Χριστούγεννα

Το νηπιαγωγείο έκλεισε για δεκαπέντε μέρες! Επιτέλους, θα κοιμηθώ όσο θέλω, θα τρώω το μεσημεριανό μου αργά και χαλαρά, σαν άνθρωπος, θα βγαίνω με τους φίλους μου (και θα 'χω όση ώρα θέλω πριν για να ετοιμαστώ), και θα είμαι άνετη και χαλαρή, χωρίς να έχω τη δουλειά να μου τρώει τις περισσότερες ώρες της μέρας.

Αυτά τα Χριστούγεννα είναι πολύ όμορφα.

Μη φανταστείτε τίποτα εξαιρετικό. Απλές, καθημερινές στιγμές με την οικογένεια, που όλοι λέμε ότι τις βαριόμαστε, κι όμως, μόνο άμα τις χάσεις μπορείς να τις εκτιμήσεις. Τα περσινά Χριστούγεννα ήταν τα πιο τρικυμισμένα της ζωής μου. Μέσα στη δίνη ενός τεράστιου οικογενειακού προβλήματος, απλά παρακαλούσα να περάσουν οι μέρες και να επιστρέψω πίσω Αθήνα. Έπρεπε να πάρουμε κάποιες πολύ σοβαρές αποφάσεις, όλοι μαζί, που τις ένιωθα να συντρίβουν τους μικρούς μου ώμους. Είχα περάσει τα πιο δυστυχισμένα Χριστούγεννα της ζωής μου.

Φέτος, που όλα έχουν ηρεμήσει, είναι απλά και όμορφα. Μικρές, καθημερινές χαρές: το φαί με όλη την οικογένεια μαζεμένη, οι πλάκες με τις αδερφές μου, οι βόλτες με τους φίλους. Τους είχα πεθυμήσει τόσο πολύ!... Άμα δεν τα χάσεις, δε μπορείς να τα εκτιμήσεις όλ' αυτά.

Κι όμως, κάτι λείπει! Εκείνος!... Δεν ξέρω αν μου λείπει γιατί η ανθρώπινη φύση είναι πάντα ανικανοποίητη, αν μου έχει λείψει να έχω κάποιον, ή αν είναι όντως κάτι τόσο σημαντικό μες τη ζωή μου. Αναρωτιόμουν από παλιά, τι είναι αυτό που κάνει δύο ανθρώπους να ερωτεύονται άνισα. Ο ένας να ερωτεύεται πολύ κι ο άλλος λίγο ή και καθόλου. Και μη μου πείτε το προφανές, ότι ο ένας είναι άντρας κι η άλλη γυναίκα, γιατί όλοι το ξέρουμε ότι συμβαίνει και το αντίθετο.

Τουλάχιστον εκείνος μου έχει πει την αλήθεια, ότι δεν ενδιαφέρεται, έτσι για να μην αναρωτιέμαι, και συμπεριφέρθηκε διακριτικά και πολύ όμορφα... Σκατά. Δε μπορούσε απλά να με γράψει, να πω κι εγώ τι βλάκας που είναι και να το ξεπερνώ μια ώρα αρχύτερα; Τώρα απλά σκέφτομαι ότι ήταν κύριος.

Μου φαίνεται πολύ pathetic στην ηλικία που είμαι να ερωτευτώ κάποιον και να κάνω έτσι χωρίς καν να έχει προηγηθεί σεξ. Πολύ pathetic όμως. Ενώ σε άλλη φάση είχε γίνει εντελώς διαφορετικά. (Ας μην αναλύσω και όλα μου τα προσωπικά στο blog και δε συμμαζεύεται η κατάσταση μετά...)

Το θετικό της υπόθεσης; Με έπιασε μια απίστευτη όρεξη για δουλειά! Ξεκίνησα να δουλεύω με τους ρυθμούς που είχα στην αρχή για το μαθητή που κάνω φροντιστήρια, άρχισα γενική καθαριότητα, έβγαλα όλα μου τα ρούχα από τη ντουλάπα και θα τα πλύνω ΌΛΑ, και την τελευταία μέρα στο νηπιαγωγείο απολύμανα όλα τα παιχνίδια της τάξης μου, καθάρισα τα ράφια, συγύρισα τα βιβλία...

Και το καλύτερο, άρχισα να γράφω. Ξανάρχισα να γράφω...! Δεν εννοώ στο blog, μιλώ για τα δικά μου προσωπικά τετράδια, που τα γέμιζα από δευτέρα δημοτικού (τότε που ξεκίνησα να γράφω), έχοντας το όνειρο πως μια μέρα θα γινόμουν μεγάλη συγγραφέας. Είχα 4 χρόνια να γράψω εκεί. Δεν ξέρω γιατί, αλλά δε μπορούσα. Τώρα μπορώ να γράψω ξανά, κι είναι περίεργο και πανέμορφο μαζί. Είναι μια γλυκιά μελαγχολία που μου λείπει κάποιος που θάθελα τόσο πολύ, μα και χαρά γιατί κέρδισα ξανά το πιο δικό μου πράγμα. Που νόμιζα πως το ΄χα χάσει πια...

Καλά Χριστούγεννα σε όλους!