Παρασκευή 15 Σεπτεμβρίου 2017

Η ζωή που είναι μικρή

(Δεν ξέρω αν θα αντέξω να αφήσω δημοσιευμένο αυτό το κείμενο).

Ένας χρόνος και δυόμισι - σχεδόν τρεις - μήνες πριν. Η μέρα που έχασα τον πατέρα μου.

"Μα πώς έγινε τούτο; Ο παπάς μου; Αφού πάντα ήταν δυνατός. Μα δεν γίνεται να συμβαίνει τούτο. Ο παπάς έπρεπε να ζήσει ως τα 100 όπως τον παππού και τη γιαγιά!"

Να τον σπρώχνω και να μην ξυπνά. Και να μου φαίνεται απίστευτο. Αφού μοιάζει σαν να κοιμάται. Να ρωτώ το νοσοκόμο γιατί δεν του κάνει ηλεκτροσόκ και να μου λέει ότι μετά από κάποια ώρα θανάτου δεν μπορεί να κάνει κάτι και ότι τελείωσε. "Συγγνώμη αγάπη μου αλλά ετελειωσε." Ο αποχαιρετισμός στο δωμάτιο ανάνηψης. Ο αποχαιρετισμός στην τελευταία του κατοικία. Νομίζω πρέπει να φαινομουν εντελώς χαντακωμένη εκείνη τη μέρα. Παρακολουθούσα σαν να ήμουν έξω από το σώμα μου. Σαν να μην το πίστευα. Ακόμη δυσκολεύομαι να το πιστέψω.

Οι μήνες που ακολούθησαν. Οι πιο μαύροι της ζωής μου. Οι πιο άυπνοι. Οι πιο σκληροί. Οι κρίσεις πανικού. Το να ξυπνώ πέντε φορές μες τη νύχτα από το άγχος και να πηγαίνω στη δουλειά κουρέλι. Τα μαύρα που τα μισώ. Που τα μισούσε κι εκείνος και δεν τα έβαλε καν όταν είχε πένθος. Κι εγώ να πρέπει να τα βάλω γιατί δεν άντεχα εκτός από το πένθος μου να αντιμετωπίσω την κοινωνία που θα έκρινε ότι δεν τον θρηνώ αρκετά.

Η μαμά χρόνια άρρωστη, το περίμενα από εκείνην παρά από εκείνον. Οι τύψεις που της έδινα παραπάνω σημασία από εκείνον, από ανάγκη φυσικά και λόγω των καταστάσεων. Οι σκέψεις να με βασανίζουν, τι έκανα σωστά, τι λάθος, να μετράω τον χρόνο που του έδινα, ήταν αρκετός; Ήμουν καλή κόρη; Του έδινα αρκετή σημασία;

Οι επισκέψεις σε ψυχολόγο, για πρώτη φορά στη ζωή μου, γιατί ο χαμός του έγινε μια τόσο ασήκωτη πέτρα που με πλάκωσε, που δεν μπορούσα να το διαχειριστώ.

Η συγκλονιστική στιγμή που με ρώτησε, "αν θα μπορούσε με κάποιο τρόπο να είναι ο μπαμπάς σου σε αυτό το δωμάτιο μαζί μας και να σου έλεγε κάτι, τι πιστεύεις ότι θα ήταν αυτό;"
Η στιγμή που ξεκίνησαν, για πρώτη φορά σε εκείνο το δωμάτιο, να τρέχουν τα δάκρυα ποτάμι, και να απαντώ με όλη μου την καρδιά, ότι πιστεύω ότι θα έλεγε ότι ξέρει πώς έκανα ότι μπορούσα για εκείνον και να μην στενοχωριέμαι και ότι ξέρει πως τον αγαπώ πολύ και με αγαπά κι εκείνος.

Έχοντας την ατυχία να βιώσω και τα δύο, και το να χάνεις κάποιον από χρόνια ασθένεια, και τον ξαφνικό θάνατο, μπορώ να σε διαβεβαιώσω πως το δεύτερο είναι πολύ χειρότερο. Σε πιάνει απροετοίμαστο, σε συγκλονίζει, σου ανοίγει πληγές που πολύ δύσκολα κλείνουν. Και επίσης το να χάνεις γονιό είναι πάρα πολύ σκληρό. Νομίζεις ότι ξέρεις τον πόνο αν έχασες παππούδες ή θείους ή ξαδέρφια. Αλλά δεν έχει καμία σχέση.

Η άρνηση να γράψω στο blog μετά από αυτό, γιατί αρνιόμουν να καταγράψω την απώλεια. Αρνιόμουν να δεχτώ ότι έγινε. Ακόμα σκέφτομαι ότι θα πάω στο πατρικό μου και θα μου ανοίξει. Ακόμα με πληγώνει εκείνο το έρημο σπίτι.

Η υπαρξιακή κρίση μετά. Αναπόφευκτη μετά από όλα αυτά. Ποια είμαι, πού πάω, πόσο τραγικά μικρή είναι η ζωή, τι νόημα έχει, γιατί να προσπαθούμε για το οτιδήποτε αφού σε ελάχιστα χρόνια θα πεθάνουμε. Η απόπειρα προσευχής. Η απόπειρα να πάω εκκλησία. Ο τοίχος που χτύπησα πάνω. Η ανάγκη να πιστέψω στο μεταφυσικό. Ότι ο παπάς μου κάπου είναι και με προσέχει, με ακούει, με βλέπει.

Ο άνθρωπος που γνώρισα μετά από τέσσερις μήνες, και δεν έχω αρκετά λόγια να τον περιγράψω χωρίς να τον αδικήσω. Που έχει όλα όσα ήθελα ποτέ από κάποιον, και ακόμη περισσότερα, και μέσα του και έξω του. Που με εκπλήσσει κάθε μέρα με το πόσο ίδιοι είμαστε, πώς σκεφτόμαστε, πώς θέλουμε τη ζωή μας. Που με γνώρισε ίσως στην χειρότερη περίοδο της ζωής μου, γλύκανε το πένθος μου, με βοήθησε με τον τρόπο του όσο μπορούσε. Που με αγαπά, με φροντίζει και το απέδειξε έμπρακτα και στα δύσκολα, γιατί μεσολάβησαν και τέτοια. Που με κάνει να σκέφτομαι πόσο χαίρομαι που είχαμε και οι δύο μας τις διαδρομές και τις εμπειρίες που είχαμε, και βρεθήκαμε σε αυτή την φάση της ζωής μας.

Σκέφτομαι συχνά ότι μου τον έστειλε ο παπάκης μου για να με φροντίσει. Ή η ζωή. Ή το σύμπαν. Για να απολογηθούν ίσως κάπως για τα σκ**ά που συνέβηκαν τα τελευταία χρόνια.

Άλλαξα και δουλειά πριν τρεις μήνες.. Μετά από τόσα χρόνια. Απίστευτο το πόσες αλλαγές μπορεί να συμβούν σε ένα χρόνο.

Δεν ξέρω πώς να κλείσω αυτό το κείμενο. Νιώθω παράξενα και μόνο που το έγραψα. Στο προηγούμενο post μιλούσα για την περίοδο των μεγάλων αλλαγών αλλά σίγουρα δεν μπορούσα να προβλέψω τη συνέχεια.

Πεθύμησα το blogging αλλά δεν ξέρω αν μπορώ να γράψω πια. Ξέρω ότι η pax είναι ένα εντελώς διαφορετικό άτομο από εκείνο που έγραψε εδώ την τελευταία φορά.

Να αγαπάτε δυνατά, να αγκαλιάζετε σφιχτά, να φιλάτε τρυφερά. Η ζωή είναι μικρή.

6 σχόλια:

  1. Ανώνυμος15/9/17 18:19

    Καλωσόρισες, pax μου! Χαίρομαι που σε ξαναβρίσκω εδώ! Μιας και γνωριζόμαστε αρκετά χρόνια, παίρνω το θάρρος να σού πω ότι κι εσύ κι οι αδελφές σου είσαστε οι καλύτερες θυγατέρες που θα μπορούσε να έχει ο πατέρας σου! Ξέρω πολύ καλά ότι στάθηκες σαν βράχος δίπλα στους γονείς σου σε όλες τις δύσκολες στιγμές. Να είσαι σίγουρη ότι ο πατέρας σου σ' αγάπησε και εξακολουθεί να σ' αγαπάει με τον δικό του τρόπο. Κι εγώ πιστεύω ότι ο ερχομός του συντρόφου σου είναι απόδειξη αυτής της αγάπης!

    Υπέροχο το επιμύθιο του κειμένου σου! :)

    Π.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ πολύ Π. μου! Με συγκίνησες! Δεν ξέρω τι άλλο να πω. Ευχαριστώ που ήσουν παρών και εκείνη τη μέρα και που είσαι παρών γενικότερα.
      Να είσαι καλά!

      Διαγραφή
  2. Εσκέφτουμουν σε πολλά. Επελάγωσα τζι εγώ με διάφορα τρεχάματα, και αμέλησα τζείνο το μέηλ που έλεα να σου στείλω.
    Λυπούμαι για τον παπά σου. Εν έχω λόγια να περιγράψω πώς φαντάζουμαι το συναίσθημα, μόνο που το σκέφτουμαι πιάνει με ένας πόνος παντού- πόσο μάλλον να το ζεις. Παρ'όλα αυτά, εν πιο φυσική σειρά από ότι να χάνει ο γονιός το παιδί του, και εν το βάρος σε κάθε νέα γενιά να δει την προηγούμενη να φεύκει.
    Είμαι και χαρούμενη όμως που ήβρες έναν άνθρωπο να μοιράζεσαι όσα περνάς, να μπορείς να του μιλάς χωρίς να σε κατακρίνει, να ξέρεις πως ό,τι σου πει εν με καλή πρόθεση, να μπορείς να μπεις μες σε μια αγκαλιά, ή να έχεις τούτη την επαφή την πιο ουσιαστική με ένα πλάσμα. Ελπίζω να παν όλα καλά, και νομίζω ότι κάτι θα έβρεις να μας λες κι εμάς, κάθε τόσο.
    Αγκαλιές!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εσκέφτηκα πολλές φορές ότι με σκέφτηκες, εσκέφτηκα κι εγώ πολλές φορές να στείλω ένα mail, δεν έστειλα. Εσκέφτηκα να κάνω σχόλια σε εσάς που γράφετε, δεν έκανα. Δεν μπορούσα βασικά.
      Πραγματικά, για τον παπά ήταν πολύ δύσκολη περίοδος. Μου φαίνεται φοβερά παράξενο που κατάφερα να βάλω κάποια κομμάτια της σε λέξεις.
      Ναι, είμαι πολύ τυχερή για αυτό τον άνθρωπο. Σε όλα αυτά τα επίπεδα που λες και σε τόσα άλλα.
      Ίσως τώρα που έγραψα τη "μυλόπετρα" μου, να μπορώ να γράψω, θα δούμε!

      Διαγραφή
  3. Παξ,εν ξέρω τι να σου πω, δακρυσα με το κείμενο σου. Σε σκέφτηκα και σε συζήτησα, τι να κανεις που να εισαι. δεν μπορούσα να φανταστώ.

    εν ξέρω τι έχει αξία να σου πω, πραγματικά λυπάμαι

    καθε σου πρόταση ένα στάδιο της ζωής σου. εν ξέρω πραγματικά, λυπάμαι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μπεατριξ μου να είσαι καλά. Εδημιουργήσαμε μια μικρή κοινότητα δαμε, και πράγματι άμα κάποιος που έγραφε έστω αραιά χάνεται, ψάχνεις τον.

      Δεν είναι ανάγκη να πεις κάτι συγκεκριμένο. χάρηκα και μόνο που μου έγραψες. Τέτοια σοκαριστικά γεγονότα φέρνουν τον άλλο σε τόση αμηχανία νομίζω που και μόνο να σου πει ότι λυπάται εν άσκηση θάρρους. Ένιωσα το πολλές φορές. Νασαι καλά!

      Διαγραφή