pieces of me

Νομίζω πως οι άνθρωποι που με γνωρίζουν για πρώτη φορά με θεωρούν στην καλύτερη περίπτωση χαζοχαρούμενη. Ένα μικρό, αθώο, χαμογελαστό κοριτσάκι. Είναι και η φωνή μου που είναι και λεπτή βλέπεις! Είναι και το baby face:) Και βέβαια πολλοί διατηρούν αυτή την εντύπωση για αρκετό καιρό.

Μου αρέσει – και πάντα μου άρεσε – να βλέπω τη θετική πλευρά των πραγμάτων. Δε μ’ αρέσει η γκρίνια, η μιζέρια, η στενοχώρια. Ποτέ δε μου άρεσε. Με μισώ άμα είμαι στενοχωρημένη, και προτιμώ να μη με βλέπουν οι άλλοι. Δε μου αρέσει να δείχνω αυτή την πλευρά του εαυτού μου. (Δεν είναι ότι δεν την έχω δείξει ποτέ – αλλά σε ελάχιστα άτομα και όταν πραγματικά δε μπορούσα να το ελέγξω.)

Πιο πολύ όμως από την εικόνα, με ενδιαφέρει το τι νιώθω. Δε μου αρέσει να ζω μες την κατάθλιψη. Δε μου αρέσουν τα αρνητικά συναισθήματα. Σε κάνουν και χάνεις τη ζωή σου, και στο κάτω κάτω, πόση ζωή έχουμε; Δε θέλω να γκρινιάζω, να παραπονιέμαι. Όταν αρρώστησε ένα από τα πιο αγαπημένα μου πρόσωπα, κατάλαβα ότι είναι ύβρις να έχεις το προνόμιο της ζωής και να το αφήνεις να πάει χαμένο. Και η ζωή που περνάμε κλαίγοντας είναι ζωή χαμένη. Ψάχνω τη μικρή, καθημερινή ευτυχία στα πράγματα: στη δημιουργία, στην επαφή με τους ανθρώπους που αγαπώ, στην ομιλία με τον εαυτό μου, τα θέλω μου, τα όνειρα μου.

Ένας φίλος μου που αγαπώ, είχε γράψει «η ευτυχία χρειάζεται απόφαση, υγεία, κακή μνήμη». Συμφωνώ σε πολύ μεγάλο βαθμό. Γιαυτό και θα τολμούσα να με χαρακτηρίσω ευτυχισμένο άνθρωπο. Μόνο με το δεύτερο διαφωνώ κάπως και του το ‘χω πει. Γιατί δεν πιστεύω πως άμα κάτι πάει στραβά με την υγεία τη δική σου ή ενός αγαπημένου προσώπου, πρέπει να παραιτηθείς από την ευτυχία!!!

Όπως μου αρέσει να βλέπω τη θετική πλευρά των πραγμάτων, μου αρέσει να βλέπω και τη θετική πλευρά των ανθρώπων. Κάποιοι φίλοι μου νομίζουν ότι τους έχω μυθοποιήσει, αλλά δεν είναι έτσι, καθόλου! Το ξέρω πολύ καλά ότι όλοι έχουν αρνητικά, αλλά από τη στιγμή που δε με επηρεάζουν, γιατί να επικεντρωθώ σ’ αυτά; Από την άλλη, αφού το ξέρω αυτό, περιμένω πως όλοι μας θα απογοητεύσουμε ο ένας τον άλλο σε κάποια στιγμή, γιατί είμαστε άνθρωποι και άρα φύσει ατελείς. Παλιότερα ο ρεαλισμός μου έφτανε στα όρια του κυνισμού, αλλά ευτυχώς το κατάλαβα κάποια στιγμή πως η ζωή γίνεται αβάσταχτη χωρίς να δίνεις ευκαιρίες στους ανθρώπους, χωρίς να εμπιστεύεσαι. Κι ας προδοθείς!

Δε μου αρέσει να θυμώνω με τους άλλους. Ούτε μπορώ να κρατάω κακία για πολύ καιρό. Το θεωρώ εντελώς περιττό και ανούσιο, το τέλειο χάσιμο χρόνου. Και όχι, δεν το βλέπω έτσι από ανωτερότητα. Μάλλον θα έλεγα από εγωισμό. Ο άνθρωπος που κρατά κακία και περιμένει πότε θα πάρει εκδίκηση, μάλλον ο ίδιος τρώγεται με τα ρούχα του και στον εαυτό του κάνει ζημιά. Γιατί να μπαίνω σε αυτή τη διαδικασία; Συγχωρώ πολύ εύκολα. Απλά όταν βλέπω ότι ο άλλος δεν αλλάζει, δεν τον έχω πια κοντά μου, κι έτσι δεν τον αφήνω να μου κάνει πια κακό.

Αγαπάω τους ανθρώπους που είναι δίπλα μου, και τους αγαπάω πολύ. Και δε φοβάμαι να τους το δείξω. Και θα ‘θελα όλοι οι άνθρωποι να μπορούν να το δείξουν, έστω σε λίγα πιο αγαπημένα πρόσωπα.

Πιστεύω ότι ο καθένας, είναι, σε πολύ μεγάλο βαθμό, άξιος της τύχης του. Και εξηγούμαι: άμα βλέπω ότι κάτι μου κάνει κακό, αλλά το ξανακάνω, και το ξανακάνω, και λέω συνέχεια «δε μπορώ να το ελέγξω, δε μπορώ να το σταματήσω», sorry, αλλά ό,τι και να πάθω μου αξίζει. Δε γίνεται, κύριε εαυτούλη μου, να τα ρίχνουμε όλα στη ζωή και στη μοίρα! Και βέβαια μπορείς να το ελέγξεις αυτό που συμβαίνει, στο 95% των περιπτώσεων! (εξαιρούνται τα θέματα υγείας). Δε μου αρέσει η απόδοση ευθυνών σε άλλους. Τη θεωρώ κλασική συνταγή αποτυχίας.

Μου αρέσει να ονειρεύομαι. Κάποια όνειρα είναι τρελά, και το ξέρω ότι μπορεί να μείνουν μόνο όνειρα, αλλά και τι πειράζει; Κάποια άλλα είναι πιο μικρά, είναι στόχοι. Θέλω να εξελίσσομαι σαν άτομο. Πόσο βαρετή θα μου φαινόμουν αν έμενα στάσιμη! Μπορεί να είναι από το πιο μικρό και χαζό πράγμα, πχ αυτό το τρίμηνο θέλω να μάθω πώς να βάφομαι καλύτερα, μέχρι κάτι πιο μεγάλο, πχ θέλω να μάθω ακόμα μία γλώσσα ή να εξελίξω αυτές που ήδη ξέρω. Ανά τρίμηνο ή τετράμηνο, βάζω κάποιους μικρούς στόχους. Δεν πειράζει αν δεν τους πραγματοποιώ όλους! Μου δίνουν ώθηση να πάω μπροστά, να κάνω έστω κάτι από αυτά που έχω προγραμματίσει.

Μου αρέσει να δημιουργώ και να μαθαίνω. Στην τελετή της ορκωμοσίας μας, όταν μιλούσε ο αντιπρύτανης, είπε χαρακτηριστικά – και δεν θα το ξεχάσω ποτέ! – «Να έχετε πάντα την αγωνία της μάθησης». Μου αρέσει να μαθαίνω. Από τα πιο μικρά και «χαζά», πχ το πλέξιμο (ναι ναι, ξέρω να πλέκω :p) ως τα πιο δύσκολα, πχ μια γλώσσα. Μου αρέσει να ‘μαι δημιουργική.

Μου αρέσει τρομερά αυτό που σπούδασα, και νιώθω τυχερή γιατί ήταν αυτό το αντικείμενο των σπουδών μου: η ελληνική γλώσσα, και ειδικότερα η αρχαία. Δεν ξέρω αν στο μέλλον θα είναι η κύρια πηγή εσόδων μου, γιατί, sorry κιόλας που το κάνω τόσο πεζό το κείμενο σε αυτό το σημείο, αλλά κάπως πρέπει να ζήσουμε κι εμείς από κάποια φάση και μετά:) Αλλά τουλάχιστον το σπούδασα γιατί το λατρεύω! Και ευελπιστώ να το εξασκήσω κιόλας...

Αλλά αυτό που ελπίζω να είμαι, πιο πολύ και πιο πάνω απ’ όλα, είναι να είμαι ελεύθερο πνεύμα. Το ξέρω πως έχω και τα βολέματα μου και είμαι εντελώς απενοχοποιημένη γι’ αυτά, αλλά τι εννοώ με το ελεύθερο πνεύμα; Να μπορώ πάντα να κάνω κριτική στις πληροφορίες που δέχομαι και να μην τις καταπίνω αμάσητες. Να μπορώ να κρατάω αυτά που είναι σημαντικά για μένα ακόμα κι όταν όλοι οι άλλοι είναι ενάντιοι. (Και βέβαια, να μην θέλω να τα επιβάλω στους άλλους). Να μπορώ, όταν κάνω όνειρα για το μέλλον, να είναι εντελώς προσωπικά κι όχι αυτά που οι άλλοι θέλησαν για μένα...

Υ.Γ. Δεν έχω την εντύπωση πως δεν έχω αρνητικά! Αλλά μπορούν να λείπουν από ένα post γεμάτο αισιοδοξία. Τα κρατάω και τα δουλεύω με τον εαυτό μου...