συναισθηματική τραμπάλα

Πόσες συναισθηματικές μεταπτώσεις μπορείς να (συνεχίσεις να) έχεις σε λίγες μέρες;

Για το συναισθηματικό, μάλλον δεν θα καταλάβω ποτέ γιατί έγιναν κάποια πράγματα. Ξέρω όμως ότι προσπάθησα με όλες μου τις δυνάμεις, ότι έκανα τον εγωισμό μου στην άκρη. Κι αυτό θα με κάνει να κοιμάμαι πιο ήσυχη τα βράδια. Πονάει όμως. Πονάει η σκέψη του τι θα μπορούσε να ήταν. Και του ότι τελείωσε τόσο άδοξα, χωρίς να καταλάβω καλά - καλά τους λόγους. Note to self: να θυμάμαι να μην πιστεύω τα μεγάλα και παχιά λόγια από τόσο νωρίς.

Το Σάββατο πήγα σε ένα πολύ όμορφο γάμο. Έγινε σε ένα ξωκλήσι, και ο πατέρας παρέδωσε τη νύφη πάνω σε άλογο. Το dress code ήταν western, κι έτσι τους έβλεπες όλους με καουμπόικα καπέλα και μπότες, φούστες και τσάντες με κρόσσια, καρό πουκάμισα και τζιν. Εγώ δεν ήξερα τι να βάλω, και κατέληξα σ' ένα άσπρο παντελόνι, τζιν πουκάμισο και κάτι μποτάκια που θα έφερναν λίγο σε καουμπόικα, καφέ. Εντάξει, κάπως ήμουν στο κλίμα. Σ' αυτό το γάμο δεν ήρθε ο πρίγκηπας πάνω στο άλογο, ήρθαν η πριγκίπησσα με το βασιλιά με τα άλογα, και στο τέλος έφυγαν με άλογα ο πρίγκηπας και η πριγκίπησσα.

(Παρένθεση, λόγω του γάμου συνειδητοποίησα πόσο περιοριστικό είναι για τους άλλους να τους βάλεις dress code. Για σένα μπορεί να είναι το πιο εύκολο πράγμα του κόσμου να ντυθείς με τον συγκεκριμένο τρόπο, ενώ ο άλλος μπορεί να βασανίζεται. Εγώ σκεφτόμουν από πάντα ότι θα ήθελα στο γάμο μου να τους βάλω όλους να ντυθούν αρχαιοελληνικά (για τις κοπέλες είναι εύκολο, μην μου πεις), να μην βάλει καμία, μα καμία ψηλά παπούτσια, και να φτιάξουμε για όλους στεφάνια από ελιά. Μην γελάσεις (πολύ). Η κουμπάρα μου φωνάζει ότι δεν της αρέσει ο περιορισμός όχι τακούνια. Σημείωσε ότι όλες οι φίλες μου (συμπεριλαμβανομένης της κουμπάρας μου) είναι petites. Κοντές και πάρα πολύ λεπτές. Έτσι εγώ με το 1,67 μου, που για Κυπραία με λες και πανύψηλη, και έναν κανονικό σωματότυπο, πάντα φαινόμουν πιο ψηλή δίπλα τους ακόμα κι όταν φόραγαν τακούνια κι εγώ flat, αλλά όταν έβαζα και γω τακούνια, γίγαντας. Έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν τα αγάπησα. Τα βάζω όταν το επιβάλλει απαραίτητα η περίσταση και όταν τα φοράει και ο ανταγωνισμός, αλλά ποτέ δεν ένιωσα πιο θηλυκή χάρη σ' αυτά. Μεγάλη η παρένθεση και πήγε Λευκωσία μέσω Πάφου, αλλά ΟΚ).

Έρχομαι που λες από το γάμο και βλέπω όλη τη γειτονιά γεμάτη αυτοκίνητα. Ούτε γάμο να είχαμε. Σήμερα το πρωί συνειδητοποίησα ότι εκείνη η κοπελίτσα που ήταν 19 και πέθανε χτες σε τροχαίο, μένει στη γειτονιά μου. 19 μαλάκα μου. 19. Τίποτα δεν έζησε. Εγώ δεν θέλω να πεθάνω, αλλά σκέφτομαι πως αν σκοτωθώ αύριο τα έζησα σχεδόν όλα που ήθελα στη ζωή μου. Και αγάπησα και αγαπήθηκα πολύ, και το τρελό πάθος το έχω ζήσει, και φιλίες πανέμορφες, και όμορφες οικογενειακές στιγμές (κι ας είχαμε και πολλές άσχημες), και τα φοιτητικά μου χρόνια, και με τις τρελές και με τις ήσυχες τους φάσεις, και την δουλειά, και την αναγνώριση μέσα από αυτήν (άσχετα που δεν είμαι και τόσο χαρούμενη με τα λεφτά), και ταξίδια έχω κάνει αρκετά, πιο παλιά φυσικά που δεν μετρούσα τα λεφτά. Το μόνο που θέλω σαν τρελή και δεν το έχω κάνει ακόμα είναι παιδιά. Εγώ είμαι 29 όμως. Στα 19 δεν είχα κάνει τίποτα σχεδόν από αυτά. Το σκέφτομαι και η ψυχή μου μαραζώνει. Αυτή η κοπελίτσα προχτές υπήρχε και τώρα δεν υπάρχει πια. Κι εμείς καθόμαστε και στενοχωριόμαστε για βλακείες.

Αυτό που δεν θα σταματήσει ποτέ να με συγκινεί είναι οι φίλοι μου. Ο ένας να είναι σε βάρδια, πολλές χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από δω. Να του γράφω ότι δεν είμαι καλά. Να βγαίνει έξω για 5 λεπτά απλά για να με πάρει τηλέφωνο μου μιλήσει λιγάκι και να μου πει ότι με σκέφτεται και να είμαι δυνατή. Ο άλλος να κοιτάει για δουλειές και να με ενημερώνει κι εμένα. Ενώ είμαστε ανταγωνιστές ουσιαστικά, αφού είμαστε στον ίδιο κλάδο. Επειδή όταν έψαχνε δουλειά τον είχα βοηθήσει, και με όποιες συμβουλές μπορούσα να του δώσω αλλά και ενθαρρύνοντας τον - και ακούγοντας τον. Κι άλλα πολλά που συμβαίνουν με πολλούς φίλους μου, συγκινητικά καθημερινά μικροπράγματα. Είμαι ευγνώμων.

Να πηγαίνω να δω το μωρουλίνι μας, το παιδάκι της ξαδέρφης μου. Μόλις 2.5 μήνες ζωής μετράει αυτό το πλασματάκι. Η ξαδέρφη μου έχασε τον μπαμπά της όταν ήταν 5.5 μηνών έγκυος. Με πολύ σκληρό τρόπο. Πέθανε στα χέρια τους παρά το ότι προσπάθησαν να τον επαναφέρουν, μέχρι και ηλεκτροσόκ του είχαν κάνει οι νοσοκόμοι επιτόπου. Χαίρομαι που δεν έπαθε κάτι τότε το παιδάκι μας, γιατί ήταν πολύ επικίνδυνο μετά το σοκ που πέρασε η μαμά του. Χαίρομαι να βλέπω αυτό το πλασματάκι να μεγαλώνει μέρα με τη μέρα. Να βλέπω τις ματάρες του και να σκέφτομαι ότι τελικά ναι, η ζωή μπορεί να νικά το θάνατο, η δημιουργία είναι ισχυρότερη από την φθορά.

Και κάπως έτσι, από την άσχημη στην καλή διάθεση και πάλι πίσω, η ζωή να συνεχίζεται. Να σου ρίχνει και τα καλά και τα άσχημα στα μούτρα, όλα μαζί, για να σε δοκιμάσει. Κι εγώ να τρέχω από υποχρέωση σε υποχρέωση και να έχω μια θλίψη στα μάτια που δεν κρύβεται με τίποτα. Και μετά να σκέφτομαι ότι πρέπει να είμαι δυνατή για τους ανθρώπους που αγαπώ κι ότι δεν αξίζουν τη λύπη μου οι άνθρωποι που την προκάλεσαν και ήταν σκληροί απέναντί της. Και να κοιτάω τα ματάκια του μωρού μας και της μανούλας μου και να σκέφτομαι ότι αυτά είναι που αξίζουν, και σ' όποιον αρέσουμε, για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε, ειδικά αν δεν μπόρεσαν ή δεν θέλησαν αυτοί για μας. Και κάπως έτσι πρέπει να πάω για ύπνο γιατί νυστάζω άγρια πάλι. Και λέω να σε αποχαιρετήσω με αυτό το πανάρχαιο τραγούδι που μιλά στην ψυχή μου τόσο δυνατά. Επειδή όσο κι αν έχω πληγωθεί, ποτέ δεν θα παραιτηθώ από το να ψάχνω την αγάπη.