Κυριακή 18 Ιουλίου 2010

μετά

Ναι, γιαγιά, το παραδέχομαι. Γονάτισα που έφυγες. Αφέθηκα να με συντρίψει η απώλεια, χωρίς να προσπαθήσω να το παίζω δυνατή, αφού δεν ήμουν. Εσύ ήσουν το κέντρο της δύναμης μου. Χωρίς όμως πολλούς λυγμούς και οδυρμούς μπροστά σε ξένους, όπως θα ήθελες κι εσύ. Άλλωστε οι πιο μεγάλοι πόνοι είναι αυτοί που συνταράζουν της ψυχής μας τα βάθη κι όχι αυτοί που δείχνουμε στους άλλους. Και ποιος να καταλάβει πόσο μου έλειπες και πόσο μου λείπεις ακόμα, και κυρίως, γιατί;

Ξανάρχισα δειλά δειλά να θυμάμαι τα όνειρα μου που τα είχα παραμελήσει, και μα το Θεό, θα παλέψω γι' αυτά. Έτσι για να μην σκεφτείς ποτέ πως η εγγονή σου είναι μια απ' αυτές που τα παρατάνε!

Έγινα ακόμα πιο τρυφερή με τους ανθρώπους που αγαπώ. Πιο ζεστή η αγκαλιά, πιο θερμό το σ' αγαπώ. Πιο πολλές ώρες με τους ανθρώπους που σημαίνουν πολλά για μένα, πιο λίγες με απλούς γνωστούς. Λιγότερος χρόνος στο facebook και γενικά το internet, περισσότερος χρόνος για προσωπική επαφή.

Έγινα και πιο αντικοινωνική όμως γενικά. Δεν θέλω να βάλω τα καλά μου και να πάω σ' ένα club, να δω κόσμο και να με δουν. Θέλω να δω ένα φίλο ή μια φίλη και να κάνουμε μια κουβέντα από καρδιάς. Να δω τι κάνουν με τη ζωή τους, τα όνειρα και τα σχέδια τους για το μέλλον, τις απογοητεύσεις τους.

Ειδικά αυτά τα Σαββατόβραδα... Το ένα από αυτά πήγα στη Λεμύθου. Απόλαυσα τη διαδρομή, το τοπίο, τη λογοτεχνική βραδιά (κι ας μην είχα ξαναπάει), το κρασάκι που μας κέρασαν, την κουβέντα που κάναμε με την κοπελιά που πήγαμε μαζί. Σήμερα στην Κακοπετριά, σε μια παραδοσιακή ταβέρνα με τέλειο φαγητό, είδα μια φίλη που είχα να δω από το Πάσχα. Ψάχνω αυτό το παραδοσιακό στα χωριά, αυτό το γραφικό που δεν θα το βρω στη ζωή μου στην πόλη. Οι διαδρομές στα βουνά, μες το δάσος, μου φαίνονται πανέμορφες, με ηρεμούν απίστευτα. Με κάνουν χαρούμενη. Τις προτιμώ χίλιες φορές από το να σημαιοστολιστώ και να βγω έξω.

Δεν ξέρω αν εξελίσσομαι σε μια 24χρονη γριά. Πιθανότατα. Ξέρω όμως ότι χορταίνω την ψυχή μου.

Υ.Γ. Και τι ωραία που θα 'ταν γιαγιά, αν θα μπορούσα να ερωτευτώ ξανά! Να παραμυθιαστώ ξανά...

4 σχόλια:

  1. Ανώνυμος18/7/10 15:29

    Χαίρομαι πάρα πολύ που βρίσκεις τη δύναμη να σταθείς στα πόδια σου και που κυνηγάς όμορφες στιγμές με δικούς σου ανθρώπους. Άλλωστε, μετά από ''κρίσιμες καμπές'' στη ζωή μας συνήθως αναθεωρούμε και ανα-ιεραρχούμε τις προτεραιότητές μας. Δεν είναι καθόλου κακό αυτό! Απλώς μπήκες σε μία νέα φάση και ψάχνεις για πρόσωπα και πράγματα που σού μιλούν στην καρδιά και τώρα πια δεν συμβιβάζεσαι με τίποτα λιγότερο (και πολύ καλά κάνεις!). Προς Θεού, δεν είσαι γριά! Τι να πω κι εγώ που είμαι μεγαλύτερος και βλέπω τις άσπρες τρίχες στους κροτάφους μου! :Ρ

    Να είσαι καλά!

    Π.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. μην παραπονιέσαι, στους άντρες οι άσπρες τρίχες είναι γοητευτικές! :)

    σε πεθύμησα! στείλε μου mail με τα νέα σου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Νομίζω είναι απο τις πιο ειλικρινείς επαφές με τις νεότητες της κοριτσίστικης ψυχής σου.


    Και τι άλλο είναι η νεότητα από μια πάλη;



    Μόνο τα νεκρά ψάρια πάνε με το ρεύμα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Πολύ όμορφο σχόλιο Φλεγόμενε!

    Όντως, η νεότητα είναι μια πάλη, η παραίτηση δεν είναι για μας!

    Σου εύχομαι καλή δύναμη και στις δικές σου μάχες.

    Σε πεθύμησα αβάσταχτα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή