Σάββατο 11 Δεκεμβρίου 2010

τέλος!

Τελειώσαμε σχεδόν με το τρίμηνο, επιτέλους! :)

Διέγραψα όλες τις αναρτήσεις που μου θύμιζαν πώς ήμουν όλο αυτό το διάστημα. (Έτσι κάνω και στη ζωή, οτιδήποτε με πονάει μου απαγορεύω να το σκέφτομαι και προσπαθώ να το διαγράψω από τη μνήμη μου - και τις περισσότερες φορές πιάνει. Άλλωστε, όπως λέει και ο λατρεμένος μου φλεγόμενος, η ευτυχία χρειάζεται υγεία, απόφαση, κακή μνήμη).

το checklist μου για τα Χριστούγεννα:

- Ένα διήμερο διανυκτέρευση κάπου στο βουνό. Αν είναι κάπου που να είναι και λίγο σκοτεινά και φοβητσιάρικα τη νύχτα, ακόμα καλύτερα. Το τζάκι εννοείται ότι είναι στα must.
- Να βρω τα τέλεια παπούτσια για να τα συνδυάσω με το τέλειο φόρεμα για κάπου που έχω να πάω.
- Να δω όοοολο τον κόσμο που δεν έχω δει.
- Να τελειώσω εκείνη τη σάρπα που πλέκω από πέρσι για να τη φορέσω επιτέλους!
- Να βρω τον Άγιο Βασίλη σε κανένα mall που συνηθίζει να επισκέπτεται αυτές τις μέρες.

Σκέφτομαι ότι το Μάη που θα τελειώσω το master θα είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που δεν θα έχω ξεκάθαρο πλάνο για κάτι. Θα είμαι 25 χρονών και θα είναι η πρώτη φορά που δεν θα ξέρω τι να περιμένω. Πάντα ήθελα να έχω κάτι να σκέφτομαι, κάτι να προσδοκώ. Μιλώ για κάτι "μεγάλο", όπως οι σπουδές ή η δουλειά - όχι οι άντρες. Δεν μου έτυχε ακόμα κάποιος τόσο σημαντικός που να τον κατηγοριοποιήσω στα μεγάλα. Όταν ήμουν λύκειο, ήθελα να τελειώσω και να πάω πανεπιστήμιο. Στο πανεπιστήμιο είχα στόχο το πτυχίο - αλλά μη φανταστείς ότι βιαζόμουν να τελειώσω, μια χαρά πέρασα! Αλλά μου άρεσε που είχα ένα σκοπό! Μετά είχα στόχο μια δουλειά και το μάστερ. Τώρα έχω τη δουλειά και τελειώνω με το μάστερ! Και μετά τι;

(ΟΜG - 25 ΧΡΟΝΩΝ; ΜΑ ΕΝΕΝ ΜΕΓΑΛΟ ΝΟΥΜΕΡΟ ΤΟΥΤΟ;;;; ΕΙΧΑ ΜΕΙΝΕΙ ΚΑΠΟΥ ΣΤΑ 22!)

Όταν είσαι από χαρακτήρα οργανωτικός, φρικάρεις στην παντελή απουσία (έστω ενός υποτυπώδους) σχεδίου. Ίσως να 'ναι καλύτερα όμως για μένα, ίσως να 'ναι σαν άσκηση. Πάντως αυτό που ξέρω σίγουρα είναι πως θέλω ν' απολαύσω τη ζωή μου, να βγω λίγο έξω από το σπίτι μου, να διασκεδάσω, να ταξιδέψω πριν να έρθει μια μέρα που να καταλάβω πως η ζωή μου πέρασε και ν' αναρωτιέμαι τι έκανα και δεν την χάρηκα. Ή ακόμα χειρότερα, να ξέρω πως ο λόγος που δεν την απόλαυσα ήταν επειδή δε μπορούσα ποτέ να χαρώ το παρόν αφού έκανα συνεχώς όνειρα για το μέλλον. Είναι ωραίο να βάζεις στόχους και χωρίς αυτούς δεν θα πήγαινα πουθενά - αλλά έτσι όπως είναι οργανωμένη τον τελευταίο 1,5 χρόνο η ζωή μου νιώθω πως οι στόχοι μου με καταδυναστεύουν.

Το μόνο που ξέρω σίγουρα, είναι ότι θέλω έστω μια φορά να ερωτευτώ δυνατά. Χωρίς όλους αυτούς τους περιορισμούς που έβαζα μόνη μου στον εαυτό μου μέχρι τώρα. Χωρίς να φοβάμαι τόσο πολύ και να βαφτίζω το φόβο μου σωφροσύνη. Όχι αγάπη μου, φόβος ήταν. Με ολίγη σωφροσύνη, ίσως. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω, ξέρω όμως σίγουρα ότι το θέλω πολύ.

Υ.Γ. Οι φωτογραφίες μου ήταν όλες δικές μου, αλλά αυτή που βάζω τώρα είναι πολύ καθαρή. Βέβαια οι φίλοι μου που με διαβάζουν ξέρουν ποια είμαι, έτσι κι αλλιώς. Δεν έχω υπ' όψιν μου αν με διαβάζουν κι άλλοι γνωστοί! Ούτε ξέρω αν θα έχω τα κότσια να την αφήσω. Λέω να με δοκιμάσω. :)