θέλω...

Απολύθηκα -επειδή μειώθηκε η δουλειά της λέει- και πάω Αθήνα και Πάρο! Έτσι κι αλλιώς, το συμβόλαιο μου έληγε σε 4 βδομάδες, οπότε ούτε γάτα ούτε ζημιά. Μόλις μου το είπε, σκέφτηκα "δηλαδή, τώρα θα μπορώ να πάω με τους άλλους Πάρο;" Ναι, ναι, ναι!!!

Την επόμενη μέρα έψαξα τα εισητήρια και τη μεθεπόμενη τα είχα κλείσει. Τώρα, πριν 3-4 μέρες. Πρώτα κανόνισα τα δωμάτια, μετά τα ακτοπλοϊκά και μετά τα αεροπορικά. Και μεθαύριο φεύγω! 4 μέρες Πάρο και 5 μέρες Αθήνα!

Πεθύμησα να πάω Αθήνα τρομερά. Μόνο αν έχεις σπουδάσει εκεί μπορείς να με καταλάβεις. Δεν είναι τα μπουζούκια και τα clubs στην παραλιακή -όχι, όχι, η Αθήνα δεν είναι μόνο αυτά. Είναι τα πάρκα της -ναι, έχει και κάποιους χώρους με απίστευτο πράσινο. Είναι οι καφετέριες της, είναι τα αρχαιολογικά της μνημεία, είναι η όλη ατμόσφαιρα που αποπνέει. Είναι και οι στιγμές που έζησα σαν φοιτήτρια, οι αναμνήσεις μου όλες που είναι εκεί.

Θέλω να πάω στο πάρκο με τα βατράχια και να πάρουμε το κρασί μας να το πίνουμε μες τη νύχτα όπως κάναμε παλιά. Μην ξεχάσεις τα κρυστάλλινα... Θυμάσαι που όταν φεύγαμε βλέπαμε σκιές και σου ΄λεγα πως σίγουρα είναι κανένας σχιζοφρενής δολοφόνος, κι απόψε είναι η τελευταία μας νύχτα; Θέλω να θυμηθώ τα περσινά μας, τη νύχτα που την κάναμε μέρα και την περνούσαμε στο αναγνωστήριο της ιατρικής με καφέδες και βιβλία. Θέλω να με πάρεις σε εκείνο την τέλεια καφετέρια που είναι μέσα στο δάσος, δίπλα από τη λίμνη.

Θέλω να δω τους φίλους μου, που τους άφησα όλους πίσω. Οι καρδιακοί μου φίλοι είναι ακόμα Αθήνα! Μακάρι να μπορούσα να έμενα κι εγώ... Θέλω να δω τις γειτονιές που περπατήσαμε μαζί, τις γειτονιές που είναι μια γλυκιά ανάμνηση.

Θέλω να πάω Πάρο, και να μην έχω καμία άλλη έγνοια εκτός από το να μείνει παγωμένο το φραπέ και τι φόρεμα θα βάλω το βράδυ. Τα ξέθαψα όλα από τη ντουλάπα, και τα κόκκινα και τα ροζ και τα μαύρα. Τώρα αλλάζουμε.

Θέλω, έστω και γι' αυτές τις 10 μέρες, να ξαναγίνω ανέμελη. Να μη με νοιάζει τίποτα. Αισιόδοξη δεν έπαψα ποτέ να είμαι, ούτε χαρούμενη, γιατί μισώ να μιζεριάζω. Αλλά θέλω να ξεφύγω και λίγο από την καθημερινότητα, τις ευθύνες, τα πρέπει.

Θέλω, και τι δεν θέλω... Ο παλιός μου εαυτός, ο "τα θέλω όλα και τα θέλω τώρα" άρχισε να ξυπνά πάλι μέσα μου, τον νιώθω να με κυριεύει. Ε πόση υπομονή να δείξω, έδειξα πάρα πολλή για ένα χρόνο, για πολλά πράγματα. Ήμουνα τόσο καλό και υπάκουο και υπομονετικό κορίτσι, που πραγματικά δεν με αναγνώριζα.

Now let's party.

το ωραίο καλοκαιρινό τραγούδι που έχω ακούσει φέτος!