ανυπομονησία

Σήμερα ξύπνησα το πρωί με μια απίστευτη ανυπομονησία. Πραγματικά απίστευτη. Θέλω να αλλάξω κάποια πράγματα στη ζωή μου – αρχίζοντας από τη δουλειά κι από ‘κει ξεκινούν και τα υπόλοιπα – και κάνω κινήσεις, αλλά προς το παρόν δε βλέπω κάποιο αποτέλεσμα. Και πραγματικά, δε μπορείς να πεις ότι δεν έχω επιμονή ή απογοητεύομαι εύκολα, ή δεν το ψάχνω αρκετά και σε όλα τα πιθανά μέρη. Επιμονή έχω, η υπομονή μου λείπει.

Χτες πήγαμε για καφέ μια μεγάλη παρέα, δίπλα στη θάλασσα. Μιλώντας με ένα φίλο μου, ο διάλογος εξελίχθηκε κάπως έτσι: «Τι κάνεις, pax μου;» «Καλά, είμαι, εσύ;» «Καλά κι εγώ, τα ίδια, δουλειά, σπίτι, γυμναστήριο». «Κι εγώ τα ίδια, δουλειά, σπίτι, έξοδοι, τώρα ψάχνω για καμιά δουλειά.. Δεν έχει κανένα νέο να σπάσει η ρουτίνα;» «Ε καλά, τι νέα θέλεις ρε pax. Δεν το κατάλαβες ακόμα ότι από τώρα και στο εξής η ζωή μας θα είναι μια ρουτίνα;». Ψυχρολουσία. Ε όχι, δεν το δέχομαι ότι από τα 26 μου η ζωή μου θα είναι ρουτίνα, και το μοτίβο θα είναι το ίδιο και το ίδιο. Αρνούμαι να ζήσω έτσι. Αν θέλεις να το κάνεις εσύ, be my guest. Κάτι πρέπει να κάνω να αλλάξω τα πράγματα, και με πιάνει μια τέτοια ανυπομονησία, που τρώγομαι με τα ρούχα μου, και σήμερα θέλω να φύγω από το γραφείο το συντομότερο, γιατί νιώθω ότι θα κάνω έκρηξη.

Το ξέρω ότι ο επιμένων νικά, και ανταμείβεται στο τέλος. Το πιστεύω ακράδαντα, και έχει αποδειχτεί αρκετές φορές και στη δική μου ζωή. Το μεσοδιάστημα όμως που μεσολαβεί είναι εκνευριστικότατο. Μισώ την αναμονή. Ευτυχώς αυτή τη βδομάδα θα ξεκινήσω ξανά τα aquarebics για να εκτονώνω λίγο την ένταση μου. Περαιτέρω προτάσεις για εκτόνωση της έντασης ευπρόσδεκτες. Ευχαριστώ. J