Πέμπτη 15 Οκτωβρίου 2009

I don't need a shrink - I'll do a PHD instead.

Το Σαββατοκυρίακο που μας πέρασε, διάβασα πολύ. Διάβασα πάρα πολύ για την ακρίβεια, ώρες ολόκληρες, για να βγάλω ένα αγγλικό άρθρο που είχα για παρουσίαση, να διαβάσω τις παραδόσεις της βδομάδας, να ξεκινήσω μια άλλη εργασία κι ένα ελληνικό άρθρο. Δεν σήκωσα κεφάλι από τα βιβλία. Δεν βγήκα καθόλου από το σπίτι παρά μόνο για να πάω στη γιαγιά μου. Και ακόμα κι εκεί διάβαζα.
Μπορεί να το ονομάσεις διαστροφή. Μπορεί και να είναι. Βέβαια, από μια οπτική, δεν είχα άλλη λύση: αφού δουλεύω και παράλληλα κάνω μεταπτυχιακό, η μόνη στιγμή να διαβάσω είναι το Σ/Κ. Από την άλλη, θα μπορούσα να μην κάνω το διάβασμα όπως το έκανα, να τα διαβάσω όπως – όπως και να πάω τουλάχιστον κάπου έξω το Σάββατο το βράδυ.
Όμως – παρόλο που παραπονιόμουν – δεν ήθελα. Ήθελα να μείνω να τελειώσω τη δουλειά που έπρεπε. Κοιμήθηκα πολύ λίγο όλο το Σ/Κ και πήγα τη Δευτέρα στη δουλειά με μαύρους κύκλους που προσπαθούσα να καλύψω με concealer. Μα ήμουν ευτυχισμένη. Γεμάτη. Χαρούμενη. Γιατί τις ώρες εκείνες που βυθίστηκα στο άρθρο, βυθίστηκα σ’ ένα πεδίο της επιστήμης μου που μου αρέσει πάρα πολύ. Και μαζί μπήκα σ’ ένα δικό μου κόσμο όπου ένιωθα δημιουργική. Κι αφού ήμουν δημιουργική και χαρούμενη, ένιωθα προστατευμένη. Οι δαίμονες μου πια δε μπορούσαν να με αγγίξουν. Τους έβλεπα γύρω μου να γελάνε, να γελάνε – και γέλαγα κι εγώ μαζί τους. Γιατί δε μπορούσαν πια να με τρελάνουν.
Αυτό το μεταπτυχιακό – που το κάνω παράλληλα με δουλειά και είναι πολύ κουραστικό- είναι η σωτηρία μου. Είναι η σανίδα μου να γαντζωθώ στη ζωή χωρίς να ζω μες την κατάθλιψη, όπως ήμουν το καλοκαίρι, που δεν είχα τίποτα να κάνω και οι σκέψεις με είχαν διαλύσει. Είναι ο τρόπος μου να είμαι χαρούμενη. Γιατί έρχονται κάτι μέρες που, όσο δυνατή και να θέλω να πιστεύω ότι είμαι, λυγίζω. Κάποιες μέρες θα ‘θελα να μπορούσα να έκανα κάτι να πάρω μακριά της την αρρώστια. Και η συνειδητοποίηση πως είμαι εντελώς ανίσχυρη με γονατίζει. Με πικραίνει. Και δεν θέλω να με ποτίσει η πικρία, να με κάνει αρνητική, να με κάνει απαράδεκτη. Μ’ έχει κάνει ήδη πιο σκληρή – κι αυτό είναι αρκετό.
Πού ξέρεις, μπορεί μια μέρα να κάνω και PHD.

7 σχόλια:

  1. Έτσι κοπέλα μου

    και να δεις σιγά σιγά ότι εκτός από το phd, και μαζί με αυτό, θα έρθουν κι άλλα να κτίσεις στη γκρεμίσμένη ψυχολογία σου.

    Ασε που έχω την υποψία ότι δεν ειναι τόσο γκρεμισμένη.

    Διότι εσύ αντέχεις τον εαυτό σου. Σε αντίθεση με πολύ άλλο κόσμο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. έσιεις δίκαιο, βλέπω το πολλά γυρόν μου τούτο. τα πτυχία σαν ναρκωτικό

    εξαρτάται όπως όλες οι εξαρτήσειες βέβαια σε ποιον βαθμό ένι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Φλεγόμενε μου,
    όντως ίσως να μην είναι και τόσο γκρεμισμένη η ψυχολογία μου. απλά είναι κάποιες μέρες...!!!

    ρίτσα έχεις δίκαιο. το παραδέχομαι και για τον εαυτό μου, αλλά το βλέπω και γύρω μου. δεν είναι πάντα κακό. αν ψάχνεις μια διέξοδο σε μια ζωή που σε κάποια φάση δεν είναι όπως θα την ήθελες, καλύτερα η μόρφωση παρά άλλες διέξοδοι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Μόνο PhD;

    εγώ καμάρι μου σε βλέπω και Πρύτανη με τέτοια φόρα!

    Άντε μπράβο και πάντα τέτοια. Δεν θα μας ρίξει κάτω η καθημερινότητα επειδή κάποιος της είπε πως μπορεί!


    Φιλί

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Χάρις,
    ευχαριστώ :)
    σε έχω βάλει στα links

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ανώνυμος4/5/10 19:08

    Δεν θυμάμαι πως αλλά βρέθηκα τυχαιά στη σελίδα σου! (ωραίες οι σκέψεις σου..)κ γω φιλολογια τελείωσα.τι μεταπτυχιακό παρακολουθείς;;;;;
    σκεφτομαι να ξεκινήσω και γω καθώς έχω πανω κάτω τις ίδιες απόψεις..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. anwnime,

    to metaptixiako ine ena kainourio, glwssologikou periexomenou sto panepistimio kiprou... steile mou sto mail an 8eleis leptomereies...

    ΑπάντησηΔιαγραφή