Και μεγαλώνεις, που λες, κι ο απόλυτος παλιός εαυτός σου έχει πια καταρρακωθεί. Γιατί πολλά λάθη τα έχεις κάνει κι εσύ ήδη, ακόμα και κάποια που έλεγες πως σ' εσένα δεν θα συνέβαιναν ποτέ. Κι έτσι μπορείς και βλέπεις τα λάθη που πάνε να κάνουν οι άλλοι με γλυκύτητα. Με κατανόηση. Κάποια λάθη έχουμε ανάγκη να τα κάνουμε. Έχουμε ανάγκη να βλέπουμε το γκρεμό μπροστά μας και να πιστεύουμε ότι θα πετάξουμε αντί να πέσουμε.
Και μεγαλώνεις, που λες, και μαθαίνεις πιο πολύ να συγχωρείς. Μετά που σου περνά ο πρώτος θυμός, οι τόνοι μέσα σου πέφτουν. Από μόνοι τους. Και καταλαβαίνεις, χωρίς να προσπαθήσεις ιδιαίτερα. Και ίσως και να συγχωρείς, δεν ξέρεις, πάντως ξέρεις πως δεν θέλεις να εκδικηθείς. Αλλά ξέρεις πως δεν θα ξεχάσεις. Και τα απόλυτα μέσα σου δεν είναι πια απόλυτα. Κι όμως αν το κάνεις αυτό, ποιες είναι οι σταθερές πια στη ζωή σου;
Και μεγαλώνεις, που λες, κι όλα εκείνα που σου έμαθαν μικρός στοιχειώνουν το είναι σου. Γιατί κάπου θα ήθελες να είσαι αυτός ο άνθρωπος που δε νιώθεις ότι είσαι, απλώς και μόνο για να τους ικανοποιήσεις λιγάκι. Θα ήθελες να είσαι πιο θρήσκος / πιο κοντά στο straight πρότυπο / πιο σταθερός στις σχέσεις σου / πιο συμβατός με το κοινωνικό πρότυπο, γενικά. Και μαθαίνεις να υποκρίνεσαι και καμιά φορά, ότι είσαι πιο κοντά σ' αυτή την ιδεατή εικόνα. Γιατί έτσι είναι η αγάπη κάποιες φορές. Να μην είσαι απόλυτα ειλικρινής με τους δικούς σου ανθρώπους, για να τους προστατέψεις.
Και μεγαλώνεις, που λες, και συνειδητοποιείς ότι η απόλυτη αγάπη, έτσι όπως τη μαθαίναμε στα παραμύθια, δεν υπάρχει. Ότι το "για πάντα" είναι μια ουτοπία. Κι εσύ αναρωτιέσαι γιατί όλα τα παραμύθια έπρεπε να σου φυτέψουν στο μυαλό αυτή την εικόνα. Και μετά διερωτάσαι πώς χειρίζεσαι αυτή την πληροφορία, κι αν ψάχνεις σχέσεις δυνατές και με πάθος ή σχέσεις ήρεμες και με διάρκεια. Κι όλο ψάχνεις τον ενδιάμεσο συνδυασμό γιατί τα θέλεις όλα, κι η ζωή όλο σε διαψεύδει.
Και μεγαλώνεις, που λες, κι είναι εκείνη η άβολη στιγμή που δεν ξέρεις τι να κάνεις, να ελπίζεις ή να παραιτηθείς, και πιάνεις τον εαυτό σου να ψελλίζει προσευχές σ' ένα θεό που δεν ξέρεις αν πιστεύεις ότι υπάρχει καλά καλά. Κάποιες στιγμές που όσο ενήλικας κι αν είσαι πια εξακολουθούν να είναι σκληρές. Έτσι γίνεται δηλαδή; Όταν μεγαλώνεις φοβάσαι περισσότερο το θάνατο; Αποφασίζεις ότι ξαφνικά πιστεύεις περισσότερο, όταν φοβάσαι για κάποιον που αγαπάς;
Και μεγαλώνεις, που λες, και συνειδητοποιείς ότι η ζωή όλο και μικραίνει. Κι ότι η ώρα είναι τώρα.
Κι όταν μεγαλώσεις αρκετά συνειδητοποιείς ότι μπορείς να συγχωρείς αλλά αυτό δεν σημαίνει κατ ανάγκη ότι ξεχνάς, ότι το να είσαι ο εαυτός σου είναι αυτό που οφείλεις στους δικούς σου ανθρώπους για να έχουν την ευκαιρία να σε αγαπήσουν γι αυτό που είσαι - κι αν δεν μπορέσουν στην αρχή, θα έχουν χρόνο να το δουλέψουν - ότι το για πάντα μπορείς να το ζήσεις σε κάποιες στιγμές και θα σε ζεσταίνει μέχρι τέλους, ότι θα ερωτευτείς τα μικρά και καθημερινά της ζωής με πάθος και ότι θανατος θα είναι το τελευταίο κομμάτι της ζωής που αναπόφευκτα θα έρθει για όλους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓι αυτό να είσαι ερωτευμένος με τη ζωή.
Θα σου δίνει δύναμη και ενέργεια για τα παρακάτω.
:)
Πολύ ωραίο και εύστοχο σχόλιο. Που πραγματικά δεν έχω τίποτα να προσθέσω. Μου απαντά όμορφα σε πολλά. Σ' ευχαριστώ πολύ ruth_less μου.
ΔιαγραφήΑχ, βρε pax μου... Με αυτό το κείμενο χτύπησες φλέβα. Αυτά που γράφεις είναι τόσο αληθινά, τόσο ειλικρινή, τόσο συνειδητοποιημένα... Κατά καιρούς. έχω κάνει κι εγώ τέτοιους απολογισμούς, αλλά ο δικός σου είναι μεστός και ουσιαστικός και γι' αυτό με κάλυψε! :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα σταθώ μόνο σε αυτήν την ερώτησή σου: "Κι όμως αν το κάνεις αυτό, ποιες είναι οι σταθερές πια στη ζωή σου;" Ίσως η συνειδητοποίηση ότι έχουμε διανύσει μέχρι τώρα μια πορεία με τα καλά και τα κακά μας, με τα πάθη και τα λάθη μας, με τα μαθήματα που αποκομίσαμε (συνήθως με οδυνηρό τρόπο). Η επίγνωση ότι είμαστε αυτό που είμαστε και ότι είμαστε ακόμη εδώ παρά τις δυσκολίες που περάσαμε ή περνάμε. Η επικέντρωση σε κάποιους στόχους που επιδιώκουμε. Η αγάπη κάποιων δικών μας ανθρώπων.
Υπέροχο το σχόλιο της ruth_less!
Π.
Π. μου σ' ευχαριστώ πολύ. Θα συμφωνήσω με αυτά που λες. Μπορεί η μεγαλύτερη σταθερά να είναι ότι τίποτα δεν είναι σταθερό.
ΔιαγραφήΗ "απόλυτη"αγάπη χωρίς προσπάθεια και κατανόηση και αλληλοσεβασμό και υποχωρήσεις δεν υπάρχει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα παραιτηθείς και να καταλήξεις σε σχέση σε μια σχέση μόνο και μόνο για να μην είσαι μόνη σου και όλα τα συναφή για εμένα δεν είναι λύση γιατί όπως λες η ώρα είναι τώρα, μια φορά ζούμε.
Ο καθένας κάνει φυσικά τις επιλογές του και ζει με αυτές.
Γεια σου Ίνα,
ΔιαγραφήΚαι μόνο η έκφραση "απόλυτη αγάπη" που χρησιμοποίησα (το συνειδητοποιώ στο σχόλιο σου) είναι λάθος - σαν να συνεχίζει αυτό το στερεότυπο.
Ναι θα συμφωνήσω. Η μεγαλύτερη μοναξιά έρχεται σε μια σχέση που δεν σε γεμίζει. Εκτός πια κι αν είναι τόσο μεγάλος ο φόβος να είσαι μόνος.
και καταλάβεις δεν έχει σωστό ούτε λάθος, αγάπη σημαίνει άλλο πράμα, οικογένεια σημαίνει άλλο πράμα, και τίποτε δεν είναι σταθερό.
ΑπάντησηΔιαγραφήλήφκει η ώρα και ο καιρός, και εσύ μένεις πελαγωμένη.
take action! δεν χρειάζεται να ξέρεις, δεν χρειαζεται να είσαι εκείνη που θέλουν, εσύ είσαι εσύ και η ζωή σου μία και μοναδική. και κάνεις αυτά που θέλεις, συμβιβάζεσαι εκεί που θέλεις, όσο θέλεις, και εκεί πουδεν θέλεις δεν συμβιβάζεσαι, αποφασίζεις τους στόχους σου όποιοι κι αν είναι αυτοί, έστω κι ν στόχος σου είναι να μεν έχεις στοχους!
Ναι ακριβώς. Ακριβώς όμως. Άλλο η αγάπη, άλλο η οικογένεια. Διάβαζα σε ένα από τα κείμενα της "α, μπα;" ότι αυτό που κρατά ενωμένες τις οικογένειες είναι οι κοινοί στόχοι.
ΔιαγραφήΕγώ έχω μια τάση (που δεν ξέρω αν είναι καλή ή κακή, πάντως είναι αυτή που με καταπιέζει λιγότερο) να θέλω να έχω το χαλί στρωμένο στους άλλους, να μην πέφτουν απότομα. Δεν θα μοιραστώ πλήρως με όλα τα άτομα του κύκλου μου τις ανησυχίες μου π.χ. για το θεό αν ξέρω ότι θα τους σοκάρουν. Δεν θα δώσω πλήρη αναφορά ξέρω γω για την όποια ερωτική μου ζωή σε άτομα που είναι μεν του στενού μου κύκλου αλλά είναι βαθιά συντηρητικά. Στο τέλος της μέρας πάντα κάνω εκείνο που θέλω φυσικά. Κάποιος μπορεί να το πει υποκρισία. Εγώ θα πω ότι είναι μέρος της κοσμοθεωρίας του "go gentle through your life".
"Και τα απόλυτα μέσα σου δεν είναι πια απόλυτα. Κι όμως αν το κάνεις αυτό, ποιες είναι οι σταθερές πια στη ζωή σου;"
ΑπάντησηΔιαγραφήΕμένα προς το παρόν εν τούτο που με προβληματίζει.
Ίσως οι σταθερές να είναι, όπως έλεγα πιο πάνω και στον Π., ότι τίποτα δεν είναι πια σταθερό. Αλλάζουμε, και δεν υπάρχει πιο σίγουρο ή πιο δεδομένο πράγμα από αυτό. Και δεν είναι απαραίτητα για κακό.
ΔιαγραφήΜα που εν το σχολιο μου Παξ μου? Εν τζιαι ελεα και τιποτε βεβαια αλλα ηθελα να δειξω οτι σε νιωθω
ΑπάντησηΔιαγραφήΑμυ
κάμνει θέματα ο blogger μάλλον;
ΔιαγραφήΕυχαριστώ Άμυ μου