Κόλλημα με αυτό το τραγούδι. Μου θυμίζει την εποχή της Αθήνας, τους έρωτες, τα καψουροτράγουδα, τη γλυκιά αθηναϊκή νύχτα.
Ήθελα να πάω Αθήνα το Δεκέμβρη. Την πεθυμώ πάρα πολύ, ένα κομμάτι της καρδιάς μου είναι εκεί. Ο άντρας μου δεν θέλει να πάει λόγω της κατάστασης με τα κρούσματα. Ειλικρινά αν ήμουν μόνη μου θα πήγαινα τρέχοντας. Αλλά είναι από τις περιπτώσεις που δεν θέλω να πατήσω πόδι. Και διερωτώμαι πόσο καιρό ακόμα θα χάνουμε πράγματα εξαιτίας του COVID.
Σκέφτομαι την ώρα που τρώμε στα social media να απαντάμε στον καθένα.
Μέχρι ενός σημείου θεωρώ επιβεβλημένες τις απαντήσεις. Γιατί υπάρχει κόσμος πράγματι απληροφόρητος, καλόπιστος, που φοβάται και θέλει ίσως κάποια άτομα τα οποία εκτιμά για να τα ακούσει και να πειστεί να εμβολιαστεί για το καλό το δικό του αλλά και της κοινωνίας.
Υπάρχει κόσμος που είναι στη μέση - που δεν φοβάται τόσο πολύ αλλά λέει "κι εμένα τι με νοιάζει; Είμαι σε καλή υγεία και ηλικία, γιατί να εμβολιαστώ; Και τελοσπάντων, εσένα τι σε επηρεάζω με τις αποφάσεις μου;". Και προσπαθείς να του εξηγήσεις με ήρεμο τρόπο (αλλά κάποιες φορές θα νευριάσεις) ότι δεν είναι νησί, είναι κομμάτι μιας κοινωνίας, και φυσικά και σε επηρεάζει επειδή 1. συμβάλλει στις μεταλλάξεις και στα lockdowns και 2. ρισκάρει να μπει νοσοκομείο και γεμίζει κρεβάτια τα οποία μπορεί να χρειαστείς εσύ και γενικότερα συμβάλλει στην πίεση του συστήματος υγείας.
Υπάρχει όμως κόσμος που εμμένει φανατικά σε μια άποψη, που ό,τι και να του πεις δεν πρόκειται να πειστεί. Που σκόπιμα προάγει την παραπληροφόρηση, την προπαγάνδα, τα λανθασμένα ερμηνευμένα στατιστικά, για να περάσει την άποψη του. No hope.
Το επιχείρημα "μα πρέπει να πείσουμε τους ανεμβολίαστους" δεν στέκει. Υπάρχουν ήδη τόσα data και τόσες μελέτες. Τα εξήγησαν ήδη ένα εκατομμύριο φορές ένα σωρό επιστήμονες που ασχολούνται με το αντικείμενο, με απλή και κατανοητή γλώσσα. Απαντώντας υπομονετικά στον κάθε αχάπαρο που νομίζει ότι πήρε πτυχίο από το internet. Εκείνοι που δεν πείστηκαν μέχρι στιγμής, απλά ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ να πειστούν.
Υπάρχει μια τεράστια κούραση στην κοινωνία. Και μια θλίψη. Και τα νεύρα όλων μας δεν είναι καλά.
Καταρχήν χάσαμε ένα σωρό φίλους και συγγενείς που αγαπούσαμε. Κάποιους κυριολεκτικά, λόγω COVID-19 (αν και ήμουν αρκετά τυχερή για να μη συμβεί στο άμεσο περιβάλλον μου - κι ελπίζω να μη συμβεί). Αλλά πιο πολύ μεταφορικά. Δε μπορώ ποτέ ξανά να δω με τον ίδιο τρόπο κάποιους φίλους που πιστεύουν σε συνωμοσιολογίες, που σκέφτονταν ότι τα εμβόλια έχουν chip, ότι όλο αυτό είναι ένα οργανωμένο σχέδιο για να πλήξουν την θρησκεία, αυτούς που έλεγαν ότι δεν υπάρχει πανδημία, αυτούς που ασπάζονταν ένα σωρό θεωρίες συνωμοσίας. Τους αγαπώ, αλλά δεν θα τους δω ποτέ ξανά με τα ίδια μάτια. Ανάλογα με το πόσο έντονες ήταν οι απόψεις τους, κατατάσσονται πλέον σε μια σκάλα ηλιθιότητας στο μυαλό μου - και λυπάμαι που το λέω. Αυτή τη στιγμή νιώθω ότι δεν θα καταφέρω ποτέ ξανά να εκτιμήσω το μυαλό τους. Δεν ξέρω. (Εννοείται δεν περιλαμβάνω σε αυτή την κατηγορία αυτούς που κατά κύριο λόγο φοβούνταν για ιατρικούς λόγους το εμβόλιο).
Κάποιους άλλους φίλους που μου τα έπρησαν με το "δεν με κόφτει, δεν θα το βάλω, εγώ δεν έχω πρόβλημα" μέσα μου τους διέγραψα γιατί νιώθω ότι είναι εγωιστές του κώλου. Δεν ζεις μόνος σου ρε μαλάκα σε αυτή την κοινωνία, μαζί ζούμε.
Στον αντίποδα αυτού, κάποιους άλλους τους εκτιμήσαμε, νιώσαμε πνευματικά πιο συγγενείς. Κι αυτούς προσωπικά θέλω να κρατήσω.
Και κάπως έτσι, σαν να πόλλυνε η μοναξιά μας.
Αλλά εκτός από τη μοναξιά μας, επολλύναν και τα νεύρα μας. Είτε στη μια κατηγορία ανήκεις, είτε στην άλλη, νευριάζεις. Και όσο διαβάζεις, τόσο περισσότερο νευριάζεις. Πιάνω τον εαυτό μου τελευταία μόλις βρει κάτι τέτοιο στα θέματα, να κάνει scroll down και να πηγαίνει παρακάτω. Και χειρότερο από το να διαβάζεις, είναι ότι κάποιες φορές μπορεί και να γράφεις. Γιατί είσαι άνθρωπος και κάποιες μέρες τα νεύρα σου γίνονται σμπαράλια. Και αν μπεις στη διαδικασία να γράψεις, έτσι απλά, κάποιες μέρες από τη ζωή σου απλά χάνονται. Πουφ! και εξαφανίζονται. Και το μόνο πράγμα που έχεις κάνει σε αυτές είναι ο τσακωμός με τον κάθε άσχετο.
Δυστυχώς από την εποχή του COVID-19 το καθιερώσαμε να βλέπουμε ειδήσεις, ενώ πριν η τηλεόραση ήταν κλειστή εκείνη την ώρα και ενημερωνόμασταν ειδησεογραφικά από αλλού. Πραγματικά το έχω παρατηρημένο ότι το δελτίο ειδήσεων είναι μια καλή ένεση μαυρίλας κατευθείαν στις φλέβες. Βάζει μια μουντάδα στην ημέρα, ένα μαύρο παράθυρο. Ίσως να είναι καιρός να τις κόψουμε.
Φυσικά και να πεις να την κόψεις και να βλέπεις ειδήσεις από το Facebook π.χ., χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να φιλτράρεις τα σωστά site που να σε ενημερώνουν χωρίς τρομολαγνεία. Ή, τουλάχιστον, κάποια sites που να προσπαθούν να πλησιάσουν σε αυτό τον ορισμό.
Μόνο εμένα μου φαίνονται όλα τόσο κουραστικά και ότι υπάρχουν τόσες πολλές κακές ειδήσεις; Νομίζω πως όχι, απλά η πανδημία με όλα της τα επακόλουθα (μοναξιά, απομόνωση φυσική και πνευματική, φόβος για το αύριο, οικονομικά προβλήματα για πολύ κόσμο, χωρισμός της κοινωνίας σε εμβολιασμένους και ανεμβολίαστους με έντονο θυμό μεταξύ τους) συνέβαλε στο να καλύπτονται όλες οι ειδήσεις με ένα ακόμα πιο μαύρο πέπλο. Πυρκαγιές, γυναικοκτονίες, μια Τουρκία που γίνεται όλο και πιο προκλητική κάθε μέρα, και βάλε μαζί και τα προσωπικά θέματα που όλοι μας έχουμε.
_____________________________________________________________________________
ΚΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ.
_____________________________________________________________________________
Ευτυχώς τα καταφέραμε να ταξιδέψουμε αεροπορικώς και πήγαμε έστω για πέντε μερούλες κάπου αλλού. Μου είχε λείψει τόσο πολύ το αεροπλάνο. Εκεί απαγόρευσα στον εαυτό μου να σκεφτεί το οποιοδήποτε από τα θέματα που έχω αφήσει πίσω και αφιερώθηκα στην καλοπέραση. Ήταν ένα διάλειμμα απαραίτητο για να ξελαμπικάρω λίγο, να δω πιο καθαρά. Να ηρεμήσει λίγο το μέσα μου, να περάσουμε κάποιες πιο ποιοτικές στιγμές με τον άνθρωπο μου, μακριά από τη ρουτίνα της καθημερινότητας.
____________________________________________________________________________
ΝΑΙ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΥΣΗ ΟΙ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΜΟΝΟ. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΜΑΣ ΚΑΛΑ.
____________________________________________________________________________
Θυμάμαι σε ένα video της η Νάνσυ Μαλλέρου (την οποία λατρεύω, με βοηθά απίστευτα και σε πολλά σημεία συναντιέται απόλυτα η σκέψη μας) έλεγε ότι, όσο χρόνο τρώμε στο internet και στα social media βλέποντας το περιεχόμενο άλλων, ουσιαστικά εξυπηρετούμε τη δική τους ατζέντα αντί να προωθούμε τη δική μας. Και έχει δίκαιο.
Πιάνω άπειρες φορές τον εαυτό μου όταν δεν είναι καλά - ή απλά βαριέται - να τρώει άπειρες ώρες στο scrolling σε ό,τι να'ναι περιεχόμενο στο facebook, το twitter, το instagram. Απλά επειδή δεν έχει τη δύναμη ή την όρεξη να κάνει κάτι άλλο. Και κάπως έτσι χάνονται ώρες ολόκληρες, τις οποίες θα μπορούσα να αξιοποιώ πολύ πιο ποιοτικά για τον εαυτό μου. Για να εξυπηρετώ τη δική μου ατζέντα, που λέει και η Νάνσυ. Και από τότε που ξεκίνησε το θέμα με τον κορωνοϊό, εντάθηκε ακόμη περισσότερο το πρόβλημα. Παρατηρώ τον εαυτό μου να χαζεύει είτε καταθλιπτικές είτε εξοργιστικές ειδήσεις και απλά να χάνονται οι ώρες.
Πρέπει να κάνω κάτι. Να βρω ένα σχέδιο, έναν οδηγό δράσης.
____________________________________________________________________________
ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ
____________________________________________________________________________
1. Να βάλω κάποιους στόχους για τη νέα χρονιά (πάντα με ακαδημαϊκές χρονιές μετρώ, η Πρωτοχρονιά δεν μου φαίνεται τόσο πολύ σαν αλλαγή). Να είναι σαφείς και συγκεκριμένοι.
2. Να σταματήσω να βλέπω ειδήσεις στην τηλεόραση.
3. Να μειώσω δραστικά τις ώρες που περνώ στα social media άσκοπα. Να μην διαβάζω άσκοπα, να μην συζητώ, να μην απαντώ σε προκλήσεις.
4. (το έχω ξεκινήσει ήδη): Decluttering. Είμαι τρελή μαζώχτρω. Με βοηθά το να συγυρίζω, να οργανώνω τους χώρους, να πετώ πράγματα.
5. Να σταματήσω να αγοράζω βλακείες. Πάντα το κάνω, αλλά σε ψυχοπιεστικές περιόδους εντείνεται.
6. Έλεγχος οικονομικών. Δεν γίνεται πιο παλιά να έκανα καλύτερη διαχείριση και τώρα που πιάνω πιο πολλά λεφτά να μη μπορώ να τα διαχειριστώ και να μου τελειώνουν ευκολότερα. Η αλήθεια είναι ότι ο έλεγχος των οικονομικών, αν είσαι control freak όπως εγώ, σου δίνει μια ψευδαίσθηση ελέγχου. Ότι υπάρχει κάτι στη ζωή που μπορείς να το ελέγξεις.
7. Να σταματήσω να τρώω βλακείες. Μέσα στις καραντίνες του χειμώνα και της άνοιξης πρέπει να έβαλα 3-4 κιλά και μου φάνηκε. Και ρε φίλε, όταν πήγα σε βαφτίσεις και γάμους αυτό το διάστημα, οι περισσότεροι (κατά 70%) έβαλαν κιλά. Μα πώς παχύναμε έτσι οι περισσότεροι; Πώς επιτρέψαμε στον εαυτό μας να αρχίσει να πηγαίνει πίσω πίσω από τα 35 μας; (Να την βάλω τη σημείωση για να μην παρεξηγηθώ: μιλώ για ανθρώπους, όπως εγώ, που πάχυναν επειδή έκατσαν σπίτι και έφαγαν αλλά γενικότερα είναι μια χαρά, και όχι για ανθρώπους που έχουν π.χ. σοβαρά θέματα υγείας ή περνούν άλλες σοβαρές δυσκολίες που δεν τους αφήνουν καν να σκεφτούν αυτό το θέμα).
8. Κάτι άλλο που παρατήρησα στις βαφτίσεις (που, βασικά, ήταν αφορμή για να ξαναβρεθούμε όλοι, μετά από καιρό): είδα φίλους μου να ντύνονται σαν γέροι. Τόσο πολύ μας επηρέασε ρε παιδί μου η πανδημία; Είναι λες και το effect της καθημερινότητας και της ρουτίνας, που όλους μας επηρεάζει, έγινε επί 10 πάνω τους (λόγω πανδημίας;) και πάτησε fast forward στον χρόνο. Υπενθύμιση προς εαυτόν, να θυμάμαι μέσα μέσα να ντύνομαι γκόμενα και να βγαίνω ραντεβού με τον άντρα μου. Ναι, εύκολο να το λες, δύσκολο να το κάνεις, το ξέρω. Δεν πειράζει, έστω με πίεση, έστω με το ζόρι. Έστω μια - δυο φορές το μήνα.
9. Να δίνω πιο πολλή ποιότητα στη σχέση μου. Χρόνο πάντα δίνω, αλλά θα ήθελα να ανεβάσω την ποιότητα. Με τα χρόνια συνηθίζουμε τον άνθρωπο που έχουμε δίπλα μας, ίσως να τον θεωρούμε και δεδομένο, και δεν κάνουμε την προσπάθεια των πρώτων μηνών. Τώρα με την πανδημία που ήταν όλων τα νεύρα μας τσατάλια, πολλές σχέσεις νομίζω έχουν φθαρεί λίγο περισσότερο. Επένδυση στη σχέση λοιπόν.
10. Να επενδύσουμε στις ανθρώπινες σχέσεις γενικότερα. Να προλάβουμε να δούμε φίλους και συγγενείς που θέλουμε, να πάρουμε λίγες ανάσες, σε περίπτωση που μας ξανακλειδώσουν.
____________________________________________________________________________
____________________________________________________________________________
Μου το έστειλε προχτές. Άκουσε σε ένα audio book τους 4 πρώτους στίχους λέει, και του θύμισαν εμένα. Και έψαξε να το βρει για να μου το στείλει. Αυτός ο παράξενος τύπος που μένει στο σπίτι μου και τον λέω άντρα μου.
