ατέλειες και ομορφιά

Δεν αντέχω τη συμμετρία και την πλήρη αρμονία. Με τρελαίνει. Δε μπορώ να φορέσω το ίδιο χρώμα στη τσάντα και στα παπούτσια μου. Δε θέλω τα ρούχα μου να είναι πλήρως σεταρισμένα και ακριβώς στην ίδια απόχρωση. Βαρεμάρα. Αν θα πάρω τη τσάντα τη μπεζ, θα βάλω άλλο χρώμα μπότες. Αν θα φορέσω ένα έντονο χρώμα, δεν θα βάλω δεύτερο στην ίδια απόχρωση για να το σετάρω. Δε μ' αρέσει το μαύρο που είναι ασφαλές χρώμα, και ποτέ δε θα βάλω πάνω από ένα μαύρο κομμάτι στο ίδιο ντύσιμο (εκτός αν είναι επίσημο) - το θεωρώ τραγική έλλειψη πρωτοτυπίας. Θέλω κάτι να ξεφεύγει, έστω και λίγο.

Το ίδιο και στους ανθρώπους - λατρεύω τις ατέλειες. Γιατί ξεφεύγουν από την εικόνα του "τέλειου" που έχουμε όλοι στο μυαλό μας και τολμούν να κάνουν δήλωση - πως το γοητευτικό δεν είναι απαραίτητα το αψεγάδιαστο. Το αντίθετο μάλλον. Εκείνος ο άντρας που έχει λίγη κοιλίτσα - πόσο πιο σέξι είναι από τον άλλο που είναι φέτες. Πόσο πιο πολύ σου δίνει την αίσθηση ότι ξέρει να απολαμβάνει τη ζωή του - και ότι θα απολαύσει κι εσένα. Εκείνος που φορά τα γυαλιά του την ώρα που διαβάζει - και δεν ξέρει πόσο γοητευτικός είναι. Εκείνος που είναι ψηλός και είναι λίγο άτσαλος και αδέξιος στις κινήσεις του - και όμως αν σου αρέσει είναι ο πιο αρμονικός άντρας του πλανήτη. Εκείνος που είναι κοντός και γεροδεμένος και σε έχει τρελάνει. Αυτό ερωτεύεσαι στον άλλον, τις "ατέλειες" του - ό,τι κι αν ορίζουμε ως ατέλειες, γιατί η ομορφιά είναι πολύ υποκειμενική τελικά.

Κρίμα που ζούμε σε μια εποχή που μας θέλει όλους ίδιους, πλαστικούς, με τα ίδια σώματα, τα ίδια πρόσωπα, το ίδιο ντύσιμο, την ίδια συμπεριφορά. Αντιστάσου - να 'σαι σίγουρος ότι είσαι πανέμορφος όπως ακριβώς είσαι. Αρκεί να το πιστέψεις.