τα μάτια που ξεχνάνε τα δικά μου...

Αχ αγάπη να μην άκουγα τα λόγια σου!

Σ’ ένα όριο έχω φτάσει τρομερό..

Αχ καρδιά μου πώς με καις σιγά σιγά

κι είν’ η μέρα μου φωτιά

που σχηματίζει τ’ όνομά του.

__________

Καρδιά μου πώς έμπλεξες έτσι...

Και σου το ‘λεγα εγώ μην ελπίζεις,

μην ζητήσεις τ’ αστέρια στα χέρια σου.

Γιατί θα μείνουνε για πάντα αδειανά.

__________

Αυτά τα μάτια που ξεχνάνε τα δικά μου...!

Για κοίτα τα πώς λαμπυρίζουν τρυφερά...

Ας βάλουμε ένα φωτεινό σηματοδότη.

Εδώ είμαι...

Μάτια μου μην μ’ αγνοείτε φανερά...