Ακολουθεί κλαψομούνικο post, οπότε αν δεν θέλεις να σου χαλάσει η διάθεση, μην το διαβάσεις.
Δεν είμαι καλά. Οι λόγοι είναι πάρα πολλοί, πού να σου τους περιγράφω αναλυτικά.. Οι κυριότεροι είναι κάποια θέματα υγείας πολύ σοβαρά στην οικογένεια (και μιλώ για σοβαρά χειρουργεία, όχι βλακείες, και τελειώνει το ένα, και κάτι άλλο σε κάποιον άλλον προκύπτει), οι άνθρωποι που χάσαμε και τώρα στις γιορτές νιώθουμε την απουσία τους ακόμα περισσότερο, τα αισθηματικά που πάνε χάλια, το διάβασμα που πάλι με πιέζει και δεν θέλω να το κάνω, ο καιρός που είναι σκατά και ειλικρινά με επηρεάζει σε απίστευτο βαθμό. Και τελικά η διάθεση στα πατώματα. Και σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις. Και μέσα σε όλα αυτά, τσουπ και το φαΐ, τσουπ και 3 κιλά, γιατί οι υδατάνθρακες και οι σοκολάτες δεν συγχωρούν, ακόμα κι αν σε κάνουν πρόσκαιρα ευτυχισμένη. Σήμερα διάβαζα κιόλας ότι η πρόσληψη ζάχαρης χειροτερεύει την κατάσταση, γιατί κάτι αυξάνεται απότομα και μετά μειώνεται απότομα στο αίμα, και αυτό συντείνει στη μελαγχολική διάθεση.
Απλώς τον τελευταίο καιρό αρχίζω να ανησυχώ ότι ίσως να είναι κάτι περισσότερο από μελαγχολία αυτό που μου συμβαίνει. Έχω την αίσθηση ότι κάτι δεν πάει καλά όταν κάθε πρωί είμαι σε άρνηση να σηκωθώ από το κρεβάτι, και το ξέρω ότι δεν είναι μόνο λόγω νύστας. Όταν δεν έχω διάθεση να κάνω μπάνιο, να πλύνω τα δόντια μου, να φτιάξω τα μαλλιά μου, και τα κάνω σαν καταναγκαστικό έργο. Όταν δεν έχω διάθεση να κάνω την οποιαδήποτε δουλειά στο σπίτι μου. Όταν δεν θέλω να δω ούτε τους φίλους μου.
Μαζεύτηκαν πολλά, και κάποια είναι εκεί για χρόνια, και κάπου τα βάζω όλα κάτω από το χαλί, και πάντα είμαι χαρούμενη και θετική, αλλά δεν θέλω πια. Και είναι άδικο κάποιοι άνθρωποι να τα έχουν σχεδόν όλα, ενώ κάποιοι άλλοι να έχουν ένα σωρό ανοιχτά μέτωπα σε όλους τους τομείς της ζωής τους. Ούτε στους φίλους μου δεν προσποιούμαι πια ότι είμαι καλά, γιατί δεν είμαι. Ούτε καν εδώ δε με νοιάζει να προσποιηθώ πλέον. Θα ήθελα να μπορώ να εξαφανιστώ έτσι για κάτι μήνες, να επιστρέψω και να έχουν λυθεί όλα.
Κι όμως επειδή δεν έχω την πολυτέλεια να καταρρεύσω, χρειάζομαι βοήθεια. Ο ψυχολόγος δεν είναι λύση επειδή δε μπορώ να τον πληρώσω. Ούτε κάποιος free ψυχολόγος είναι λύση γιατί μέχρι τις 15 του Γενάρη το πρόγραμμα μου είναι εντελώς full από οικογενειακές/ πανεπιστημιακές/ επαγγελματικές υποχρεώσεις. (Αν έχετε όμως κάτι τέτοιο υπ' όψιν σας, I would love to know). Ίσως να με βοηθούσε κάποια μουσική, ή κάτι να διαβάσω - π.χ. κάποιο βιβλίο αυτοβοήθειας. Ή κάποια ταινία. Και σίγουρα θα βοηθούσαν κάποια tips με το φαΐ (παρόλο που τελευταία, κάπως άρχισα να το ελέγχω). Εσείς τι κάνετε όταν σας πιάνει η συναισθηματική υπερφαγία; Ή όταν θέλετε να χάσετε επειγόντως κάποια κιλά; Περιμένω - είτε στα σχόλια είτε στο mail.
Και λίγο positive thinking για το τέλος γιατί πολύ το μαυρίσαμε. Το 2016 θα τελειώσει το ΜΒΑ μου. Που σημαίνει, τέλος το διάβασμα. Και επίσης αύριο φεύγω για διήμερο. Ελπίζω να νιώσω καλύτερα και μέχρι το βράδυ της Κυριακής που θα επιστρέψω, το post αυτό να μου φαίνεται γελοίο.
Καληνύχτα, να περάσετε όμορφα κι εύχομαι να σας φέρει η νέα χρονιά ότι λαχταράτε.
Δεν είμαι καλά. Οι λόγοι είναι πάρα πολλοί, πού να σου τους περιγράφω αναλυτικά.. Οι κυριότεροι είναι κάποια θέματα υγείας πολύ σοβαρά στην οικογένεια (και μιλώ για σοβαρά χειρουργεία, όχι βλακείες, και τελειώνει το ένα, και κάτι άλλο σε κάποιον άλλον προκύπτει), οι άνθρωποι που χάσαμε και τώρα στις γιορτές νιώθουμε την απουσία τους ακόμα περισσότερο, τα αισθηματικά που πάνε χάλια, το διάβασμα που πάλι με πιέζει και δεν θέλω να το κάνω, ο καιρός που είναι σκατά και ειλικρινά με επηρεάζει σε απίστευτο βαθμό. Και τελικά η διάθεση στα πατώματα. Και σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις. Και μέσα σε όλα αυτά, τσουπ και το φαΐ, τσουπ και 3 κιλά, γιατί οι υδατάνθρακες και οι σοκολάτες δεν συγχωρούν, ακόμα κι αν σε κάνουν πρόσκαιρα ευτυχισμένη. Σήμερα διάβαζα κιόλας ότι η πρόσληψη ζάχαρης χειροτερεύει την κατάσταση, γιατί κάτι αυξάνεται απότομα και μετά μειώνεται απότομα στο αίμα, και αυτό συντείνει στη μελαγχολική διάθεση.
Απλώς τον τελευταίο καιρό αρχίζω να ανησυχώ ότι ίσως να είναι κάτι περισσότερο από μελαγχολία αυτό που μου συμβαίνει. Έχω την αίσθηση ότι κάτι δεν πάει καλά όταν κάθε πρωί είμαι σε άρνηση να σηκωθώ από το κρεβάτι, και το ξέρω ότι δεν είναι μόνο λόγω νύστας. Όταν δεν έχω διάθεση να κάνω μπάνιο, να πλύνω τα δόντια μου, να φτιάξω τα μαλλιά μου, και τα κάνω σαν καταναγκαστικό έργο. Όταν δεν έχω διάθεση να κάνω την οποιαδήποτε δουλειά στο σπίτι μου. Όταν δεν θέλω να δω ούτε τους φίλους μου.
Μαζεύτηκαν πολλά, και κάποια είναι εκεί για χρόνια, και κάπου τα βάζω όλα κάτω από το χαλί, και πάντα είμαι χαρούμενη και θετική, αλλά δεν θέλω πια. Και είναι άδικο κάποιοι άνθρωποι να τα έχουν σχεδόν όλα, ενώ κάποιοι άλλοι να έχουν ένα σωρό ανοιχτά μέτωπα σε όλους τους τομείς της ζωής τους. Ούτε στους φίλους μου δεν προσποιούμαι πια ότι είμαι καλά, γιατί δεν είμαι. Ούτε καν εδώ δε με νοιάζει να προσποιηθώ πλέον. Θα ήθελα να μπορώ να εξαφανιστώ έτσι για κάτι μήνες, να επιστρέψω και να έχουν λυθεί όλα.
Κι όμως επειδή δεν έχω την πολυτέλεια να καταρρεύσω, χρειάζομαι βοήθεια. Ο ψυχολόγος δεν είναι λύση επειδή δε μπορώ να τον πληρώσω. Ούτε κάποιος free ψυχολόγος είναι λύση γιατί μέχρι τις 15 του Γενάρη το πρόγραμμα μου είναι εντελώς full από οικογενειακές/ πανεπιστημιακές/ επαγγελματικές υποχρεώσεις. (Αν έχετε όμως κάτι τέτοιο υπ' όψιν σας, I would love to know). Ίσως να με βοηθούσε κάποια μουσική, ή κάτι να διαβάσω - π.χ. κάποιο βιβλίο αυτοβοήθειας. Ή κάποια ταινία. Και σίγουρα θα βοηθούσαν κάποια tips με το φαΐ (παρόλο που τελευταία, κάπως άρχισα να το ελέγχω). Εσείς τι κάνετε όταν σας πιάνει η συναισθηματική υπερφαγία; Ή όταν θέλετε να χάσετε επειγόντως κάποια κιλά; Περιμένω - είτε στα σχόλια είτε στο mail.
Και λίγο positive thinking για το τέλος γιατί πολύ το μαυρίσαμε. Το 2016 θα τελειώσει το ΜΒΑ μου. Που σημαίνει, τέλος το διάβασμα. Και επίσης αύριο φεύγω για διήμερο. Ελπίζω να νιώσω καλύτερα και μέχρι το βράδυ της Κυριακής που θα επιστρέψω, το post αυτό να μου φαίνεται γελοίο.
Καληνύχτα, να περάσετε όμορφα κι εύχομαι να σας φέρει η νέα χρονιά ότι λαχταράτε.
Εγω Παξ μου προς το παρον πιννω χαπια (αναγκαστικα βεβαια γιατι ημουν σε χειροτερη κατασταση απο εσενα).δεν ξερω ομωςαν ειναι λυση τα χαπια.Για το φαι ψαχνω ευκολες κυσεις.θα πιω καψακαινη περκι μου χασω τα κιλα που εβαλα και λογω των φαγιων και λογω της λαιμαργιας.νομιζω μονο καθος συμβουλες σου διω.ενιγουει επειδη μαλλον γραφω πελλαρες οτι χρειαστεις το μεηλ μου ειναι amadruadakaryda@gmail.com.ειμαι καλυτερη στο να διω κατ ιδιαν νομιζω συμβουλες παρα δημοσια.ελπιζω ολα να γινουν καλυτερα κουκλα μου. Χχχ Αμυ
ΑπάντησηΔιαγραφήΆμυ μου ευχαριστώ για το ενδιαφέρον. Αφού χρειάζονται τα χάπια καλά κάνεις και τα παίρνεις. Αλλά όπως λες και εσύ δεν είναι λύση για πάντα. Εγώ συνήθως άμα βάζω κιλά είτε αρχίζω γυμναστική (που τώρα πραγματικά δεν έχω χρόνο) είτε δεν τρώω τη νύχτα είτε τρώω σούπα λαχανικών που ειδικά τώρα το χειμώνα είναι μια καλή επιλογή. Γενικά βρήκα τον τρόπο να τα κοντρολάρω τα κιλά, ειδικά σε αυτή τη φάση δεν είμαι και τόσο καλά για να το κάνω. Θα περάσει σύντομα ελπίζω. Θα σου στείλω και στο e-mail.
Διαγραφή"Ούτε κάποιος free ψυχολόγος είναι λύση γιατί μέχρι τις 15 του Γενάρη το πρόγραμμα μου είναι εντελώς full από οικογενειακές/ πανεπιστημιακές/ επαγγελματικές υποχρεώσεις."
ΑπάντησηΔιαγραφήΤούτον υποδηλώννει ότι δεν είναι τζιαι πολλά σοβαρή η κατάσταση. Είναι κάτω που τες οικογενειακές υποχρεώσεις, οπότε λάου-λάου τζιαι ψύχραιμα.
Με το φαΐν, γλήορες δίαιτες φέρνουν παραπάνω κιλά μόλις τελειώσουν. Οπότε σβήσε τες που τον κατάλογον των λύσεων. Κανένας δεν επάστηνεν που δίαιταν τζιαι να μην ξαναπασιύνει αν εν τω μεταξύ δεν ήβρεν το καράριν του να τρώει όσον χρειάζεται το σώμαν του. Η μόνη λύση είναι να (ξανα) έβρεις τον φυσιολογικόν σου μηχανισμόν που σου λαλεί ότι εχόρτασες φαΐν, τζιαι να σταματάς τζιεάμαί. Τζιαι ότι σου αρέσκει να τρώεις χωρίς καμιάν διάκρισην τζιαι χωρίς καμιάν ενοχήν. Αν θέλεις να παστήνεις, αφού έβρεις το σημείον που δεν πασιυνίσκεις τζιαι εάν αξακολουθείς να μεν σου αρέσκει το σώμαν σου, να λλιάνεις για λλίον τζιαιρόν το φαϊν (άρα να πεινάς έναν αέραν) που το σημείον που θα ξέρεις ότι εν καράριν σου. Άμαν θα θέλεις να φάεις χορτάτη, να έβρεις μιαν άλλην απόλαυσην για τον εαυτόν σου να τον κολατζιέφκεις. Κάτι που του αρέσκει (έναν καφέν, έναν τσιάρον...). Εάν πέιχαλί είναι ζάχαρην, φάε μιαν κουφεττούαν τζιαι απόλαυσε την. Μια κουφεττούα τί είναι μπροστά σε τόσες θερμίδες που χρειάζεσαι ούλλη μέρα. Μιαν, όμως, όι μιαν κάθε δεκάλεπτον... :)
Τζιαι αν πραγματικά είσαι δυστυχισμένη, που εσύ μόνον το ξέρεις, να πάεις να δεις έναν ψυχολόγον ή ψυχίατρον. Αν δεν βαστάς λεφτά να τα έβρεις, τζιαι μόνον που θα πεις των αθρώπων σου ότι θέλεις οικονομικήν βοήθειαν να πάεις στον γιατρόν, ίσως τζιαι μόνον τούτον σε θεραπεύσει πριν καν πάεις να τον (την) δεις.
Καλέ μου aceras
Διαγραφήέχεις δίκαιο, δεν είναι πολλά σοβαρή. Συγγνώμη αν την έκανα να ακούγεται τραγική. Είναι όμως αρκετή για να την γράψω εδώ, εγώ που έχω και τη θεματάρα μου να μην φαίνομαι στενοχωρημένη στους άλλους.
Για το φαΐ έγραψα και της Άμυς πιο πάνω τι κάνω συνήθως. Είτε γυμναστική είτε κόψιμο του φαγητού της νύχτας. Τούτα που μου λαλείς εν τα πιο σωστά. Γενικά νομίζω τον έχω το μηχανισμό για να μένω στα ίδια κιλά, απλά σε αυτή τη φάση νιώθω πολλά κουρασμένη ψυχολογικά για να κάνω κάτι γι' αυτό. Σαν να μην με νοιάζει, και την ίδια ώρα με νοιάζει φοβερά.
Σκέφτομαι το πάρα πολλά σοβαρά να πάω να δω κάποιον. Δεν ξέρω καν όμως αν θα έχω το θάρρος να το γράψω εδώ. Τελικά από ότι φαίνεται είμαι πολλά ο τύπος που φοβάται να εκτεθεί ως προς κάποια πράγματα.
δεν μπορείς να "φτιάξεις" τον εαυτό σου με βιβλία και μουσικές, τα πράγματα είναι σοβαρά. Αν είσαι πεσμένη,τώρα είναι η στιγμή να δράσεις. Όπως όταν χτυπάς το πόδι σου, πονείς το δόντι σου, έχεις γρίππη το ίδιο και το αυτό είναι η ψυχολογική αρρώστια, και ίσως πιο σημαντική.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν είναι ασυνήθιστο, να επηρεάζονται τα πάντα από λίγη θλίψη, μόνο που το "λίγη θλίψη" είναι σοβαρό.
Εγώ θα έλεγα, βρες τον τρόπο, να κάνεις κάτι. ακόμα και μια φορά τον μήνα, ή έχω κάτι άλλο να σου προτείνω. αν θες στείλε μου προσωπικό στο ημεηλ, να μιλήσουμε. Μόνο μην το αφήνεις
Beatrix μου
ΔιαγραφήΈχεις δίκαιο. Δεν θα το αφήσω. Χώννω το πολλά χρόνια κάτω που το χαλί και κάπου η κατάσταση άρχισε να γίνεται σοβαρή.
Για περαιτέρω θα σου στείλω και στο e-mail.
Είναι δεύτερα βράδυ(σχεδόν τρίτη) και ελπίζω πως σήμερα όντος το ποστ να σου φαίνετε αστείο .!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήκάτι που αποδεδειγμένα βοηθά ψυχοσωματικά είναι η γυμναστική, προτείνω περπάτημα και σιγά σιγά τρέξιμο (το καλύτερο αντημιζεριακο φάρμακο)
Καλησπέρα patinio,
ΔιαγραφήΓελοίο δεν μου φαίνεται, μου φαίνεται όμως κάπως υπερβολικό. Κι αυτό νομίζω είναι μια καλή αρχή.
Πράγματι η γυμναστική είναι το καλύτερο φάρμακο. Δεν προλαβαίνω λόγω χρόνου αυτή τη στιγμή, σε λίγους μήνες όμως που θα τελειώσω και το μάστερ λέω να επανέλθω δυναμικά.