εκείνος

Πριν λίγες μέρες συνειδητοποίησα ότι ήμουν απαράδεκτα ανειλικρινής με τον εαυτό μου.

Γενικά είμαι άνθρωπος που του αρέσει να έχει τον έλεγχο της ζωής του. Ό,τι περνά από το δικό μου χέρι, το κάνω, ακόμα κι αν κουραστώ περισσότερο, γιατί μου αρέσει να καθορίζω εγώ πώς θα γίνουν κάποια πράγματα. Με τον ίδιο τρόπο, πίστευα -αφελώς- μέχρι πρόσφατα πως μπορούσα να ελέγχω τα συναισθήματα μου.

-Μα πώς μπορείς να είσαι τόσο χαζή, μικρή pax. Άμα είναι να ερωτευτείς θα ερωτευτείς. Δεν θα πάρει και άδεια η καρδιά από τη λογική. -Είσαι χαζή; Και βέβαια θα πάρει. Εγώ τα ελέγχω όλα, πάντα. Άμα δεν θέλω να νιώσω κάτι για κάποιον, δεν θα το νιώσω! είπε η pax. (Δεν πίστευε βλέπετε και στον κεραυνοβόλο έρωτα, είχε και καιρό να ερωτευτεί).

Η μικρή pax έκανε βέβαια ένα τεράστιο λάθος.

Όσο περνάνε τα χρόνια, συνειδητοποιώ ότι, όσο γενναία έχω φανεί σε άλλους τομείς, τόσο κότα έχω φανεί στον έρωτα. Δεν τολμάω, ακόμα κι αν ξέρω πως έτσι χάνω περισσότερα από όσα κερδίζω. Φοβάμαι να δώσω πράγματα, προτιμώ να τα κρατάω για τον εαυτό μου κι ας νιώθω τόσο μόνη.

Χώρισα πριν από δύο περίπου χρόνια. Έκτοτε δεν έκανα κάτι άλλο παρόλο που είχα προτάσεις. Για κάποιο χρονικό διάστημα γιατί δεν ήμουν έτοιμη, από κάποιο σημείο και έπειτα γιατί φοβόμουν. Φοβόμουν φριχτά.

Σε εκείνο το διάστημα, γνώρισα εκείνον. Μου άρεσε από την πρώτη στιγμή, παρόλο που έχω ισχυριστεί κατ' επανάληψη πως δεν πιστεύω στον κεραυνοβόλο έρωτα. Ε, μιας που ξεσκεπάζω όλες τις μαλακίες που έχω πει στον εαυτό μου σε αυτό το post, ας τη ξεσκεπάσουμε και αυτή. Μάλλον κεραυνοβόλος ήταν (εκ μέρους μου τουλάχιστον).

Για κάποιους λόγους όμως, δεν έγινε κάτι παρόλο που εκείνος έδειξε ενδιαφέρον. Φοβόμουν την απόσταση που υπήρχε (δεν ήμασταν στην ίδια χώρα - και είμαι ΚΑΤΑ των σχέσεων από απόσταση. Όχι τόσο για το φόβο μην με απατήσει ο άλλος - που τον έχω, δεν το κρύβω- αλλά πιο πολύ γιατί δεν αντέχω να έχω τον άλλον και να μην τον έχω. Να χάνω όλα αυτά τα πολύτιμα κομμάτια της καθημερινότητας του.) Φοβόμουν μήπως του έπεφτα λίγη εμφανισιακά. Φοβόμουν να μην ήταν για εκείνον κάτι επιπόλαιο ενώ εγώ ήθελα κάτι σοβαρό. Φοβόμουν μήπως δεν είχα ακόμα ξεπεράσει τον άλλον - γιατί ήταν μόνο 2-3 μήνες που είχαμε χωρίσει. Φοβόμουν μήπως δε γινόμουν αποδεκτή από τον κοινωνικό του κύκλο - γιατί ας πούμε ότι ήμουν πιο intellectual ενώ η παρέα του πιο ας πούμε αλητάκια. Φοβόμουν μήπως κάνει και μαζί μου μαλακίες που έκανε σε προηγούμενες σχέσεις του και που είχε την ανόητη ειλικρίνεια να μου πει.

Φοβήθου και να φοβηθείς τελικά δεν έγινε τίποτα. Παρόλο που ήθελα πάρα πολύ. Can you think of anything sillier than that? Ήμουν κάτω από το δέντρο και το μήλο ήταν έτοιμο να πέσει και δεν άπλωνα το χέρι μου να το κόψω. Ενδιαφερόταν, τον σκεφτόμουν μέρα νύχτα, σκεφτόμουν πόσο ωραία θα ήταν να ήμασταν μαζί, είχα πέσει σε κατάθλιψη, και όμως δεν έκανα τον κόπο να τον ενημερώσω!!!!

Έχει περάσει παραπάνω από 1,5 χρόνος από τότε. Κρατήσαμε επαφή. Κάποιες φορές εκείνος έριχνε κάποιες σποντούλες-σποντάρες-υπονοούμενα. (Καλός μαλάκας και εκείνος έννεν;) Εγώ είχα πείσει τον εαυτό μου -και ναι, most of the time ήμουν 100% σίγουρη γι'αυτό- πως τα αισθήματα που έτρεφα γιαυτόν ήταν εντελώς φιλικά!!! Και ότι η αδυναμία που του είχα και το ότι ήθελα να κρατάμε επαφή ήταν γιατί τον συμπαθούσα πάρα πολύ και ήθελα να τον έχω στη ζωή μου.

ΝΝΑ ΜΕΣ ΤΑ ΜΜΑΘΚΙΑ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Πριν από λίγο καιρό γνώρισα κάποιον που ενδιαφέρεται και μου το έδειξε. Και μετά από πολύ καιρό, άρχισα να σκέφτομαι "ρε, λες να ξεκινήσω κάτι;" Και η απάντηση ήταν "περνώ πολλά ωραία μαζί του αλλά εν θέλω κάτι ερωτικό γιατί είμαι ακόμα ερωτευμένη με εκείνον."

ΒΟΟΜ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Έσκασε η βόμβα. Μπράβο σου, silly little pax, τόσο καιρό που έλεγες δεν θέλεις κάτι, δεν ήταν επειδή έχεις υποχρεώσεις, αλλά επειδή είσαι ακόμα τόσο ερωτευμένη μαζί του. Επειδή δε μπορείς να διανοηθείς να σε φιλά ή να σε αγγίζει κάποιος άλλος, άσχετα αν εκείνος δεν έχει τέτοια κολλήματα. Επειδή είναι τόσο ωραία στην αγκαλιά του, που θα ήθελες να μείνεις εκεί για πάντα.

Σκεφτόμουν πολύ έντονα να του το πω. Μετά όμως σκέφτηκα, "hello, εν όποτε θυμηθείς; Και πού ξέρεις ότι δεν έχει ήδη κάτι άλλο; Κάτι πολύ καλύτερο; (οι "φιλικές" μας συζητήσεις πολύ σπάνια περιλαμβάνουν ενημέρωση για τα ερωτικά). Και πόσο καιρό νομίζεις ότι θα κάθεται να τον φτύνεις; Και αν του το πεις και μετά ώσπου να βρεθείτε αλλάξεις γνώμη;" (είπαμε, δεν είμαστε καν στην ίδια χώρα).

Αγαπητοί μου αναγνώστες, τόσο καιρό είχα βέβαια σημάδια ότι είμαι λλίο πελλή και λλίο κυκλοθυμική και δεν ξέρω καθόλου τι θέλω, but now I have even stronger evidence. Πόσο ηλίθιο/σχιζοφρενικό είναι να θέλεις κάποιον και να ξέρεις όμως ότι για εκατό λόγους δεν θα κάνεις τίποτε; Και πόσο φοβιτσιάρικο είναι να το παραδέχεσαι στον εαυτό σου τόσο καιρό μετά;

Βέβαια έχω και ένα ελαφρυντικό, ότι τον περισσότερο καιρό νόμιζα ότι το είχα ξεπεράσει. Αλλά τώρα η προοπτική να γίνει κάτι με κάποιον άλλο με τρόμαξε. Με τρόμαξε που κατάλαβα ότι δεν θέλω τίποτε με κανέναν αν δεν είναι εκείνος. Με τρομάζουν όλα αυτά τα συσσωρευμένα συναισθήματα, (αφού τόσο καιρό τα καταπίεζα) που όμως μπορεί να αντιστοιχούν τώρα πια σε ένα κενό από την άλλη πλευρά!!!

Έχω θυμώσει τόσο πολύ με τον εαυτό μου, που τόσο καιρό μου έλεγα ψέματα, που το λιγότερο που μπορούσα να κάνω ήταν αυτή η άσκηση θάρρους - να τα γράψω στο blog μου. Ελπίζοντας έτσι να ξορκίσω τους δαίμονές μου. May the force be with me.

Υ.Γ. Συγχωρέστε μου τις αγγλικές εκφράσεις, αλλά έτσι παθαίνεις άμα στη δουλειά σου μιλάς μόνο αγγλικά.