Μου αρέσει να γνωρίζω ανθρώπους ενδιαφέροντες, δημιουργικούς, που δεν τους τρώει η μιζέρια και η μελαγχολία. Που ακόμη και στα πιο μικρά και καθημερινά θα βρουν κάτι να δημιουργήσουν, θα βρουν ένα τρόπο να χαμογελάσουν.
Δεν είναι πάντα
εύκολο. Όλοι έχουμε μέρες που μας τρώει η μελαγχολία, που χάνουμε το θάρρος μας,
που όλα μας φαίνονται βουνό. Υπάρχουν όμως κάποιοι άνθρωποι που βρήκαν μέσα τους
την ελπίδα. Ή αρνήθηκαν να την χάσουν.
Πάντα έλεγα – και
λέω ακόμα – ότι άμα ψάχνεις συνέχεια, κάτι θα βρεις. Συνέχεια όμως. Χωρίς να
απογοητεύεσαι και να το βάζεις κάτω. Θέλει μεγάλη ψυχική δύναμη.
Για να ανεβείς
ένα βουνό, πρέπει από κάπου να ξεκινήσεις. Για να περάσεις το τούνελ, πρέπει να
μπεις στα σκοτεινά. Ακόμη κι αν στο σημείο που είσαι δε μπορείς να δεις την
κορυφή. Ή το φως στην άκρη της σήραγγας.
Να πιστεύεις, να
ελπίζεις, να ονειρεύεσαι.
Αυτό το κείμενο είναι τόσο... εσύ! Λες και είσαι μπροστά μου και μού λες αυτά τα λόγια! Λείπει όμως κάτι από τον τίτλο: "... και να μη σταματάς να προσπαθείς!" :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα περάσεις υπέροχα τις γιορτές!
Π.
Η τελευταία παράγραφος άνετα θα μπορούσε να γίνει quote τζιαι να το λαλούν μετά που κάτι χρόνια =)
ΑπάντησηΔιαγραφήΠ. μου, καλή ιδέα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπίσης :)
Φουρνόφκιε, λαλείς; :) Να ΄σαι καλά!
ΑπάντησηΔιαγραφή