Πέμπτη 22 Ιανουαρίου 2009

Μίλα μου...

Τον τελευταίο καιρό περπατάω στο σκοτάδι. Προσπαθώ να δω φως, μα δεν υπάρχει κάπου πρόχειρο.
Κάπου ξέχασα τα όνειρα μου. Είπα θα παλέψω γι' αυτά, αλλά βλέπω πως δεν έχω πια τη δύναμη. Δεν ξέρω αν έχει νόημα πια αυτή η πάλη.
Είδα μες τα μάτια σου για πρώτη φορά το φως, την αγάπη. Ένιωσα προστατευμένη. Τώρα τα κοιτάζω αυτά τα μάτια και τα νιώθω να φεύγουν. Θα πάνε για ταξίδι μακρινό. Μείνε λίγο ακόμα κοντά μου, σε παρακαλώ... Εμένα ποιος θα με προσέχει; Ποιος θα με αγαπάει χωρίς όρους, αν όχι η μαμά μου;
Μίλα μου... Το ξέρω πως δεν έχεις κάτι να πεις, πως δε φταις εσύ αλλά η αρρώστια τα φέρνει έτσι, που να μην μπορείς να μιλήσεις, αλλά προσπάθησε. Έστω κι ένα "σ' αγαπώ" που μου λες μου φτάνει. Μίλα μου....
Δεν ξέρω πόσο χρόνο έχουμε. Δεν ξέρω πόσος καιρός μένει μέχρι να μην με καταλαβαίνεις πια. Νιώθω σαν να είμαστε στο σταθμό του τρένου. Εσύ έχεις ετοιμάσει τις βαλίτσες για να φύγεις, κι εγώ σε κρατάω και σε σφιχταγκαλιάζω στην αποβάθρα. Σε κρατάω για να μου δώσεις λίγη από τη ζεστασιά σου. Σε κρατάω για να καθυστερήσω τη φυγή σου.
Στα όνειρά μου το 'χω δει, πως περπατάμε σ' ένα σκοτεινό δρόμο. Κρατάμε το χέρι η μια στην άλλη και προχωράμε. Μα έρχεται μια στιγμή που δε μπορώ πια να δω το πρόσωπό σου. Δεν πειράζει. Θα σου κρατάω το χέρι ως το τέλος, μαμά...
Υ.Γ. Πώς γίνεται να χάνεται τόσο πολύτιμο; Πού να πηγαίνει το πνεύμα σου τώρα; Πες μου, κι εγώ θα σ' ακολουθήσω εκεί. Σ' έχω ακολουθήσει ήδη, τώρα που το σκέφτομαι. Στη χώρα του τίποτα. Που δεν ελπίζεις, δεν κάνεις σχέδια, δεν ονειρεύεσαι.

4 σχόλια:

  1. Αφιερωμένο... Μαζί μ' αυτό... http://imerologio-katastrwmatos.blogspot.com/2008/08/blog-post.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. καπου ξεχνιουνται τα ονειρα...
    καπου τ΄ακουμπαμε...
    ισως σε αποθηκες σταθμων ερημικων...

    μα ποορευομαστε με αυτα...

    κι οσο αγαπαμε...τοσο μαζι τους κλεινομαστε ....
    εμεις...κι οι αποσκευες αγαπης


    ανοιξε αγκαλια...
    κλειστα ολα εκει...

    θα ειναι παντα μα παντα μαζι σου....


    δακρυσμενη...
    ευχη καλη νυχτας αφηνω

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μαρίνα...
    Ευχαριστώ πολύ!
    Πρόσεχε τον εαυτό σου, για τα παιδιά σου...

    Φλεγόμενε, ευχαριστώ που είσαι εκεί...!

    ΑπάντησηΔιαγραφή