ορκωμοσία

Χτες ορκίστηκα.

Τήβεννος, καπελάκι χαρακτηριστικό, ανθοδέσμη. Η πρώτη της σχολής να διαβάζει τον όρκο, ομιλίες από τον αντιπρύτανη και τον πρόεδρο του τμήματος φιλολογίας. Μου άρεσε πολύ που δεν ήταν μακροσκελείς ανούσιες τυπικούρες. Λίγα λόγια από την καρδιά για την καρδιά. Χωρίς προσχεδιασμούς.

Για κάποιους η τελετή ορκωμοσίας δε σημαίνει τίποτα, για μένα σήμαινε πάρα πολλά. Μου θύμισε γιατί επέλεξα να σπουδάσω αυτό που σπούδασα τελικά: γιατί το αγαπώ τόσο πολύ. Όχι γιατί είναι μια δουλειά εξασφαλισμένη, μετά από μερικά χρόνια τουλάχιστον, όχι γιατί είναι καταξιωμένη κοινωνικά και δίνει καλά και σταθερά λεφτά. Δε θα υποκριθώ ότι αυτά δεν τα σκέφτηκα καθόλου- αλλά εννοείται πως δεν ήταν αυτά η βασική και πρώτη μου σκέψη, αλλά η αγάπη για το αντικείμενο.

Κύριοι καθηγητές, σας το υπόσχομαι, θα έχω πάντα την αγωνία της μάθησης. Θα θυμάμαι πάντα πως όλ' αυτά που έμαθα είναι μια σταγόνα στον ωκεανό. Θα έχω πάντα την αγάπη και την αίσθηση της ευθύνης γι' αυτό που κάνω. Θα έχω πάντα την περηφάνεια πως διδάσκω μια γλώσσα που μιλιέται εδώ και 3000 χρόνια.

Κόντρα στις ανώμαλες προσγειώσεις της εποχής μας. Γιατί λίγος ρομαντισμός είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να ζεις...

Υ.Γ. Αδερφούλα, ευχαριστώ πολύ για το video και τις φωτογραφίες. Είδες, ακόμα και οι ξανθές μπορούν να είναι χρήσιμες στην κοινωνία:)