Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2009

Σε μια αγαπημένη φίλη

(Το κείμενο αυτό στριφογυρίζει στο μυαλό μου από το καλοκαίρι - το γράφω για να το ξορκίσω).


Μου είπες ότι δε μπορούσες να μ’ εμπιστευτείς γιατί θα ήμουν για σένα η φωνή της λογικής. Και τι μ’ αυτό; Αυτό με κάνει λιγότερο καλή φίλη; Με κάνει λιγότερο ικανή να κλαίω και να γελάω μαζί σου; Να ζω τις αγωνίες σου; Αν μου ζητήσεις συμβουλή και στη δώσω, λέγοντας σου τι συνέπειες θα έχει κάτι, αυτό σημαίνει πως σε κριτικάρω; Νόμιζα πως αυτό είναι ένα από τα βασικά συστατικά της φιλίας – να σου επισημαίνει ο φίλος σου κάτι που μπορεί να μη βλέπεις εσύ.

Μα κι εσύ δεν ήσουν – και είσαι ακόμα – η φωνή της λογικής για όλους τους φίλους σου; Και για μένα; Εσύ δεν ήσουν που μου επισήμαινες – πάντα με τρόπο βέβαια, αλλά το έκανες – τι είναι σωστό και τι λάθος, τι είναι τρέλα και τι φρονιμάδα; Εσύ δεν είσαι που λες στους φίλους σου τι είναι σωστό, ακόμα κι αν τους πειράζει, αφού είναι η αλήθεια;

Με είδες ποτέ να κριτικάρω τους φίλους μου για τις επιλογές τους; Όσο έξω κι αν είναι αυτές από τη δική μου ζωή. Με άκουσες να το κάνω, έστω και για έναν; Ίσως και να το έχω κάνει και να μη θυμάμαι βέβαια, δεν διεκδικώ το αλάθητο. Με είδες ποτέ να μη στηρίζω κάποιο φίλο μου ή να χάνομαι από τη ζωή του γιατί δε συμφωνώ με τις επιλογές του;

Ακόμα αναρωτιέμαι – και βασανίζομαι – τι έκανα για να μη μπορείς να μ’ εμπιστευτείς, ενώ εγώ σου εμπιστευόμουνα τα πάντα. Κι ενώ εσύ είχες καλλιεργήσει πρώτη αυτό το κλίμα – να είμαστε αδερφές, να λέμε τα πάντα, να αγαπάμε η μία την άλλη απεριόριστα. Προσωπικά, ακόμα σε αγαπώ σαν αδερφή μου – κι ας μη μπορούμε να έχουμε τη σχέση που είχαμε πριν.

Όλα όμως στη ζωή προχωράνε μπροστά. Δε θέλω δυσάρεστες συζητήσεις και δυσάρεστη ατμόσφαιρα. Είχαμε αρκετά απ’ αυτά. Το ξέρεις πως σου έδωσα την ευκαιρία και το χρόνο να το συζητήσεις, μα δεν ήθελες. Δεν πειράζει. Δε μπορείς να συνεχίζεις μια φιλία – όσο στενή και δυνατή κι αν ήταν κάποτε – αν δεν θέλουν και τα δύο μέρη. Δεν είναι ότι θα κόψουμε και τα τυπικά και θα απομακρυνθούμε – άλλωστε οι κοινές μας παρέες δεν θα μας αφήσουν.

Θα πηγαίνουμε για καφέ, θα γελάμε, θα λέμε τα νέα μας – τα τυπικά, όπως με τους περισσότερους φίλους μας, και τα θέματα καρδιάς θα τ’ αφήνουμε για τους άλλους «καρδιακούς φίλους». Το ξεκίνησες εσύ, το συνεχίζω κι εγώ - όσο σκληρό και δύσκολο κι αφύσικο κι αν μου φαίνεται. Life goes on, έννεν; Άλλωστε τι έχει να σκεφτεί ένα άτομο με πολλούς φίλους όπως εσύ; Χάνεις έναν φίλο καρδιακό, έχεις πολλούς άλλους να αναπληρώσεις το κενό. Τα άτομα που δύσκολα σχετίζονται έχουν το πρόβλημα.

Viva la independencia.

14 σχόλια:

  1. Δεν ξέρω αν ισχύει το ουδείς αναντικατάστσατος.


    Ίσως...Η τουλάχιστον σε κάποιο βαθμό θα ισχύει.

    Οι ψυχές που ενώνονται και αγαπιούνται σε μια φιλία.
    Η ανάγκη να σε έχει ανάγκη ο άλλος.

    Η απώλεια ειναι απώλεια. Δεν πειράζει αν ραγίσει το γυαλί λέει κι ο Μάλαμας.

    Θα βρούμε άλλο, θα αγοράσουμε άλλο γυαλλί.

    Άλλο γυαλλί για τα ίδια άτομα δεν ξέρω αν μπορείς να αγοράσεις. Η καρδιά και ο χρόνος δείχνουν.

    Επιθετική ήταν λίγο η τελευταία παράγραφος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. σε καταλαβαίνω

    όταν δεν επιστρέφονται τα αισθήματα δημιουργούνται άσχημες καταστάσεις

    καταλαβαίνω όμως και τη φίλη σου. ο καθένας έχει διαφορετικό βαθμό στον οποίο αποκαλύπτεται. μπορεί να ντρεπόταν η ίδια για τον εαυτό της και να μην ένιωθε καλά

    εσύ πάντως θα νατιδράσεις όπως σε κάνει εσένα να νιώθεις καλύτερα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Φλεγόμενε μου, εγώ νομίζω ισχύει το ουδείς αναντικατάστατος. Αλίμονο αν δεν ίσχυε... Η ζωή μας θα σταματούσε με τους θανάτους των αγαπημένων μας προσώπων και δε θα βρίσκαμε ποτέ το κουράγιο να πάμε μπροστά!
    Ούτε εγώ ξέρω αν μπορείς να αγοράσεις άλλο γυαλί για τα ίδια άτομα. Όντως θα δείξει ο χρόνος. Ο μακρύς χρόνος.
    Σου φάνηκε επιθετική; Εμένα μου φάνηκε πικραμένη. Όπως και να 'χει σεβαστή η άποψη σου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ρίτσα, καταλαβαίνω απόλυτα τι λες. Το έχω επαναλάβει κι εγώ άπειρες φορές στον εαυτό μου για να το πιστέψω. Και το πιστεύω για λίγο και φτου κι απ' την αρχή. Κάτι μου πάει εντελώς λάθος.
    Το σκέφτομαι πολύ συχνά, κι αφού δε μπορώ να το πω στο άτομο που πρέπει, τα γράφω στο blog μου. Όπως είπα και στην αρχή, για να το ξορκίσω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ανώνυμος29/10/09 23:11

    Αυτό που περιγράφεις το έχω ζήσει μέσες-άκρες. Ειδικά η τελευταία παράγραφος με έχει αγγίξει. Νιώθω τη μεγάλη στενοχώρια και απογοήτευσή σου για όσα γίνανε. Δεν είναι και ό,τι καλύτερο... Σίγουρα αυτή η ιστορία σε πονάει τώρα, αλλά θα δεις ότι με τον καιρό (και με τη δική σου προσπάθεια) θα την αφήσεις πίσω σου. ''Σίγουρα πάντα κάτι μένει'': είναι όλα όσα περάσατε μαζί και θα σε συντροφεύουν στον δρόμο. Να δεις που κάποτε θα τα θυμάσαι όλα αυτά και θα χαμογελάς!... Been there!

    Αυτή είναι μία νότα αισιοδοξίας από έναν φύσει απαισιόδοξο άνθρωπο που θέλει να λέγεται ρεαλιστής! (Τρομάρα μου!)

    Τελικά έγραψα το σχόλιό μου! Είδες που σού έκανα την τιμή τελικά; :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Μεγάλη μου τιμή το σχόλιο :)
    ναι, γενικά τούτη η ιστορία άγγιξε με πολλά. Και επειδή σαν άνθρωπος ζω όλα τα συναισθήματα πολύ έντονα: χαίρομαι απίστευτα πολλά, λυπούμαι πολλά, απογοητεύομαι πολλά, πετώ στα σύννεφα, άμα είμαι ενθουσιασμένη είμαι λες και μου έχουν κάνει 10 ενέσεις αδρεναλίνης :) Οπότε και τούτη την ιστορία νιώθω την πολλά έντονα.
    Ευχαριστώ για τη νότα αισιοδοξίας. Την χρειάζομαι :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Μεγάλη μου τιμή το σχόλιο :)
    ναι, γενικά τούτη η ιστορία άγγιξε με πολλά. Και επειδή σαν άνθρωπος ζω όλα τα συναισθήματα πολύ έντονα: χαίρομαι απίστευτα πολλά, λυπούμαι πολλά, απογοητεύομαι πολλά, πετώ στα σύννεφα, άμα είμαι ενθουσιασμένη είμαι λες και μου έχουν κάνει 10 ενέσεις αδρεναλίνης :) Οπότε και τούτη την ιστορία νιώθω την πολλά έντονα.
    Ευχαριστώ για τη νότα αισιοδοξίας. Την χρειάζομαι :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Κάποιες φορές χρειάζεται χρόνος. Δεν χρειάζεται ίσως να ρωτάς. Μόνο να δείχνεις ότι είσαι εκεί. Κάποιες φορές, μικρή μου, αυτό είναι αρκετό για να μετακινηθούν βουνά..

    Φιλί

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Χάρις, μα τόσο καιρό αυτό νόμιζα ότι έκανα. Αλλά τελικά ίσως και να νόμιζα ότι το έκανα. Δεν ξέρω τι έγινε, δεν ξέρω πώς γίνεται ακόμα και με ανθρώπους τόσο κοντινούς να έχουμε τόσο διαφορετική οπτική για τα πράγματα. Έχεις δίκιο πάντως σ' αυτό που λες...
    Καληνύχτα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. μην κανεις υπομονη με κανεναν εκτος απο εσενα!

    καλη εβδομαδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Οταν μια πορτα κλεινει μια αλλη ανοιγει...ειλικρινα το πιστευω αυτο!

    Να μην εχεις πικρια για τη φιλη σου.Ευχαριστησε τη για τις ομορφες στιγμες που περασατε μαζι και προχωρα.Σε φιλω γλυκα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. stella mou, dystyxws egw ime to anapodo. genika nomizw dinw eukairies stous an8rwpous, mexri ena simeio vevaia. alla me ton eayto mou eimai poly poly apaititiki!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. elements, opws elegan kai oi giagiades mas...
    ama kleinei mia porta anoigei kamaroporta :-)
    (den kserw pws to 8imi8ika twra auto)

    ΑπάντησηΔιαγραφή