update

Αν υπήρχε σκιά στο προηγούμενο μου post, είμαι σαφώς υπέρ της Ουκρανίας. Σαφέστατα. Απλά δεν είχα καν το κουράγιο να το αναλύσω. Το περασμένο μου ποστ γράφτηκε μετά από κάποια δύσκολη φάση. Στο μέλλον ίσως την καταγράψω. 

Το καλοκαίρι καταφέραμε επιτέλους να κάνουμε το θρησκευτικό μας γάμο. Μετά από 2 χρόνια. Ήταν μια μέρα πανέμορφη, που την απολαύσαμε κι εμείς και οι καλεσμένοι μας, χωρίς άγχος. Ήταν όλα όμορφα αν με ρωτάς - από τη δική μας εμφάνιση, στα λουλούδια, στον χώρο μας που ήταν πανέμορφος, στους καλεσμένους μας που ήταν όλοι χαρούμενοι με τη χαρά μας, και σε ένα σωρό άλλες λεπτομέρειες που ήταν όμορφες. 

Πήγαμε μήνα του μέλιτος Αμερική, ένα ταξίδι που το κλείσαμε τελευταία στιγμή. Βίζες είχαμε από το 2020 - μάλιστα, η δική μου ήρθε στο courier 4 Μαρτίου 2020. Λίγες μέρες μετά, έκλεισαν όλα. Φέτος το καλοκαίρι, μετά τον γάμο μας, θέλαμε να κλείσουμε να πάμε κάπου, αλλά είχαμε κάποια σημαντικά θέματα που έπρεπε να κλείσουν το καλοκαίρι και δεν εξαρτώνταν από τον έλεγχο μας. Ξεκίνησαν ένα ένα να κλείνουν, αλλά τέλειωναν και οι μέρες. 28 Ιουλίου, Πέμπτη, ρυθμίστηκε και το τελευταίο. Αλλά 15-19 Αυγούστου ο άντρας μου έπρεπε να είναι δουλειά. Άρα έπρεπε να πάμε είτε 1-15 Αυγούστου είτε 20-31. Δεν είχαμε άλλα περιθώρια. 

Όταν έκλεισε και η τελευταία εκκρεμότητα, στις 28/7, τον πήρα τηλέφωνο και του λέω, "κλείσε τις εκκρεμότητες σου με τη δουλειά γιατί τη Δευτέρα (1/8) πετούμε για Αμερική". Έτσι, δημοκρατικά. Το πιο παράξενο είναι ότι μου είπε "εντάξει". (Δεν είναι και το πιο εύκολο να μαθαίνεις 3 μέρες πριν ότι θα πας υπερατλαντικό ταξίδι :P ). Τελικά φύγαμε 31 και φτάσαμε 1. Τα προγραμματίσαμε όλα εντελώς τελευταία στιγμή. Πριν να ξεκινήσουμε να πετάμε, είχαμε μόνο πτήσεις aller retour, και ξενοδοχείο για τις πρώτες 5 νύχτες στη Νέα Υόρκη. Τίποτα άλλο. Τα κλείναμε όλα στην πορεία. 

Απίστευτο ταξίδι. Εμπειρία ζωής. Ειδικά η Νέα Υόρκη. Δεν ξέρω αν έχω λόγια να πω πόσο την ερωτεύτηκα. Είπαμε ότι σίγουρα θα ξαναπάμε. Περάσαμε τα γενέθλια του εκεί, με δείπνο και μετά για ποτό σε μια ανοιχτή ταράτσα, με θέα την 34η λεωφόρο. 

Εννοείται ότι απέκτησε και ένα επιχείρημα για μια ζωή - "Ναι, αλλά εγώ ήρθα Αμερική σε 3 μέρες". :)

Μόλις ήρθαμε, κολλήσαμε και κορωνοϊό. Εγώ ήμουν σίγουρη ότι είχα κολλήσει στην Αμερική - επειδή για 3-4 μέρες ήμουν κρυωμένη. Τελικά δεν ήταν κορωνοϊός εκείνο που είχα εκεί. Ήταν απλά κρύωμα από την ψύχρα των air conditions. Τα βάζουν τόσο δυνατά, λες και θέλουν να παγώσουν την κόλαση. Στις πτήσεις μας για την επιστροφή, ο άντρας μου ήταν λίγο αδιάθετος. Σκέφτηκα ότι δεν είναι κάτι σοβαρό, και μάλλον θα ήταν η κούραση του ταξιδιού και η αϋπνία, γιατί οι πτήσεις μας και τα ενδιάμεσα ήταν πολλές ώρες. Λόγω του ότι τα κλείσαμε τελευταία στιγμή, είχαμε πάρει 3 πτήσεις για να πάμε και 3 για να έρθουμε. 14 νύχτα φτάσαμε σπίτι, στις 15 ξύπνησε με 38.5 πυρετό και βγήκε θετικός. 17 βγήκα θετική κι εγώ. Μετά από 2,5 χρόνια κολλήσαμε κι εμείς. Αμερικανικό κορωνοϊό. Να μην σου πω καλύτερα πόσο καιρό κυκλοφορούσαμε με μάσκες για να μη διαδώσουμε καμιά αμερικάνικη παραλλαγή του covid. :P

Κάποιος θεός μας αγαπά σίγουρα. Δεν κολλήσαμε κορωνοϊό στο γάμο, δεν κολλήσαμε στο μεγαλύτερο μέρος του ταξιδιού. Κολλήσαμε just on time για να το περάσουμε στα βραστά μας και στην ασφάλεια μας Κύπρο! Παρολίγο φυσικά να το περάσουμε Πολωνία! Στην επιστροφή πετούσαμε Ορλάντο - Όσλο, Όσλο - Κρακοβία, Κρακοβία - Πάφο. Ε στο Όσλο η Norwegian Airlines μας είχε 1 ώρα στο αεροπλάνο περιμένοντας να πετάξουμε για να μας πει τελικά ότι το αεροπλάνο ήταν επικίνδυνο να πετάξει λόγω τεχνικών προβλημάτων! Μας κατέβασαν άρον άρον, μας φόρτωσαν κι εμάς και τις βαλίτσες μας σε άλλο αεροπλάνο και πετάξαμε για Κρακοβία. Ευτυχώς προλάβαμε στο τσακ και την τελευταία πτήση για Πάφο. Αλλιώς θα μέναμε άλλη μια βδομάδα Πολωνία να περνάμε τον κορωνοϊό εκεί!

Έχω πολλά να πω γι' αυτό το ταξίδι! Αλλά ίσως τα γράψω άλλη φορά. Προς το παρόν πρέπει να πάω να κάνω τη δουλειά που αναβάλλω τόσο πολύ, που μέχρι και blog post μπήκα να γράψω. :P

Περνούμε γενικά μια φάση που είμαστε πιεσμένοι χρονικά με διάφορα. Η μεγάλη πίεση θα τελειώσει λίγο πριν τα Χριστούγεννα. Άτε να δούμε! Πεθύμησα να είμαι χαλαρή! 

Για άλλη μια χρονιά, βαριέμαι να στολίσω. Γενικά βαριόμουν πάντα τα στολίσματα των Χριστουγέννων. Απλά από τότε που έφυγαν οι γονείς μου δεν έχω στολίσει κανονικά καμιά χρονιά. Δεν θέλω, και δεν θέλω να καταπιεστώ κιόλας να το κάνω. Το παν μέσα στο σπίτι είναι να υπάρχει αγάπη. Τα στολίσματα είναι τόσο, μα τόσο, δευτερεύοντα. Αν υπάρχει αγάπη, το σπίτι είναι γεμάτο. "Μα σ' αγαπώ και μ' αγαπάς, κι έτσι κυλάει τ' όνειρό μας".