Για τη μάθηση

"Το καλύτερο πράγμα για να στενοχωρηθείς", απάντησε ο Μέρλιν ξεφυσώντας και φουσκώνοντας, "είναι να μάθεις κάτι. Είναι το μόνο που δεν αποτυχαίνει. Μπορεί να γεράσεις και να τρέμεις ολόκληρος, μπορείς να μένεις άγρυπνος τις νύχτες ακούγοντας την ταραχή στις φλέβες σου, μπορεί να χάσεις τη μοναδική σου αγάπη, μπορεί να βλέπεις τον κόσμο γύρω σου λεηλατημένο από χυδαίους τρελούς, ή να νιώθεις την τιμή σου τσαλαπατημένη από χυδαία πνεύματα. Ένα μόνο πράγμα υπάρχει για όλα αυτά τότε, να μάθεις. Μάθε γιατί ο κόσμος συγκλονίζεται και τι τον συγκλονίζει. Είναι το μόνο πράγμα απ' το οποίο το πνεύμα δεν μπορεί να εξαντληθεί, να αλλοτριωθεί, δεν μπορεί ποτέ να βασανιστεί, δεν νιώθει φόβο ή δυσπιστία και ποτέ δεν ονειρεύεται πως θα μετανιώσει. Η μάθηση είναι αυτό που σου χρειάζεται. Κοίτα πόσο πολλά πράγματα υπάρχουν να μάθεις - η καθαρή γνώση, η μόνη καθαρότητα που υπάρχει. Μπορείς να μάθεις αστρονομία μέσα σε μία ζωή, φυσική ιστορία σε τρεις ζωές, φιλολογία σε έξι. Και μετά, αφού θα 'χεις εξαντλήσει ένα εκατομμύριο ζωές στη βιολογία και στην ιατρική και στη θεοκριτική και στη γεωγραφία και στην οικονομία, για ποιο λόγο να μην αρχίσεις να μαθαίνεις ξυλογλυπτική ή να περάσεις πενήντα χρόνια μαθαίνοντας πώς ν' αρχίσεις να μαθαίνεις πώς να κατανικάς τον αντίπαλό σου στην ξιφασκία. Ύστερα απ' αυτό μπορείς ν' αρχίσεις πάλι με μαθηματικά, μέχρι που να 'ρθει ο καιρός ν' αρχίσεις να μαθαίνεις όργωμα".

Terence H. White (1958), The once and future king, στο Wayne Dyer (1981), Οι περιοχές των σφαλμάτων σας, εκδόσεις Γλάρος, Αθήνα.

Υ.Γ. Η φωτό από το Φραγκοκάστελλο στη νότια Κρήτη. Έχω μια μανία, στα μέρη που πηγαίνω, να μαθαίνω πάντα κάτι για την ιστορία τους.

κουβέντες των 26

Έτσι είναι. Φωνάζεις μέσα σου, πεισμώνεις, θέλεις την αλλαγή. Προσπαθείς, το ψάχνεις, ανακατεύεις παντού. Και όμως, αν δεν είναι ο κατάλληλος χρόνος, δεν πρόκειται να γίνει. Πρέπει να έχεις υπομονή. ΥΠΟΜΟΝΗ. ΥΠΟΜΟΝΗ. ΥΠΟΜΟΝΗ.

Μα ποιος εφηύρε τούτη την άπιαστη έννοια;

Οι κουβέντες των 26άρηδων. Τόσο είμαι κι εγώ. 26 και μισό, για την ακρίβεια. Βγαίνουμε με τους φίλους και συζητάμε. Οι ανησυχίες μας σταμάτησαν να είναι σε ποιο καινούριο μέρος θα πάμε. Αλλά πώς θα δημιουργηθούμε. Πώς θα χτίσουμε ένα μέλλον επαγγελματικά. Σε ποιον τομέα, που όλοι πλέον δοκιμάζονται. Πώς θα ανοίξουμε σπίτια κάποια στιγμή, που οι τράπεζες δεν σου δίνουν δάνεια ούτε για δείγμα, και για να σου δώσουν θέλουν να έχεις ένα μέρος του ποσού σε μετρητά στην τράπεζα. Τι θα κάνουμε; Θα μένουμε στα σπίτια των γονιών μας μέχρι τα 40; Θα παντρευτούμε και δεν θα κάνουμε μωρά; Κι άμα έρθει ένα μωρό, τι θα κάνεις, θα το ξεφορτωθείς επειδή δεν έχεις να το ταΐσεις; Δεν είναι ότι δεν θα έχεις δηλαδή. Αλλά ίσως να μην μεγαλώσει τόσο άνετα όσο μεγάλωσες εσύ. Δεν πειράζει, θα τα καταφέρει το μωρό. Τον εαυτό σου να προετοιμάζεις, μέσα σου. Και να κάνεις ΥΠΟΜΟΝΗ.

Υ.Γ. Σου φάνηκε λίγο «σκληρό» το προηγούμενο κείμενο; Έτσι μεγάλωσα. Από μικρή άκουγα τον μπαμπά μου να μου λέει να μην είμαι «άχθος αρούρης», δηλαδή βάρος της γης. Να μην είμαι άπραγη, να μην είμαι βάρος σε κάποιον, και στην τελική, να ‘μαι ανεξάρτητη.

γι' αυτούς που δεν βρίσκουν δουλειά

      Κατέληξα να γράφω όλους μου τους προβληματισμούς σε αυτό εδώ το blog, ευτυχώς που υπάρχει! Δεν το παίζω παντογνώστης ή λύτης όλων των προβλημάτων, αλλά σίγουρα έχω άποψη για κάποια πράγματα. Σήμερα λέω να σου γράψω για τους ανθρώπους που λένε ότι δεν βρίσκουν δουλειά, και θα ήθελα τη γνώμη σου. Τι εννοούν με το ότι δεν βρίσκουν δουλειά; Άραγε δεν βρίσκουν ή δεν βρίσκουν την ιδανική; Ή αυτή που θεωρεί ο εγωισμός τους ως ιδανική; Άραγε αυτό είναι δίκαιο για τα άτομα που ζουν μαζί τους και εξαρτώνται από αυτούς; Θα σου μιλήσω με περιπτώσεις.

         Η πρώτη περίπτωση: ο άντρας μιας γνωστής μου είναι εδώ και 3.5 χρόνια άνεργος. Ήταν maître d’ hotel (νομίζω έτσι το λένε), δηλαδή επέβλεπε τα γκαρσόνια και τη γενικότερη λειτουργία χώρων αναψυχής. Είχε δουλέψει σε ξενοδοχεία, σε εστιατόρια, σε κέντρα διασκέδασης κλπ. Ξεκίνησε να ψάχνει δουλειά, αλλά δεν έβρισκε. Μόνο για γκαρσόνι. Ανακοίνωσε στη γυναίκα του ότι θα καθόταν να ξεκουραστεί, άλλωστε είχε κουραστεί τόσα χρόνια να δουλεύει νύχτα. 3,5 χρόνια μετά, ακόμα κάθεται. Στην αρχή ήταν τα λεφτά του ανεργιακού, μετά όμως ξόδευαν από τα «έτοιμα». Το δεύτερο τους παιδί δεν πήγε να σπουδάσει, για τους υπόλοιπους δεν ξέρουν τι θα κάνουν. Και δεν είναι ότι δεν βρήκε καθόλου δουλειά. Ξέρω σίγουρα ότι βρήκε για γκαρσόνι και για σεκιούριτι. Μην μου πεις ότι οι δουλειές αυτές τον υποβαθμίζουν. Γιατί και 800, 900 ευρώ να του έδιναν, θα ήταν ένα «συν» στον οικογενειακό προϋπολογισμό. Πόσο μαλάκας μπορεί να είσαι να αφήνεις τη γυναίκα σου να δουλεύει μόνη της και να παλεύει μόνη της και να είναι όλη μέρα μες το τρελό άγχος για το πώς θα τα βγάλετε πέρα; Και τι σημαίνει ότι μια δουλειά είναι ταπεινή; Όταν έχεις οικογένεια, δεν έχεις υποχρεώσεις; Γιατί να μην βάλεις κάτω τον κώλο σου και να δουλέψεις, επειδή δεν βρήκες κάτι «καλό»;

       Η δεύτερη περίπτωση: μια γνωστή μου, χωρισμένη με ένα παιδί 10 χρονών. Πριν τρία χρόνια πήρε διαζύγιο και έκλεισε και η οικογενειακή επιχείρηση όπου δούλευε μαζί με τον άντρα της. Από τότε δεν έχει βρει δουλειά. Και αυτή όμως φταίει. Επειδή ψάχνει κάτι το τέλειο, το οποίο δεν υπάρχει και δεν πρόκειται ποτέ να βρει. Πτυχίο δεν έχει – μόνο κάποια σεμινάρια, αγγλικά δεν έχει, λογιστική δεν έχει – τώρα κάνει κάποια μαθήματα. Την έστειλα σε διάφορες δουλειές αλλά καμία δεν της άρεσε – και σε κάποιες δεν πήγε καν. Πωλήτρια δεν θέλει να πάει, γιατί θα πρέπει να δουλεύει μια βδομάδα πρωί και μια βδομάδα απόγευμα, και μετά πώς θα κάνει ιδιαίτερα λογιστικής; (Άσχετο αν μπορεί να το κανονίσει να κάνει τα ιδιαίτερα της Σάββατο ή Κυριακή). Σερβιτόρα δεν θέλει να πάει, γιατί πού να αφήνει τη μικρή μόνη της (άσχετο ότι η μητέρα της μένει από κάτω). Αγγλικά δεν θέλει να κάνει, άσχετο αν πέντε λέξεις ξέρει και πλέον χρειάζονται σε όλες τις δουλειές. Ε πού πας ρε πριγκηπέσα; Προσπάθησα να της μιλήσω, όμως συνειδητοποίησα ότι είναι ήσυχη, γιατί παίρνει ένα επίδομα μονογονεϊκής οικογένειας, παίρνει και μια διατροφή, συμπληρώνει και κάτι από τα έτοιμα και κουτσά στραβά βγάζει το μήνα. Τα έτοιμα όμως αγάπη μου κάποτε τελειώνουν. Όπως και να έχει, άμα η ίδια δεν ανησυχεί, ακόμη και να προσπαθήσεις να βοηθήσεις είναι άδικος κόπος!

    Υπάρχουν όμως κι άλλες ιστορίες, ανθρώπων που δεν φοβήθηκαν τη δουλειά ούτε ήταν τεμπέληδες. Η οικογένεια της μάνας μου για παράδειγμα, που ήταν τόσο φτωχή που έπρεπε να δουλεύουν δύο δουλειές για να σπουδάσουν, και όμως σπούδασαν όλοι. Μια άλλη οικογένεια που ξέρω, ο άντρας από άλλη χώρα, η γυναίκα από Κύπρο. Παντρεύτηκαν και αποφάσισαν να μείνουν εδώ. Φαντάσου να είσαι πολιτικός μηχανικός και στη χώρα σου να φτιάχνεις γέφυρες και τούνελ, και να πηγαίνεις σε μια άλλη χώρα και μέχρι να βρεις δουλειά και να πιαστείς να κάνεις σιδεροκολλήσεις και μαστορέματα. Και η γυναίκα του το ίδιο. Φαντάσου να έχεις σπουδάσει γιατρός αλλά να κάνεις «κατώτερες» δουλειές μέχρι να βρεις την πελατεία σου. Και να έχεις βρέφη στο σπίτι που να θέλουν φροντίδα, αλλά να πρέπει να δουλεύουν κι οι δύο γονείς σε δύο δουλειές.

      Και πόσα άτομα της ηλικίας μου ξέρω που κάνουν δύο δουλειές! Η μία γιατί βρέθηκε στην ανάγκη οικονομικά λόγω οικογένειας, η άλλη γιατί ήθελε να αγοράσει διαμέρισμα – να ‘ναι κάτι δικό της, παρά να ξοδεύει λεφτά στο ενοίκιο περιμένοντας τον πρίγκηπα, ο άλλος γιατί θέλει να μαζέψει λεφτά για πιο δύσκολους καιρούς και γιατί σκέφτεται από τώρα ότι θέλει να κάνει οικογένεια και θέλει να έχει φυλάξει κάτι. Σκέψου όμως πόσο περισσότερο θα έπρεπε να είσαι ελαστικός στο να βρεις οποιαδήποτε δουλειά όταν έχεις ανάγκη και κυρίως, όταν έχεις παιδιά που ακόμη εξαρτώνται από σένα. Η εποχή μας θέλει και λίγο ταπεινότητα, θέλει όλοι μας να σκύψουμε το κεφάλι και να δουλέψουμε. Και σε μία και σε δύο δουλειές, ή ακόμη και σε δουλειές που δεν είναι οι «ιδανικές». Η περηφάνεια και η τεμπελιά είναι βλακεία, και ειδικά όταν στο σπίτι σε περιμένουν μωρά παιδιά.

"αφήστε πάντα λίγη καρδιά για το ακατόρθωτο"

Σήμερα είναι η πρώτη επέτειος του θανάτου του Steve Jobs. Τα πιο κάτω αποσπάσματα πρέπει να τα έχεις διαβάσει ήδη πέρσι, κυκλοφορούσαν ευρέως σε news sites και blogs. Προέρχονται από μια ομιλία του στο πανεπιστήμιο του Stanford το 2005. Εμένα με εμπνέουν πάρα πολύ - κυρίως όλες τις στιγμές που μπορεί να χάνω το θάρρος μου, και που αναρωτιέμαι πότε θα βρω κι εγώ το δρόμο μου. Ελπίζω να εμπνεύσουν κι εσένα.


"Ποτέ δεν γίνεται να προβλέψεις την πορεία σου. Χρειάζεται, λοιπόν, να εμπιστευτείτε όλα τα βήματά σας, γιατί με κάποιο τρόπο σας οδηγούν στο μέλλον σας."

"Yπάρχουν φορές που η ζωή σε χτυπάει κατακέφαλα. Μη χάνετε την πίστη σας. Είμαι πεπεισμένος πως το μόνο που μου έδωσε δύναμη να συνεχίσω ήταν πως αγαπούσα αυτό που έκανα. Αυτό είναι αλήθεια και στη δουλειά και στον έρωτα. Ένα μεγάλο τμήμα της ζωής σας θα αφιερωθεί στην εργασία σας και ο μόνος τρόπος για να είστε ικανοποιημένοι είναι να θεωρείτε πως κάνετε υπέροχη δουλειά. Μη βολεύεστε. Μην τα παρατάτε."

" «Αν αυτή ήταν η τελευταία ημέρα της ζωής σου, θα έκανες αυτό που ετοιμάζεσαι να κάνεις σήμερα;» Όποτε η απάντηση ήταν «όχι» για πολύ καιρό, ήξερα πως κάτι έπρεπε να αλλάξω."

"Το να θυμάστε πως θα πεθάνετε είναι ίσως ο καλύτερος τρόπος να αποφύγετε την παγίδα να νομίζετε πως έχετε κάτι να χάσετε. Είστε ήδη γυμνοί."

Για τον υποθυρεοειδισμό

Χτες κουβεντιάζαμε για μια κοπέλα η οποία είχε από πάντα αρκετά περισσότερα κιλά, τα οποία προσπαθεί χρόνια να χάσει, χωρίς αποτέλεσμα, παρ’ όλο που λέει ότι προσπαθεί . Η πρόφαση της ήταν ο θυρεοειδής της, γιατί η κοπέλα έχει υποθυρεοειδισμό. Σκέφτηκα να σου γράψω στο blog γι’ αυτό, γιατί κι εγώ έχω το ίδιο πρόβλημα. Τα όσα ακολουθούν δεν είναι ιατρική γνωμάτευση εννοείται, είναι απλά οι προσωπικές μου εμπειρίες.

Ο θυρεοειδής κατ’ αρχήν, ελέγχει όλο μας το σώμα. Και ο υποθυρεοειδισμός δεν επηρεάζει μόνο το βάρος μας, όπως λανθασμένα πιστεύουν κάποιοι. Εκτός από τις διαταραχές βάρους, μπορεί να προκαλέσει κατάθλιψη, αυξημένη σωματική κόπωση, τριχόπτωση, δυσκοιλιότητα, εξώφθαλμο στα μάτια και πολλά άλλα αν δεν είναι υπό έλεγχο. Ωστόσο ο έλεγχος του είναι πάρα πολύ απλός. Απλά παίρνεις ένα μικρό χαπάκι θυροξίνης το πρωί πριν να φας κάτι και συνεχίζεις τη ζωή σου κανονικά. Υπάρχουν ελάχιστα χάπια που δε μπορείς να πιεις – αλλά αυτά θα σου τα πει ο φαρμακοποιός σου και θα σου δώσει τα αντίστοιχα τους που επιτρέπονται. 

Είναι λάθος η πρόφαση ότι αν έχεις πρόβλημα υποθυρεοειδισμού θα είσαι πάντα χοντρός. Αυτό είναι απλά η τέλεια δικαιολογία για τα άτομα που δεν θέλουν ή βαριούνται να χάσουν βάρος. Αν έχεις πρόβλημα με το θυρεοειδή σου, ο ενδοκρινολόγος θα σου δώσει την ανάλογη ποσότητα θυροξίνης που χρειάζεσαι ημερησίως για να λειτουργεί κανονικά. Από εκεί και πέρα, αν παίρνεις περισσότερες θερμίδες από όσες χρειάζεται το σώμα σου, παχαίνεις. Αν κάθεσαι όλη μέρα και δεν κάνεις καμία μορφή φυσικής δραστηριότητας (περπάτημα, τρέξιμο, δουλειές του σπιτιού, χορό, σεξ) παχαίνεις. Είναι τόσο απλό. Αν θέλεις να χάσεις κιλά απλά κλείσε το στόμα σου και σήκωσε τον ποπό σου από την καρέκλα. Τέλος. Σου τα λέω λίγο σκληρά, αλλά έτσι είναι. Επειδή έχω κι εγώ το ίδιο πρόβλημα αλλά η αλήθεια είναι ότι παίρνοντας τη θυροξίνη, ο θυρεοειδής μου λειτουργεί κανονικά. Επίσης το πήρα απόφαση ότι δεν θα ζήσω σαν χοντρή.

Το μόνο που πρέπει να προσέξεις, είναι ότι το πρώτο διάστημα της θεραπείας με θυροξίνη μπορείς να τρως πολύ περισσότερο από το κανονικό και να μην βάζεις κιλά. Αυτό είχα πάθει και εγώ: επειδή ο θυρεοειδής μου «κοιμόταν» για κάποια χρόνια, ξύπνησε απότομα με τη θεραπεία και έτσι έτρωγα απίστευτες ποσότητες – και όχι μόνο δεν έβαζα κιλά, αλλά έχανα κιόλας. Αυτό όμως δε συνεχίστηκε για πάντα – ούτε οι ποσότητες αυτές ήταν η συνιστώμενη ημερήσια δόση. Μετά από λίγο καιρό, το σώμα μου συνήθισε στα νέα δεδομένα και λειτουργούσε κανονικά πλέον.

Αν όντως θέλεις να ξεκινήσεις μια υγιή ζωή και να είσαι σε φυσιολογικά κιλά, χωρίς να βρίσκεις χαζές προφάσεις για να μην αδυνατίσεις, πρώτα ρύθμισε το θυρεοειδή σου πίνοντας τακτικά τη θυροξίνη σου κάθε πρωί. Μετά πήγαινε σε ένα διαιτολόγο, που εκτός από λιπομέτρηση, θα σου κάνει και μέτρηση μεταβολισμού (δεν ξέρω αν το λέω σωστά). Δηλαδή θα σου πει πόσες θερμίδες χρειάζεται το σώμα σου ημερησίως χωρίς κάποια μορφή άσκησης. Και τέλος θα σου φτιάξει ένα διατροφικό πρόγραμμα. Προσπάθησε να βάλεις στη ζωή σου τη γυμναστική. Αν βαριέσαι το γυμναστήριο πήγαινε πισίνα/ χορό/ zumba/ περπάτημα/ ότι-άλλο-θέλεις. Κινήσου όμως. Και ακόμα και όταν θα έχεις τελειώσει τη δίαιτα να τρως μετρημένα για να μην τα βάλεις. 

Είναι πολύ πιο βολικό να ρίχνουμε την ευθύνη σε ένα εξωτερικό παράγοντα, τον οποίο δε μπορούμε να ελέγξουμε – είναι όμως ειλικρινές; Ένα πιο υγιές και λεπτό σώμα σημαίνει καλύτερη ποιότητα ζωής, μην καταστρέφεις λοιπόν τη ζωή σου μόνη σου βρίσκοντας χαζές δικαιολογίες. Σου το λέει μια συμπάσχουσα που όμως συνειδητοποίησε ότι η ίδια αποφασίζει για τα κιλά της. Όχι ο θυρεοειδής της.

Υ.Γ. Το δεύτερο μέρος για το θυρεοειδή θα το βρεις εδώ.