέθαψα όλα από τη ντουλάπα, και τα κόκκινα και τα ροζ και τα μαύρα. Τώρα αλλάζουμε.
Θέλω, έστω και γι' αυτές τις 10 μέρες, να ξαναγίνω ανέμελη. Να μη με νοιάζει τίποτα. Αισιόδοξη δεν έπαψα ποτέ να είμαι, ούτε χαρούμενη, γιατί μισώ να μιζεριάζω. Αλλά θέλω να ξεφύγω και λίγο από την καθημερινότητα, τις ευθύνες, τα πρέπει.
Θέλω, και τι δεν θέλω... Ο παλιός μου εαυτός, ο "τα θέλω όλα και τα θέλω τώρα" άρχισε να ξυπνά πάλι μέσα μου, τον νιώθω να με κυριεύει. Ε πόση υπομονή να δείξω, έδειξα πάρα πολλή για ένα χρόνο, για πολλά πράγματα. Ήμουνα τόσο καλό και υπάκουο και υπομονετικό κορίτσι, που πραγματικά δεν με αναγνώριζα.
Now let's party.

το ωραίο καλοκαιρινό τραγούδι που έχω ακούσει φέτος!

Κυριακή 5 Ιουλίου 2009

για το μπαμπά...

τους τελευταίους 6 μήνες δε μπορούσα να γράφω πολύ και δε με αναγνώριζα. εγώ που έγραφα με τις ώρες! αλλά προσπαθούσα να παλέψω για κάποια πράγματα, να κερδίσω κάποια πράγματα που πολλοί άλλοι συνομήλικοι μου τα θεωρούν δεδομένα κι εγώ όχι. προσπαθούσα να κερδίσω τη ζωή μου ουσιαστικά, τη ζωή έτσι όπως εγώ την ονειρεύτηκα κι ένιωθα πως το να την αποτυπώνω θα μου έκλεβε χρόνο και ενέργεια.
ξέρεις μπαμπά, πολλές φορές θύμωνα μαζί σου. που θα μπορούσες να με αφήσεις να πάω από τον εύκολο δρόμο κι εσύ πάντα μου έδειχνες το δύσκολο. που θα μπορούσαμε να ζούμε σαν πλούσιοι κι όμως ζούμε σαν μεσοαστοί. που πάντα με άφηνες να παιδεύομαι και -νόμιζα- πως ποτέ δεν εκτιμούσες τίποτα.
προχτές όμως που άκουσα ένα μπράβο κι ένα "μακάρι να πάρεις αυτό που θέλεις, γιατί σου αξίζει" ένιωσα μιαν απέραντη ικανοποίηση. λες τώρα που μεγαλώσαμε να τα βρούμε, μπαμπά;... λες να κάνουμε μιαν ανακωχή;....
εγώ πάντως καταθέτω τα όπλα μου...

Παρασκευή 1 Μαΐου 2009

Υπάρχει φιλία μεταξύ αντρών και γυναικών;

Έχω αρκετούς φίλους άντρες, οπότε η εύκολη απάντηση για μένα είναι ναι. Έχω βάλει τα όρια μου –στο μυαλό μου κυρίως, γιατί από κει νομίζω ξεκινά η όλη μετατροπή της φιλίας σε έρωτα. Δεν είχα ποτέ πρόβλημα με αυτό, γιατί δεν ερωτεύομαι εύκολα –δεν ξέρω βέβαια αν είναι προτέρημα ή αδυναμία αυτό.
Ξέρω κοπέλα που ερωτεύτηκε διαδοχικά όλους τους άντρες φίλους της. Άλλη που ήταν χρόνια κρυφά ερωτευμένη με τον καλύτερο της φίλο αλλά δεν τόλμησε να του το πει ποτέ. Άλλες που τα έφτιαξαν με τον καλύτερο τους φίλο. Δυστυχώς δε μπορώ να παραθέσω αντίστοιχα παραδείγματα για άντρες, γιατί μπορεί να έχω αρκετούς φίλους, αλλά με τους περισσότερους σε επίπεδο παρέας, χωρίς τέτοιες εξομολογήσεις.
Τι συμβαίνει άραγε σε αυτές τις περιπτώσεις; Ποια είναι εκείνη η στιγμή που περνάς τη λεπτή γραμμή κι από τη φιλία αρχίζεις και νιώθεις ερωτικά συναισθήματα; Θα μπορούσες άραγε να το είχες σταματήσει όταν το είδες να έρχεται; Και ποια είναι τα «όρια»; Πότε πρέπει να καταλάβεις ότι μια φιλία είναι κάτι παραπάνω;

Σάββατο 11 Απριλίου 2009

I came back!

Κοιτάζω πόσο καιρό έχει να γράψω στο blog και παραξενεύομαι. Από την αρχή του 2008, μόλις τρεις αναρτήσεις. Πολλές φορές η καθημερινή ζωή δεν σου αφήνει καθόλου χρόνο για να ασχοληθείς με το ηλεκτρονικό σου σπίτι. Πρέπει να κοιτάξεις να κάνεις καλύτερη τη ζωή σου, αντί να προσπαθείς να την αποτυπώνεις. Αυτό πίστευα πάντα. Βέβαια, πολλές φορές, το να κάτσεις να γράψεις κάποια πράγματα, σε βοηθά να τα συνειδητοποιήσεις, να τα ξεπεράσεις και ίσως να πας παρακάτω. Με μένα δε δουλεύει έτσι -συνήθως. Πολλές φορές, το να αποτυπώνω τα προβλήματα μου και να τα μοιράζομαι με πολύ κόσμο, τα κάνει ακόμα μεγαλύτερα στα μάτια μου.
Ήταν μια πολυάσχολη περίοδος. Ειδικά ο Μάρτης, έτρεχα σαν τρελή. Στο νηπιαγωγείο η δουλειά αυξήθηκε και είχαμε μωρά που έκλαιγαν όλη μέρα. Άλλο να στο λέω και άλλο να το ζεις. Τα καινούρια μωρά μες την τάξη μου δεν έκλαιγαν, αλλά τους πήρε κάποιο χρόνο μέχρι να προσαρμοστούν. Με τα ιδιαίτερα μου έτρεχα για να τελειώσω την ύλη μου (που το κατάφερα τελικά:)) γιατί Απρίλη και Μάη θέλω να κάνω επανάληψη.. Στα lunch breaks μου αντί να ξεκουραστώ πήγαινα σε σχολεία για να πάρω βιογραφικά, μπας και βρω δουλειά σε κανένα. Αφού φιλόλογος τελείωσα, προτιμώ ένα σχολείο από ένα νηπιαγωγείο! Και εν τω μεταξύ προσπαθούσα να μαζέψω τα χαρτιά μου για τα μεταπτυχιακά.
Άλλο αυτό με τα χαρτιά! Στο πανεπιστήμιο από ότι κατάλαβα, όταν φύγεις και πας σε άλλη χώρα, οι καθηγητές κάνουν σαν να μην υπάρχεις! Έκαναν τους φίλους μου να τους παρακαλάνε για να τους δώσουν τις συστατικές, και σκεφτείτε ότι είχα ζητήσει από καθηγητές που είχα πιάσει 9άρια και 10άρια! Ή τους έλεγαν "γιατί δεν έρχεται να τις ζητήσει η ίδια;" λες και δεν καταλάβαιναν όταν τους εξηγούσαν ότι έχω έρθει μόνιμα Κύπρο! Ή ένας άλλος μαλάκας καθηγητής, ανάγκασε μια φίλη μου να πάει τρεις φορές στη σχολή, που θέλει μια ώρα να πάει, για να της δώσει τη συστατική, και της την έδωσε σε ανοιχτό φάκελο, που ουσιαστικά είναι άχρηστη!
Γενικά πολύ τρέξιμο και πολλά νεύρα μες το Μάρτη. Αλλά τώρα ευτυχώς πέρασε:-) και ήρθαν τώρα και οι φίλοι μου από Ελλάδα και Αγγλία, άνοιξε και ο καιρός, που μου προκαλούσε κατάθλιψη, και όλα μια χαρά:-)
Αποφάσισα να βάλω σιδεράκια!!! Τόσο καιρό το ανέβαλλα, και λόγω του πόνου, που τον φοβάμαι πάρα πολύ, και λόγω του αισθητικού αποτελέσματος. Ακόμη και με τα άσπρα σιδεράκια (που αυτά θα βάλω), νιώθω ότι θα φαίνομαι πάρα πολύ άσχημη. Πάρα πολύ όμως. Επειδή όμως ο καιρός περνά, σκέφτομαι ότι μετά θα είναι ακόμη πιο δύσκολο! Οπότε στα πλαίσια της γενικότερης ανανέωσης, είπα να το κάνω και αυτό.
Αυτά με λίγα λόγια, τα νέα μου. Να περνάτε όλοι καλά και να χαμογελάτε!

Κυριακή 22 Φεβρουαρίου 2009

τα μάτια που ξεχνάνε τα δικά μου...

Αχ αγάπη να μην άκουγα τα λόγια σου!
Σ’ ένα όριο έχω φτάσει τρομερό..
Αχ καρδιά μου πώς με καις σιγά σιγά
κι είν’ η μέρα μου φωτιά
που σχηματίζει τ’ όνομά του.
__________

Καρδιά μου πώς έμπλεξες έτσι...
Και σου το ‘λεγα εγώ μην ελπίζεις,
μην ζητήσεις τ’ αστέρια στα χέρια σου.
Γιατί θα μείνουνε για πάντα αδειανά.
__________

Αυτά τα μάτια που ξεχνάνε τα δικά μου...!
Για κοίτα τα πώς λαμπυρίζουν τρυφερά...
Ας βάλουμε ένα φωτεινό σηματοδότη.
Εδώ είμαι...
Μάτια μου μην μ’ αγνοείτε φανερά...

Πέμπτη 22 Ιανουαρίου 2009

Μίλα μου...

Τον τελευταίο καιρό περπατάω στο σκοτάδι. Προσπαθώ να δω φως, μα δεν υπάρχει κάπου πρόχειρο.
Κάπου ξέχασα τα όνειρα μου. Είπα θα παλέψω γι' αυτά, αλλά βλέπω πως δεν έχω πια τη δύναμη. Δεν ξέρω αν έχει νόημα πια αυτή η πάλη.
Είδα μες τα μάτια σου για πρώτη φορά το φως, την αγάπη. Ένιωσα προστατευμένη. Τώρα τα κοιτάζω αυτά τα μάτια και τα νιώθω να φεύγουν. Θα πάνε για ταξίδι μακρινό. Μείνε λίγο ακόμα κοντά μου, σε παρακαλώ... Εμένα ποιος θα με προσέχει; Ποιος θα με αγαπάει χωρίς όρους, αν όχι η μαμά μου;
Μίλα μου... Το ξέρω πως δεν έχεις κάτι να πεις, πως δε φταις εσύ αλλά η αρρώστια τα φέρνει έτσι, που να μην μπορείς να μιλήσεις, αλλά προσπάθησε. Έστω κι ένα "σ' αγαπώ" που μου λες μου φτάνει. Μίλα μου....
Δεν ξέρω πόσο χρόνο έχουμε. Δεν ξέρω πόσος καιρός μένει μέχρι να μην με καταλαβαίνεις πια. Νιώθω σαν να είμαστε στο σταθμό του τρένου. Εσύ έχεις ετοιμάσει τις βαλίτσες για να φύγεις, κι εγώ σε κρατάω και σε σφιχταγκαλιάζω στην αποβάθρα. Σε κρατάω για να μου δώσεις λίγη από τη ζεστασιά σου. Σε κρατάω για να καθυστερήσω τη φυγή σου.
Στα όνειρά μου το 'χω δει, πως περπατάμε σ' ένα σκοτεινό δρόμο. Κρατάμε το χέρι η μια στην άλλη και προχωράμε. Μα έρχεται μια στιγμή που δε μπορώ πια να δω το πρόσωπό σου. Δεν πειράζει. Θα σου κρατάω το χέρι ως το τέλος, μαμά...
Υ.Γ. Πώς γίνεται να χάνεται τόσο πολύτιμο; Πού να πηγαίνει το πνεύμα σου τώρα; Πες μου, κι εγώ θα σ' ακολουθήσω εκεί. Σ' έχω ακολουθήσει ήδη, τώρα που το σκέφτομαι. Στη χώρα του τίποτα. Που δεν ελπίζεις, δεν κάνεις σχέδια, δεν ονειρεύεσαι.

Παρασκευή 2 Ιανουαρίου 2009

για τη χρονιά που μπήκε και τη χρονιά που πέρασε

Επιτέλους, μπήκε το 2009! Αν ισχύει αυτό που λένε, πως ό,τι κάνεις την Πρωτοχρονιά θα το κάνεις σε όλη τη διάρκεια του χρόνου αυτό σημαίνει πως αυτή η χρονιά θα κυλήσει υπέροχα. Νομίζω πως ο νέος χρόνος δίνει μια αίσθηση απαλλαγής από τα παλιά. Μια λευκή σελίδα που μπορούμε εμείς να τη γεμίσουμε όπως θέλουμε - ή τουλάχιστον να προσπαθήσουμε.
Περνώ υπέροχα αυτές τις μέρες. Πέραν από τα παράπονα που έγραφα στο προηγούμενο post (γιατί δε μπορούσα κι εγώ να μην παραπονεθώ καθόλου ρε παιδάκι μου) αυτές οι γιορτές περνούν πολύ όμορφα. Επειδή είναι η πρώτη χρονιά που δουλεύω, είναι και η πρώτη χρονιά που πραγματικά εκτιμώ τι θα πει "διακοπές". Το σπίτι μου πολύ λίγο με έχει δει, αλλά και εκείνο το λίγο είναι όμορφες στιγμές με την οικογένεια. Πήγα για shopping με τους φίλους μου, τόσο που τα έφαγα όλα τα λεφτά μου:) Πήγα για φαί, για καφέ, είτε με μεγάλη παρέα είτε με ένα φίλο ή μια φίλη για να πούμε τα πολύ προσωπικά μας. Πήγα Λευκωσία τάχα για κάτι δουλειές, μα πιο πολύ για να δω δυο συμφοιτητές μου που τους είχα πεθυμήσει πάρα πολύ. Ήπιαμε τον καφέ μας, είπαμε τα νέα μας. Και χάρηκα τρομερά, σαν ένα μικρό παιδάκι που του δίνεις καραμέλες. Χτες, μετά που το διαλύσαμε με την οικογένεια, μαζευτήκαμε οι φίλοι σ' ένα σπίτι και μετά πήγαμε να δούμε την ανατολή. Αύριο θα πάμε Λάρνακα για φαί και για ένα party, μεθαύριο είπαμε να πάμε στα χιόνια, αντιμεθαύριο έχουμε γάμο στη Λάρνακα πάλι. ΤΕΛΕΙΑ. Μάλλον παίρνω τη δόση μου πριν να ξαναρχίσω τη δουλειά πάλι:)
Λοιπόν... δε μπορώ να μην κλείσω το πρώτο post του 2009 με τους στόχους που έχω βάλει για τη νέα χρονιά!
-Θέλω να θυμηθώ πώς είναι να δουλεύεις σκληρά. Πιστεύω πως για να καταφέρεις πράγματα γενικά χρειάζεται δουλειά, δουλειά, δουλειά. Ok, και τύχη, αλλά αυτό δεν είναι κάτι που το ελέγχουμε. Εννοώ τελοσπάντων να κάνω ό,τι μπορώ για να κυνηγήσω αυτά που έχω βάλει σαν στόχους. Να μην τα αφήσω στο φλου κι ό,τι γίνει..
-Να χάσω κιλά; Δεν ξέρω αν αυτό είναι όντως στόχος, γιατί αν ήταν θα τα είχα χάσει από πολύ καιρό. Δεν είναι ότι είμαι και τραγικά χοντρή, απλά είναι αυτά τα 5-7 κιλά που θα ήταν καλύτερα αν έφευγαν. Εγώ πάντως ξέρω πότε θα φύγουν: όταν θα ερωτευτώ και πάλι! Δεν υπάρχει καλύτερη μέθοδος απώλειας κιλών νομίζω. Δεν ξέρω για άλλους, πάντως με μένα δουλεύει! Επειδή όμως δε μπορώ να προγραμματίσω πότε θα γνωρίσω τον επόμενο, προγραμμάτισα ένα ραντεβού με τη διαιτολόγο σε δύο βδομάδες.
-Να είμαι λιγότερο σκληρή με τον εαυτό μου. Βασικά, η σωστή λέξη είναι bitch. Δεν ξέρω αν υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που τα βάζουν τόσο πολύ με τον εαυτό τους όταν δεν αποδίδει ή όταν τεμπελιάζει.
-Να εξασφαλίσω θέση σε ένα μεταπτυχιακό που θέλω...
Όπως θα παρατηρήσατε, τα περισσότερα από αυτά αφορούν τον επαγγελματικό τομέα. Γιατί, στον τομέα ανθρώπινες σχέσεις και συναισθήματα δεν ελέγχουμε τα πράγματα και άρα δε μπορούμε να βάλουμε και στόχους, με την έννοια κάτι που θα το προσπαθήσουμε και θα το καταφέρουμε οπωσδήποτε. Θα ήθελα, το 2009....
-Να μ' αγαπάνε οι κοντινοί μου άνθρωποι και οι φίλοι μου όπως τώρα!
-Να βρω κάποιον να τον ερωτευτώ και να μ' ερωτευτεί πίσω...
-Να έχω λιγότερο άγχος.
Όμορφες στιγμές / στόχοι που πραγματοποιήθηκαν το 2008:
-το ταξίδι στο Παρίσι (Μάρτιος-Απρίλιος), στη Βαρκελώνη (Απρίλιος), στην Κέρκυρα (Ιούλιος).
-η ορκωμοσία μου τον Οκτώβριο! και το ότι πήρα το πτυχίο μου on time:)
-το ότι πέρασα τις εξετάσεις και των ισπανικών και των αγγλικών στα επίπεδα που ήθελα, διαβάζοντας -κατά 95%- μόνη μου.
-το ότι βρήκα μια καλή δουλειά! γιατί παρά τα παράπονα μου, μια χαρά είναι και η δουλειά και τα λεφτά... θα μπορούσα νάμαι απλά μια άνεργη φιλόλογος!
-οι όμορφες στιγμές, οικογενειακές ή φιλικές. η καρδιά μου που την ένιωσα πολλές φορές γεμάτη από αγάπη!
-οι στιγμές με τα μωρά μου στο νηπιαγωγείο, που τα αγαπάω πολύ. όπως εκείνη η γλυκιά στιγμή που τα παίρνω αγκαλιά και γέρνουν το κεφαλάκι τους στον ώμο μου...
Εύχομαι σε όλους μια πολύ όμορφη χρονιά, γεμάτη αγάπη. Κι όταν έχουμε αυτό, όλα τα άλλα θάρθουν.