Κυριακή 22 Φεβρουαρίου 2009

τα μάτια που ξεχνάνε τα δικά μου...

Αχ αγάπη να μην άκουγα τα λόγια σου!
Σ’ ένα όριο έχω φτάσει τρομερό..
Αχ καρδιά μου πώς με καις σιγά σιγά
κι είν’ η μέρα μου φωτιά
που σχηματίζει τ’ όνομά του.
__________

Καρδιά μου πώς έμπλεξες έτσι...
Και σου το ‘λεγα εγώ μην ελπίζεις,
μην ζητήσεις τ’ αστέρια στα χέρια σου.
Γιατί θα μείνουνε για πάντα αδειανά.
__________

Αυτά τα μάτια που ξεχνάνε τα δικά μου...!
Για κοίτα τα πώς λαμπυρίζουν τρυφερά...
Ας βάλουμε ένα φωτεινό σηματοδότη.
Εδώ είμαι...
Μάτια μου μην μ’ αγνοείτε φανερά...

5 σχόλια:

  1. Μάτια μου μη με αγνοείτε φανερά

    Κρυφά, να μη νιώσω το βάρος της ελαφρότητας, της άγνοιας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δεν είναι καλύτερα καμιά φορά να μην καταλαβαίνεις πλήρως την αδιαφορία του άλλου; Ειδικά όταν μετρά τόσο πολύ για σένα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Romana mea,

    τα μάτια είναι πάντα ο πιο δολερός καθρέφτης, δεν το ξέρεις;

    Όλα τα μυνήματα ανάστροφα τα δείχνουν και είναι η γητειά τους τόσο δυνατή!

    Φιλί

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Συβίλλα,
    τα δείχνουν ανάποδα ή μήπως εμείς θέλουμε να τα βλέπουμε έτσι;
    ....

    ΑπάντησηΔιαγραφή