για την ελευθερία και το internet

Στην Αθήνα πέρασα τα πιο όμορφα 4 χρόνια της ζωής μου, σαν φοιτήτρια. Θέλω να σου μιλήσω μια άλλη φορά γι' αυτό. Πριν λίγο καιρό συνειδητοποίησα ότι ένας από τους λόγους που έγινε αυτό, ήταν ότι ΔΕΝ ΕΙΧΑ INTERNET ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ! Ο λόγος, πολύ απλός. Τα πρώτα 2 χρόνια που έμενα με συγκάτοικο, είχαμε τη δυνατότητα να βάλουμε σταθερό αλλά δεν ήθελε για να έχει λιγότερα έξοδα. Τα επόμενα 2 χρόνια, το σπίτι μου δεν είχε τη δυνατότητα για σταθερό (βέβαια το ανακάλυψα μετά που υπογράψαμε τα συμβόλαια και μετακόμισα). Η σπιτονοικοκυρά μου δεν ήθελε να γκρεμίζει τοίχους για να βάζει γραμμές κλπ, κι έτσι όποτε χρειαζόμουν internet πήγαινα σε ένα net cafe εκεί κοντά.

Πραγματικά, μη νομίσεις ότι είμαι από τα άτομα που φοβούνται την τεχνολογία, ή τη δαιμονοποιούν. Εδώ και 2 χρόνια που ήρθα πάλι Κύπρο (τώρα ξεκινά ο 3ος), μου αρέσει που το Internet είναι μέρος της ζωής μου. Το έχω συνηθίσει. Κάθε μέρα θα μπω στο mail μου, στο facebook, θα χαζέψω κανένα blog, θα μπω να δω ειδήσεις.

Όμως, εκείνα τα χρόνια στην Αθήνα, νομίζω η ζωή μου ήταν πολύ πιο γεμάτη. Αν ήθελα να δω τους φίλους μου, θα πήγαινα σπίτι τους ή θα πηγαίναμε για καφέ και σε καμιά περίπτωση δεν θα καθόμασταν να τα λέμε μέσω facebook ή msn.  Ερωτεύτηκα, χώρισα, ξαναερωτεύτηκα χωρίς το facebook. Και τι όμορφα που ήταν!

Ειλικρινά, όσο σκέφτομαι ότι το Internet μου τρώει τουλάχιστον 2 ώρες τη μέρα, εκνευρίζομαι. Θα μου πεις, γιατί δεν το περιορίζεις; Επειδή δεν είναι πάντα εύκολο. Αλλά προσπαθώ, προσπαθώ σκληρά. Εκείνη την ώρα που περνώ online, θα μπορούσα να  πάω ένα περίπατο, να φτιάξω ένα νόστιμο γλυκό, να συνεχίσω τη σάρπα που άρχισα (ναι, μου αρέσει το πλέξιμο :Ρ ), να συνδυάσω πιο ευφάνταστα τα ρούχα μου, να διαβάσω για το μάστερ πιο άνετα.

Κάτι που έκανα πέρσι και με εκνεύριζα πάρα πολύ που το έκανα, ήταν ότι χάζευα όλη μέρα στο facebook έναν τύπο με τον οποίο ήμουν κολλημένη παλιά, που με φλέρταρε αλλά όταν αποφάσισα να ανταποκριθώ έφαγα χυλόπιτα. Χάζευα που λες όλη μέρα τις φωτογραφίες του στο facebook. Παρακολούθησα όοοοοοολη την πορεία της καινούριας του σχέσης online (δεν φταίω εγώ, ας μην μας ενημέρωνε) καθώς και το χωρισμό του. Αντί να βγω, να πάω σε ένα μπαράκι, να γνωρίσω έναν κανονικό άνθρωπο, με σάρκα και οστά. (Βέβαια το αν φλερτάρουν αυτοί οι κανονικοί άνθρωποι με σάρκα και οστά είναι ένα άλλο μεγάλο θέμα)! Όταν είσαι single, νομίζω είναι πολύ εύκολο να παρασυρθείς και να μπεις σ' αυτό το τριπάκι.

Σκέφτομαι να πάρω καινούριο κινητό, και η αδερφή μου με προέτρεψε να πάρω ένα που να έχει πρόσβαση στο Internet. Ούτε που να το σκεφτώ όμως. Γιατί σημαίνει πως δε θα μπορώ να απολαύσω ένα περίπατο στη θάλασσα ή στο βουνό χωρίς να μπω στον πειρασμό να μπω online. Δε θα μπορώ να είμαι με κόσμο και να μην κοιτάζω αν έχω κάποιο update στο e-mail μου ή στο facebook ή στα blogs. Θα είμαι σκλάβα σ' αυτό το πράγμα. Και το φοβάμαι αυτό. Φοβάμαι να μη γίνω μια μέρα 60 χρονών, και όταν προσπαθώ να θυμηθώ τι έκανα στα νιάτα μου, να θυμάμαι την οθόνη του υπολογιστή μου.

Θέλω να ζω πραγματικά. Χωρίς το Internet και το facebook. Είναι ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο, χάρη σ' αυτό έχω μάθει ένα σωρό πράγματα, με αυτό δουλεύω κάθε μέρα, με αυτό επικοινωνώ με τους φίλους που με χωρίζουν χιλιάδες χιλιόμετρα. Αλλά τέλος, φτάνει η καταπίεση. Θέλω να το χρησιμοποιώ εγώ και όχι να με χρησιμοποιεί αυτό. Θέλω να ζω χωρίς να το έχω ανάγκη. Να είμαι ελεύθερη.