Σε λίγες ώρες φεύγει ένας πολύ καλός φίλος για Αθήνα.

Με τη φυγή του αρχίζει να έρχεται, σιγά σιγά, σκληρή η συνειδητοποίηση πως η φοιτητική ζωή τέλειωσε.

Μια θλίψη και μια απέραντη νοσταλγία.

Δε μπορώ να μείνω άλλο σπίτι. Νιώθω πως θα με πλακώσει.

Όλοι αυτοί, από τόσο διαφορετικές γωνιές της Κύπρου, που βρεθήκαμε και συναντήθηκαν οι ζωές μας και τώρα χωρίζουν πάλι.

Άλλοι πάνε για μεταπτυχιακά... Αγγλία, Γαλλία...

Άλλοι μένουν Αθήνα...

Άλλοι έρχονται Κύπρο...

Και οι φιλίες που δημιουργήσαμε;

Τι θα γίνει μ' αυτές;

Τι γίνεται όταν κάποιοι από τους ανθρώπους που συνδέθηκες πιο πολύ μένουν πια σε άλλες πόλεις;

Το ξέρω πως η καρδιά αγαπά κι από μακριά!...

Και με τις καθημερινές στιγμές τι γίνεται;...

Το ξέρω πως γίνομαι γελοία συναισθηματική.

Δώστε μου μια δικαιολογία.