Το έχεις δει αυτό το video;
Από την περιγραφή του στο youtube:
"Η ιστορία μιλά για τη μοναξιά και την ανάγκη να ανήκεις. Την ανάγκη να βρεις αυτό που σε συμπληρώνει, ώστε να "κυλήσεις" στη ζωή μαζί του. (...)
Από την περιγραφή του στο youtube:
"Η ιστορία μιλά για τη μοναξιά και την ανάγκη να ανήκεις. Την ανάγκη να βρεις αυτό που σε συμπληρώνει, ώστε να "κυλήσεις" στη ζωή μαζί του. (...)
Στη διάρκεια
αυτής της αναζήτησης θα κάνουμε πολλά: θα μασκαρευτούμε, θα τρομάξουμε, θα
μπερδευτούμε, θα γελοιοποιηθούμε, θα ελπίσουμε... Και τελικά, κάποτε, θα βρούμε
το ιδανικό μας άλλο, αυτό που μας χωρά και το χωράμε. Και ευτυχώς θα αρχίσουμε
επιτέλους να «κυλάμε»...να ζούμε...Τι κρίμα μόνο, που κανείς δεν μας είπε και
εμείς ποτέ δεν σκεφτήκαμε, ότι κυλώντας...αλλάζεις! Και έτσι αυτό που ξεκίνησε
σαν απόλυτο ταίριασμα, στην πορεία αρχίζει να μας στενεύει και να το
στενεύουμε...Και μετά τι....Μετά πάλι από την αρχή: προσμονή και μοναξιά... (...)
"Το Κομμάτι που λείπει συναντά το Mεγάλο Ο", μιλά απλά και αληθινά για αυτό που όλοι ξέρουμε, αλλά ελάχιστοι κατανοούμε και ακόμα ελαχιστότεροι κάνουμε πράξη στη ζωή μας: η ολοκλήρωση και ευτυχία μας, είναι πρωτίστως μια προσωπική υπόθεση. Κανείς δεν μπορεί να μας την επιβάλει ή ακόμα και να μας τη χαρίσει «έξωθεν». Και ίσως δεν γίνεται αλλιώς: για να συν-υπάρξουμε κάποτε με κάποιον ή κάτι, πρέπει πρώτα να υπάρξουμε σαν αυτοκαθοριζόμενες οντότητες. Η συν-ύπαρξη χρειάζεται δυο...όχι δυο μισά, αλλά δυο ολόκληρα. Δυο Μεγάλα ολοστρόγγυλα Ο, που τίποτα δεν χρειάζονται και τίποτα δεν τους λείπει...Δύο ολόκληρα που συμπορεύονται από καθαρή αγάπη. Όχι από ανάγκη ούτε από συμφέρον. Δυο ολόκληρα που τα ενώνει η επιλογή. Όχι η ελπίδα, ούτε ο φόβος...."
Ωραία η αλληγορία, αν και φοβάμαι ότι δεν έχει καθολική ισχύ στην ανθρώπινη ζωή. Θεωρώ ότι κάποιοι τυχεροί θα βιώσουν αυτή την πραγματική και "ισότιμη" αγάπη χωρίς υστεροβουλίες και εξαρτήσεις. Οι υπόλοιποι δεν θα είναι τόσο τυχεροί, κι αυτό γιατί κάποιες γωνίες τους θα αμβλύνονται, ενώ κάποιες άλλες θα οξύνονται με την πάροδο του χρόνου. Με δύο λόγια, μονίμως ατελής "του ανθρώπου η φύση", κατά τον στίχο της Λ. Νικολακοπούλου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό, βεβαίως, δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να προσπαθούμε να εξελισσόμαστε και να βελτιωνόμαστε. Πού ξέρεις, ίσως κάποτε να σταθούμε κι εμείς λίγο πιο τυχεροί! :)
Καλημέρα!
Π.
Ωραίο σχόλιο. Θεωρώ και εγώ ότι δεν έχει καθολική ισχύ. Συμφωνώ γενικά σαν νόημα, απλά δεν πιστεύω ότι έρχεται μια μέρα που έχουμε γίνει τέλειοι, που όλες οι γωνίες μας αμβλύνονται. Όπως λες και εσύ, κάποιες άλλες θα οξύνονται. Επίσης, αγάπη χωρίς καθόλου υστεροβουλίες και εξαρτήσεις, δεν ξέρω αν είναι δυνατόν να υπάρξει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘεωρώ σοφή όμως την σκέψη ότι με το πέρασμα του χρόνου, θα ήταν καλό να γινόμαστε πιο ευπροσάρμοστοι στις ανθρώπινες σχέσεις μας, να αντιλαμβανόμαστε περισσότερο τις γωνίες μας, να ξεφεύγουμε από την εγωιστική σκέψη "εγώ δεν θα αλλάξω για κανέναν". Δεν είναι εύκολο, και γενικά όταν μεγαλώνουμε δεν είμαστε τόσο εύπλαστοι όσο πιο μικροί. Είναι όμως βασικό ζητούμενο για να βρούμε το μεγάλο Ο.