Αυτά τα μάτια που ξεχνάνε τα δικά μου...! Για κοίτα τα πώς λαμπυρίζουν τρυφερά... Ας βάλουμε ένα φωτεινό σηματοδότη. Εδώ είμαι... Μάτια μου μην μ’ αγνοείτε φανερά...
Κυριακή 22 Φεβρουαρίου 2009
τα μάτια που ξεχνάνε τα δικά μου...
Αχ αγάπη να μην άκουγα τα λόγια σου!
Σ’ ένα όριο έχω φτάσει τρομερό..
Αχ καρδιά μου πώς με καις σιγά σιγά
κι είν’ η μέρα μου φωτιά
που σχηματίζει τ’ όνομά του.
__________
Καρδιά μου πώς έμπλεξες έτσι...
Και σου το ‘λεγα εγώ μην ελπίζεις,
μην ζητήσεις τ’ αστέρια στα χέρια σου.
Γιατί θα μείνουνε για πάντα αδειανά.
__________
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Μάτια μου μη με αγνοείτε φανερά
ΑπάντησηΔιαγραφήΚρυφά, να μη νιώσω το βάρος της ελαφρότητας, της άγνοιας
Δεν είναι καλύτερα καμιά φορά να μην καταλαβαίνεις πλήρως την αδιαφορία του άλλου; Ειδικά όταν μετρά τόσο πολύ για σένα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι
ΑπάντησηΔιαγραφήRomana mea,
ΑπάντησηΔιαγραφήτα μάτια είναι πάντα ο πιο δολερός καθρέφτης, δεν το ξέρεις;
Όλα τα μυνήματα ανάστροφα τα δείχνουν και είναι η γητειά τους τόσο δυνατή!
Φιλί
Συβίλλα,
ΑπάντησηΔιαγραφήτα δείχνουν ανάποδα ή μήπως εμείς θέλουμε να τα βλέπουμε έτσι;
....