για την τελειομανία

Note to self (και για όλους εκείνους που βασανίζονται από την τελειομανία τους που πολλές φορές οδηγεί σε αναβλητικότητα). Από την "Α, μπα;".

"Έχω με τα χρόνια καταφέρει να δεχτώ ότι ποτέ δεν θα είναι τέλειο ό,τι κάνω, όσο κι αν προσπαθήσω, και δεν προσπαθώ πια να συγκεντρωθώ να κάνω δουλειά 100% χωρίς διαλείμματα και άλλες μικροδιακοπές. Ξεκινάω, και όπως πάει. Το σημαντικό είναι να ξεκινήσω, αν ξεκινήσω, κάποτε θα τελειώσει".

Και η σχετική φωτό από ένα άσχετο ποστ ενός φίλου στο Instagram που κόλλησε με αυτή τη σκέψη.

Ευγνωμοσύνη

Μου έλειψε το blog μου, θα ήθελα να έχω ώρα να γράφω περισσότερο.

Θεωρείται κάποιου είδους ύβρις να λες ότι δεν είσαι καλά; Μετά που έγραψα εκείνα που έγραψα, συνέβηκαν ακόμα χειρότερα. Και με ένα παράξενο τρόπο, με τα ακόμα χειρότερα σαν να έγινα καλά. Γιατί όταν σου πέφτει κάπως ο ουρανός στο κεφάλι με κάτι ξαφνικό που θα συμβεί, δεν έχεις πολλή ώρα να σκεφτείς ούτε να γράψεις ούτε να συνειδητοποιήσεις. Ανταποκρίνεσαι στο πιο άμεσο και το πιο επείγον, ιεραρχείς και τα υπόλοιπα για το μόλις καταλαγιάσει η μεγάλη καταιγίδα. Τα καταφέραμε πάντως. Και λέω τα καταφέραμε γιατί το πιο σοβαρό ζήτημα από όλα ήταν θέμα υγείας ενός από εμάς και το αντιμετωπίσαμε όλοι μαζί. 

Και απόψε, μετά από δύο μήνες που δεν σήκωσα κεφάλι, νιώθω πως θέλω να σου πω γιατί είμαι ευγνώμων. 

Είμαι ευγνώμων γιατί σε εκείνο το θέμα υγείας που σου έλεγα παραπάνω, ο γιατρός μεσολάβησε και βρέθηκαν τρεις μπουκάλες αίμα - γιατί από την τράπεζα αίματος μας έστελναν μόνο μια. Είμαι ευγνώμων γιατί είχαμε τα λεφτά να κάνουμε εκτός νοσοκομείου αξονική τομογραφία, για την οποία θα είχαμε αναμονή κάποιες βδομάδες επειδή δεν κρίθηκε τόσο επείγουσα. Είμαι ευγνώμων που τελικά πήγαν όλα καλά και όλες οι εξετάσεις ήταν καθαρές.

Είμαι ευγνώμων που είμαι αρτιμελής. Είχα ένα ατύχημα στο σπίτι, και έκοψα με μαχαίρι τον δείκτη του αριστερού μου χεριού, από τη μέσα πλευρά, στην τρίτη άρθρωση (αυτή που είναι πριν το νύχι). Το έκοψα τόσο βαθιά, που φοβήθηκα ότι θα μου το έκοβαν τελείως εκείνο το κομμάτι. Τελικά μου έκαναν 6 ραφές και μου είπαν για μια βδομάδα να μην το κινώ καθόλου, όλο το χέρι. Δεν μπορείς να φανταστείς τι πόνος μπορεί να υπάρχει, μόνο από ένα δάχτυλο, ειδικά όταν σε τραβά με τις ραφές. Πονούσα να ντυθώ, να βάλω τα παπούτσια μου, να μαζέψω τα μαλλιά μου, να κάνω την παραμικρή κίνηση. Έκανα καμιά ώρα να κάνω μπάνιο και έκανα με δυσκολία. Την γλίτωσα φτηνά όμως - αν έκοβα τένοντα δεν θα ήταν τόσο απλά τα πράγματα. Είμαι ευγνώμων γιατί προχτές, σχεδόν δυο βδομάδες μετά, τα κατάφερα να λούσω τα μαλλιά μου μόνη μου και να χτενιστώ. Παίρνουμε την αρτιμέλεια μας ως κάτι δεδομένο και δεν συνειδητοποιούμε πόσο υπέροχο δώρο είναι.

Είμαι ευγνώμων γιατί είμαι υγιής. Γιατί το παίρνουμε και αυτό σαν δεδομένο. Η αδερφή μιας αγαπημένης μου φίλης έχει όγκο στον εγκέφαλο. Είναι 28. Η βιοψία που έγινε τελευταία έδειξε ότι είναι καλοήθης. Λόγω θέσης όμως δεν μπορεί να πειραχτεί. Πρέπει να μείνει εκεί, έχει μπει βαλβίδα για να διοχετεύεται στο στομάχι το υγρό που δημιουργεί ο όγκος και να αποσυμφορείται η πίεση. Θα το αφήσουν εκεί και θα το παρακολουθούν τακτικά επειδή δεν μπορεί να γίνει χειρουργική επέμβαση, ούτε (προφανώς) χημειοθεραπεία, ούτε ακτινοθεραπεία επειδή μπορεί να τον μετατρέψει σε κακοήθη. Πώς ζεις όμως με αυτό το δεδομένο, ξέροντας ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να γίνει κακοήθης; Πώς πιάνεις δουλειά ξανά; Πώς ερωτεύεσαι, πώς κάνεις παιδιά; 

Συμβαίνουν κι άλλα.. Οικογενειακώς βαφτίσαμε, αποφοιτήσαμε, προετοιμαζόμαστε για παγκύπριες, είχαμε δυστυχώς και μια απώλεια. Από το Νοέμβρη πάντως δεν έχω βαρεθεί καθόλου. Δεν συνειδητοποιώ καθόλου το χρόνο που περνά, γιατί συνέχεια κάτι συμβαίνει. Για να χρησιμοποιήσω την έκφραση της τουλίπας, νιώθω πως είμαι σε ένα roller coaster - και δεν ξέρω πότε θα κατεβώ.

Σε 3 μήνες τελειώνω το ΜΒΑ. Δεν ξέρω πώς θα τα καταφέρω, έτσι που έμεινα πίσω, αφού για δυο μήνες δεν έκανα σχεδόν τίποτα, αλλά δεν θέλω να πάρω παράταση. Προτιμώ να τρέξω να προλάβω. Πάντως ήταν μια από τις καλύτερες αποφάσεις που έχω πάρει ποτέ.

Να σου πω και κάτι αστείο. Χτες κάπου ήμουν με τους κουμπάρους μου, στο χώρο υπήρχε ένα ωραίο παιδί, ο κουμπάρος μου τον ήξερε, τον κάλεσε και στο τραπέζι μας, έπιασαν την κουβέντα, μια χαρά. Σε κάποια φάση, το παιδί (έτσι θα τον λέμε διότι είναι :Ρ) είπε τον κουμπάρο μου (που φέτος θα κλείσει τα 33) γέρο! Αν του έφερνα το τραπέζι στο κεφάλι θα ήταν δικό μου φταίξιμο δηλαδή; Τι να πω κι εγώ που φέτος θα κλείσω τα 30 και τώρα άρχισα να ξεπερνώ την κρίση ηλικίας; Τελικά έμαθα ότι είναι 24! Κάπου εδώ το θέμα κλείνει! :)

Τι να σχολιάσεις σε όλα αυτά; Τίποτα. Ας πούμε ότι το blog μου είναι κάπως η θεραπεία μου. Είμαι ευγνώμων που μπορώ να σου γράψω και να χρησιμοποιήσω και τα δυο μου χέρια για να το κάνω αυτό - παρόλο που ακόμα δεν χρησιμοποιώ το ραμμένο μου δάχτυλο, σύντομα θα γίνει και αυτό. Είμαι χαρούμενη που κάνω το μπάνιο μου εύκολα, που ξαναξεκίνησα κάποιες δουλειές στο σπίτι, που βάφομαι ξανά, που ντύνομαι χωρίς να πονώ, που άρχισα να ξαναβγαίνω. Που πέρασαν τα σοβαρά και μπορώ να ασχοληθώ και με τις κλασικές γυναικείες "βλακείες" όπως το τι χρώμα θα βάψω τα μαλλιά μου. Που έχει μπει και η άνοιξη και είμαι χαρούμενη μόνο και μόνο που μεγάλωσε η μέρα κι έχει ανεβεί η θερμοκρασία. Η ζωή μου δεν είναι τέλεια, αλλά είναι πολύ όμορφη. I'll go gentle through it.

Σε φιλώ.

pax