Σάββατο 27 Σεπτεμβρίου 2008

ο ονειροπόλος

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένας ονειροπόλος που γύριζε όλο τον κόσμο ψάχνοντας το ιδανικό μέρος για να μείνει για πάντα. Ταξίδεψε πάρα πολύ αλλά δεν έβρισκε τίποτα που να τον ικανοποιεί. Μέχρι που συνάντησε μια παραμυθένια χώρα. Ήταν μικρή βέβαια και λιγάκι απομονωμένη, αλλά αυτό δεν εμπόδιζε τους κατοίκους της από το να τη θεωρούν κέντρο του Σύμπαντος. Οι κάτοικοι εκεί ήταν όλοι τέλειοι. Ζούσαν σε μεγάλα κάστρα – παλάτια, είχαν πολλά λεφτά, έκαναν πάντα πλουσιοπάροχα ταξίδια και μετακινούνταν με τα καλύτερα αυτοκίνητα. «Τέλεια», είπε ο ονειροπόλος. «Θα μείνω εδώ για πάντα».
Αρχικά, ήταν πολύ ευχαριστημένος. Σιγά σιγά όμως, άρχισε να ανακαλύπτει πράγματα που δεν του άρεσαν καθόλου. Ο γείτονας του που είχε το τεράστιο σπίτι δε μπορούσε να το χαρεί, γιατί ήταν καταχρεωμένος. Ο άλλος γείτονας είχε ξοφλήσει το ακριβό αυτοκίνητο αλλά δεν είχε τα λεφτά να το συντηρήσει. Η γειτόνισσα του που εμφανιζόταν κάθε μέρα με διαφορετικό συνολάκι, επώνυμο πάντα, είχε καταχρεώσει όλες τις τις πιστωτικές και τώρα δανειζόταν λεφτά για να αγοράσει ζάχαρη. Και οι γείτονες που έμεναν απέναντι, καβγάδιζαν όλη μέρα στο σπίτι αλλά έξω στο δρόμο ήταν μια μεγάλη, ευτυχισμένη οικογένεια που σκόρπαγε πλατιά χαμόγελα. «Δεν αντέχω άλλο αυτή την κατάσταση», σκέφτηκε ο ονειροπόλος. Θα σηκωθώ να φύγω από δω.»
Αλλά πριν φύγει, πήγε να αποχαιρετήσει ένα γεροντάκι που έμενε δύο δρόμους πιο κάτω και είχε πια γίνει φίλος του. Του διηγήθηκε τα καθέκαστα και το γεροντάκι άρχισε να γελά. «Έτσι είναι οι άνθρωποι σε αυτή τη χώρα αγόρι μου. Αγωνίζονται όλοι να χτίσουν το καλύτερο σπίτι, να πάρουν το καλύτερο αυτοκίνητο, να κάνουν τον «τέλειο» γάμο της χρονιάς ή τουλάχιστον να φαίνονται ευτυχισμένοι σ΄αυτόν που έχουν, να πάρουν το καλύτερο ρούχο, να αγοράσουν ένα σωρό πράγματα που δεν έχουν ανάγκη.» «Μα δεν είναι χαζό αυτό παππούλη; Τι σημασία έχει να δείχνεις πλούσιος, άμα δεν είσαι ευτυχισμένος;» «Δεν είναι ανάγκη να είναι ευτυχισμένοι. Τους αρκεί να φαίνονται...»
Σ.Σ. Οποιαδήποτε ομοιότητα με υπαρκτά πρόσωπα και καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική.

2 σχόλια:

  1. σε πεθύμησα άπειρα




    φοβάμαι την ώρα που θα έρτουν τα extreme weddings στην κύπρο


    ωραίο κείμενο



    άπειρα σε πεθύμησα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. κι εγώ σε πεθύμησα!!! πάρα πολύ!
    κι εμένα με πεθύμησα... τόσα πολλά να κάνω, άρχισα κάπου κάπου να με χάνω, μες την πολλή συνάφεια του κόσμου!....
    περιμένω τη μέρα της ορκωμοσίας για να σε δω:) αν τα καταφέρεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή