update

Αν υπήρχε σκιά στο προηγούμενο μου post, είμαι σαφώς υπέρ της Ουκρανίας. Σαφέστατα. Απλά δεν είχα καν το κουράγιο να το αναλύσω. Το περασμένο μου ποστ γράφτηκε μετά από κάποια δύσκολη φάση. Στο μέλλον ίσως την καταγράψω. 

Το καλοκαίρι καταφέραμε επιτέλους να κάνουμε το θρησκευτικό μας γάμο. Μετά από 2 χρόνια. Ήταν μια μέρα πανέμορφη, που την απολαύσαμε κι εμείς και οι καλεσμένοι μας, χωρίς άγχος. Ήταν όλα όμορφα αν με ρωτάς - από τη δική μας εμφάνιση, στα λουλούδια, στον χώρο μας που ήταν πανέμορφος, στους καλεσμένους μας που ήταν όλοι χαρούμενοι με τη χαρά μας, και σε ένα σωρό άλλες λεπτομέρειες που ήταν όμορφες. 

Πήγαμε μήνα του μέλιτος Αμερική, ένα ταξίδι που το κλείσαμε τελευταία στιγμή. Βίζες είχαμε από το 2020 - μάλιστα, η δική μου ήρθε στο courier 4 Μαρτίου 2020. Λίγες μέρες μετά, έκλεισαν όλα. Φέτος το καλοκαίρι, μετά τον γάμο μας, θέλαμε να κλείσουμε να πάμε κάπου, αλλά είχαμε κάποια σημαντικά θέματα που έπρεπε να κλείσουν το καλοκαίρι και δεν εξαρτώνταν από τον έλεγχο μας. Ξεκίνησαν ένα ένα να κλείνουν, αλλά τέλειωναν και οι μέρες. 28 Ιουλίου, Πέμπτη, ρυθμίστηκε και το τελευταίο. Αλλά 15-19 Αυγούστου ο άντρας μου έπρεπε να είναι δουλειά. Άρα έπρεπε να πάμε είτε 1-15 Αυγούστου είτε 20-31. Δεν είχαμε άλλα περιθώρια. 

Όταν έκλεισε και η τελευταία εκκρεμότητα, στις 28/7, τον πήρα τηλέφωνο και του λέω, "κλείσε τις εκκρεμότητες σου με τη δουλειά γιατί τη Δευτέρα (1/8) πετούμε για Αμερική". Έτσι, δημοκρατικά. Το πιο παράξενο είναι ότι μου είπε "εντάξει". (Δεν είναι και το πιο εύκολο να μαθαίνεις 3 μέρες πριν ότι θα πας υπερατλαντικό ταξίδι :P ). Τελικά φύγαμε 31 και φτάσαμε 1. Τα προγραμματίσαμε όλα εντελώς τελευταία στιγμή. Πριν να ξεκινήσουμε να πετάμε, είχαμε μόνο πτήσεις aller retour, και ξενοδοχείο για τις πρώτες 5 νύχτες στη Νέα Υόρκη. Τίποτα άλλο. Τα κλείναμε όλα στην πορεία. 

Απίστευτο ταξίδι. Εμπειρία ζωής. Ειδικά η Νέα Υόρκη. Δεν ξέρω αν έχω λόγια να πω πόσο την ερωτεύτηκα. Είπαμε ότι σίγουρα θα ξαναπάμε. Περάσαμε τα γενέθλια του εκεί, με δείπνο και μετά για ποτό σε μια ανοιχτή ταράτσα, με θέα την 34η λεωφόρο. 

Εννοείται ότι απέκτησε και ένα επιχείρημα για μια ζωή - "Ναι, αλλά εγώ ήρθα Αμερική σε 3 μέρες". :)

Μόλις ήρθαμε, κολλήσαμε και κορωνοϊό. Εγώ ήμουν σίγουρη ότι είχα κολλήσει στην Αμερική - επειδή για 3-4 μέρες ήμουν κρυωμένη. Τελικά δεν ήταν κορωνοϊός εκείνο που είχα εκεί. Ήταν απλά κρύωμα από την ψύχρα των air conditions. Τα βάζουν τόσο δυνατά, λες και θέλουν να παγώσουν την κόλαση. Στις πτήσεις μας για την επιστροφή, ο άντρας μου ήταν λίγο αδιάθετος. Σκέφτηκα ότι δεν είναι κάτι σοβαρό, και μάλλον θα ήταν η κούραση του ταξιδιού και η αϋπνία, γιατί οι πτήσεις μας και τα ενδιάμεσα ήταν πολλές ώρες. Λόγω του ότι τα κλείσαμε τελευταία στιγμή, είχαμε πάρει 3 πτήσεις για να πάμε και 3 για να έρθουμε. 14 νύχτα φτάσαμε σπίτι, στις 15 ξύπνησε με 38.5 πυρετό και βγήκε θετικός. 17 βγήκα θετική κι εγώ. Μετά από 2,5 χρόνια κολλήσαμε κι εμείς. Αμερικανικό κορωνοϊό. Να μην σου πω καλύτερα πόσο καιρό κυκλοφορούσαμε με μάσκες για να μη διαδώσουμε καμιά αμερικάνικη παραλλαγή του covid. :P

Κάποιος θεός μας αγαπά σίγουρα. Δεν κολλήσαμε κορωνοϊό στο γάμο, δεν κολλήσαμε στο μεγαλύτερο μέρος του ταξιδιού. Κολλήσαμε just on time για να το περάσουμε στα βραστά μας και στην ασφάλεια μας Κύπρο! Παρολίγο φυσικά να το περάσουμε Πολωνία! Στην επιστροφή πετούσαμε Ορλάντο - Όσλο, Όσλο - Κρακοβία, Κρακοβία - Πάφο. Ε στο Όσλο η Norwegian Airlines μας είχε 1 ώρα στο αεροπλάνο περιμένοντας να πετάξουμε για να μας πει τελικά ότι το αεροπλάνο ήταν επικίνδυνο να πετάξει λόγω τεχνικών προβλημάτων! Μας κατέβασαν άρον άρον, μας φόρτωσαν κι εμάς και τις βαλίτσες μας σε άλλο αεροπλάνο και πετάξαμε για Κρακοβία. Ευτυχώς προλάβαμε στο τσακ και την τελευταία πτήση για Πάφο. Αλλιώς θα μέναμε άλλη μια βδομάδα Πολωνία να περνάμε τον κορωνοϊό εκεί!

Έχω πολλά να πω γι' αυτό το ταξίδι! Αλλά ίσως τα γράψω άλλη φορά. Προς το παρόν πρέπει να πάω να κάνω τη δουλειά που αναβάλλω τόσο πολύ, που μέχρι και blog post μπήκα να γράψω. :P

Περνούμε γενικά μια φάση που είμαστε πιεσμένοι χρονικά με διάφορα. Η μεγάλη πίεση θα τελειώσει λίγο πριν τα Χριστούγεννα. Άτε να δούμε! Πεθύμησα να είμαι χαλαρή! 

Για άλλη μια χρονιά, βαριέμαι να στολίσω. Γενικά βαριόμουν πάντα τα στολίσματα των Χριστουγέννων. Απλά από τότε που έφυγαν οι γονείς μου δεν έχω στολίσει κανονικά καμιά χρονιά. Δεν θέλω, και δεν θέλω να καταπιεστώ κιόλας να το κάνω. Το παν μέσα στο σπίτι είναι να υπάρχει αγάπη. Τα στολίσματα είναι τόσο, μα τόσο, δευτερεύοντα. Αν υπάρχει αγάπη, το σπίτι είναι γεμάτο. "Μα σ' αγαπώ και μ' αγαπάς, κι έτσι κυλάει τ' όνειρό μας".

Υλισμός και υπαρξιακά

Έχει μέρες που σκέφτομαι να γράψω. Είναι πολλά τα φαινόμενα και τα ζητήματα. Πολλές από τις προ ημερών σκέψεις μου τις πρόλαβε ο Σκέφτομαι και Γράφω, με αυτό το post. Και τα δύο σχόλια με κάλυψαν, οπότε δεν είχα καν τι να σχολιάσω.

Είναι η ιδέα μου ή η επικαιρότητα έγινε πιο μαύρη τελευταία; Δεν ήταν ποτέ έτσι ή είχαμε κατά διαστήματα κι άλλες τέτοιες περιόδους και απλά τώρα μου φαίνονται εμένα τόσο μαύρα; Παίζουν ρόλο τα δύο χρόνια που είμαστε μέσα στη μαυρίλα λόγω κορωνοϊού και δεν αντέχουμε άλλο; Δεν ξέρω, προσπαθώ να βρω τις απαντήσεις.

Δεν γράφω τίποτα για το Ουκρανικό. Είναι μια τραγωδία ο πόλεμος, όπως κι αν συμβαίνει και νιώθω ότι είναι τόσο μάταιο να τον αγγίξω έστω και ακροθιγώς. Εκτός αυτού, δεν ξέρω, δεν έχω διαβάσει, δεν έχω ενημερωθεί.

Πρόσφατα περάσαμε και μια προσωπική δυσκολία και η κατάσταση δεν ήταν καλή για την ψυχολογία μας. Δεν θέλω να την γράψω ώσπου να ξεπεραστεί εντελώς. Πάλι μου βγαίνουν τα θέματα που είχα με τη μαμά και το μπαμπά μου, ότι αν τα γράψω ξεκάθαρα στο blog, είναι λες και τα μεγαλώνω και τα κάνω τεράστια. Κι ότι πρώτα θα τα αντιμετωπίσω και ύστερα θα τα γράψω.

Κάνω shopping therapy. Αγοράζω πράγματα και πουλώ τη θλίψη μου. Και για κάποιο λόγο δουλεύει και δεν το νιώθω να είναι τραγικό όπως ακούγεται. Επειδή δυστυχώς είμαι υλίστρια. Τα υλικά αγαθά - και ειδικά εκείνα που σχετίζονται με την ομορφιά - με κάνουν ευτυχισμένη μέχρι ενός σημείου. Μου φτιάχνει τη μέρα ένα όμορφο άρωμα, ένα ωραίο ρούχο, ένα ωραίο μακιγιάζ, ένα ωραίο και διακριτικό κόσμημα, ένα όμορφο ρολόι. Μου φτιάχνει τη διάθεση το να αγοράζω καινούρια όμορφα ρούχα και να δίνω κάποια παλιά που δε μου ταιριάζουν πια. Έχω ξοδέψει πολλές εργατοώρες στην αναζήτηση του τέλειου foundation (που το είχα βρει Αθήνα) και άλλες τόσες να βρω πώς θα το φέρνω Κύπρο. Και πόσες άλλες ώρες έχω ξοδέψει στην αναζήτηση του τέλειου *κάτι*, και πόσο χαρούμενη γίνομαι όταν βρίσκω εκείνο το τέλειο κατά τα δικά μου δεδομένα *κάτι*.

Τις τελευταίες μέρες αγόρασα κοσμήματα, αρώματα, είδη μακιγιάζ, ρούχα, λαδάκια σώματος και μαλλιών, γυαλιά ηλίου. Μην ρωτήσεις πόσα ξόδεψα. Έκλαψαν οι κάρτες. Ας είναι, ας πω ότι ξόδεψα τα λεφτά του 13ου που αποταμίευσα. Αγόρασα δώρα για τα βαφτιστήρια μας, παραμυθάκια και μπουρνουζάκια εξατομικευμένα γι' αυτά, και δυο επιτραπέζια που τα έψαχνα καιρό για το σπίτι μας. 

Επίσης τις τελευταίες μέρες προσπαθώ να οργανώσω ότι μπορώ. Εξόδους σε εστιατόρια, σε καφετέριες, έξω στη φύση, κάτω στη θάλασσα. Μεγάλη θεραπεία η θάλασσα, μεγάλη ανακούφιση. Προσπαθώ να οργανώσω και ένα αεροπορικό ταξίδι, θα δούμε.

Παλιά έκανα πάρα πολλές συζητήσεις για τα βαθιά μας θέματα, τις υπαρξιακές αναζητήσεις και αγωνίες μας. Από όταν πέθαναν οι γονείς μου, δεν θέλω. Με άλλους μπορεί να τα συζητήσω, μπορεί να το αντέξω να ξεκινήσει κάποιος αυτή τη συζήτηση και να την κάνω κι εγώ, έτσι επιφανειακά και χωρίς ψυχική συμμετοχή, με τον εαυτό μου ποτέ. Γι' αυτό με δυσκολεύει το μεταπτυχιακό που κάνει τώρα ο άντρας μου, ειδικά όταν ανοίγει μεγάλες και μακρές συζητήσεις. Είναι πάνω σε θέματα βιοηθικής, τα οποία αναπόφευκτα εν τέλει ανάγονται σε θέματα φιλοσοφίας για να απαντηθούν. Εγώ τη φιλοσοφία ήδη από το πανεπιστήμιο την απέφευγα όπως ο διάβολος το λιβάνι.

Προτιμώ να τρέξω να προσπαθήσω να προλάβω να ζήσω. Έτσι κι αλλιώς, ότι κι αν είναι μετά, είναι. Κι αν είναι κι αν δεν είναι, δεν το ξέρουμε. Η ζωή μας τρέχει και πρέπει να τρέξουμε να την απολαύσουμε. Αυτή που έχουμε σήμερα, τώρα. "Ο καθένας το παλεύει όπως ξέρει και μπορεί". Ποτέ δεν κατάλαβα τους υπερβολικά θρησκευόμενους. Ναι, πρέπει να είσαι ένας καλός άνθρωπος, αλλά δεν μπορείς να θυσιάζεις όλες τις απολαύσεις για μια αβέβαιη υπόσχεση ενός μελλοντικού Παραδείσου. Πρέπει να είσαι χαρούμενος με το σήμερα και το τώρα σου, να περνάς όμορφα. Όσο μπορείς.

Δεν ξέρω πώς πήγα από την επικαιρότητα στις αγορές και μετά στα υπαρξιακά. Αυτή είναι η δική μου τρικυμία εν κρανίω της περιόδου αυτής. Σας εύχομαι να περνάτε όμορφα και να μπορείτε κατά διαστήματα να ξεχνάτε αυτά που συμβαίνουν γύρω μας.

Στάσου λίγο

Κόλλημα με αυτό το τραγούδι. Μου θυμίζει την εποχή της Αθήνας, τους έρωτες, τα καψουροτράγουδα, τη γλυκιά αθηναϊκή νύχτα.

Ήθελα να πάω Αθήνα το Δεκέμβρη. Την πεθυμώ πάρα πολύ, ένα κομμάτι της καρδιάς μου είναι εκεί. Ο άντρας μου δεν θέλει να πάει λόγω της κατάστασης με τα κρούσματα. Ειλικρινά αν ήμουν μόνη μου θα πήγαινα τρέχοντας. Αλλά είναι από τις περιπτώσεις που δεν θέλω να πατήσω πόδι. Και διερωτώμαι πόσο καιρό ακόμα θα χάνουμε πράγματα εξαιτίας του COVID.

Σκέψεις

Σκέφτομαι την ώρα που τρώμε στα social media να απαντάμε στον καθένα.

Μέχρι ενός σημείου θεωρώ επιβεβλημένες τις απαντήσεις. Γιατί υπάρχει κόσμος πράγματι απληροφόρητος, καλόπιστος, που φοβάται και θέλει ίσως κάποια άτομα τα οποία εκτιμά για να τα ακούσει και να πειστεί να εμβολιαστεί για το καλό το δικό του αλλά και της κοινωνίας.

Υπάρχει κόσμος που είναι στη μέση - που δεν φοβάται τόσο πολύ αλλά λέει "κι εμένα τι με νοιάζει; Είμαι σε καλή υγεία και ηλικία, γιατί να εμβολιαστώ; Και τελοσπάντων, εσένα τι σε επηρεάζω με τις αποφάσεις μου;". Και προσπαθείς να του εξηγήσεις με ήρεμο τρόπο (αλλά κάποιες φορές θα νευριάσεις) ότι δεν είναι νησί, είναι κομμάτι μιας κοινωνίας, και φυσικά και σε επηρεάζει επειδή 1. συμβάλλει στις μεταλλάξεις και στα lockdowns και 2. ρισκάρει να μπει νοσοκομείο και γεμίζει κρεβάτια τα οποία μπορεί να χρειαστείς εσύ και γενικότερα συμβάλλει στην πίεση του συστήματος υγείας.

Υπάρχει όμως κόσμος που εμμένει φανατικά σε μια άποψη, που ό,τι και να του πεις δεν πρόκειται να πειστεί. Που σκόπιμα προάγει την παραπληροφόρηση, την προπαγάνδα, τα λανθασμένα ερμηνευμένα στατιστικά, για να περάσει την άποψη του. No hope.

Το επιχείρημα "μα πρέπει να πείσουμε τους ανεμβολίαστους" δεν στέκει. Υπάρχουν ήδη τόσα data και τόσες μελέτες. Τα εξήγησαν ήδη ένα εκατομμύριο φορές ένα σωρό επιστήμονες που ασχολούνται με το αντικείμενο, με απλή και κατανοητή γλώσσα. Απαντώντας υπομονετικά στον κάθε αχάπαρο που νομίζει ότι πήρε πτυχίο από το internet. Εκείνοι που δεν πείστηκαν μέχρι στιγμής, απλά ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ να πειστούν.

Υπάρχει μια τεράστια κούραση στην κοινωνία. Και μια θλίψη. Και τα νεύρα όλων μας δεν είναι καλά.

Καταρχήν χάσαμε ένα σωρό φίλους και συγγενείς που αγαπούσαμε. Κάποιους κυριολεκτικά, λόγω COVID-19 (αν και ήμουν αρκετά τυχερή για να μη συμβεί στο άμεσο περιβάλλον μου - κι ελπίζω να μη συμβεί). Αλλά πιο πολύ μεταφορικά. Δε μπορώ ποτέ ξανά να δω με τον ίδιο τρόπο κάποιους φίλους που πιστεύουν σε συνωμοσιολογίες, που σκέφτονταν ότι τα εμβόλια έχουν chip, ότι όλο αυτό είναι ένα οργανωμένο σχέδιο για να πλήξουν την θρησκεία, αυτούς που έλεγαν ότι δεν υπάρχει πανδημία, αυτούς που ασπάζονταν ένα σωρό θεωρίες συνωμοσίας. Τους αγαπώ, αλλά δεν θα τους δω ποτέ ξανά με τα ίδια μάτια. Ανάλογα με το πόσο έντονες ήταν οι απόψεις τους, κατατάσσονται πλέον σε μια σκάλα ηλιθιότητας στο μυαλό μου - και λυπάμαι που το λέω. Αυτή τη στιγμή νιώθω ότι δεν θα καταφέρω ποτέ ξανά να εκτιμήσω το μυαλό τους. Δεν ξέρω. (Εννοείται δεν περιλαμβάνω σε αυτή την κατηγορία αυτούς που κατά κύριο λόγο φοβούνταν για ιατρικούς λόγους το εμβόλιο).

Κάποιους άλλους φίλους που μου τα έπρησαν με το "δεν με κόφτει, δεν θα το βάλω, εγώ δεν έχω πρόβλημα" μέσα μου τους διέγραψα γιατί νιώθω ότι είναι εγωιστές του κώλου. Δεν ζεις μόνος σου ρε μαλάκα σε αυτή την κοινωνία, μαζί ζούμε.

Στον αντίποδα αυτού, κάποιους άλλους τους εκτιμήσαμε, νιώσαμε πνευματικά πιο συγγενείς. Κι αυτούς προσωπικά θέλω να κρατήσω.

Και κάπως έτσι, σαν να πόλλυνε η μοναξιά μας.

Αλλά εκτός από τη μοναξιά μας, επολλύναν και τα νεύρα μας. Είτε στη μια κατηγορία ανήκεις, είτε στην άλλη, νευριάζεις. Και όσο διαβάζεις, τόσο περισσότερο νευριάζεις. Πιάνω τον εαυτό μου τελευταία μόλις βρει κάτι τέτοιο στα θέματα, να κάνει scroll down και να πηγαίνει παρακάτω. Και χειρότερο από το να διαβάζεις, είναι ότι κάποιες φορές μπορεί και να γράφεις. Γιατί είσαι άνθρωπος και κάποιες μέρες τα νεύρα σου γίνονται σμπαράλια. Και αν μπεις στη διαδικασία να γράψεις, έτσι απλά, κάποιες μέρες από τη ζωή σου απλά χάνονται. Πουφ! και εξαφανίζονται. Και το μόνο πράγμα που έχεις κάνει σε αυτές είναι ο τσακωμός με τον κάθε άσχετο.

Δυστυχώς από την εποχή του COVID-19 το καθιερώσαμε να βλέπουμε ειδήσεις, ενώ πριν η τηλεόραση ήταν κλειστή εκείνη την ώρα και ενημερωνόμασταν ειδησεογραφικά από αλλού. Πραγματικά το έχω παρατηρημένο ότι το δελτίο ειδήσεων είναι μια καλή ένεση μαυρίλας κατευθείαν στις φλέβες. Βάζει μια μουντάδα στην ημέρα, ένα μαύρο παράθυρο. Ίσως να είναι καιρός να τις κόψουμε.

Φυσικά και να πεις να την κόψεις και να βλέπεις ειδήσεις από το Facebook π.χ., χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να φιλτράρεις τα σωστά site που να σε ενημερώνουν χωρίς τρομολαγνεία. Ή, τουλάχιστον, κάποια sites που να προσπαθούν να πλησιάσουν σε αυτό τον ορισμό.

Μόνο εμένα μου φαίνονται όλα τόσο κουραστικά και ότι υπάρχουν τόσες πολλές κακές ειδήσεις; Νομίζω πως όχι, απλά η πανδημία με όλα της τα επακόλουθα (μοναξιά, απομόνωση φυσική και πνευματική, φόβος για το αύριο, οικονομικά προβλήματα για πολύ κόσμο, χωρισμός της κοινωνίας σε εμβολιασμένους και ανεμβολίαστους με έντονο θυμό μεταξύ τους) συνέβαλε στο να καλύπτονται όλες οι ειδήσεις με ένα ακόμα πιο μαύρο πέπλο. Πυρκαγιές, γυναικοκτονίες, μια Τουρκία που γίνεται όλο και πιο προκλητική κάθε μέρα, και βάλε μαζί και τα προσωπικά θέματα που όλοι μας έχουμε.

_____________________________________________________________________________

ΚΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ.

_____________________________________________________________________________

Ευτυχώς τα καταφέραμε να ταξιδέψουμε αεροπορικώς και πήγαμε έστω για πέντε μερούλες κάπου αλλού. Μου είχε λείψει τόσο πολύ το αεροπλάνο. Εκεί απαγόρευσα στον εαυτό μου να σκεφτεί το οποιοδήποτε από τα θέματα που έχω αφήσει πίσω και αφιερώθηκα στην καλοπέραση. Ήταν ένα διάλειμμα απαραίτητο για να ξελαμπικάρω λίγο, να δω πιο καθαρά. Να ηρεμήσει λίγο το μέσα μου, να περάσουμε κάποιες πιο ποιοτικές στιγμές με τον άνθρωπο μου, μακριά από τη ρουτίνα της καθημερινότητας.

____________________________________________________________________________

ΝΑΙ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΥΣΗ ΟΙ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΜΟΝΟ. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΜΑΣ ΚΑΛΑ.

____________________________________________________________________________

Θυμάμαι σε ένα video της η Νάνσυ Μαλλέρου (την οποία λατρεύω, με βοηθά απίστευτα και σε πολλά σημεία συναντιέται απόλυτα η σκέψη μας) έλεγε ότι, όσο χρόνο τρώμε στο internet και στα social media βλέποντας το περιεχόμενο άλλων, ουσιαστικά εξυπηρετούμε τη δική τους ατζέντα αντί να προωθούμε τη δική μας. Και έχει δίκαιο.

Πιάνω άπειρες φορές τον εαυτό μου όταν δεν είναι καλά - ή απλά βαριέται - να τρώει άπειρες ώρες στο scrolling σε ό,τι να'ναι περιεχόμενο στο facebook, το twitter, το instagram. Απλά επειδή δεν έχει τη δύναμη ή την όρεξη να κάνει κάτι άλλο. Και κάπως έτσι χάνονται ώρες ολόκληρες, τις οποίες θα μπορούσα να αξιοποιώ πολύ πιο ποιοτικά για τον εαυτό μου. Για να εξυπηρετώ τη δική μου ατζέντα, που λέει και η Νάνσυ. Και από τότε που ξεκίνησε το θέμα με τον κορωνοϊό, εντάθηκε ακόμη περισσότερο το πρόβλημα. Παρατηρώ τον εαυτό μου να χαζεύει είτε καταθλιπτικές είτε εξοργιστικές ειδήσεις και απλά να χάνονται οι ώρες.

Πρέπει να κάνω κάτι. Να βρω ένα σχέδιο, έναν οδηγό δράσης. 

____________________________________________________________________________

ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ

____________________________________________________________________________

1. Να βάλω κάποιους στόχους για τη νέα χρονιά (πάντα με ακαδημαϊκές χρονιές μετρώ, η Πρωτοχρονιά δεν μου φαίνεται τόσο πολύ σαν αλλαγή). Να είναι σαφείς και συγκεκριμένοι.

2. Να σταματήσω να βλέπω ειδήσεις στην τηλεόραση.

3. Να μειώσω δραστικά τις ώρες που περνώ στα social media άσκοπα. Να μην διαβάζω άσκοπα, να μην συζητώ, να μην απαντώ σε προκλήσεις.

4. (το έχω ξεκινήσει ήδη): Decluttering. Είμαι τρελή μαζώχτρω. Με βοηθά το να συγυρίζω, να οργανώνω τους χώρους, να πετώ πράγματα.

5. Να σταματήσω να αγοράζω βλακείες. Πάντα το κάνω, αλλά σε ψυχοπιεστικές περιόδους εντείνεται.

6. Έλεγχος οικονομικών. Δεν γίνεται πιο παλιά να έκανα καλύτερη διαχείριση και τώρα που πιάνω πιο πολλά λεφτά να μη μπορώ να τα διαχειριστώ και να μου τελειώνουν ευκολότερα. Η αλήθεια είναι ότι ο έλεγχος των οικονομικών, αν είσαι control freak όπως εγώ, σου δίνει μια ψευδαίσθηση ελέγχου. Ότι υπάρχει κάτι στη ζωή που μπορείς να το ελέγξεις.

7. Να σταματήσω να τρώω βλακείες. Μέσα στις καραντίνες του χειμώνα και της άνοιξης πρέπει να έβαλα 3-4 κιλά και μου φάνηκε. Και ρε φίλε, όταν πήγα σε βαφτίσεις και γάμους αυτό το διάστημα, οι περισσότεροι (κατά 70%) έβαλαν κιλά. Μα πώς παχύναμε έτσι οι περισσότεροι; Πώς επιτρέψαμε στον εαυτό μας να αρχίσει να πηγαίνει πίσω πίσω από τα 35 μας; (Να την βάλω τη σημείωση για να μην παρεξηγηθώ: μιλώ για ανθρώπους, όπως εγώ, που πάχυναν επειδή έκατσαν σπίτι και έφαγαν αλλά γενικότερα είναι μια χαρά, και όχι για ανθρώπους που έχουν π.χ. σοβαρά θέματα υγείας ή περνούν άλλες σοβαρές δυσκολίες που δεν τους αφήνουν καν να σκεφτούν αυτό το θέμα).

8. Κάτι άλλο που παρατήρησα στις βαφτίσεις (που, βασικά, ήταν αφορμή για να ξαναβρεθούμε όλοι, μετά από καιρό): είδα φίλους μου να ντύνονται σαν γέροι. Τόσο πολύ μας επηρέασε ρε παιδί μου η πανδημία; Είναι λες και το effect της καθημερινότητας και της ρουτίνας, που όλους μας επηρεάζει, έγινε επί 10 πάνω τους (λόγω πανδημίας;) και πάτησε fast forward στον χρόνο. Υπενθύμιση προς εαυτόν, να θυμάμαι μέσα μέσα να ντύνομαι γκόμενα και να βγαίνω ραντεβού με τον άντρα μου. Ναι, εύκολο να το λες, δύσκολο να το κάνεις, το ξέρω. Δεν πειράζει, έστω με πίεση, έστω με το ζόρι. Έστω μια - δυο φορές το μήνα.

9. Να δίνω πιο πολλή ποιότητα στη σχέση μου. Χρόνο πάντα δίνω, αλλά θα ήθελα να ανεβάσω την ποιότητα. Με τα χρόνια συνηθίζουμε τον άνθρωπο που έχουμε δίπλα μας, ίσως να τον θεωρούμε και δεδομένο, και δεν κάνουμε την προσπάθεια των πρώτων μηνών. Τώρα με την πανδημία που ήταν όλων τα νεύρα μας τσατάλια, πολλές σχέσεις νομίζω έχουν φθαρεί λίγο περισσότερο. Επένδυση στη σχέση λοιπόν.

10. Να επενδύσουμε στις ανθρώπινες σχέσεις γενικότερα. Να προλάβουμε να δούμε φίλους και συγγενείς που θέλουμε, να πάρουμε λίγες ανάσες, σε περίπτωση που μας ξανακλειδώσουν.

____________________________________________________________________________

ΚΑΛΗ ΜΟΥ ΕΠΙΤΥΧΙΑ!

____________________________________________________________________________

Εσύ ποια σχέδια / όνειρα έχεις αυτή την περίοδο; Για σκέψου το. Χρειαζόμαστε έστω κάποια μικρά σχέδια για να ξεκολλήσουμε από τη λάσπη. 

Κουράγιο και δύναμη!

Let the soft animal of your body love what it loves.

Μου το έστειλε προχτές. Άκουσε σε ένα audio book τους 4 πρώτους στίχους λέει, και του θύμισαν εμένα. Και έψαξε να το βρει για να μου το στείλει. Αυτός ο παράξενος τύπος που μένει στο σπίτι μου και τον λέω άντρα μου.

Τι τύπος! Ακούει audio books και διαβάζει φιλόσοφους Αμερικανούς, Έλληνες, σύγχρονους και αρχαίους, στωικούς και παίζει σκάκι. Διαβάζει Επίκτητο πριν κοιμηθεί.

Από πριν διάβαζε φιλοσοφία δηλαδή, με αγάπη στους στωικούς, το Μάρκο Αυρήλιο και το Σενέκα. Απλά τώρα με το μεταπτυχιακό έχει διευρυνθεί ο κύκλος αυτών που διαβάζει.

Μιλά για τους φιλοσόφους του λες και μιλά για το τι είπαν με τους φίλους του, και βλέπεις το αστραφτερό του βλέμμα σε πλήρη εγρήγορση. 

Μου άρεσε πολύ το ποίημα. Το βρήκα βαθιά συμπονετικό και κατανοητικό για κάθε ανθρώπινο πλάσμα που παλεύει. Και βαθιά αισιόδοξο.

Meanwhile the wild geese, high in the clean blue air, are heading home again.

Παράξενη αλλά σπουδαία χρονιά

Γενικά έχω το σαν άτομο. Κλωτσώ πολλά. Αντιστέκομαι πολλά όταν μπαίνει μπροστά μου κάτι που δεν μου αρέσει. Το παλεύω μέχρι τέλους. 

Η ζωή με έμαθε ότι κάποιες φορές είναι λάθος αυτή η τακτική. You just have to go with the flow. Νομίζω αυτή η περίοδος είναι μια από αυτές τις περιπτώσεις. Νομίζω ότι πρέπει να πάρουμε όλοι μια βαθιά ανάσα. Νομίζαμε ότι ξεμπερδέψαμε με τον COVID-19, αποδεικνύεται ότι δεν είμαστε καν στα μισά.

Παράξενη αλλά σπουδαία χρονιά.

Μέσα σε όλη αυτή τη δυσκολία, μας ήρθαν πολλά καλά. Πολλά ήρθαν με το δύσκολο τρόπο, αλλά ήρθαν. Μέσα σε όλη αυτή την αναστάτωση.

Παντρευτήκαμε με πολιτικό τελικά, μόνο με τη στενή οικογένεια. Χαρά και συγκίνηση. Ντυμένοι απλά, σαν να πηγαίναμε για φαγητό. Τα χέρια ενωμένα σφιχτά, τα μάτια συγκινημένα και χαρούμενα. 

Άλλαξα δουλειά και πήγα σε αυτήν που ήθελα διακαώς.

Μετακομίσαμε.

Ο άντρας μου κατέκτησε έναν από τους πιο δύσκολους στόχους του, κάτι που κυνηγούσε εδώ και πολλά χρόνια.

Αντιμετώπισα ένα θέμα υγείας το καλοκαίρι που θα μπορούσε να εξελιχθεί πολύ σοβαρά, αλλά ευτυχώς όλα πήγαν καλά.

Και άλλα πολλά.

Έγραφα ότι θα ήταν σημαδιακή χρονιά, αλλά δεν φανταζόμουν με ποιο τρόπο. Αλλά ήταν. Έγιναν πολλά από τα πράγματα που θέλαμε. Κάποια ίσως με διαφορετικό τρόπο από ότι τα σκεφτόμασταν, αλλά έγιναν. Μέσα στη δυσκολία, για μας ήρθαν πολλές ευλογίες. Ευγνωμοσύνη. 

Προσπαθώ πολύ συνειδητά να μετρώ τις ευλογίες μου και όχι αυτά που μου λείπουν αυτή την περίοδο λόγω της κατάστασης. Γιατί ξέρω ότι είναι πολύ μικρά σε σχέση με αυτά που χάνουν άλλοι αυτή την περίοδο: τις δουλειές τους, το εισόδημά τους, την ψυχική τους υγεία, κάποιοι δυστυχώς και τη ζωή τους. Δεν τα καταφέρνω πάντα. Επειδή είμαι άνθρωπος.

Υπομονή και πίστη σε όλους μας.

τα δεδομένα μας

Οι συναντήσεις πρόσωπο με πρόσωπο.

Τα μάτια live. Χαρούμενα, χαμογελαστά, ζεστά.

Δειλά δειλά κάποια φιλιά. Και με κάποιους - πολύ λίγους - αγκαλιές.

Ένα κομμάτι της καρδιάς μας που πήγε στη θέση του, που αρχίζει να γεμίζει ξανά.

Κάποια πράγματα που τα θεωρήσαμε δεδομένα, που ποτέ δεν συνειδητοποιήσαμε ακριβώς πόσο σημαντικά είναι πριν να τα στερηθούμε προσωρινά.