η ζωή στο μαύρο και το ροζ.

Χτες πήγα Λευκωσία μαζί με τον φίλο μου που του αρέσουν οι φωτογραφήσεις. Μου είπε θα με πάρει παλιά Λευκωσία, "κάπου κοντά", όμως περπατούσαμε από τη Λήδρας κανένα μισάωρο! Με παίρνει σε ένα τόπο που ήταν θεοσκότεινα, ερειπωμένα και οι λίγοι άνθρωποι που πέρασαν ήταν κάτι περίεργοι. Ακόμα και οι γάτοι ήταν περίεργοι εκεί, ήταν όλοι χοντροί, τεράστιοι και άγριοι. Ευτυχώς που ανέλαβε να τους διώξει! Για να μην σου τα πολυλογώ, κάθε φορά που κουνιόταν φύλλο, εγώ φοβόμουν! Ο άλλος, ψύχραιμος, έστηνε πόζες και μου έκανε μαθήματα φωτογραφίας! Τελοσπάντων, επιβιώσαμε και από αυτό και τώρα μας έμειναν οι -καταπληκτικές- φωτογραφίες. Θέλω να ανεβάσω και στο blog για να δεις.

Θέλω να σου πω, πως το να 'σαι μέσα σου καλά, είναι ένας καθημερινός αγώνας. Κανείς δεν έχει τη δύναμη να κάνει από μόνος του τη ζωή σου πιο όμορφη, και κανείς δε στο χρωστάει κιόλας. Δεν είναι κατάσταση του μυαλού που έρχεται από μόνη της. Είναι στην ουσία απόφαση. Η καθημερινή μας ζωή δεν θα σταματήσει ποτέ να 'χει προβλήματα - για άλλους μικρά, για άλλους μεγάλα. Εσύ αποφασίζεις το πώς θα την ζήσεις. Εσύ και το πώς θα εκπαιδεύσεις το μυαλό σου. Και μην νομίζεις πως στο λέω εκ του ασφαλούς. Τα 'χω φάει τα χαστούκια μου κι εγώ, και κάποια ήταν γερά. Μπορεί κάποιες φορές να πέφτω (και πλέον έχω τη σοφία να με αφήνω να το κάνω), αρνούμαι όμως να ζω στο μαύρο. Κι ας νομίζουν -αυτοί που δεν με ξέρουν προσωπικά- πως ζω μόνο στο ροζ.