Ακολουθεί κλαψομούνικο post, οπότε αν δεν θέλεις να σου χαλάσει η διάθεση, μην το διαβάσεις.
Δεν είμαι καλά. Οι λόγοι είναι πάρα πολλοί, πού να σου τους περιγράφω αναλυτικά.. Οι κυριότεροι είναι κάποια θέματα υγείας πολύ σοβαρά στην οικογένεια (και μιλώ για σοβαρά χειρουργεία, όχι βλακείες, και τελειώνει το ένα, και κάτι άλλο σε κάποιον άλλον προκύπτει), οι άνθρωποι που χάσαμε και τώρα στις γιορτές νιώθουμε την απουσία τους ακόμα περισσότερο, τα αισθηματικά που πάνε χάλια, το διάβασμα που πάλι με πιέζει και δεν θέλω να το κάνω, ο καιρός που είναι σκατά και ειλικρινά με επηρεάζει σε απίστευτο βαθμό. Και τελικά η διάθεση στα πατώματα. Και σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις. Και μέσα σε όλα αυτά, τσουπ και το φαΐ, τσουπ και 3 κιλά, γιατί οι υδατάνθρακες και οι σοκολάτες δεν συγχωρούν, ακόμα κι αν σε κάνουν πρόσκαιρα ευτυχισμένη. Σήμερα διάβαζα κιόλας ότι η πρόσληψη ζάχαρης χειροτερεύει την κατάσταση, γιατί κάτι αυξάνεται απότομα και μετά μειώνεται απότομα στο αίμα, και αυτό συντείνει στη μελαγχολική διάθεση.
Απλώς τον τελευταίο καιρό αρχίζω να ανησυχώ ότι ίσως να είναι κάτι περισσότερο από μελαγχολία αυτό που μου συμβαίνει. Έχω την αίσθηση ότι κάτι δεν πάει καλά όταν κάθε πρωί είμαι σε άρνηση να σηκωθώ από το κρεβάτι, και το ξέρω ότι δεν είναι μόνο λόγω νύστας. Όταν δεν έχω διάθεση να κάνω μπάνιο, να πλύνω τα δόντια μου, να φτιάξω τα μαλλιά μου, και τα κάνω σαν καταναγκαστικό έργο. Όταν δεν έχω διάθεση να κάνω την οποιαδήποτε δουλειά στο σπίτι μου. Όταν δεν θέλω να δω ούτε τους φίλους μου.
Μαζεύτηκαν πολλά, και κάποια είναι εκεί για χρόνια, και κάπου τα βάζω όλα κάτω από το χαλί, και πάντα είμαι χαρούμενη και θετική, αλλά δεν θέλω πια. Και είναι άδικο κάποιοι άνθρωποι να τα έχουν σχεδόν όλα, ενώ κάποιοι άλλοι να έχουν ένα σωρό ανοιχτά μέτωπα σε όλους τους τομείς της ζωής τους. Ούτε στους φίλους μου δεν προσποιούμαι πια ότι είμαι καλά, γιατί δεν είμαι. Ούτε καν εδώ δε με νοιάζει να προσποιηθώ πλέον. Θα ήθελα να μπορώ να εξαφανιστώ έτσι για κάτι μήνες, να επιστρέψω και να έχουν λυθεί όλα.
Κι όμως επειδή δεν έχω την πολυτέλεια να καταρρεύσω, χρειάζομαι βοήθεια. Ο ψυχολόγος δεν είναι λύση επειδή δε μπορώ να τον πληρώσω. Ούτε κάποιος free ψυχολόγος είναι λύση γιατί μέχρι τις 15 του Γενάρη το πρόγραμμα μου είναι εντελώς full από οικογενειακές/ πανεπιστημιακές/ επαγγελματικές υποχρεώσεις. (Αν έχετε όμως κάτι τέτοιο υπ' όψιν σας, I would love to know). Ίσως να με βοηθούσε κάποια μουσική, ή κάτι να διαβάσω - π.χ. κάποιο βιβλίο αυτοβοήθειας. Ή κάποια ταινία. Και σίγουρα θα βοηθούσαν κάποια tips με το φαΐ (παρόλο που τελευταία, κάπως άρχισα να το ελέγχω). Εσείς τι κάνετε όταν σας πιάνει η συναισθηματική υπερφαγία; Ή όταν θέλετε να χάσετε επειγόντως κάποια κιλά; Περιμένω - είτε στα σχόλια είτε στο mail.
Και λίγο positive thinking για το τέλος γιατί πολύ το μαυρίσαμε. Το 2016 θα τελειώσει το ΜΒΑ μου. Που σημαίνει, τέλος το διάβασμα. Και επίσης αύριο φεύγω για διήμερο. Ελπίζω να νιώσω καλύτερα και μέχρι το βράδυ της Κυριακής που θα επιστρέψω, το post αυτό να μου φαίνεται γελοίο.
Καληνύχτα, να περάσετε όμορφα κι εύχομαι να σας φέρει η νέα χρονιά ότι λαχταράτε.
