Πέμπτη 11 Μαρτίου 2010

in memoria

Μεγαλώνουν οι μέρες και το φως διαρκεί περισσότερο. Τα απογεύματα και τα βράδια δεν είναι πια τόσο ψύχρα. Μύρισε άνοιξη. Γλυκαίνει ο καιρός και μαζί κι η ψυχή μου.
Την Κυριακή πήγα στον τάφο σου στο χωριό, και δίπλα είχαν ανθίσει αγριολούλουδα. Απ' αυτά τα κίτρινα, που μόλις ανοίξει λίγο ο καιρός ξεπετάγονται παντού. Το χώμα είχε "καθίσει", λένε πως στις σαράντα μέρες ο νεκρός αρχίζει να χωνεύεται. Πέρασαν κιόλας σαράντα μέρες, γιαγιά; Απίστευτο μου φαίνεται. Απίστευτο που δεν θα ξαναδώ τις ματάρες σου. Που ο χώρος σου είναι κενός και τα λιγοστά σου ρουχαλάκια διπλωμένα κάτι περιμένουν, αλλά δεν ξέρουν τι. Είπα πως θέλω κάτι δικό σου, κάτι να σε θυμάμαι. Ίσως να πάρω το κομπολογάκι σου.
Είπα να σταματήσω να φοράω όλο μαύρα, να βάλω και κανένα σκούρο τζιν. Ελπίζω να μη νομίζεις πως σε ξεχνώ.
Θέλω να συνεχίσεις να 'ρχεσαι στον ύπνο μου. Μη φοβάσαι - δε φοβάμαι. Θέλω να με προσέχεις, να 'σαι ο φύλακας άγγελος μου. Να μου δίνεις λίγη από τη δύναμη σου.
Ακόμη δεν το πιστεύω, ούτε κι όταν θυμάμαι τις τελευταίες σου στιγμές στην εντατική, κι εκείνο το τελευταίο φιλί που σου δώσαμε όταν πέθανες. Ούτε κι όταν έκλαιγα και σου φώναζα να ξυπνήσεις, μα δεν ξυπνούσες. Ούτε κι όταν θυμάμαι την κηδεία. Νομίζω πως θα πάω στο δωματιάκι σου και θα σε ακούω πάλι να μου λες να μην τρέχω με το αυτοκίνητο και να τρώω καλά. Και να τελειώσω το "πτυχιακό" μου - πάντα έτσι το έλεγες, όσες φορές κι αν είπαμε πως είναι "μεταπτυχιακό". Νομίζω πως θα έρθει πάλι το Σαββατοκυρίακο και θα σου φέρω τη μαμά να τη δεις λίγο. Να το ξέρεις, τα Σαββατοκυρίακα μου είναι άδεια τώρα πια. Ούτε θέλω πια να κάνω διάλειμμα το μεσημέρι από τη δουλειά, γιατί δεν έχω τι να κάνω. Δε μπορώ να έρθω σε σένα.
Χιλιάδες αναμνήσεις, γιαγιά! Όταν πηγαίναμε στα αμπέλια, στις ελιές, στα τεράτσια.. Όταν μέναμε μαζί στο χωριό για μήνες. Όταν με έστελνες στο Συνεργατικό να πιάσω γάλα, ψωμί "και ότι άλλο θέλεις". Οι κουτσομπόλες του χωριού.. Όταν κάναμε το σιουσιούκκο και τον ππαλουζέ και τις φλαούνες και το ψωμί. Όταν πλέκαμε.. Ο παππούς που πάντα όταν πήγαινε στον καφενέ μας έφερνε γαριδάκια, τα κόκκινα του Χαραλάμπους. Το σπίτι σου και το σπίτι μας στο χωριό, που τώρα ερήμωσαν. Εκείνος ο κυρ-Μέντιος κοντά στο σπίτι σου... Το σχολείο του χωριού.. Το μυστικό σου παράθυρο στο σπίτι, που όταν περνούσαμε από μέσα βγαίναμε στον αποπάνω δρόμο.. Το μικρό φωτάκι μπροστά από το εικόνισμα που μας άναβες όταν κοιμόμασταν σπίτι σου για να μην κοιμόμαστε στα σκοτεινά.. Ο καφές βουττί :) Η αγκαλιά σου, και οι ματάρες σου - ένα βαθύ γαλανό που διαπερνούσε τα πάντα. Η αγάπη σου - όταν αρρώστησε η μαμά πήρες το ρόλο της! Γιατί ήξερες κι εσύ πώς είναι, αφού ορφάνεψες από δυο χρονών..
Νιώθω ευλογημένη, γιαγιά. Μόνο και μόνο που με αγάπησες τόσο πολύ και που μου έδωσες θησαυρό τις αναμνήσεις να μου ζεσταίνουν την καρδιά τις νύχτες που θα νιώθω παγωμένη και μόνη. Νιώθω χαρούμενη, γιατί έφυγες με ανθρώπους γύρω σου να σε αγαπούν. Πέρασες πολλά στη ζωή σου, αλλά ήσουν πάντα γενναία. Λίγη απο τη δύναμη σου να μου έδινες, γιαγιά...
Ο άλλος ο παππούς, μου έλεγε πως για σαράντα μέρες οι ψυχές περιπλανιούνται στους τόπους που έζησαν. Και μετά κάνουν το μεγάλο ταξίδι. Αν είναι αλήθεια αυτά που λένε για τον Παράδεισο και την Κόλαση, δεν έχω καμιά αμφιβολία για το που θα πάει η δική σου ψυχή.
Θα μου λείψεις, γιαγιά. Να το ξέρεις, θα 'ρχομαι στο χωριό να τα λέμε. Καλή αντάμωση.

16 σχόλια:

  1. Ανώνυμος11/3/10 22:12

    Τι μού θύμισες τώρα... Σαββατοκύριακα και καλοκαίρια στο χωριό, με βόλτες στα σοκάκια και στα χωράφια, με φαγητό και κουβέντα... Καλά κάνεις και νιώθεις ευλογημένη! Την ίδια ευλογία νιώθω κι εγώ, κι ας έχουν ''φύγει'' ο παππούς, η γιαγιά κι η θεία μου... Όμως κρατώ στην καρδιά μου τις αγκαλιές που άνοιγαν κάθε φορά που πήγαινα εκεί. Όποτε το σκέφτομαι, χαμογελώ.

    Με δυο λόγια: Είμαστε τυχεροί που πήραμε τόση αγάπη από αυτούς τους ανθρώπους. Και μην ανησυχείς, τα πιο ''χρωματιστά'' ρούχα δεν αφαιρούν χρώμα από την μνήμη της γιαγιάς σου!

    Να είσαι καλά!

    Π.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. κι εσύ ματάρες έχεις, μάλλον απ' αυτήν πήρες

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αγάπες μου ευχαριστώ για τα σχόλια.. Και για τα άλλα..
    xxx

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Διαβάζοντας τυχαία το κείμενο αυτό, σκέφτομαι πως πρέπει να προλάβω να ζήσω τη γιαγιά μου και να'χω ύστερα να θυμάμαι σαν εσένα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. αχ ρε κοριτσακι μου...
    αχ...
    σε νιωθω στο επακρο...
    η μανουλα μου δεν εχει 2 βδομαδες που εφυγε κι ομως την νιωθω παντου διπλα μου και με καθε τροπο δηλωνει την παρουσια της...
    δεν ξερω αν το κανουν μονο για 40 μερες η' γενικα...αυτες τις μερες ακουω πολλα κι εγω απο την γιαγια μου...ιστοριες που εγραψαν χρονια τα εθιμα της θρησκειας και των λαων...

    δεν ξερω αν ειναι κατι απο αυτα αληθεια...ξερω μονο την ατελειωτη,παγωμενη,μοναξια και ελλειψη που δεν μπορω να παρηγορηθω...

    μακαρι να ειναι αληθεια πως ο χρονος απαλυνει λιγο τον πονο...γιατι οτι δεν θα περασει ποτε το ξερω πια καλα...

    δεν θα σου πω τιποτα απο ολα τα χαζα που εχω ακουσει ολο αυτον καιρο...
    θα σου πω μονο αυτο που ξερω πως ισχυει...δεν φευγουν ποτε απο μεσα μας...κι εγω πιστευω πως δεν φευγουν κι απο διπλα μας...απλα δεν μπορουμε να τους δουμε...κι αυτο ισως οχι παντα...

    θα ειναι περηφανη για σενα ειμαι σιγουρη!

    σε φιλω κοριτσακι μου!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. aniaris,
    χαίρομαι αν σου προκάλεσε αυτές τις σκέψεις το κείμενο μου.

    Ναϊάδα,
    ειλικρινά δεν ξέρω τι να σου πω! δε μπορεί να συγκριθεί ο πόνος του να χάνεις τη μαμά σου, με τίποτα στον κόσμο.
    Εύχομαι ο χρόνος να ρίξει βάλσαμο στις πληγές σου και να σε βοηθήσει να ξημερώσουν μέρες χωρίς δάκρυα.
    Καλή δύναμη....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Είμαι στο πατρικό μου και σου γράφω από κλεψιμαίικο internet -να 'σαι καλά ξεκλείδωτε σύντροφε...- και είμαι εδώ γιατί το δωμάτιο της γιαγιάς μου που έφυγε πριν ένα χρόνο έχει ακόμα τη ρόμπα της κρεμασμένη πίσω από την πόρτα...αύριο θα πάω να τη δω...

    Να μην ξεχνάς να θυμάσαι, μικρή μου...

    Φιλί

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Αγαπημένη Χάρις,

    (σαν να γράφω γράμμα άρχισα :) )

    όπως μου είπε και μια φίλη,
    "μπορεί να πέθανε η γιαγιά σου, αλλά τα λόγια της και η αγάπη της δεν θα πεθάνουν ποτέ!
    Ακόμα τη νιώθω δίπλα μου, ακόμα τη βλέπω στον ύπνο μου. Τα μάτια της είναι ολοζώντανα μπροστά μου.

    Να μην ξεχάσουμε ποτέ από πού ήρθαμε - θα ήταν σαν να ξεχνάμε τα βασικά συστατικά του εγώ μας.

    Καληνύχτα . . .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. ...
    όταν χάσεις κάποιο δικό σου που αγαπάς τον νιώθεις δίπλα σου
    δεν είναι η φαντασία πιστεύω
    ειλικρινά το ένιωσα, το νιώθω!

    καλή δύναμη, να προσεύχεσαι για τυ ψυχούλα της!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. neerie,

    την νιώθω δίπλα μου κάθε μέρα, την σκέφτομαι κάθε μέρα.

    ευχαριστώ καλή μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Τίποτα που να νιώθω ότι αξίζει να σημειωθεί, προς το παρόν θέλω να είναι αυτή η ανάρτηση πρώτη

    Σαν να νιώθω ότι αν βάλω κάτι άλλο θα είναι σαν να ξέχασα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. αν αλήθεια ότι η αλήθεια προέρχεται από το α-στερητικό και τη λήθη?

    δλδ αλήθεια ειναι αυτό που δεν μπορούμε να ξεχάσουμε?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. η ετυμολογία που λες ισχύει φλεγόμενε

    παρ' όλ' αυτά, δεν το είχα συνδέσει ποτέ, ότι αλήθεια είναι αυτό που δε μπορούμε να ξεχάσουμε.

    ωραία σκέψη

    ΑπάντησηΔιαγραφή