Πέταξα στον φωτεινό σου διάδρομο την πανοπλία μου

Τρία χρόνια μετά και δεν σε απομυθοποίησα. Ξέρω πια τις καθημερινές σου συνήθειες. Αλλά εξακολουθώ να σε θαυμάζω. Είσαι πολλά περισσότερα από όσα θα τολμούσα να ζητήσω. Τρία χρόνια μετά έχω την ίδια άποψη για σένα, ακόμα σε θαυμάζω, κι ίσως να σε θαυμάζω και πιο πολύ από την αρχή.

Ήμασταν - και είμαστε - και οι δύο κυρίαρχοι. Ισχυρές προσωπικότητες. Πώς μπορούν να συνυπάρξουν δυο βασιλιάδες στην αγέλη; Κι όμως μπορούν.

Τα εγώ μας έλιωσαν σε μια δυνατή φωτιά και έκαναν ένα καινούριο μείγμα, πιο ισχυρό, πιο δυνατό, ανεπανάληπτο. Ένα μείγμα που ήρθε και σμίχτηκε κι ανακατεύτηκε και άλλαξε χρώμα κι έγινε ένα πράγμα ενιαίο, και πια δε μπορεί να χωριστεί. Εσύ κι εγώ. Εγώ κι εσύ. Εσύ να γίνεσαι εγώ, κι εγώ να γίνομαι εσύ. Θυμάμαι καλά ποια ήμουν και πριν να σε γνωρίσω, κι ήμουν αυτόνομη και ανεξάρτητη, και θυμάσαι κι εσύ ποιος ήσουν, κι ήσουν κι εσύ αυτόνομος και ανεξάρτητος. Και παραδώσαμε τα όπλα μας ο ένας στον άλλο. "Πέταξα στον φωτεινό σου διάδρομο την πανοπλία μου". Με πολλή μάχη εναντίον του εγωισμού μας. Με πολύ αγώνα. Και το άξιζε ως το τέλος. 

Είχα πει πως αν μια σχέση μου δεν είναι προστιθέμενη αξία για τη ζωή μου, όταν μου γίνει βαριά δεν υπάρχει λόγος να υπάρχει. Αυτή η σχέση όμως έγινε όχι μόνο προστιθέμενη αξία αλλά απαραίτητο και βασικό συστατικό.

Η ζεστή σου αγκαλιά με κάνει να νιώθω ασφάλεια, ότι κι αν συμβαίνει στον έξω  κόσμο, το καταφύγιο μου είναι άτρωτο από βέλη. 

Μέσα από την σχέση μας μεγαλώνουμε κι εξελισσόμαστε μαζί. Με ποτίζεις και σε ποτίζω. Και κοιτάμε κι οι δυο προς το φως.

Θα περιμένω για να κάνουμε μαζί

Όλο τον δρόμο που μου έχει απομείνει

Μόνο με σένα θέλω ό,τι έχει μείνει

Μόνο μαζί για όλα είμαστε ικανοί