γι' αυτούς που δεν βρίσκουν δουλειά

      Κατέληξα να γράφω όλους μου τους προβληματισμούς σε αυτό εδώ το blog, ευτυχώς που υπάρχει! Δεν το παίζω παντογνώστης ή λύτης όλων των προβλημάτων, αλλά σίγουρα έχω άποψη για κάποια πράγματα. Σήμερα λέω να σου γράψω για τους ανθρώπους που λένε ότι δεν βρίσκουν δουλειά, και θα ήθελα τη γνώμη σου. Τι εννοούν με το ότι δεν βρίσκουν δουλειά; Άραγε δεν βρίσκουν ή δεν βρίσκουν την ιδανική; Ή αυτή που θεωρεί ο εγωισμός τους ως ιδανική; Άραγε αυτό είναι δίκαιο για τα άτομα που ζουν μαζί τους και εξαρτώνται από αυτούς; Θα σου μιλήσω με περιπτώσεις.

         Η πρώτη περίπτωση: ο άντρας μιας γνωστής μου είναι εδώ και 3.5 χρόνια άνεργος. Ήταν maître d’ hotel (νομίζω έτσι το λένε), δηλαδή επέβλεπε τα γκαρσόνια και τη γενικότερη λειτουργία χώρων αναψυχής. Είχε δουλέψει σε ξενοδοχεία, σε εστιατόρια, σε κέντρα διασκέδασης κλπ. Ξεκίνησε να ψάχνει δουλειά, αλλά δεν έβρισκε. Μόνο για γκαρσόνι. Ανακοίνωσε στη γυναίκα του ότι θα καθόταν να ξεκουραστεί, άλλωστε είχε κουραστεί τόσα χρόνια να δουλεύει νύχτα. 3,5 χρόνια μετά, ακόμα κάθεται. Στην αρχή ήταν τα λεφτά του ανεργιακού, μετά όμως ξόδευαν από τα «έτοιμα». Το δεύτερο τους παιδί δεν πήγε να σπουδάσει, για τους υπόλοιπους δεν ξέρουν τι θα κάνουν. Και δεν είναι ότι δεν βρήκε καθόλου δουλειά. Ξέρω σίγουρα ότι βρήκε για γκαρσόνι και για σεκιούριτι. Μην μου πεις ότι οι δουλειές αυτές τον υποβαθμίζουν. Γιατί και 800, 900 ευρώ να του έδιναν, θα ήταν ένα «συν» στον οικογενειακό προϋπολογισμό. Πόσο μαλάκας μπορεί να είσαι να αφήνεις τη γυναίκα σου να δουλεύει μόνη της και να παλεύει μόνη της και να είναι όλη μέρα μες το τρελό άγχος για το πώς θα τα βγάλετε πέρα; Και τι σημαίνει ότι μια δουλειά είναι ταπεινή; Όταν έχεις οικογένεια, δεν έχεις υποχρεώσεις; Γιατί να μην βάλεις κάτω τον κώλο σου και να δουλέψεις, επειδή δεν βρήκες κάτι «καλό»;

       Η δεύτερη περίπτωση: μια γνωστή μου, χωρισμένη με ένα παιδί 10 χρονών. Πριν τρία χρόνια πήρε διαζύγιο και έκλεισε και η οικογενειακή επιχείρηση όπου δούλευε μαζί με τον άντρα της. Από τότε δεν έχει βρει δουλειά. Και αυτή όμως φταίει. Επειδή ψάχνει κάτι το τέλειο, το οποίο δεν υπάρχει και δεν πρόκειται ποτέ να βρει. Πτυχίο δεν έχει – μόνο κάποια σεμινάρια, αγγλικά δεν έχει, λογιστική δεν έχει – τώρα κάνει κάποια μαθήματα. Την έστειλα σε διάφορες δουλειές αλλά καμία δεν της άρεσε – και σε κάποιες δεν πήγε καν. Πωλήτρια δεν θέλει να πάει, γιατί θα πρέπει να δουλεύει μια βδομάδα πρωί και μια βδομάδα απόγευμα, και μετά πώς θα κάνει ιδιαίτερα λογιστικής; (Άσχετο αν μπορεί να το κανονίσει να κάνει τα ιδιαίτερα της Σάββατο ή Κυριακή). Σερβιτόρα δεν θέλει να πάει, γιατί πού να αφήνει τη μικρή μόνη της (άσχετο ότι η μητέρα της μένει από κάτω). Αγγλικά δεν θέλει να κάνει, άσχετο αν πέντε λέξεις ξέρει και πλέον χρειάζονται σε όλες τις δουλειές. Ε πού πας ρε πριγκηπέσα; Προσπάθησα να της μιλήσω, όμως συνειδητοποίησα ότι είναι ήσυχη, γιατί παίρνει ένα επίδομα μονογονεϊκής οικογένειας, παίρνει και μια διατροφή, συμπληρώνει και κάτι από τα έτοιμα και κουτσά στραβά βγάζει το μήνα. Τα έτοιμα όμως αγάπη μου κάποτε τελειώνουν. Όπως και να έχει, άμα η ίδια δεν ανησυχεί, ακόμη και να προσπαθήσεις να βοηθήσεις είναι άδικος κόπος!

    Υπάρχουν όμως κι άλλες ιστορίες, ανθρώπων που δεν φοβήθηκαν τη δουλειά ούτε ήταν τεμπέληδες. Η οικογένεια της μάνας μου για παράδειγμα, που ήταν τόσο φτωχή που έπρεπε να δουλεύουν δύο δουλειές για να σπουδάσουν, και όμως σπούδασαν όλοι. Μια άλλη οικογένεια που ξέρω, ο άντρας από άλλη χώρα, η γυναίκα από Κύπρο. Παντρεύτηκαν και αποφάσισαν να μείνουν εδώ. Φαντάσου να είσαι πολιτικός μηχανικός και στη χώρα σου να φτιάχνεις γέφυρες και τούνελ, και να πηγαίνεις σε μια άλλη χώρα και μέχρι να βρεις δουλειά και να πιαστείς να κάνεις σιδεροκολλήσεις και μαστορέματα. Και η γυναίκα του το ίδιο. Φαντάσου να έχεις σπουδάσει γιατρός αλλά να κάνεις «κατώτερες» δουλειές μέχρι να βρεις την πελατεία σου. Και να έχεις βρέφη στο σπίτι που να θέλουν φροντίδα, αλλά να πρέπει να δουλεύουν κι οι δύο γονείς σε δύο δουλειές.

      Και πόσα άτομα της ηλικίας μου ξέρω που κάνουν δύο δουλειές! Η μία γιατί βρέθηκε στην ανάγκη οικονομικά λόγω οικογένειας, η άλλη γιατί ήθελε να αγοράσει διαμέρισμα – να ‘ναι κάτι δικό της, παρά να ξοδεύει λεφτά στο ενοίκιο περιμένοντας τον πρίγκηπα, ο άλλος γιατί θέλει να μαζέψει λεφτά για πιο δύσκολους καιρούς και γιατί σκέφτεται από τώρα ότι θέλει να κάνει οικογένεια και θέλει να έχει φυλάξει κάτι. Σκέψου όμως πόσο περισσότερο θα έπρεπε να είσαι ελαστικός στο να βρεις οποιαδήποτε δουλειά όταν έχεις ανάγκη και κυρίως, όταν έχεις παιδιά που ακόμη εξαρτώνται από σένα. Η εποχή μας θέλει και λίγο ταπεινότητα, θέλει όλοι μας να σκύψουμε το κεφάλι και να δουλέψουμε. Και σε μία και σε δύο δουλειές, ή ακόμη και σε δουλειές που δεν είναι οι «ιδανικές». Η περηφάνεια και η τεμπελιά είναι βλακεία, και ειδικά όταν στο σπίτι σε περιμένουν μωρά παιδιά.