Έτσι είναι. Φωνάζεις μέσα σου, πεισμώνεις,
θέλεις την αλλαγή. Προσπαθείς, το ψάχνεις, ανακατεύεις παντού. Και όμως, αν δεν
είναι ο κατάλληλος χρόνος, δεν πρόκειται να γίνει. Πρέπει να έχεις υπομονή.
ΥΠΟΜΟΝΗ. ΥΠΟΜΟΝΗ. ΥΠΟΜΟΝΗ.
Μα ποιος εφηύρε τούτη την άπιαστη έννοια;
Οι κουβέντες των 26άρηδων. Τόσο είμαι κι
εγώ. 26 και μισό, για την ακρίβεια. Βγαίνουμε με τους φίλους και συζητάμε. Οι ανησυχίες
μας σταμάτησαν να είναι σε ποιο καινούριο μέρος θα πάμε. Αλλά πώς θα
δημιουργηθούμε. Πώς θα χτίσουμε ένα μέλλον επαγγελματικά. Σε ποιον τομέα, που
όλοι πλέον δοκιμάζονται. Πώς θα ανοίξουμε σπίτια κάποια στιγμή, που οι τράπεζες
δεν σου δίνουν δάνεια ούτε για δείγμα, και για να σου δώσουν θέλουν να έχεις ένα
μέρος του ποσού σε μετρητά στην τράπεζα. Τι θα κάνουμε; Θα μένουμε στα σπίτια
των γονιών μας μέχρι τα 40; Θα παντρευτούμε και δεν θα κάνουμε μωρά; Κι άμα
έρθει ένα μωρό, τι θα κάνεις, θα το ξεφορτωθείς επειδή δεν έχεις να το ταΐσεις; Δεν
είναι ότι δεν θα έχεις δηλαδή. Αλλά ίσως να μην μεγαλώσει τόσο άνετα όσο
μεγάλωσες εσύ. Δεν πειράζει, θα τα καταφέρει το μωρό. Τον εαυτό σου να
προετοιμάζεις, μέσα σου. Και να κάνεις ΥΠΟΜΟΝΗ.
Υ.Γ. Σου φάνηκε λίγο «σκληρό» το προηγούμενο
κείμενο; Έτσι μεγάλωσα. Από μικρή άκουγα τον μπαμπά μου να μου λέει να μην
είμαι «άχθος αρούρης», δηλαδή βάρος της γης. Να μην είμαι άπραγη, να μην είμαι
βάρος σε κάποιον, και στην τελική, να ‘μαι ανεξάρτητη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου