δημιουργικός οργασμός

Αγαπημένε μου αναγνώστη,

Πώς είσαι; Ξεκίνησες τις διακοπές σου; Πήγες ήδη ή προγραμματίζεις να πας; Αν δεν πήγες ακόμη, σου εύχομαι να περάσεις τέλεια, κι αν έχεις πάει, κουράγιο και air condition. Καλά περνάμε και στην πόλη, βάλε το κλιματιστικό στο full, φτιάξε κάτι πολύ παγωμένο, άπλωσε τα πόδια στον καναπέ και όλα θα ‘ναι καλά.

Σου έχει τύχει να είσαι σε φάσεις της ζωής σου που να θέλεις να κάνεις 5793 πράγματα μαζί και να νιώθεις ότι δεν σε παίρνει ο χρόνος; Να έχεις ένα σωρό δημιουργικές ιδέες, αλλά μετά να συνειδητοποιείς ότι η μέρα έχει μόνο 24 ώρες, η βδομάδα έχει μόνο 7 μέρες, κι εσύ έχεις και ζωή, και πρέπει να φας, και να κοιμηθείς, και να πλύνεις πιάτα, και να βάλεις μπουγάδα, και δε μπορείς να κάνεις τα πάντα; Αλλά εσύ να θέλεις να τα κάνεις. Και να πηγαίνεις δουλειά και ακόμη κι αν πνίγεσαι, να σου έρχονται ιδέες άσχετες, και να τις σημειώνεις σε κόλλες και μπλοκάκια από ‘δω κι από ‘κει, και να θες να φύγεις από το γραφείο για να πας να δουλέψεις, και οι ώρες του γραφείου να σου φαίνονται μεγάλη σπατάλη.

Σε τέτοια φάση είμαι κι εγώ. Το ξέρεις ότι φέτος βαριέμαι να πάω διακοπές; (ΝΑΙ ΝΑΙ – βαριέμαι να πάω διακοπές. Ναι, είμαι ακόμα το ίδιο άτομο, δε μου έχουν κάνει λοβοτομή). Έχω κλείσει τις διακοπές μου αλλά βαριέμαι να πάω – θα μου περάσει όμως, μόλις μπω στο αεροπλάνο.

Θα αντιγράψω το κλισέ και θα σου πω ότι ο άνθρωπος πεθαίνει τη μέρα που πεθαίνουν τα όνειρά του. Είναι μεγάλη σοφία να συνειδητοποιήσεις ότι στη ζωή μπορεί να μη σου έρθουν όλα όπως τα ήθελες, αλλά πρέπει με κάποιο τρόπο να συνεχίσεις να κάνεις όνειρα. Έστω, όνειρα αλλιώτικα. Κάποιοι αρνούνται να τα ονομάσουν έτσι και τα λένε στόχους. Ή φιλοδοξιες. Μπορείς να το πεις κι έτσι. Όμως χρειάζεται κάποιο κίνητρο, κάποιο όνειρο για να κινείται η ζωή. Αλλιώς δεν ζεις, αλλά απλά σέρνεσαι.

Θέλω να κάνω ένα καινούριο blog – και κάποια από εκείνα που θέλω να κάνω θα τα δεις εκεί. Δεν θέλω να σε τρελάνω τώρα με πολύ μπλα μπλα. Η ζωή είναι μικρή, οπότε κλείσε το Internet και πήγαινε για ένα παγωμένο ποτό. Θα τα πούμε εκεί. Cheers.

Υ.Γ. 1 Φέτος τρώω συνεχώς φρούτα, ενώ ποτέ δεν ήμουν έτσι. Κατακόκκινο αρπούζι, μεγάλα σκούρα ζουμερά κεράσια, γλυκό πεπόνι. Σταμάτησα τελείως τα γλυκά. Μα τι μου συμβαίνει με την υγιεινή διατροφή πλέον; Μήπως με τα χρόνια γινόμαστε πιο επιλεκτικοί ως προς το τι βάζουμε στο στόμα μας γιατί προσέχουμε πιο πολύ τον εαυτό μας;

Υ.Γ.2 Το όνειρό μου ήταν πάντα, να γράψω μια μέρα το δικό μου βιβλίο. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου αυτή ήταν η  μεγαλύτερη φιλοδοξία της ζωής μου (η οποία βέβαια περιλάμβανε και μεταφράσεις και παγκόσμια αναγνώριση :Ρ). Έχω πάρα πολλά τετράδια γεμάτα με γραψίματα, και τα φυλάω ευλαβικά σαν ενθύμιο – το πρώτο μου ήταν ένα κόκκινο, με χοντρό εξώφυλλο, στη Β’ Δημοτικού. Τα χρόνια περνούν, εμείς μεγαλώνουμε, συνειδητοποιούμε πράγματα, το όνειρο μπορεί να έχει ξεθωριάσει, αλλά είναι ακόμα εκεί. Μια μέρα θα την γράψω την ιστορία μου, το ξέρω πως ακόμα δεν είναι έτοιμη να βγει, αλλά όταν βγει θα ‘ναι ασυγκράτητη. Και θα την γράψω και θα την εκδώσω κιόλας.